Bye bye Curaçao

Terug aan boord betekent steeds opnieuw bootwerkjes doen. Ik hoor het mijn papa nog zo zeggen: “Koop een boot en werk je dood!”

En ja we hebben altijd wel ergens een lijstje met dingen die nog moeten gebeuren.

Recent las ik nog een artikel waarin men zei dat je 75% van de tijd aan boord je bezig zou zijn met onderhoud of klusjes aan de boot om de boot in een goede staat te houden. Wij streven er toch naar om onder dit percentage te blijven maar af en toe is het gewoon nodig om eens een paar dagen goed door te werken.

We liggen nu al relatief lang stil dus wordt het tijd om wat dingen van het lijstje af te werken alvorens aan de oversteek naar het Noorden van de Caraïben te beginnen. Gelukkig is de vochtige warme periode voorbij, de temperaturen zijn aangenamer en ’s nachts kan ik zelfs slapen met het laken over me heen. Hoog tijd dus om in actie te schieten.

Navigatie apparatuur

Een half jaar geleden begon de anemometer (deze meet de windsterkte en windrichting) vreemde getallen door te geven op onze navigatie apparatuur. Een windsnelheid van 99 knopen?? Dat kan niet. Een paar weken later hield hij er helemaal mee op.

De anemometer staat op het topje van de mast gemonteerd, tijd dus om even van de grond te gaan. Ik winch Jean-Marc de mast in, met de nodige materialen demonteert hij het ding en brengt het terug mee naar beneden. De salon wordt tijdelijk omgetoverd tot werkatelier, de kussens gaan van de banken af waarin de tools zitten en alles wordt op de grond uitgespreid. Natuurlijk heeft Jean-Marc altijd het onderste doosje met tools nodig zodat eerst al de doosjes die bovenop staan overal in de salon terecht komen. Jean-Marc monteert de nieuwe printplaat in de anemometer en gaat dan terug de mast in. Als hij van 20m hoogte doorgeeft dat alles gemonteerd is, test ik het ding meteen op onze navigatie computer (plotter) en ja hoor! De windrichting en windsterkte verschijnen weer langs ons “bootje” op het scherm, op deze manier is het gemakkelijker om de juiste koers te zeilen, anders moet je naar een vlagje of de top van de mast kijken voor een wind indicatie.

Onderwaterschip

Onze boot ligt nu al heel wat weekjes op het Spaanse Water en heeft serieus last van de “zeepokken ziekte”. Echt over het hele onderwaterschip staan zeepokken met daar bovenop een paar cm algen. De rest van de romp is meestal ook begroeid maar dat is nu niet het geval, de antifouling staat er ook nog maar een paar maanden op en doet zijn werk maar is blijkbaar niet bestand tegen zeepokken. Helaas moet dat tapijt van zeepokken er vanaf, als we dat niet doen gaat Blowing Bubbles onder zeil een paar knopen langzamer door de weerstand van die duizenden zeepokken in het water en er is niks zo vervelend als een schip dat niet vooruit te branden valt.

Ik begin dus met het schraap werk onder de boot. Duikfles op de rug, handschoenen aan en een plastic ijskrabber voor autoruiten in de hand. De zeepokken zijn relatief gemakkelijk van de romp te schrapen maar het kost wel wat kracht en na een uurtje is de duikfles door de extra fysieke inspanning dan ook leeg tot op de laatste ademteug. Onder de boot ontdekte ik zelfs een “aquarium”. Een koffervisje zwemt rond over de zeepokken op zoek naar voedsel, aan de schroef zitten verschillende kleine blennies (een type vis) die zich verstoppen in de beschutting van de klapschroef en de waterinlaat van de motor, overal tussen de zeepokken kom ik kleine krabbetjes tegen maar het ergste zijn de miljoenen en miljoenen spookkreeftjes die op de romp zitten. Door het schrapen komen ze vrij in het water terecht en hechten zich aan alles wat ze vinden, dus vooral aan mij, mijn pak, en BCD. Als ik boven water kom hang ik vol met die mini spookkreeftjes, ze hechten zich met hun scherpe pootjes aan je pak zodat het bijna onmogelijk is om ze te verwijderen. We schrapen ze er zo goed mogelijk vanaf maar de dag erna hangt er toch een “vis” luchtje rond de BCD.

Uiteindelijk hebben we 3,5 flessen nodig om het onderwaterschip weer glad te krijgen, klaar om weer te zeilen.

Bevoorrading

We willen bij het volgende weatherwindow graag oversteken naar het Noorden van de Caraïben, welke bestemming het wordt, daar zijn we nog altijd niet helemaal uit, maar wat wel zeker is: hier is alles te krijgen en dat zal waarschijnlijk weer moeilijker worden dus het wordt tijd om alle voorraden weer eens aan te vullen.

Ik check de voorraden van het niet bederfbare eten dat we nog aan boord hebben, ik vind al meteen een paar blikjes die vervallen zijn en dus dringend opgegeten moeten worden. Vervolgens maak ik een lange lijst van alles dat we nodig hebben. Dan rest ons nog om een auto te regelen, Bill stelt graag zijn auto ter beschikking. We spenderen heel wat tijd in de Mangusa supermarkt, en laden onze kar vol. Een grappig detail, ze verkopen hier zelfs een selectie van de Boni producten die we kennen van in de Colruyt in België. Ook hier zijn ze wat goedkoper dan de merkproducten maar de prijzen zijn hier doorgaans het dubbele van in België, maar je moet nu eenmaal eten. Met een overvolle kar keren we terug naar de boot maar ons lijstje is nog niet klaar. We keren nog een keertje terug voor de rest van het lijstje voor de volumineuze dingen zoals blikjes drank, melk etc. Daarna mag ik me bezighouden met de grote thetris puzzel om alles weg te stouwen in de boot. Tot mijn verrassing lukt het nogal vlotjes om alles weg te krijgen onder de vloerplaten en in de kastjes. We kunnen er nu in elk geval weer voor een tijdje tegen.

Tijd voor wat plezier

Tussen al die klusjes door maken we ook regelmatig tijd voor plezante dingen. Samen met Bill en Kelly laten we ons verwennen met hapjes en drankjes in de VIP cinema zaal in Otrobanda terwijl we van de 2de Avatar film genieten.

Natuurlijk mogen een paar duikjes ook niet ontbreken. We gaan nog een keer koraalduivels jagen en samen met Bill ga ik tijdens een nachtduik op zoek naar Ostracods een paar dagen na volle maan. We genieten van het nachtelijke schouwspel onderwater. Wil je hier meer over weten, lees dan mijn vorige tekst over de Ostracods.

Er worden ook nog steeds cruisers avonden georganiseerd bij Uncle J en the Pier, dat zijn gezellige avonden waar we altijd van de partij zijn. Het is leuk om bij te babbelen met de vrienden en je leert hier altijd weer nieuwe mensen kennen.

Samen met Bill en Kelly nemen we een namiddagje “vakantie” met de boot aan de steiger langs het Sandals resort aan de ingang van het Spaanse Water. Je ligt letterlijk met de boot langs het strand alleen heb je geen last van zand tussen je tenen. Het is daar erg rustig om met de boot te liggen, mooi om te zwemmen en ideaal om water te maken als het hoog water gaat worden, dan komt het verse zeewater binnengestroomd en worden de filters van de watermaker wat minder belast. Ondertussen gaan wij snorkelen en zwemmen. Ik maak hier ook graag een tochtje met de stand up paddle board, aan de overkant van het resort is het erg ondiep, ideaal om te suppen over het heldere ondiepe water langs de rotsen. Ik spot heel veel kleine visjes en zelfs een jonge schildpad.

Net voor het donker varen we terug naar onze boei op het Spaanse Water, een route die we ondertussen al ettelijke keren hebben gevaren, maar captain Jean-Marc laat zich afleiden door de gasten aan boord en heeft het zelfs niet door als we zachtjes aan de grond lopen op een zandbank. We leren dat de navionics kaarten waarop we navigeren niet altijd juist zijn, zelfs niet hier op het Spaanse Water, we zitten slechts 1 m van onze vorige routes en nog niet op het donkerblauwe, ondiepe deel van de kaart maar 2,5m diepte is niet genoeg voor Blowing Bubbles.

Er komt een grote motorboot voorbij gevaren die ons graag even helpt. Ik gooi een lijn naar de motorboot en in een mum van tijd trekt hij ons met zijn 500PK terug los.

De dag erna willen we de dieseltanks van de boot terug volgooien maar het tankstation ligt in ondiep water. JM gaat toch eerst even checken hoe diep het is, ik heb eerder gelezen dat het 3m diep is maar het blijkt 2,5m te zijn. Dat volstaat niet voor ons, dat hebben we de dag ervoor geleerd dus Jm begint aan de fitness van de dag, jerrycans vullen en op de boot sleuren…. maar tegen het einde van de middag zitten onze dieseltanks weer nokvol en hebben we de jerrycans als reserve aan denk staan.

Wingfoilen

We hebben sinds kort ook wingfoils aan boord. Dit is een sport die een mix is van windsurfen en kitesurfen. Je staat op een board en houdt een soort van vleugel in je handen die als zeil dient. Van zodra je snel genoeg gaat, komt het board uit het water door de foil die eronder zit (een beetje zoals een draagvleugel boot) en ga je super snel omdat er nog maar weinig wrijving is met het water. Dit klinkt allemaal heel simpel maar in werkelijkheid is het toch niet zo eenvoudig. Ik start met youtube filmpjes te kijken hoe je ermee start. De volgende stap is met de “vleugel” leren omgaan op het droge, daarna stap ik op het board zonder foil om te wennen aan de combinatie board en wing. Ik begin op mijn knieën, dat lukt al snel maar rechtstaan is niet zo simpel met de vleugel in je handen. Ik val misschien wel 50 keer in het water, dat is nog niks maar telkens terug op het board klimmen, vraagt mega veel energie. Maar mijn volharding werpt vruchten af, uiteindelijk kan ik ongeveer een minuutje op het board staan en zelfs snelheid maken met de vleugel in mijn handen! Dat geeft voldoening!! Na een uurtje ben ik pomp af, tijd voor Jean-Marc om te oefenen.

De volgende dag waait het nog altijd erg hard en oefen ik met de foil die we onder het board monteerden. Het board reageert heel anders dan gisteren dus ik moet weer terug wennen en oefenen voordat ik kan rechtstaan en snelheid maken. Dan begint de foil natuurlijk zijn werk te doen, bij wat snelheid probeert het board zich op te richten maar daar ben ik nog niet klaar voor. Ik val telkens in het water als de neus van het board een beetje omhoog gaat. Het is allemaal een kwestie van de juiste balans vinden op het board en dat heeft tijd nodig dus ik weet wat doen als het hard waait.

Afscheid

En dan komt er na al die weken eindelijk een weatherwindow in zicht. Ik ben eerst heel voorzichtig positief maar naarmate de dagen vorderen ziet het er steeds beter uit. Oostenwind, niet té hoge golven en niet té veel wind! We beslissen eindelijk welke bestemming het gaat worden. We willen graag naar de Britse Maagden Eilanden, mooie eilanden waarvan de naam tot de verbeelding spreekt en bovendien zijn ons Noorse vrienden van SY Zelda ook daar. Het zal geen gemakkelijke tocht worden, scherp aan de wind met dwars stroming van Oost naar West. Maar we gaan ervoor.

We bereiden ons vertrek voor, ik kook voor 3 dagen maaltijden, we ruimen heel de boot op, alles moet weer zeeveilig opgeborgen worden. Na al die weken in Curaçao staan er overal veel te veel dingen die kunnen omvallen op zee. Maar vertrekken betekent ook weer afscheid nemen. We nemen afscheid van Kim en Vincent van SY Heron maar het afscheid dat zwaarder valt is dat van SY Sylvia. Onze wegen scheiden hier. Jan, Inge en de kinderen zeillen de andere kant op richting Columbia en Panama naar de Stille Oceaan. We hebben samen een mooie tijd beleefd in Bonaire en Curaçao en kijken uit naar de volgende keer dat we hun zullen zien, waar dat ook mag zijn.

Als laatste klus hijsen we de dinghy en buitenboordmotor aan dek. De motor gaat in de voorste locker en het bootje zetten we vast tegen de mast op het voordek. Dat is de veiligste configuratie.