Zout op mijn huid

Ken je dat gevoel?

En ik bedoel niet het gevoel na een duik in zee maar het gevoel dat ontstaat na tientallen zoutwaterdouches die telkens opnieuw weer opdrogen. Het resultaat: een laagje zout op je huid, overal waar je wrijft voel je korreltjes zout. Zo moet een pekelharing zich ook voelen.

Wel, dat is het gevoel dat we hebben na een paar dagen op zee als we eindelijk beschutting hebben gevonden voor een heuse storm waarin we terecht zijn gekomen met Blowing Bubbles.

Maar eerst terug naar het begin.

Op donderdag ochtend verlaten we het Spaanse Water in Curaçao. We zijn klaar voor nieuwe uitdagingen in het Noorden van de Caraïben. We willen graag naar de Britse Maagden Eilanden, geef toe dit is een veelbelovende naam! Reeds weken lagen we te wachten op goed weer. Elke ochtend en avond opnieuw spendeerde ik heel wat tijd aan het controleren van de weersvoorspellingen. Eindelijk na 3 weken zag ik een weervenster van een paar dagen. De 4 dagen zagen er veelbelovend uit met O wind (zodat BVI bezeild is, je kan er dan in 1 track heen zeilen zonder te moeten opkruisen) en een acceptabele windsterkte van tussen 20 en 25kn.

We gaan ervoor en bereiden alles voor om te vertrekken. Gelukkig maar dat we vertrekken met een dubbel gereefd grootzeil. Bij vertrek was dat nog niet echt noodzakelijk maar een paar uur later waren we erg blij mee toen we zagen dat de wind langzaam in kracht begon toe te nemen.

Aan de wind zeilen is plezant bij plat water maar niet op een zee met hoge golven. Ten eerste ligt de boot op 1 oor (scheef), ten tweede hak je letterlijk tegen de golven in waardoor je snelheid steeds even vermindert en de hele boot davert en schudt omdat de boeg tegen de golft inbeukt. Vergelijk het met tegen een te hoge snelheid over een verkeersdrempel rijden. Hetzelfde effect, een slag en helemaal niet gezond voor de auto. Bij elke slag op de boot vraag je je af hoeveel meer die nog kan hebben voordat er dingen kapot gaan.
Dat veelbelovende weervenster bleek al snel heel wat minder te zijn. Op de avond van dag 1 waaide het al 30knopen. Niet alleen gaat de boot dan nog meer overhellen maar ook de golven bouwen zich op waardoor je tegen nog grotere golven moet inbeuken. De boeg van de boot springt door de hoge muur van water een paar meter omhoog om vervolgens met een misselijkmakende beweging naar beneden te vallen en met een harde slag in het dal van de golf terecht te komen. Hele zwembaden water spoelen over het dek naar achter, de boot lijkt even stil te staan tussen de golven en davert en schudt nog meer. Maar telkens opnieuw neemt de wind het weer over, neemt de snelheid toe tot de volgende mega golf. Op deze manier proberen we ook nog te leven aan boord, maar dat is quasi onmogelijk. Eten koken, slapen of iets anders doen is gewoonweg niet mogelijk. Regelmatig rapen we dingen op van de vloer en ik red op een gegeven moment de inhoud van de barkast die door de vele slagen gewoon is opengesprongen!

We overleven op cracottes met kaas en limonade, ik probeer wat podcasts te luisteren maar dikwijls is er teveel afleiding en moet ik een stukje terugspoelen om het opnieuw te beluisteren.

Na 2 dagen krijgen we even een betere dag. Er is minder wind, de golven hebben een acceptabele hoogte, de boot gaat iets minder te keer. Wij zijn blij en ik denk dat ons bootje dat ook is. We luisteren vooral veel muziek en slapen zoveel mogelijk bij.

We hebben ook gezien dat de weersvoorspelling voor zondag een stuk slechter is geworden. Vanaf ’s morgens zou het veel harder gaan waaien, we maken een back-up plan. Tegen zondagochtend zouden we met de snelheid die we hebben, het eerste eiland van de Maagdeneilanden, St Croix, kunnen bereiken waar we in een beschutte baai op anker kunnen gaan en de slechte zondag kunnen uitzitten.

Maar de weergoden zijn ons niet goed gezind. Tijdens de 3de nacht op zee breekt de hel los. JM heeft tijdens zijn shift maar liefst 3 squals (intense regenbuien met heel veel wind) gehad met meer dan 40knopen wind. Je kan deze buien op de radar zien aankomen maar onze radar laat het al afweten vanaf nacht 1. Met het blote oog zijn ze ’s nachts bijna niet te zien en we worden er dus meestal door verrast. Het enige goede van deze squals is dat ze gelukkig erg snel overwaaien.

Als ik de wacht over neem begint het uit het niets 40 knopen te waaien zonder een wolkje aan de hemel, ik kan zelfs de maan zien. Dat is niet goed want dat betekent dat de bui niet overwaait. Ik ga er nog vanuit dat het maar voor even is en zet me bij het stuurwiel om de boot op deze koers onder controle te kunnen houden. De automatische stuurpiloot heeft ook zijn grenzen.
Gelukkig heb ik me nog snel aangelijnd want de golven proberen me van het bankje af te gooien. Ik zie in het maanlicht de huizenhoge golven telkens recht op de boeg afkomen. De boeg wordt meters hoog de lucht ingeduwd waarna we met een misselijkmakende beweging naar beneden het dal van de golf induiken waardoor het water zo hoog wegspuit dat ik ook telkens een zoute douche krijg. My god, dit heb ik nog nooit gezien, ik probeer de boot zou goed mogelijk op de golven in koers te houden. Niet simpel want we hangen door de sterke wind zo scheef dat de gangboord onder water staat. Dit is niet goed maar ik kan weinig anders doen dan de situatie onder controle proberen te houden tot het mindert.
Maar dat gebeurt niet integendeel ik zie nu zelfs al 42 knopen en meer verschijnen, dit is 8 – 9 beaufort met ander woorden stormkracht.

De golven worden nog hoger en ik krijg nu echt schrik. Hoe veel langer kan de boot dit nog aan en ikzelf? Ik probeer Jean-Marc, die binnen ligt te slapen, te roepen maar alles is dicht, er is zoveel lawaai door wind en golven dat hij mij echt niet kan horen. Ik probeer hem telepathisch te roepen. Eindelijk steekt hij zijn hoofd naar buiten. Ik roep naar hem wat de situatie is en dat het er niet naar uitziet dat de wind minder wordt. We beslissen dat de enige optie die we hebben, afvallen is en meer voor de wind te gaan. Dat is nog niet zo simpel want ondertussen hebben we veel te veel zeil voor deze wind en voordat je voor de wind zeilt, moet je door het stuk van de windroos waardoor de boot nog schever gaat. Maar er is geen keuze. Alllé daar gaan we…. ik gooi het roer om!

Zo rustig dat het ineens is op de boot, voor de wind met de golven mee, ik zie ze boven de zonnepanelen uit torenen voordat de boot er vlotjes overheen gaat… mijn god probeerden we daar echt tegenin te zeilen?

We beslissen eerst even te bekomen en de nacht uit te zitten en dan kijken wat te doen. Ik kruip dankbaar mijn bed in, ongeveer een half uur later hoor ik JM op me roepen. Ik spurt naar buiten en zie hem aan het roer staan. De automatische piloot heeft het opgegeven. Ik neem over en we proberen hem te herstarten. Dat werkt niet! Een harde reset brengt de oplossing zoals bij zoveel computerproblemen. Even alle navigatie instrumenten uitzetten en terug aanzetten. Ondertussen stuur ik op het kompas verder want alle instrumenten liggen uit…. yes de stuur automaat werkt weer!!

Ondertussen ben ik weer klaarwakker dus JM kruipt in bed. Even later hoor ik een tingelend geluid, shit de houder van de Starlink is van het zonnepanelen frame losgekomen. Ik kan hem nog net bij de kabel pakken voordat hij in zee zou donderen. Daar sta ik dan vanachter op de boot met de Starlink dish in mijn handen. Ik roep voor de 2de keer die nacht op Jean-Marc, deze keer hoort hij me gelukkig wel. Hij knipt de kabelbinders los van de buizen zodat we de dish ergens veilig kunnen neerleggen.
Maar dat is nog niet alles.. de stuur automaat beslist om er nu helemaal mee te stoppen. Ik neem het roer letterlijk in handen. Vergeet niet dat het weer er ondertussen niet beter op geworden is, het waait nog altijd rond de 38 knopen en er komt weer een squal aan, met allicht nog meer wind en een stevige regenbui. Ik sta aan het roer en probeer de boot zo goed mogelijk onder controle te houden. De leerschool tijdens mijn jeugd op de Jakker komt nu erg goed van pas! Onze boot is groter, de wind is sterker dan normaal en de golven een stuk hoger maar het bootgevoel blijft. Ik sleur en trek aan het stuur om de boot al surfend op de achterop komende golven te houden. Als je de boot niet recht houdt op de golf kan je platgeslagen worden. Ik heb echt al mijn krachten nodig om de koers aan te houden maar het lukt. Ondertussen roept JM vanaf zijn droge plekje onder de buiskap…. 50 knopen wind!! En we gaan 13 knopen!!

Dat is ons wind en snelheidsrecord tot nu! Maar goed door alle commotie hebben we nog altijd niet beslist wat te doen. Als de squal voorbij is, beslissen we beschutting te zoeken in één of andere baai van Puerto Rico. Dat ligt op zo’n 35 mijl, we kunnen er met halve wind heen zeilen. Dominicaanse Republiek was ook een optie maar dat is nog 250 mijl dus 2 dagen zeilen en zonder automatische piloot willen we daar niet aan beginnen.

Maar we zijn er nog niet, ik moet nog steeds 35 mijl aan het stuurwiel staan. JM heeft minder zeil ervaring zeker in dit soort omstandigheden, dus ik geef het beste van mezelf, lees de golven, voel de reactie van de wind op de boot en stuur de boot met een fantastische snelheid van gemiddeld 8 knopen richting Puerto Rico.

We krijgen zelfs bezoek van een groep dolfijnen, zij lijken wel te houden van deze ruwe omstandigheden, surfen in de golven langs de boot en springen voor de boeg. Zelfs in deze omstandigheden worden we blij bij het zien van dolfijnen.

Een uurtje aan het stuur staan is fun, maar met deze wind kost het echt heel veel kracht om de boot te laten doen wat jij wilt en niet wat de golven willen doen. Na een veel te lange shift van 7u achter het stuurwiel ben ik helemaal murw. Zolang je daar staat kan je niet eten, drinken, naar de wc gaan. Je kan gewoon niet weg van die plek, even je concentratie laten verslappen zorgt er al voor dat de golf de boot bijna plat op het water duwt. Jm voert me de laatste krentenbollen en wat water. Tegen 15u surfen we tussen de riffen door een grote baai in van Puerto Rico. Het waait ondertussen weer 42 knopen. In de beschutting van de baai halen we de zeilen naar benden en gaan op motor verder naar een ankerplaats. We zijn hier nu illegaal, we kunnen niet inklaren omdat we geen US visum hebben, we riskeren zelfs een boete als we een controle zouden krijgen, dus die verlaten ankerplaats in de mangroven is ideaal. We zijn super beschut tegen de golven, er staat veel wind maar dat ons anker houdt goed in de modder van de mangroven. De boot vanbinnen is 1 grote puinhoop. We hebben nochtans alles zeilklaar gemaakt en vastgezet voor vertrek maar alles is door elkaar gerammeld, er liggen spullen door heel de boot. Ik laat het voor wat het is.

Eerst op adem komen, eens goed warm eten en dan ons bed in. Vannacht heb ik hooguit een half uurtje geslapen. De warme maaltijd doet erg goed en om 19u kruipen we in bed. Wat een dag. Ik val als een blok in slaap en word pas de volgende ochtend om 9u wakker. Dat heeft deugd gedaan.

De volgende dag meten we de schade op aan de boot. De radar doet het niet meer, de boegschroef heeft het opgegeven, de automatische piloot heeft geen zin meer, er komt water binnen gesijpeld via de wanten, de Starlink moet een nieuw plekje krijgen, … het is ineens een hele lijst van dingen die gerepareerd moeten worden.

Maar eerst moeten we hier weggeraken. Het waait nog steeds erg hard om de 100 mijl naar de BVI aan te vatten maar in de late namiddag gaat de wind verminderen en dat tot de ochtend. Tijd dus om ons klaar te maken. Om 17u halen we het anker op en kiezen het ruime sop, de wind is een beetje gaan liggen en met 22knopen wind is het zelfs aangenaam op zee. We zien de zonsondergang, de maan komt op en langzaam motoren we tegen de wind richting St Thomas (USVI). Om 3u ’s nachts zien we wind gestaag toenemen tot 30 knopen, de golven bouwen zich weer op en het wordt weer minder aangenaam aan boord. Aangezien we de automatische piloot niet meer vertrouwen (hij is weer 2 keer uitgevallen) beslissen we om buiten te slapen zodat we elkaar snel kunnen roepen. Maar wat dacht je…. de stuurpiloot blijft heel de nacht werken.

Rond de middag komen we in de luwte van de US Virgin islands en varen tussen tientallen eilandjes door naar Sopers Hole, onze eindbestemming op Tortola, het hoofdeiland van de British Virging islands.

Wat een tocht! Ik ben superblij om een boei op te pikken en eindelijk even rustig te zitten om te bekomen. Maar er is nog werk aan de winkel, de bijboot moet van het voordek in het water gelegd worden, de buitenboordmotor moet uit het voorruim gehesen worden want we moeten gaan inklaren in dit nieuwe land. Tegen 18u is alles geregeld en zijn we klaar om een pizza te gaan eten in een klein restaurantje hier in de baai. En dan is er het fantastisch fijne weerzien met Marianne, Kristiane en Elisa van SY Zelda! Dat vieren we met een fris pintje, dat smaakt na een paar dagen afzien op zee.