Witte stranden, blauw water en veel duiken

Witte stranden, blauw water en veel duiken

Route: Clifton – Chatham Bay – Kralendijk (Bonaire)

Positie: Kralendijk (Bonaire)

We hebben er echt onze buik van vol. De boot rolt continu van links naar rechts. Een onbewaakte duikfles valt om in de kuip, de WC deur valt open, die fles water valt weer om …. . ’s Nachts rolt de deining over het rif heen en zorgt voor erg onrustige nachten. We rollen weer heen en weer in bed. Overdag zijn het de ferries die hun snelheid pas op het allerlaatste moment verminderen en op die manier zorgen voor vervelend hoge golven op de ankerplaats. De golven slaan onderaan tegen ons zwemplatform aan waardoor heel het platform omhoog geduwd wordt, we hebben zelfs al een paar barstjes in de polyester langs het platform ontdekt.

Nadat we nog een keertje bij Jennie van het groenten stalletje zijn gepasseerd en onze bescheiden korting op de mega dure groenten en fruit  weer hebben bedongen, vluchten we de baai van Clifton uit.

Chatham Bay

We zeilen de 5,5 mijl naar Chatham Bay aan de andere kant van het eiland. Navily (een app met alle ankerplaatsen waarop je als gebruiken ook commentaar kan plaatsen) belooft rustige comfortabele nachten in de baai. We zijn benieuwd en laten ons anker vallen in het midden van de baai. Het is veel belovend rustig en een raar fenomeen in de baai is dat elke boot anders ligt ten opzichte van de andere boten. Normaal gezien overheerst wind en/of stroming en lijnen alle geankerde boten zich op dezelfde manier op. Hier moet je dus zorgen voor genoeg “zwaai” ruimte of je zou nog tegen een andere boot op kunnen botsen.

Plaats is geen probleem de grote baai heeft overal zandbodem, goede grond voor ons anker. We zetten de motor in achteruit tot de snok op de ankerketting ons duidelijk maakt dat ons anker zich heeft ingegraven! Wat een fijn gevoel!

Bij ons vorig anker bleven we altijd achteruit gaan, geen snok, geen ingraven. We moesten altijd duiken om te controleren of het goed lag en indien niet dan zorgde Jm daar al duikend voor. Maar dat is niet comfortabel en zorgt niet echt voor gemoedsrust. Je boot achterlaten op anker voor een dag ofzo is altijd al spannend maar het helpt enorm als je op je anker kan vertrouwen.

De boot zwaait inderdaad alle kanten op door de draaiwinden in de baai, dat kan je duidelijk zien op ons patroon van de GPS maar er is niet al te veel deining in de baai dus het belooft een rustige nacht te worden.

Het turkoois blauwe water nodigt heel erg uit om in het water te springen, we maken dan maar onze duiksets klaar en gaan onderwater op ontdekking in de baai en vinden 2 mooie duiksites.

We vieren meteen de eerste avond hier, ons jubileum! Exact 1 jaar geleden ruilden we ons landbased appartement in voor een heel nieuw leven aan boord van Blowing Bubbles! Dat verdient een cocktail! Op zijn minst! Een mooie sunset is ook altijd mooi meegenomen! Laat ons hopen dat we dit avontuurlijk leven nog lange tijd kunnen verder zetten en samen nog heel veel sunsets vanuit onze kuip mogen bewonderen!

Ons plan was een paar dagen blijven en dan weer een andere baai op te zoeken, maar zoals men zegt van zeilers, worden ook onze plannen bij laag water in het zand geschreven. Uiteindelijk blijven we 1,5 week in de baai liggen.

Motoryacht Stella Luna, onze buren hebben we in Clifton leren kennen, ze willen graag met het hele gezin duikcursus volgen, dit is de ideale plaats en dus doen we elke dag een advanced duikje met de hele familie. Na enige twijfel is iedereen in voor een nachtduik, Ruby (12) en Sam(10) duiken met een klein hartje in het donkere water maar achteraf kunnen ze niet stoppen met babbelen over welke mooie onderwater dieren we allemaal hebben ontdekt. Zelfs mama Lauren die jaren geleden een erg slechte ervaring had met nachtduiken laat zich verleiden door de uitleg van de kinderen en ook zij is na een volgende nachtduikervaring helemaal verkocht. Tijdens de navigatie duik worden we afgeleid door de aanwezigheid van een zeldzame torpedo rog. Hij zit notabene gewoon onder onze boot, we kunnen hem goed bestuderen. Iedereen leert het kompas gebruiken, de geplande driftduik heeft wat weinig stroming maar dat wordt gecompenseerd met een volgende duik waar we letterlijk weggeblazen worden. Vervolgens worden er keuzes gemaakt naar gelang interesse en gaat JM met papa Mike en zoon Sam op lionfish jacht terwijl ik met dochter Ruby een videografie duik doe en haar achteraf ook de kneepjes van het “editen” leer.

Ons verblijf en de cursus wordt afgesloten met de verjaardag van Sam. Wij regelden als verrassing een verjaardagscake. Niet evident in een godverlaten baai maar na een week heeft JM vriendjes gemaakt en het kleine sympathieke resort Tenatu zorgt voor een fantastische verjaardagstaart, mooi op tijd in de baai geleverd met een watertaxi! Wat een service!

We nemen afscheid van Stella Luna en de complete crew in stijl met een uitgebreide BBQ aan boord van Stella Luna. Mike grilt de meest heerlijke steaks waarvan we volop genieten. (Steak op ons bord en salade, hoelang is dat alweer geleden?) Het is een heerlijke avond waarin ik kennis maak met een “Dirty Martini”, niet de martini die JM graag drinkt maar de cocktail op basis van gin en vermouth. En als die op is mag ook de “Margarita à la Stella Luna” niet ontbreken!

Het is een supergezellige avond, Ruby presenteert haar eerste zelfgemaakte onderwater filmpje op het grote scherm in de living. Performer Sam kan niet achterblijven en trakteert ons op een performance van rapper “The Glitch” met een zelfgemaakt rap nummer. Indrukwekkend!

Ook ik heb een verrassing voor Stella Luna, een blijvende herinnering aan deze week duiken met het hele gezin in de vorm van een filmpje. Ze zijn er superblij mee, Mike wordt zelfs een beetje emotioneel.

Bye bye Stella Luna, dank je wel voor de leuke duikweek en gezellige avonden en wie weet tot volgend jaar!

Maar er is genoeg tijd en andere boten om ook nog een paar oude vrienden te ontmoeten.

Catamaran Exit One, een Oostenrijkse boot, komt de baai binnengevaren. We leerden Iris en Volker kennen in Lanzarote aan de andere kant van de oceaan. Al onze voorbije ervaringen worden uitgewisseld tijdens een apéro aan boord van Exit One en een avondje op het strand bij een lokale strandbar en met een lokaal pintje “Hairoun”.

En dan liggen er een heel aantal Franstalige kidsboten in de baai. Tijd om iets te organiseren. De baai leent zich ongelooflijk goed voor een kampvuur, we hebben reeds veel dorre takken zien liggen. Op het strand van Tenuta resort mogen we een kampvuur maken. We steken het vuur al vroeg aan en later komen er nog wel 7 andere dinghy’s met bijhorende crew en extra brandhout aan op het strand. Het wordt een gezellige bedoening met een mix van bier, wijn en Smores. Lauren van Stella Luna, laat iedereen kennis maken met de boven het vuur geroosterde marshmallows tussen een cracker en dat stukje chocolade mag zeker niet ontbreken. De kinderen amuseren zich met het roosteren van marshmallows, stokken in het vuur gooien en spelen. Verschillende talen zijn geen probleem, de kids vinden een internationale kindertaal om zich verstaanbaar te maken. Een geslaagde avond op het strand, de dagen erna worden we nog herinnerd aan deze avond door de zandplekjes op de boot.

Zwitsers, Sue en Reto varen een paar dagen later de baai binnen. In Le Marin (Martinique) namen we afscheid van de Suret. We hebben al ettelijke apéro avonden met Suret achter de rug en die traditie wordt hier verder gezet. Sue zorgt zelfs voor diner waarna we afzakken naar het kleine resortje in de baai om cocktails te proeven. Het is een supergezellige avond, we sluiten de bar ver na sailors midnight (dat is om 21u) en nemen nog maar eens afscheid van Suret. We zijn zeker dat onze koersen elkaar binnenkort opnieuw zullen kruisen!

Op zee

Maar het is tijd voor ons om te vertrekken richting Bonaire.

Het is een 3-tal dagen zeilen en er biedt zich een weather window aan dus nadat we met de dinghy naar de haven in Clfiton zijn geploeterd, ons uitklaarden en nog wat groenten en fruit bij Jennie hebben gekocht. Halen we het anker op en zetten koers naar het Westen, weg van het orkaan gevoelige gebied.

Het orkaan seizoen start officieel op 1 juni, verzekeringstechnisch moeten we dan hier weg zijn. De ABC eilanden zijn buiten deze orkaan gordel gelegen en daar zullen we de komende maanden verblijven.

We zien de eilanden van Saint Vincent en de Grenadines verdwijnen met een mooie snelheid van 6knopen. De golven zijn niet te hoog en we zeilen goed voor de wind met enkel de fok. De wind blijft stabiel en we zeilen rustig de nacht in. Ik start mijn eerste wacht om 20u en Jm kruipt in bed.

Aangezien we voorbij de Venezolaanse kust zeilen en hier nog altijd piraterij kan voorkomen, proberen we zo onzichtbaar mogelijk te zeilen. We hebben geen schrik voor de “Black Pearl” die opeens kan opduiken, dat zijn de piraten uit films. Nee, op deze route worden af en toe zeiljachten lastig gevallen door kleine open vissersboten die zeer geïnteresseerd zijn in je geld, GSM, laptops, etc. Maar hier lopen ook verschillende drugroutes, dit zijn boten waar wel eens zwaarbewapende mannen aan boord zijn. Die willen we liever niet tegenkomen op zee. We hebben dus onze AIS uitgezet dwz dat we onze positie niet uitzenden maar wij kunnen wel de positie van andere boten ons scherm kunnen zien als ze uitzenden. Drugskoeriers gaan hun positie ook niet prijsgeven. Bovendien varen we ’s nachts in complete black out, geen navigatielichten, alle andere lichten in de kuip zijn gedimd. Dit zorgt voor erg donkere nachten een klein maansikkeltje vergezelt ons pas rond half 4 in de ochtend. Dit klinkt misschien heel erg eng maar het is ongelooflijk hoeveel je ziet op zee als je zelf in het donker vaart. We zien in de verte lichtschijnsels van vissers, die we ook reeds op de AIS gespot hebben, we ontdekken de lichtjes van grote cargo schepen veel eerder dan als ons nachtzicht verstoord wordt door onze eigen verlichting.

We wisselen om de 3u onze wachten, de nacht passeert rustig.  Zou dit de eerste aangename oversteek worden?

Nee hoor, dat heb ik te vroeg gedacht. De laatste namiddag neemt de wind enorm toe en bouwen de golven zich op. Gelukkig zijn we ondertussen weer ingeschommeld en kan ik gewoon rustig verder lezen. We gaan de laatste nacht in met hoge golven en de boot maakt enorme schuivers op de golven. Niks voor niks, we moeten de natuurkrachten weer trotseren voor onze laatste loodjes.

Tot 2 maal toe maak ik ‘s nachts JM wakker. Een keer om de fok te reven want de wind is nog toegenomen, een andere keer om te gijpen en onze koers te verleggen. Ik ontdekte namelijk op de zeekaart dat de diepte van de oceaan bodem van ruim 4000m ineens naar een “ondiepe” 350m zou verspringen. Welke invloed zou dat hebben op de toch al hoge golven? Mega grote brekers? Nog meer water in de kuip? Nog meer door elkaar geschud worden? Golven in de kuip?

Ik zie een waar horror scenario voor me en beslis om JM wakker te maken om samen een beslissing te kunnen nemen.

We komen er samen achter dat we het risico niet willen we nemen en nadat JM een beetje wakker is geworden gijpen we zeer gecontroleerd en kiezen voor de 15 mijl extra zeilen ipv over deze grillige onderwater berg te zeilen.

JM neemt de wacht over en ik kruip in bed. De golven blijven erg groot met regelmatige brekers maar de boot gaat er overheen en we bereiken tegen de ochtend de onderkant van Bonaire. Als we de hoek van het eiland omzeilen kunnen we genieten van “Grevelingen” zeilen. De wind blijft krachtig tussen 25 en 35 knopen maar in de beschutting van het eiland zijn er geen golven en we zeilen aan een constante snelheid van 7knopen richting Kralendijk. Dit gaat mooi!

Tegen dat we een boei moeten oppikken in Kralendijk zitten we aan een windsnelheid van 40knopen!!! Ik word bijna weggeblazen van het dek en ik vraag me af hoe ik in godsnaam die boei ga oppikken. Ik slaag erin met de pikhaak de boei op te pikken nu nog het touw errond. Ondertussen is er een dinghy aangekomen. Ze helpen een handje en 5 minuten later liggen we veilig aan de boei.

We zijn er weer eens zonder kleerscheuren geraakt!