Werk aan de winkel
Werk aan de winkel
Route: Spaanse Water – Curaçao Marine
Positie: Curaçao Marine
Na ons avontuur op Klein Curaçao moeten we even bekomen, of beter gezegd de hand van Jean-Marc heeft wat rust nodig om te genezen. We doen wat computerwerk aan boord, maken nog maar eens een uitstapje naar Willemstad en Jean-Marc assisteert de Zelda met zijn Spaanse tolk functie. De airconditioning aan boord van Zelda heeft het even geleden begeven. De airco techniekers die Allan kon vinden in Curaçao zijn afkomstig van Zuid-Amerika en spreken natuurlijk geen Engels. Spaans is de voertaal, Jean-Marc haalt zijn beste “technisch” Spaans boven en helpt zo Allan met het uitzoeken van het probleem van de airconditioning.
Natuurlijk zijn er ook nog een paar sociale activiteiten die niet mogen ontbreken op ons lijstje. Bij Uncle J’s is er de wekelijkse hamburgeravond en ook de happy hour en captains diner bij The Pier slaan we niet af. Leander organiseert een diner avond aan boord van de Suret, klein detail hij verzorgt de catering. Hij vertrekt reeds in de ochtend met Reto naar de supermarkt en is de hele namiddag bezig met de voorbereiding voor aperitiefhapjes, diner en nagerecht onder de deskundige begeleiding van Reto. In de vroege avond worden we verwacht bij hun aan boord en Leander dient alles op en verwent ons met zijn lekkere hapjes! Hier kan ik wel aan wennen!
Maar we kunnen het niet langer uitstellen, uiteindelijk wacht toch die onvermijdelijke job als je met een boot onderweg bent op ons. Nieuwe antifouling zetten op het onderwaterschip.
Als een boot lange tijd in het water ligt, krijgt elke boot last van “aangroei”, dit wilt zeggen dat mosselen, zeepokken, sponzen, algen en soms zelfs beginnende koraalboompjes de onderkant van de boot uitkiezen om daar verder te groeien. Als je dat zijn gangetje zou laten gaan, krijg je een hele “baard” onder de boot die je tijdens het zeilen serieus belemmert in snelheid. Hoe beter gestroomlijnd de boot is, hoe sneller tijdens het zeilen. Als je oversteken maakt van verschillende dagen kan een halve knoop verschil in snelheid al veel verschil maken.
Om deze aangroei op het onderwaterschip tegen te gaan, wordt de onderkant ingesmeerd met een aangroei werende verf, ook wel antifouling genoemd. Na ongeveer een jaar is het meeste van die verf verdwenen van de romp zodat je stilaan die zeepokken en sponzen toch ziet groeien op het onderwaterschip, zo ook bij ons. We hebben de laatste maanden om de 2 weken de onderkant van de boot al duikend schoongemaakt. We beschouwden het als een steeds weerkerend jobke zoals je ook steeds opnieuw het gras maait in je tuin maar het kan ook anders en we beslissen de boot op de kant te zetten zodat we een paar nieuwe lagen antifouling kunnen zetten en we weer een tijd verlost zijn van het onderwater “gras maaien”.
Het is de eerste keer dat we het zelf gaan doen en Oebele, onze voorbuur op het Spaanse Water biedt aan om ons te helpen. Hij heeft als student op tientallen boten antifouling gezet dus hij weet waar hij mee bezig is. Maar eerst moeten we naar Curaçao Marine varen waar de boot uit het water zal gaan.
Afspraak voor de lift is al erg vroeg in de ochtend, we staan om 6u op en maken de boot zeeklaar. Je moet immers het Spaanse Water uitvaren en dan een aantal mijl de zee op naar de ingang van het Schottegat, een groot binnenwater achter Willemstad. Aan de ingang bij Willemstad roepen we via de marifoon de “pontjesbrug” op, dit is de speciale brug gebouwd op drijvende pontons die het stadsgedeelte Punda verbindt met Otrobanda, op het eerste ponton zit een stevige motor en de brug “vaart” zichzelf open. We krijgen toestemming om erdoor te varen en met een stevige deining surfen we het kanaal van Willemstad binnen langs de kleurrijke huisjes. Het is nog erg vroeg dus veel volk is er nog niet aanwezig in de stad. We varen verder langs het immigratiekantoor, passeren een paar grote zeeschepen en dan de hoek om richting Curaçao Marine. We worden verwacht want meteen roept JJ ons op via de marifoon om ons te waarschuwen voor de ondiepte vlak voor de ingang van de marina. We varen er met een boog omheen en meren Blowing Bubbles af aan de wachtsteiger om uit het water gehaald te worden.
Jean-Marc checkt ons in bij het kantoor waar hij te horen krijgt dat we nog even moeten wachten, er is een probleem met de hydraulische leidingen van de trailer die de boot uit het water moet halen. Terwijl we wachten doen we al wat klusjes aan de boot en maken haar klaar om een paar weken achter te laten (we vliegen immers voor een paar weken met Leander terug naar België).
In de late ochtend is de trailer terug bedrijfsklaar, dat hoop ik althans. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurt als een hydraulische leiding springt als Blowing Bubbles op de trailer staat.
En ondanks het feit dat Blowing Bubbles al een aantal keren uit het water is geweest, blijft dat altijd een heel erg spannend moment, de vorige keren was telkens met een grote kraan waarbij 2 grote banden rond de romp gaan en de boot op die manier uit het water wordt gehesen. Hier in Curaçao is het een ander systeem, de boot wordt op een grote aanhanger gelegd, waarna een zware tractor de trailer met boot via een trailerhelling uit het water rijdt. Extra spannend want onze boot ziet er wel heel erg groot uit op die aanhangwagen. De persoon in de tractor, is erg op zijn gemak en bedient alle steunen waarop de boot gelegd wordt en elk afzonderlijk kunnen bewegen, tijdens heel het proces zorgt hij er vakkundig voor dat elke steun wordt aangepast zodat Blowing Bubbles gewoon recht blijft staan op de trailer. Op de schuine slipway gaan de achterste steunen omhoog, je kan er bijna een waterpas langs leggen.
Met een slakkengangetje rijdt het hele gevaarte richting het plekje tussen de andere boten waar Blowing Bubbles neergezet zal worden. Indrukwekkend hoe geroutineerd de mannen alle stempels (stutten zodat de boot niet omvalt) vastzetten zodat de boot veilig op de kant staat voor de komende tijd. Zodra Blowing Bubbles staat, is SY Dance Me aan de beurt om de omgekeerde beweging te doen. Nu is het de beurt aan Liesbeth en Hans om in spanning toe te kijjken hoe hun jacht terug in het water gelegd wordt.
We maken alles klaar voor de antifouling job van de volgende dag, en Jean-Marc fikst even tussendoor ook nog de compressor op Sy Dance Me en tegen dat we klaar zijn vergezellen we het kleine groepje zeilers die al enige tijd in Curaçao Marine verblijven omwille van allerhande werken aan de boot en genieten van de wekelijkse BBQ in de bar van de marina. We laten ons de BBQ erg smaken, maken kennis met Australiërs en een Amerikaan. Hier heerst een andere sfeer dan op het Spaanse Water, hier wordt enkel gewerkt aan de boot, er is weinig vertier in de buurt, zwemmen kan al helemaal niet. Ook Liesbeth en Hans van SY Dance Me zijn van de partij. Het is een erg gezellige avond maar als we bliksemschichten zien en de donder te dichtbij komt, rept iedereen zich naar hun respectievelijke boten, iedereen wilt de regen voor zijn om alle openstaande luiken te sluiten, kussens in de kuip in veiligheid te brengen etc. Ook wij sluiten alle luiken, nemen nog wat extra kleren bij elkaar en rijden met de auto naar het appartement dat we boekten om de nachten dat de boot op het droge staat de overbruggen. De temperatuur aan boord is ettelijke graden hoger nu de boot niet constant afgekoeld wordt door het water, de airco in het appartement is dan ook erg welkom en we krijgen binnen in het appartement zelfs helemaal niets mee van het onweer dat over Curaçao trekt.
De volgende dag staan we vroeg op en starten met de werken, eerst plakken we de volledige waterlijn af met tape, daarna krabben we de stukken oude loshangende verf van de romp af en gaan we met een doek met tinner over de oude verf voor een betere hechting op de oude verf.
Als dat allemaal klaar is, beginnen we te verven. Eerst een laag primer, vervolgens een blauwe laag antifouling, daarna nog 2 zwarte lagen antifouling. Als na verloop van tijd de blauwe antifouling tevoorschijn komt, weten we dat we moeten beginnen nadenken om alles weer eens te vernieuwen. Het zijn erg warme dagen in Curaçao, als je niet snel genoeg werkt, droogt de verf in je bakje gewoon uit.
Dus elke laag die we starten moet ook afgewerkt worden zonder pauze, we werken hard door en het zweet loopt van ons af. Gelukkig staat de koelkast op de boot nog aan zodat we koud water en andere koude drankjes ter beschikking hebben, we drinken de nog resterende voorraad aan frisdrank bijna volledig op. Als de 2de laag op de onderkant van de boot staat, ruimen we alles op en we zijn erg dankbaar voor het zwembad bij ons appartement. We liggen er wel een uur in om af te koelen en onze stramme spieren, vooral onze schouder en nekspieren voelen we, te laten rusten.
Op zondag zetten we de laatste 2 lagen. We beginnen vroeg, werken goed door en om 12u30 zijn we klaar! We ruimen alles op, halen de bimini nog af en kijken uit naar een namiddag luieren. Een hele namiddag zwembad doet serieus deugd. In de avond gaan we nog een laatste keer op restaurant met de Zelda, de dag erna vliegen we immers voor een paar weken terug naar België. Na de intense weken van samen avonturen beleven zal dat even wennen zijn. Kristiane en Elisa hebben zelfs een afscheidscadeautje voor ons bij! We kijken er al naar uit om hun terug te zien!
