Welcome to the jungle of Dominica

Welcome to the jungle of Dominica

Route: Guadeloupe naar  Dominica

Positie: Prins Rupert Bay, Dominica

En we pikken de draad weer op.

Na een geweldig fijn weerzien op een terras met Kris en Ingrid van de Puff en een uitgebreide lunch met de hele crew van de Macajou zijn we allebei helemaal klaar om weer wat te reizen.

Na een uitgebreide winkelsessie in de “Leclercq” op zo’n 20 min wandelen van de marina, een antigeen test en het uitklaren op de computer gooien we de trossen los en zetten zeil richting Dominica.

We worden meteen getrakteerd op erg harde wind, onze boot legt zich meteen heel erg scheef op 1 kant. Hmm, ik denk dat we even afgeleid waren door onze kledij; zwembroek en bikini. Ik had gehoopt op een rustig bikini zeiltochtje maar ook hier in de Caraïben blijft zeilen steeds alert zijn, dat waren we even (bewust?) vergeten.  Dus aan het werk: we rollen de genua in, reven het grootzeil en vliegen met een rotvaart richting Dominica. Het is weer heel erg wennen aan de zee. Ik blijf wijselijk buiten zitten, ik heb last van de hoge golven. Waarom moet je daar toch telkens opnieuw aan wennen?

De wind blijft constant 30-35 knopen met zelfs 1 uitschieter naar 43 knopen tijdens een squall die ik over het hoofd zag en waar we opeens midden in zitten. We liggen opeens met ons gangboord onder water, zo scheef wordt de boot geduwd door de plotse windvlaag. Na 6,5u komen we in de luwte van Dominica en varen we de Prins Rupert baai binnen.

We worden meteen verwelkomd door boatboy Jerome in het bootje Seabird van de PAYS organisatie. Hij vraagt hoe lang we willen blijven en brengt ons naar een boei. De dag erna om 9u ’s morgens worden we opgehaald door Jerome. Iemand van healthdepartment is aanwezig die onze temperatuur opmeet en heel onze verzameling aan certificaten controleert. Covid gewijs is alles in orde, waarna onze paspoorten en boorddocumenten met Edisson, een agent van PAYS, meegenomen worden naar de douane. PAYS is een organisatie die zich bezighoudt met yacht services zoals inklaren, afval ophaling, watervoorziening, uitstapjes en entertainment. Ze zorgden er ook voor dat de kleine criminaliteit aan banden werd gelegd zodat de ankerplaats een stuk veiliger is geworden dan pakweg 10 jaar geleden.

Onze eerste indruk van Dominica is erg positief, een rustige baai, niet teveel zeiljachten en de heuvels achter de baai zijn erg groen.

Dominica is ontdekt door Columbus in 1493, de naam komt van de dag waarop hij het eiland ontdekte; een zondag, in het Latijn “dies Dominica”. Het is het laatste Caraïbische eiland dat gekoloniseerd werd door Europeanen vanwege de hevige tegenstand van de oorspronkelijke bewoners de Kalinago. Er wonen nog enkele Kalinago afstammelingen in het Noorden van Dominica.

5 jaar geleden werd Dominica heel zwaar getroffen door Maria, een categorie 5 orkaan. Je ziet nog steeds verwoeste huizen, iedereen spreekt over voor en na Maria. Ze hebben hier heel erg nood aan toerisme want na Maria, kwam natuurlijk Covid waardoor 2 jaar alles helemaal stillag.

Het regent erg veel op het eiland waardoor je de sensatie van een echt regenwoud kan ervaren, er zijn 365 rivieren, de locals grappen steeds dat er eentje is voor elke dag van het jaar. Het eiland is één grote jungle, mango bomen, bananen en papaya’s groeien gewoon langs de weg vrij voor iedereen die moeite wilt doen om er een rijp stuk fruit te plukken.  Wij zijn natuurlijk ook erg benieuwd naar het leven onderwater en boeken meteen een bootduik bij Fabian (Island Dive Operations).

Fabian neemt ons mee naar de volgende baai, die maakt deel uit van het natuurreservaat van Cabrits. Heerlijk om in warm water te springen (25°C), het is erg helder onderwater en ik herken meteen de typische Caraïbische biotoop. Kleurrijke sponzen met daartussen harde koralen, visjes in alle kleuren van de regenboog zwemmen tussen ons in. Het is een relaxte duik en wat me heel erg opvalt tijdens de duik is dat elke grote tonspons, olifantsoor spons en elk groepje buissponzen compleet intact is. Dit is zeer zeer uitzonderlijk en zie je bijna nooit meer tijdens een duik. We hebben veel gedoken in Bonaire, daar zie je af en toe een grote intacte tonspons of olifantsoor. Maar het grootste deel van de sponzen in Bonaire heeft hier of daar wel een beschadiging door de vele duikers die er dag in dag uit rondzwemmen. Dat is hier duidelijk niet het geval, het hele gebied is heel erg ongerept en dat zie je onder water. Zelfs een grote snapper is erg nieuwsgierig en komt even een kijkje nemen, normaal gezien zou die op een tiental meter afstand blijven. Die heeft nog niet veel duikers gezien.

We genieten van de 2 duiken tussen de fantastisch gekleurde sponzen en honderden vissen die rond ons zwemmen.

De dag wordt afgesloten met een BBQ voor de yachties georganiseerd door PAYS. Wij zijn van de partij en samen met ons nog zo’n 40 andere zeilers. We maken kennis met weer nieuwe mensen, weer nieuwe bootnamen om te onthouden. We spreken Frans, Spaans, Duits, Engels en ook Nederlands.

Het Nederlandse koppel Laura en Bryce nodigen ons uit om de volgende ochtend een hike te doen naar een waterval. Ze huurden een auto en wij passen nog op de achterbank. Al om 8u zitten we in de dinghy op weg naar de waterval. De wandeling loodst ons door het regenwoud, we lopen langs gigantische plankwortels van de hoge regenwoudbomen, we zien varens groter dan onszelf, we worden regelmatig getrakteerd op een regenbui. Hoe kan dat ook anders in het regenwoud?

Op een bepaald moment spotten we zelfs een colibri! Het pad naar de waterval loopt op verschillende punten door de rivier en gaat aan de overkant weer verder. Gelukkig heb ik watersandalen bij, ik wissel mijn schoenen voor de sandalen en loop door het verfrissende water naar de overkant. Tot 5 keer toe moeten we de rivier terug oversteken tot we aan de waterval komen. Het is fris hier, het water valt van een hoogte van 100m in het bassin en brengt een frisse en vochtige wind tot bij ons. Laura en Bryce wagen zich aan een zwempartij tijdens een zoveelste regenbui in het bassin. Daarvoor pas ik, ik geniet wel van het uitzicht.

Wat een mooie natuur hier op Dominica.

Indian River

De volgende uitstap is de Indian River, iedereen is er vol lof over en het wordt zelfs vergeleken met de Amazone! We zijn zeer benieuwd. Onze boatboy Jerome wordt opgetrommeld en we varen met zijn boot naar de ingang van de rivier. Hier gaat de motor uit en haalt Jerome de peddels boven, inderdaad er worden geen benzine of dieselmotoren toegelaten op de rivier tegen de vervuiling ervan, hoewel mij het water niet heel erg proper leek. Jerome vertelt ons de hele geschiedenis van Dominica en alle bijzonderheden over de Indian River. We zien de wenkkrabben op de oevers van de rivier tussen de grote luchtwortels van de superoude mangrove bomen, waarbij de mannetjes een mega grote “wenk”schaar hebben, de vrouwtjes zien eruit als normale gele krabben. Jerome spot van een paar honderd meter een leguaan in het bladerdak van een boom, wij kunnen deze pas ontwaren als we genaderd zijn tot op zo’n 20m.

Jerome weet ons ook te vertellen dat Johnny Depp alias Jack Sparrow op verschillende plaatsen in Dominica aanwezig was voor opnames. De meeste sets die opgebouwd werden, zijn terug afgebroken zodat de natuur terug in ere werd hersteld. Het enige overblijfsel van de filmsets is dit huisje. Herken je het huisje uit één van de films?

Het is een rustig tochtje waarbij we de lokale endemische papegaaien horen krijsen, we spotten verschillende soorten reigers die rustig blijven zitten als we voorbij gepeddeld komen. We glijden onder het bladerdek van overhangende palmbomen door tot op het punt waar de rivier te ondiep wordt. Daar stappen we uit om samen wat planten en bloemen te bewonderen van op het land, we proeven een guave recht van de boom en Jerome geeft ons een bussel vers citroengras waarvan je thee kan maken. In het midden van niks staat ineens het bordje “This way to the bar”.

Natuurlijk gaan we die “bush bar” uittesten. De perfecte timing want opeens bevinden we ons in een heuse wolkbreuk, het giet pijpenstelen en we zijn doorweekt tegen dat we in de bar zijn. Maar dat is snel vergeten als we de typische lokale rumpunch voorgeschoteld krijgen. JM gaat voor een kokospunch, ikzelf kies een felroze rumpunch met de naam “Dynamite”. Het is me meteen duidelijk waar die naam vandaan komt, er zit meer rum dan punch in mijn glas maar het smaakt wel. Ik wandel helemaal tipsy terug naar de rivier, de nog steeds vochtige T-shirt deert me helemaal niet meer. Weer een mooie ervaring om niet meer te vergeten.

In de jungle

Om wat verder weg uitstapjes te kunnen doen, huren we een auto, die al ettelijke jaartjes oud is en waarvan de wielen alle kanten uitgaan behalve de richting van het stuur, bij een lokaal verhuurbedrijf. We durven het toch aan om helemaal naar het Zuiden van het eiland te rijden, richting Roseau. Daar hebben we, hoe kan het ook anders, wat watervallen op ons verlanglijstje staan.  En ze stellen ons echt niet teleur. Na een steile klim (met de auto) naar Titou gorge, huren we het verplichte zwemvest bij de lokale boys en plonzen in het erg frisse rivier water (21°C). In tegenstelling tot alle andere watervallen zwem je hier door de rivier met bijhorende adembenemende canyon richting de waterval. Wij kunnen het niet laten en gaan natuurlijk “all the way” tot helemaal onder de waterval.
Dit herinnert me aan alle keren als kind in Hengelhoef. De artificiële stroomversnelling daar was bijna op dezelfde manier opgebouwd. Hoge rotsen waar je langsheen zwemt, begroeid met exotische planten en lianen. De felle kracht van het water als je ertegenin probeert te zwemmen. Het enige verschil is dat het water hier een stuk frisser is en de rotsen zijn scherp en puntig ipv de afgeronde artificiële betonnen structuren in Erperheide.
Het is een geweldige ervaring en we hebben de canyon voor ons zelf.

Terug afgedroogd rijden we een volgende nog steilere weg richting de Trafalgar watervallen.
Deze zijn speciaal omdat ze bestaan uit 2 watervallen eentje met koud water zoals we dat gewoon zijn, de andere met warm water omdat we hier in de vulkanische regio van Dominica zitten met verschillende warm water bronnen. Vanaf het uitkijk punt klimmen we over dikke stenen in de rivier naar het warm water gedeelte van de waterval, als we voelen dat het water lauw is, zijn we tevreden. Het begint ook weer te regenen dus het is tijd om terug te keren over de ondertussen glibberige stenen.

Nog meer jungle en water

We schrijven ons in voor een toer naar de Noord- en Oostkant van het eiland. In het busje buiten ons nog 8 andere zeilers. Cold Soufrière toont ons zijn koude vulkanische bronnen, modderbaden en gaten waar deze keer geen warme vulkanische lucht uitkomt maar koude. Hier zie je ook de schade die de orkaan Maria 5 jaar geleden heeft aangericht aan de natuur. De meeste bomen zijn dood zonder bladeren of omgewaaid. De oostkant van het eiland trakteert ons op een woeste rotskust met mooie, voor boten ontoegankelijke, baaien. We laten ons telkens opnieuw weer verrassen door de mooie baaitjes, “postkaartmomenten” zoals onze gids ze beschrijft.

Nadat we een soort van lokale smoutebol hebben mogen proeven starten we de wandeling naar Chaudiere pool. We weten dat de beloning wacht na een erg zweterige klimpartij tussen bananen- en ananasplantages. Wist je dat een ananasplant pas na 2 jaar een vrucht krijgt en dan telkens 1 per jaar? Nu weten we ineens waarom ananas zoveel duurder is dan een paar bananen.

En wist je dat kaneel eigenlijk gewoon schors is van de “kaneelboom”?

Onze gids, Providence is ook botanist dus we krijgen (te) veel uitleg over alle planten en bomen. Dit kan ik allemaal niet onthouden.

Na ongeveer een uur klimmen en afdalen, komt er een rivier in zicht en ja hoor, na nog wat klauterwerk over grote rivierkeien kunnen we de Chaudiere pool ontwaren. Het ziet er zeer exotisch uit, een mooi turkoois blauw zwembad omgeven door hoge rotsen met in het midden een waterval.

We springen 1 voor 1 van de rotsen in het zeer verfrissende water, het zweet is meteen weggespoeld. Als iedereen voldoende is afgekoeld, lees het koud krijgt in het water, beginnen we aan de terugtocht maar niet zonder eerst een kokosnoot te kraken. Providence vindt er een paar rijpe, met zijn machete is de bast er meteen af en hij hakt de kop eraf, vervolgens mogen we allemaal een slokje drinken. Niet bepaald corona proof, maar ik troost me met de gedachte dat elke zeiler die op het eiland wordt toegelaten een negatieve test heeft moeten voorleggen. Het vlees van de kokosnoot is snel verorberd en we wandelen terug.

Op weg terug naar Prins Rupert Bay stoppen we nog bij de lokale chocolade fabriek. We krijgen het hele proces uitgelegd van het plukken van de cacao noot, het fermenteren van de bonen tot het in vormen gieten van de chocolade tabletten. We mogen allemaal een “vinger” proeven van de warme chocolade die klaar is om in een vorm te gieten. Hmm lekker! Iedereen is meteen overtuigd en er worden dan ook ettelijke tabletten verkocht aan ons groepje.

Lionfish hunt

Na een paar dagen op het land is het weer hoog tijd om onderwater te zijn. We helpen Fabian, onze duikgids, mee met zijn “lionfish hunt”. Het doel is om er genoeg te vangen om er met ons groepje duikers ’s avonds van te kunnen eten.

Dit is de enige vis die je al duikend mag jagen. Sinds een heel aantal jaren zijn koraalduivels een invasie in de Caribische Zee. Ze zijn hier per ongeluk terechtgekomen via een in Florida door een orkaan verwoest aquarium, ze horen hier dus helemaal niet thuis en zoals meestal met dit soort situaties zijn er hier geen natuurlijke vijanden meer die op de koraalduivel jagen. De koraalduivel zelf is een superpredator en eet per dag ontelbaar veel kleine (jonge) rifvisjes op. Ze reproduceren enorm snel waardoor de biodiversiteit op de koraalriffen in de Caribische zee bedreigd wordt. Wij hebben al gedoken op riffen waar er bijna geen vis meer zit. De meeste eilanden waar duikers actief zijn proberen iets te doen aan de koraalduivel invasie. Er worden nu duik cursussen gepromoot waarin je leert om op deze vissen te jagen met een “hawaian sling”, een soort van speer met 3 punten en een plastic buis om de vissen in mee te voeren. Het probleem met de koraalduivel is dat het een erg mooie vis is met weelderige vinnen, bijna pluimen maar elke stekel op de vin bevat een neurotoxine gif waar je helemaal niet goed van bent als je gestoken wordt. Jagen op deze vis houdt dus zekere risico’s in. Je moet weten waar je mee bezig bent.

JM en ik duiken samen gewapend met een lange stok met op het einde de speerpunt en een grote emmer waarvan het deksel in stervorm is opengesneden. OP die manier blijft de vis zitten als je de speerpunt terugtrekt uit de emmer. Het begint meteen goed, we zien er 3 onder een rots zitten en JM weet ze allemaal te spiesen, ik houd de emmer onder controle. We jagen met op de achtergrond walvissen muziek. Zoals op bijna elke duik hier in Dominica wordt ook deze keer onze duik begeleid met het melodieuze gezang van walvissen. Fantastisch is dat, ik geniet hier bijna meer van dan van de mooie riffen rondom ons. Maar we moeten een beetje gefocust blijven, koraalduivels dat is waarvoor we hier zijn. We eindigen onze duik met 14 stuks in de emmer, eigenlijk hadden we er 15 maar eentje wist te ontsnappen uit de emmer.

Dat was stap 1, de volgende stap is het schoonmaken. JM leert hoe je dit moet doen van Clément de assistent van Fabian. Het gaat als volgt:

• Haal heel voorzichtig een koraalduivel uit de emmer, aan de kieuw
• Knip alle stekelige vinnen en de staart af met een schaar. Daarna is de vis niet meer giftig/gevaarlijk
• Snij met een mes de buik open en haal alle ingewanden eruit
• Schraap met het mes de schubben van de vis af.

Dan is de vis volledig klaar om op de grill of in de pan te gaan. JM heeft zichzelf beloofd dat hij vandaag zijn eigenhandig gevangen en schoongemaakte vis ook eigenhandig op te eten. Stelt niks voor denk je?

Wel JM heeft NOOIT in zijn leven iets uit de oceaan gegeten, geen vis, geen schaaldieren, geen schelpen!

Hij heeft erg veel respect voor de zee en heeft door de jaren heen tijdens al zijn duiken de zee en zijn biodiversiteit heel erg achteruit zien gaan. Voordat een vis op je bord belandt, zijn er dikwijls dolfijnen, schildpadden of haaien nutteloos voor moeten sterven als bijvangst. Dit wilt hij vermijden, dus dan eet je geen vis.

Maar deze eigenhandig gevangen vis, hiervan weten we dat het een eerlijke vangst is en dus geeft hij zijn maagdelijkheid op en eet een fatsoenlijke maaltijd koraalduivel op Creoolse wijze klaargemaakt!

Het smaakt!

Sunset Bay

Het wordt stilaan tijd om onze volgende bestemming op te zoeken maar niet voordat we nog even passeren in Sunset Bay (Batali beach).

Zowel de Jakker (mijn ouders) als Temanu’a (mijn broer) hebben hier een mooie tijd gehad bij de Belgische Roger. Hij heeft een klein resortje met restaurant op het strand langs de baai. Eerder deze week zijn we reeds gaan kennis maken en hebben het Belgische restaurant uitgetest. Roger is een erg joviale man en we hebben meteen goede gesprekken. Ook hier komt “Maria” weer ter sprake. Door de orkaan ligt er nog maar 1 boei voor jachten voor zijn deur ipv de 8 die er ooit hebben gelegen. Tijdens een duik op zijn rif, zien we dat er een aantal boeien te recupereren zijn, de touwen liggen in het zand zonder boei. Die laatste dag in Dominica halen we 2 touwen uit het zand, maken er nieuwe boeien aan vast zodat er nu weer 3 boten aan een boei kunnen liggen.

Roger is ons erg dankbaar en we hebben een fantastisch avond samen met hem, zijn zoon en kleindochter. Ondertussen genieten we van de sfeervolle viool muziek van Roxanna, een Roemeense solo zeilster die we leerden kennen in Prins Rupert Bay. Ze leeft haar leven op de boot dankzij haar viool en de vele concertjes die ze overal geeft. Geheel in stijl met een echt ballroom kleed, de perfecte viool houding en vooral veel uitstraling, speelt ze verschillende nummertjes voor ons terwijl de zon vuurrood ondergaat en onze Blowing Bubbles idyllisch in de baai ligt te dobberen.

Wat een mooie memorabele avond!