We blijven eilandhoppen: Tenerife

ROUTE: Santa Cruz – Marina Amarilla y San Miguel

POSITIE: Marina Amarilla y San Miguel


Na het super gezellige Lanzarote, lopen we een beetje verloren in Las Palmas, een echte grote stad met druk verkeer en veel volk. We houden het voor bekeken en zetten zeil richting Santa Cruz, Tenerife.

Het weer ziet er goed uit, de dag begint met erg weinig wind, zoals bijna elke dag maar meestal trekt de wind serieus aan rond een uur of 10u. Vandaag is het niet anders, tegen half 10 is de wind daar, we trekken de zeilen op en de motor kan af. De koers naar Tenerife is halve wind, rond 20 knopen dat is aangenaam zeilen. Het is een mooie zeiltocht en we genieten van het zeilen. Leander was goed voorbereid en heeft reeds een zeeziekte pleister gekregen in de haven. Hij wordt deze keer niet zeeziek en is in de mood voor wat “onboard entertainment”. Hij vertelt nog een keer alle mopjes en raadsels die hij kent en vervolgens moeten wij onze beste moppen boven halen.

Hmmm, ik heb een beter idee. Ik heb het de afgelopen weken al een paar keer gehad over moppen van Urbanus. Mijn ouders zijn aan boord en als we vroeger samen op vakantie gingen, hadden we steevast Urbanus cassettes in de auto, die werden helemaal grijs gedraaid tot we ze zo goed als vanbuiten kenden. Ik heb een deel van de oude Urbanus shows gedownload via Spotify en dit is het perfecte moment om die op te zetten. We luisteren een uur naar de oude moppen van Urbanus. Ik ken nog heel veel stukken van buiten (zo dikwijls heb ik het als kind gehoord) en het straffe is dat het grappig blijft, hoewel sommige onderwerpen wel erg achterhaald zijn! Leander kende alleen “bakske vol met stro” maar wordt nu ook ingewijd in de andere nummers en moppen en tot mijn verbazing weet hij het wel te appreciëren. Zijn we nu bezig met een les cultuur?

Maar er zijn ook andere dingen die onze aandacht verdienen tijdens het zeilen. Tot 3 maal toe valt een supersnelle ferry ons lastig. We zien steeds dezelfde naam “Volcan de Tagoro“ op de AIS verschijnen met koers recht op ons gericht en dat met een snelheid van 35 knopen! Daar kunnen wij alleen van dromen.  Het is altijd erg spannend, wij als langzame zeiler  kunnen hier niet veel tegen beginnen alleen hopen dat onze eigen AIS werkt en hij ons tijdig opmerkt op zijn scherm. Hij komt nog steeds recht op ons af, na een tijdje kan ik zelfs onder de grote catamaran door kijken zo dichtbij is hij ondertussen. Op het laatste moment verlegt hij eindelijk zijn koers en passeert ons op een paar honderd meter. In zeetermen is dat heel erg dichtbij. We ruiken de uitlaatgassen en krijgen even later ook de volle laag hekgolven van de ferry.

De tocht schiet goed op en rond half 6 varen we Santa Cruz binnen. Ik roep de haven op met de marifoon en de marinero wacht ons op, hij toont ons waar we moeten gaan liggen zodat we meteen de eerste keer op de juiste plek liggen. We zijn nog niet helemaal afgemeerd of er komt een welkomst comité aangelopen. We maken kennis met Ingrid en Chris van SY Puff, vrienden van mijn broer en Stefanie, die de oversteek naar de Caraïben in 2019 niet hebben gedaan en daarna door COVID gedwongen werden om tijdelijk terug te keren naar België. Ze zijn sinds ongeveer een maand terug op hun boot in Tenerife. Temanu’a heeft ons in contact gebracht. De zeilerswereld is klein, dat wisten we al maar het is extra leuk dat zij Temanu’a goed kennen en nu kennis kunnen maken met de rest van de familie. Het klikt meteen en het is erg gezellig aan boord. Een “welkom- pintje” wordt al snel een “welkom-apéro” die dan later weer uitloopt in een “welkom-diner”!

We verkennen Sant Cruz te voet. Er is een grote winkelstraat met wat gezellige pleintjes met veel groen. Het mooie stadspark biedt aangename koelte in de stad. We ontdekken en super lekker tapas restaurantje maar er wachten ook nog wat klusjes op de boot.

JM vervangt een heel groot deel van de witte silicone in onze badkamer en op verschillende andere plaatsen. Na verloop van tijd, komen er schimmelplekken op het wit die er niet meer af gaan, zelfs niet met een halve fles azijn of citroen.  Terwijl hij met dat tijdrovend werkje bezig is, leer ik van bompa Jakker hoe je een winch moet onderhouden.

Onze winches maken veel lawaai en sommige ervan draaien nogal stroef. Deze wil je echt niet kapot hebben, het zijn dure dingen om te vervangen en echt noodzakelijk aan boord om de zeilen op te trekken en te bedienen.

Tijd voor wat liefde en aandacht voor de winches, we maken ze open en halen alle lagers en tandwielen eruit en letten erop dat we ze in de juiste volgorde neerleggen. Alles ziet er erg vies uit, schoonmaken is de boodschap. Bompa Jakker leert me de kneepjes van het vak, met white spirit halen we de oude vetsporen en het vuil van alle onderdelen af. Een werkske waar je wel even zoet mee bent als je het goed wilt doen. Doordat er te weinig vet in de winch zat zijn de lagers een beetje ingelopen op de behuizing, dat krijgen we terug glad met wat schuurpapier. Daarna vetten we alle onderdelen terug in met vet speciaal voor winches bedoeld en dan komt het belangrijkste, alles terugzetten en zorgen dat alles terug vlot draait. De verschillende tandwielen moeten de krachten goed kunnen overbrengen. Alvorens hieraan te beginnen heb ik de manuals gedownload en we hebben voor alle zekerheid ook foto’s genomen tijdens het demonteren. Dus dat moet goedkomen. Uiteindelijk is het allemaal niet zo super moeilijk maar je moet het toch een keer gedaan hebben om eraan te durven beginnen.

We zijn 2 dagen bezig om de 4 winches aan boord een volledig onderhoud te geven. En werkelijk, je hoort ze bijna niet meer draaien, het tikkende geluid is bijna volledig weg. Dat hebben we goed gedaan, al zeg ik het zelf.

Mijn leermeester is tevreden, de winch werkt weer piekfijn!

De 3 weken dat mijn ouders aan boord kwamen, zijn helaas alweer bijna voorbij. Hun vlucht vertrekt vanop het vliegveld in het zuiden, Santa Cruz ligt in het noorden van Tenerife. Dat betekent dat er ons nog een laatste zeiltocht samen met hun rest richting Marina Amarilla in het zuiden. We nemen voorlopig afscheid van SY Puff, een vriend van JM die op Tenerife woont, stapt nog aan boord om de dag mee te zeilen en een ervaring rijker te worden.  We starten met vrij weinig wind, maar al snel neemt de wind toe tot 25 knopen. Dit wordt veroorzaakt door de “acceleration zone” tussen Gran Canaria en Tenerife. Het zijn beide erg hoge eilanden waar de wind tussendoor moet en een versnelling krijgt over het gebied tussen de 2 eilanden… en daar moeten we doorheen om naar het zuiden te zeilen. Het goede nieuws is dat de koers voor de wind is, dan is veel wind nog acceptabel. Als we terug willen zeilen naar het noorden, zal dat heel wat minder aangenaam zijn maar vandaag zit het mee.

We hebben 2 riffen in het grootzeil en rollen na een tijdje de genua ook een beetje in maar we lopen nog steeds erg snel, we surfen van de golven af aan meer dan 8 knopen snelheid. Dit gaat vlot, we zijn dan ook op tijd in de marina om nog van een lange, voorlopig laatste, avond met oma en bompa Jakker te spenderen. We wandelen via het pad langs de zee en kraken daarna nog een laatste flesje wijn in de kuip, de wind van deze middag is helemaal gaan liggen en het is een aangename avond. Erg vroeg in de ochtend drinken we samen nog een koffie en dan is het echt tijd om afscheid te nemen. Nog wat laatste knuffels voordat ze de taxi instappen. Het was geweldig om jullie aan boord te hebben, JM en ik hebben veel geleerd, de zeiltochten samen waren tof en elke avond was supergezellig. Jullie zijn altijd welkom aan boord!

Wist je dat?

  • De Canarische eilanden niet vernoemd zijn naar de vogel maar eigenlijk honden eilanden betekent. Afkomstig van het Latijn Canariae Insulae. Of hier vroeger veel honden leefden, honden heilig waren of er op dat moment veel zeehonden voorkwamen daar is men het nog niet over eens. Het is wel een feit dat de vogel vernoemd werd naar de eilanden, we hebben ze nog niet zien rondvliegen maar er zouden hier nog kanaries in het wild leven.

  • In sommige marina’s, zeiljachten hun logo achterlaten voordat ze een grote reis maken. De originele plek waar deze traditie vandaan komt, is Horta op het eiland Faial in de Azoren. Maar de havenmuur van Santa Cruz moet niet onder doen voor die in de Azoren. De hele muur staat vol geschilderd met namen, logo’s, mooie schilderijen of enkel de naam en het jaartal van de boot. En ja hoor, na even zoeken vinden we ook het logo van Temanu’a terug! Nu kunnen wij toch niet achterblijven! Ook wij gaan een creatieve poging wagen om ons logo op de muur te zetten. Ik print het logo van Blowing Bubbles op een A4 en ben toch wel even bezig om een bruikbaar sjabloon uit te snijden. De mannen zoeken naar een plekje op de muur waar de logo’s zij aan zij staan en schilderen eerst een wit vlak met de verf die we aan boord hebben tegen de corrosie van de mastvoet.  Nu nog een tweede kleur om het sjabloon te laten uitkomen. Die hebben we helaas niet aan boord, dus we trekken de stad in op jacht naar een spuitbus zwarte verf waarmee we ons logo vereeuwigen op de muur.

2 reacties