Warm weerzien

Route: Curaçao Marine – Spaanse Water

Positie: Spaanse Water, Curaçao

Heb je ooit prikkende ogen ervaren door zoutwater? Ook als dat zout afkomstig is van je eigen zweet?

Wij hebben dat de laatste paar dagen verschillende keren mogen ervaren.

Nee, niet in België! We zijn weer terug aangekomen in de tropische warmte van Curaçao. Het weerzien met de Zelda girls was heel erg fijn, iedereen is super enthousiast, het is erg leuk om iedereen terug te zien. We logeren bovendien de eerste dagen bij hun aan boord. Blowing Bubbles staat immers nog hoog en droog op de kant in Curaçao marine, het is dan vreselijk warm aan boord dat we daar liever niet slapen. We hebben ook nog 2 klusjes op onze lijst alvorens de boot terug het water in kan. Maar dat kan wachten tot morgen, we rijden van de luchthaven meteen naar het Spaanse Water waar we weer het typische uitzicht hebben op de Kabrietenberg en de andere zeiljachten. We genieten van de zonsondergang en een gezellige babbel met Marianne en de kinderen. Aan boord van Zelda voelt het zelfs aan als een beetje thuiskomen, na al die weken optrekken met de Zelda crew weten we waar we glazenen bestek kunnen vinden, waar de koude drank staat en het belangrijkste hoe we koffie moeten maken. De volgende ochtend zijn we door de positieve jetlag reeds vroeg wakker. En dat mag ook want er wacht nog werk aan Blowing Bubbles.

Het is tijdens het vervangen van de vastzittende afsluitkraan voor de zoutwaterkoeling van de generator dat Jean-Marc vloekt op zijn eigen zweet dat in zijn ogen loopt. (Als er iets mis gaat met de zeewater invoer van de generator zet je de kraan van die afsluiter dicht en komt er geen water meer door, zo kan je de boot redden van zinken in geval van nood, een vastzittende kraan is geen veilige situatie dus daarom vervangen we hem)

We hadden een namiddag uitgetrokken voor deze klus maar dan komt Murphy om de hoek kijken. Ik schets even de situatie; we liggen elk op onze buik in een achterkajuit aan weerszijden van de ruimte achter de motor. Daar zit de afsluiter verstopt achter de boiler en langs een tiental slangen en buizen van de boiler en motor. Een grote sleutel hanteren is quasi onmogelijk gewoonweg omdat er geen plaats voor is. Ik probeer meer ruimte te creëren voor de sleutel en Jean-Marc zijn hand door om de beurt slangen en buizen op te heffen maar veel te snel blijkt dat het allemaal tegenvalt. Alles zit muurvast. Jean-Marc haalt zijn vingers open langs alle scherpe randen in de buurt terwijl het zweet letterlijk in stroompjes van ons lichaam loopt, vergeet niet dat het een vochtige 34 graden is en in de boot is dat waarschijnlijk nog een paar graden warmer. We doen allebei onze uiterste best, proberen alle mogelijke posities maar uiteindelijk zijn we nog verder van huis want de volledige huiddoorvoer (de buis die door het gat in de romp van de boot gaat en waar de afsluiter op vastzit) draait mee, daardoor wordt de afdichting twijfelachtig en moet uiteindelijk alles eruit. Na een paar uur proberen zien we in dat we een andere oplossing moeten zoeken, zo gaat het ons niet lukken.

Op de werf vragen we advies aan JJ van de marina. Hij haalt er meteen iemand anders bij. Het verdict luidt: “de huiddoorvoer eraf slijpen zodat alles loskomt.” Met andere woorden, de speciale buis die door de romp zit en aan de buitenzijde te zien is (een bronzen ring) moet er vanaf geslepen worden zodat alles los komt te zitten en je de afsluiter er gemakkelijk uit kan halen. Jean-Marc heeft dit nog nooit gedaan en ziet het niet zitten om het zelf te doen. Als je even uitschiet met de slijpschijf en op de polyester van de romp terechtkomt, heb je nog veel meer brokken en ben je nog verder van huis.

Afspraak met de werf, de volgende dag om 8u ’s morgens. We staan klaar als de werfmedewerker met de slijpschijf de huiddoorvoer te lijf gaat. Hij gaat heel nauwkeurig te werk en binnen de 10min kan alles eruit! Dit hadden we veel eerder moeten beslissen.

Jean-Marc vroeg Oebele mee om te helpen met het plaatsen van de nieuwe huiddoorvoer, afsluiter en alle koppelstukken.  Ik word gedegradeerd tot bevallige assistente die de ladder op en af mag om de speciale lijm die een waterdichte seal vormt, door te geven van Oebele die aan de buitenkant van de huiddoorvoer staat naar Jean-Marc die op zijn buik in de achterkajuit ligt.  De plaatsing loopt niet goed. De afsluiter staat niet vast, de ronde vorm van de romp is de boosdoener daarop kan je niks vastschroeven. Alles moet er terug uit en na wat brainstormen met een blikje koude drank zorgt het houtatelier van Curaçao Marine voor de oplossing, een houten schijf met de juiste rondingen wordt op de romp geplaatst zodat het geheel tenminste stevig staat. Na wat gevloek en veel gezweet (het is in de ruimte achter de boiler nog steeds even warm) en ettelijke keren de ladder op en af (voor mij), lukt het ons om alles vast te zetten. Nu mag alles drogen en dan wacht ons morgen de ultieme test als Blowing Bubbles terug het water in gaat.

De volgende ochtend staat de grote hydraulische trailer al klaar om onze boot op te heffen en naar het water te brengen, tergend langzaam rijdt de tractor richting trailerhelling, daar op de helling wordt de boot even geparkeerd. Er was immers nog die andere klus, het roer met de nieuwe lagers terugplaatsen. Dit kan enkel op de trailerhelling, we hebben de extra hoek nodig om het roer met de lange schacht onderaan in de uitsparing van de boot te steken. We hebben de middagpauze van de werf om deze klus te klaren. Oebele is weer van de partij om wat spierkracht in te zetten, en ook Hans van de JanJorem, die gisteren is toegekomen in Curaçao, en een vriend helpen ons met de klus. Terwijl zij onderaan de romp het roer in de juiste positie houden, zetten Jean-Marc en ik boven het roer weer terug vast met de nodige bouten en schroeven en na een laatste borging moet het roer zijn werk weer doen.

Perfecte timing, de middagpauze is voorbij, de tractor wordt weer in beweging gezet en zachtjes glijdt Blowing Bubbles weer het water in. We controleren meteen de nieuwe afsluiter maar het werk is goed gedaan, aan de binnenzijde blijft alles droog! Ook het roer doet zijn werk!

Maar voordat we vertrekken richting Spaanse Water moet de boot eerst weer zeewaardig gemaakt worden. Concreet betekent dat opruimen. Alle materialen en tools die we de voorbije dagen hebben gebruikt en her en der op de grond liggen moeten weer opgeborgen worden op hun specifieke plekje. We blokkeren alles dat zou kunnen omvallen met een hoge golf. Na een uurtje gaat de motor aan, roepen we de port authorities op via de VHF en varen we richting “Pontjes brug”. Daar dobberen we 45 min rond en kunnen we Willemstad bewonderen vanop het water alvorens de brug opengaat en we kunnen passeren richting open zee. Het is een erg kalme dag, geen wind, geen golven! We genieten vooraan op de preekstoel van de zee, onze boot, weer varen!

Het doet goed om weer te ankeren op het Spaanse Water, back to our life!

Maar er wacht nog een klus aan boord. We hadden nog een kleine voorraad blikjes met frisdrank aan boord, dat gebeurt wel vaker aan boord, maar doordat de boot op de kant staat wordt het veel warmer aan boord, op anker koelt het water de boot incl blikjes af. Door de ongenadige warmte op het droge zijn bijna alle blikjes kapot gesprongen en uitgelopen. Er ligt nu dus een vies, plakkerig goedje in de bilges (het diepste punt van de boot) dat ook aan de flessen water en andere dingen plakt en op sommige plaatsen reeds is opgedroogd en beschimmeld is. Een leuk kuiswerkje….

Terug op anker begin ik eraan als we de watermaker terug in gebruik nemen. De eerste liters water hebben meestal een onaangenaam reukje dus die kunnen nu goed dienen voor deze poetsbeurt. Alle vloerplaten gaan in een achterkajuit en de bilges krijgen een grondige poetsbeurt all liggend op onze knieën. Dit is de tweede keer dat we last hebben van zweet in onze ogen, als het jobke klaar is, blinken onze bilges als nooit ervoor!

Meteen de volgende ochtend, vroeg neem ik de dinghy samen met Marianne van Zelda en Inge van Sylvia naar het dinghy dock, daar vergezelt ook Roxana (where_is_my_violin) van DouDouMiel ons en starten we aan onze hike naar de top van de Kabrietenberg.

Al meer dan een maand, zien we de bergtop dag in dag uit. Het wordt tijd om daar eens bovenop te staan en dat vonden de andere ladies een goed idee. We starten de wandeling al om 7u zodat we terug zijn voordat het echt warm wordt. We wandelen langs de Surfclub, en volgen het pad helemaal rond de kleine baai van het Spaanse Water waar we de klim omhoog aanvatten. We komen eerst uit aan een grote overhangende rots, terwijl we genieten van het uitzicht op alle boten is het ook tijd voor een slokje water. We zien er immers stuk voor stuk uit alsof we net onder de douche uitkomen. De zon is verscholen achter de wolken en dat helpt, maar de vochtige warme atmosfeer zorgt er wel voor dat je bij de minste inspanning stevig aan het zweten bent. Even later klimmen we verder langs het pad naar de top. Het uitzicht is prachtig! We kijken uit over het volledige Spaanse Water, herkennen elke boot op anker, we zien de smalle ingang tussen de riffen, het strand van Directors Bay waar we reeds een duikje maakten, het oude quarantaine huis, kortom elk plekje van het Spaanse Water en de omliggende omgeving kunnen we bewonderen. Het mooie is dat we ondertussen lang genoeg in Curaçao zijn om alles te herkennen.

Even later nemen we het pad terug naar beneden en we zijn al heel snel terug op de gewone weg. Exact 2u nadat we vertrokken zijn, komen we terug bij de dinghy aan en zet ik iedereen aan boord af.

Wat een mooie ochtend!