Stress aan boord! Stormwaarschuwing!

Stress aan boord! Stormwaarschuwing!

Route: Curaçao – Bonaire

Positie: Harbour Village Marina

Met een slakkengangetje van 3 knopen per uur kruipen we op motor al bonkend tegen stroom en wind langs de kust van Curaçao. Ik bereken onze gemiddelde snelheid die nog wat lager ligt doordat de boot zich regelmatig vastboenkt in de grote golven. De boot staat dan quasi stil en moet weer terug snelheid opbouwen…
Amai dit gaat lang duren voordat we in Bonaire zullen aankomen en ondertussen moeten we uren luisteren naar het gepiep en gekraak van de boot met daar bovenop ook nog eens de boenken van de golven waardoor de hele boot davert, het lijkt wel alsof een boze Neptunus met een voorhamer tegen onze romp aanslaat… dit doet me denken aan de mindere bootmomenten uit mijn jeugd op de Noordzee. Zelfs de lucht is hier nu bewolkt en JM beloofde me nietsvermoedend een ijsje bij aankomst in Bonaire…. de belofte voor ijsjes werd vroeger door mijn ouders ook ingezet om deze vervelende “zee-momenten” proberen te verzachten.

Eenmaal we de kaap van Curaçao kunnen ronden, hoop ik dat we een bezeilde koers hebben. Van dit geboks tegen de golven ben ik absoluut geen fan.

We zijn terug op weg naar het eiland waar de nummerplaten van de auto’s zeggen waar het op slaat “DIVERS PARADISE”.

Er is een plaats vrijgekomen in de marina van Bonaire. We willen liever aan een boei liggen maar die proberen we dan wel weer te regelen als we daar zijn. Over de boeiperikelen vertelde ik reeds in mijn vorig tekstje over Bonaire.

Van het moment dat we richting Bonaire kunnen zeilen wordt het wat comfortabeler aan boord. Blowing Bubbles legt zich mooi op 1 zijde en snijdt aan een mooie 7 knopen door de golven…. helaas zitten er regelmatig nog steeds serieuze “boenk-golven” op de koers. Maar aan deze snelheid gaat het vlot, hoewel we niet recht naar onze bestemming kunnen sturen (die ligt in de wind en je kan nog steeds niet tegen de wind in zeilen) zien we de afgelegde mijlen weer aan een normaal tempo groeien. Het laatste stuk geven we het op en varen we op motor recht op ons doel af, we zitten ondertussen in de beschutting van het eiland dus dit stuk schiet goed op!

Net als we klaar zijn met afmeren, komt de Sylvia voorbij in de dinghy. Inge en Lauren zijn alleen op de boot, de mannen (Jan en Lyam) zijn even terug naar België gevlogen. We worden meteen uitgenodigd voor de open BBQ in de bar langs het water in Kralendijk. Het is een supergezellige avond waar de bakklare BBQ ter beschikking gesteld wordt van ons, de zeilers. Iedereen brengt zijn eigen vlees en bijgerechten mee, de drank koop je dan in de bar zodat zij ook wat verdienen. Alle nationaliteiten binnen de zeilersgemeenschap zijn vertegenwoordigd maar het zijn toch vooral de Vlaamse babbels met Inge die ik heel erg kan appreciëren en uiteraard een stukje vlees van de BBQ!

De dagen erna duiken we met verschillende vrienden op de altijd prachtige duikplaatsen van Bonaire en klein Bonaire. Duikplaats “Something Special”, de favoriet van neefje Lyam, ligt juist om de hoek van waar Blowing Bubbles ligt. We springen vanaf het platform in het water, zwemmen 20m naar de uitgang van de marina en duiken onder. De naam doet de duikplaats eer aan, we zien hier altijd wel iets “speciaals”, gaande van een octopus tot een black fin snake eel (die heb ik zelfs nog nooit gezien), een schildpad, barracuda of een tarpon. Ik spot zelfs een hengelaarsvis (frogfish) die altijd erg goed gecamoufleerd op een spons hangen, ze imiteren de spons en kunnen zelfs de kleur van de spons aannemen. Ze houden zich vast met hun borstvinnen die op pootjes lijken en zitten doodstil op hun plekje. Ze vangen visjes door hun hengeltje met aas voor hun mond te hangen, als er een vis op af komt, opent de hengelaarsvis zijn erg grote mond en zuigt de vis bliksemsnel naar binnen. Erg mooi om te zien, naar deze vis kan ik uren blijven kijken. Gelukkig blijven ze dagenlang op dezelfde spons zitten. Zwemmen met hun “vinpootjes” is erg moeilijk, als ze zich verplaatsen doen ze dat al “lopend” maar daar heeft deze geen zin in zodat we de volgende dagen telkens de mooie groengele hengelaarsvis kunnen gaan bewonderen op deze duikplaats.

Maar het zeilersleven wordt een beetje overschaduwd sinds de melding van een tropical wave boven de Atlantische Oceaan. Het is heel erg vroeg in het orkaan seizoen en meestal blijft het bij wat extra regen. Maar alle condities op de Oceaan blijken in het voordeel te zijn van een mogelijke ontwikkeling tot tropische storm, met zelfs een mogelijke orkaan dreiging!

Ja inderdaad, een orkaan dreiging!!

We zijn naar hier gezeild,  juist omdat de ABC eilanden worden beschouwd als orkaan veilig omdat ze zo laag in de Caraïben liggen, net boven Venezuela. Meestal komen de Caraïbische orkanen en stormen niet zo laag maar dit jaar wordt dat duidelijk in twijfel gebracht en dat al meteen in het begin van het seizoen. Er is een gedichtje onder de zeilers over de kans op orkanen in de Carieb dat hier even niet meer klopt.

“June too soon
July stand by
August it must,
September remember
October all over”

We volgen de weersvoorspellingen op de voet. Er zijn verschillende weermodellen allemaal met hun eigen computermodellen en dus voorspellingen. GFS en ECMWF zijn de meest gekende modellen en hun voorspellingen lopen erg ver uit elkaar. Volgens het Amerikaanse model (GSF) is er niet veel aan de hand buiten wat regen.

ECMWF (het Europese model) daarentegen laat een heuse krul zien in de voorspellingen met alle mogelijke kleurcodes voor windsnelheden waar menig zeiler stil van wordt. Het pad loopt recht over Bonaire.

Niet in paniek schieten!

Uit ervaring weten we dat dit weerbeeld nog elke dag zal wijzigen maar we beginnen wel een plan te maken, stel dat het toch een worst case scenario wordt.

Om de 6u is er een update van het NHC (National Hurricane Center van Amerika). Het gele kruisje dat de positie van de tropical wave aanduidt op de kaart wordt al snel oranje en dan rood en krijgt de werknaam “invest94L”. De kleurcodes geven het percentage op kans van ontwikkeling tot tropische storm weer. Al snel is dat 80%, we krijgen te maken met een tropical wave nu is de vraag hoe erg gaat het worden?

Een tropical wave is een gebied met losse onweders en regen, als dat onweersgebied wat heviger en meer georganiseerd raakt, kan dit uitgroeien tot een tropical storm met de typische “krul” in het midden van het gebied. Er vliegt regelmatig een hurricane hunter (een vliegtuig dat onderzoek doet naar de ontwikkeling van de storm om nauwkeurige voorspellingen te kunnen maken over de kracht en het pad dat zal worden gevolgd) door het gebied op zoek naar een “krul”, men spreekt nu van PTC 2 (Potential Tropical Cyclone 2, de 2de van dit seizoen). Vanaf het moment er een “krul” aanwezig is, heb je een georganiseerde storm die snel kan uitgroeien tot een krachtige storm of zelfs orkaan. Voorlopig is dat nog niet het geval. Oef!

Het is erg interessant om de discussie te zien in de zeilersgemeenschap, we zien 2 kampen de “believers” en de “non-believers”.

De believers, zorgen voor extra beschutting door een plaats te versieren in de marina (Blowing Bubbles ligt daar gelukkig al) of naar Curaçao te zeilen om daar in het goed beschutte Spaanse Water te gaan schuilen. Alles wat zou kunnen kapot waaien wordt binnengehaald, boten worden vastgelegd met extra touwen, alles wordt klaargemaakt.

De non-believers gaan ervan uit dat het GFS model juist is en er dus niet veel wind zal zijn. Zij spreken erover om te gaan rondvaren op zee als het zo erg wordt dat ze van de boei wegmoeten. Dat lijkt ons geen goed plan,  rondvaren op zee als de storm toch toeslaat willen wij absoluut vermijden.

Iedereen maakt natuurlijk zijn eigen plannen.

De Sylvia vaart naar Curaçao omdat er geen plek is in de marina. Captain Inge zeilt samen met dochter Lauren alleen naar Curaçao, ze moet nu haar plan trekken aangezien man Jan en zoon Lyam in België zijn. Gelukkig is de route naar Curaçao een niet al te moeilijke zeiltocht die een zestal uren duurt. Ze komt goed aan in Curaçao en wordt daar meteen door de zeilgemeenschap opgevangen.

Wij blijven in de marina en bereiden ons voor op het “worst case scenario”. We leggen een spinnenweb van touwen om de boot extra goed vast te leggen aan de kade, we hangen een kussen van stootwillen aan de zijkant van de boot, halen de bimini af, van de lazy bag (een zak op de giek waar ons grootzeil inzit) maken we een worst door er een touw omheen te wikkelen, al het duikmateriaal op en aan de boot krijgt een veilig plaatske en we offeren de tweede badkamer op om alle natgeregende pakken en andere natte spullen voorlopig te stockeren….

Dan zijn we klaar voor de storm.

Ik wissel wat berichtjes uit met Ingrid en Kris, onze vrienden van de Puff die in de Grenadines liggen en beschutting zochten in de jachthaven van Sandy Lane. Zij zijn eerst aan de beurt. Op de avond dat het systeem bij hun passeert melden ze regenbuien en harde wind maar niets buitengewoon dat we nog niet eerder hebben meegemaakt.

Maar er ligt nog een heel stuk zee tussen de buitenste Caribische eilanden en ons. Op die tijd kan er veel gebeuren met de tropical wave.

Hier wordt overal aangekondigd dat het systeem op woensdag avond over ons heen zal trekken maar ik zie op de voorspelling van Windy dat het reeds in de namiddag Bonaire bereikt zal hebben.

De regering kondigt een “toke de keda” (papiamento voor avondklok) af vanaf 16u, iedereen moet naar huis, winkels moeten sluiten, scholen gaan dicht en de publieke schuilplaatsen zijn beschikbaar.

Woensdag ochtend heerst er opeens paniek als de “toke de keda” door de regering vervroegd wordt naar 11u! De storm is versneld en zal ons ’s middags reeds bereiken. Van vroeg in de ochtend is het aan het regenen, er komen nog snel verschillende boten de jachthaven ingevaren, de laatste houten platen worden in de bars voor de ramen getimmerd en van het dinghy dock zijn alle houten planken weggehaald zodat deze niet door de golven weggeslagen kunnen worden.

Het begint wat harder te regenen en dan is er opeens een windvlaag….

Is het begonnen?

Ik ben in contact met Inge in Curaçao zodat we haar kunnen voorbereiden op wat er gaat komen. De wind neemt terug af, het is windstil en het regent….. we wachten af. Het blijft regenen en het is de meest windstille dag in maanden, dat blijft zo heel de namiddag.

We wachten op een storm die niet komt! De storm is aan ons voorbij gegaan. Gelukkig!

Dit vieren we met een “Hurricane Reef” Ipa biertje op de grote catamaran Zelda, onze Noorse buren. We hebben onze eerste tropische storm overleefd of toch al geoefend hoe we de boot moeten klaarmaken.

Na Bonaire is de PTC2 verder getrokken over de Caribische zee, groeide uit tot Tropische Storm Bonnie en heeft Nicaragua en Costa Rica onder water gezet, waarbij zelfs een aantal mensen het leven hebben gelaten. Bonnie steekt zelfs het land over tot aan de pacific zijde. Hier raast de storm verder en ontwikkelt zich zelfs tot orkaankracht. Zeer speciaal dat deze storm overgestoken is naar de Pacific!! Het is bovendien de eerste orkaan in de Oostelijke Pacific!

Wij zijn erg blij dat we van dit natuurgeweld gespaard zijn gebleven en we hopen dat we deze stress niet te dikwijls moeten meemaken.