Groen. Zo groen.
Na het droge Curaçao is het bijna een schok voor de zintuigen.
Exotische kamerplanten, mangobomen, slanke hoge palmen met daartussen grazende koeien.
Rijstvelden zover het oog reikt.
In de dorpen, barretjes waar keiharde bachata muziek klinkt en mensen genieten van hun zondagse pintje. Andere gezinnen chillen gewoon op een stoeltje langs de straat.
Wie had gedacht dat we hier terug zouden komen? Toch voelt het op een of andere manier erg vertrouwd. In 2022 verbleven we hier tenslotte zo’n twee maanden.
Nu zijn we terug voor een reddingsmissie: “Saving Maeva”.
Goede vrienden van ons hebben pech gehad. Kapitein Bart maakte een foute val en brak een tijdje terug zowel zijn arm als voet. Op die manier is het leven aan boord bijna onmogelijk, laat staan je boot naar een veilige bestemming zeilen. Het orkaan seizoen staat immers voor de deur. Dan wil je graag je boot in een orkaanveilige haven zien. Bijvoorbeeld Curaçao maar zeker niet de Dominicaanse Republiek.
Wij vlogen van Curaçao naar de Dominicaanse Republiek om Maeva samen met Marian en Dushi (de border collie) de Caribische zee over te zeilen. Bart zelf vliegt vooruit naar Curaçao.
Na een rit van 2,5 uur vanuit Santo Domingo zetten we onze rugzakken aan boord en genieten van een gezellig diner in het restaurant van de marina samen met Bart en Marian. Een fijn en onverwacht weerzien, deze ongeplande gezellige ontmoetingen zijn typisch aan ons leven en zouden we niet meer willen missen.
Na een goede nachtrust (we zijn het immers gewend om op een boot te slapen), maken we koffie en ontbijt. We hijsen de dinghy aan dek, terwijl Bart op de valreep op archaïsche wijze uit zijn gips bevrijd wordt. De laatste klusjes aan boord doen we onder het toeziend oog van kapitein Bart. We checken de reddingsvesten, bevestigen onze PLB’s (persoonlijke noodzenders), vullen de dieseltank bij en lunchen kip met rijst in de beste pica pollo van Samana, een lokaal straatrestaurantje dat we nog kennen van ons vorige bezoek.
Marian en ik slaan groenten en fruit in bij een stalletje op de hoek en we stoppen later ook nog even op de lokale overdekte groenten markt.
Klaar!
Tijd voor een beetje verkoeling en ontspanning in de infinity pool van de marina.
De volgende ochtend klaren we uit bij het douane kantoortje van de marina. Ons geduld wordt op de proef gesteld, om 8u30 staan we klaar maar uiteindelijk wachten we 45 minuten op de komst van customs en immigratie. Nog een half uur later mogen we dan toch het land officieel verlaten.
10u30: de motor gaat aan, de trossen los, we wuiven Bart uit en beginnen aan de overtocht.
Voorlopig blijft de motor aan, er is te weinig wind om te zeilen en bovendien staat die recht op kop. Toch is het heerlijk om weer op zee te zijn. Het diepblauwe water is uitnodigend en al snel worden we begroet door een groep dolfijnen, ze spelen even aan de boeg en zijn dan weer weg.
We wennen aan het ritme van leven op zee, leren de boot kennen, het leven aan boord is relaxed. Marian verwent ons met haar kookkunsten: salades, heerlijke pasta’s, kip met kokos en rijst…
Ik zet een koers uit op de kaartplotter en check regelmatig het weer via onze Starlink-verbinding. Op vaste tijdstippen sturen we onze positie naar Bart, zo kan hij onze voortgang volgen. Wat een verschil met 15 jaar geleden, toen mijn ouders het moesten doen met een kortegolf-radio met modem, instabiele verbindingen en korte mailtjes met enkel tekst.
Het weer is ideaal voor de beruchte Mona Passage, de zee-engte tussen de Dominicaanse Republiek en Puerto Rico. Daar waar de Atlantische Oceaan en de Caribische Zee, elk met hun eigen golf ritme en stromingen, elkaar ontmoeten boven een grillige bodem vol ondieptes. Een passage die je met respect benadert.
Ik volg het weer al anderhalve week om dit moment uit te kiezen: weinig wind en een kalme zee. We varen ’s nachts de Mona passage in op motor. In bed voel ik hoe het ritme van de boot verandert. Deining van de Atlantische oceaan botst op ondieptes, en het resultaat is chaotisch. Geen ritme, alleen onvoorspelbare bewegingen. Ik wil niet weten hoe dit aanvoelt mét windgolven erbij.
Na 24 uur motoren varen we de Caribische zee in, de wind trekt aan, de zeilen kunnen omhoog. Enkel nog het geluid van wind en golven!
Met 60 graden aan de wind, weinig golven en een stabiele bries zeilen we heerlijk. Ik laat de autopilot voor wat hij is en geniet van het gevoel weer eens met een monohull te zeilen. De boot accelereert bij elke kleine windvlaag, je voelt de snelheid toenemen! Super!
Uit voorzorg zetten we voor de nacht een rif in het grootzeil. Na een heerlijke steak met pepersaus kruipt JM zijn bed in. We verdelen de nachtwachten in shifts van drie uur. Met z’n drieën is dat dus slechts 3u wachtlopen per nacht en zes uur slapen. Luxe!
Hebben we niet genoeg offers gebracht aan Poseidon? Of vindt hij misschien dat we teveel plezier hebben? Op het einde van dag 3 is het uit met de pret.
De wind trekt verder aan, de golven bouwen zich op. Met halve wind worden we zijdelings geraakt door steeds hogere golven die Maeva telkens uit balans duwen. De boot helt sterk over voor ze weer terug recht komt.
Het leven aan boord verandert drastisch. Elke beweging vraagt concentratie, anders beland je tegen de trap, het aanrecht of wat dan ook in de weg staat. Zelfs naar de WC gaan is een uitdaging, die ligt aan de hoge kant van de boot, een echte CrossFit challenge om even een plasje te doen.
Na de hype van “wall pilates” ontdekken wij een nieuwe variant: kuip-pilates. Zittend op de bank met onze voeten tegen de tafel blokkeren we onszelf, terwijl ons bovenlichaam op het ritme van de golven buikspieroefeningen uitvoert. We vragen ons af hoeveel sit-ups we zo per dag onbewust doen. Zelfs Dushi doet mee: hij balanceert, surft bijna mee op de bewegingen van de boot tijdens zijn toertjes rond de tafel.
De dag kruipt voorbij. De laatste nacht begint. Marian neemt de eerste wacht, JM en ik kruipen in bed. Slapen zit er niet in, we liggen dwars in bed om het rollen te beperken, maar zelfs dan is er nauwelijks een comfortabele houding te vinden. Elke keer ik indommel, gooit een golf de boot uit evenwicht en word ik bruut gewekt.
Om 3u start mijn shift. We zijn ter hoogte van Bonaire. De laatste loodjes.
Na nog een paar mijl wijzig ik de koers en val af richting Oostpunt van Curaçao en meteen wordt het leven aan boord aangenamer, de golven komen nu niet meer dwars op de boot. Na mijn wacht kan ik nog twee uurtjes rusten.
En dan, rrrrrrrrr! De vislijn!
Dushi vliegt recht en staat als eerste bij de lijn. Terwijl JM de lijn binnenhaalt, zien we de prachtige gele kleur schitteren in de zon, er hangt een behoorlijk grote Mahi Mahi aan de lijn (we eten er later met 8 personen van). JM haalt hem binnen en is net op tijd klaar met fileren. Maeva is in form en wilt nog wel verder zeilen maar wij houden het voor bekeken, rollen de zeilen in en varen de pas van het vertrouwde Spaanse Water binnen.
Het voelt als thuiskomen.
Bart en Ton komen ons tegemoet in de dinghy en helpen ons met het oppikken van een mooring. We drinken met zijn allen een koffie op de goede afloop.
Missie geslaagd. Marian, Dushi en Maeva veilig afgeleverd.
Moe maar voldaan!
