Roggen en jachthaven perikelen

Roggen en jachthaven perikelen

Positie: San Miguel, Amarilla Golf & Marina

Route: San Miguel – Las Galletas (met een grote detour voor de grienden) – San Miguel

De boot is weer piekfijn in orde. Opgeruimd, het zwarte vulkaanstof op het dek en in de kuip is weggespoten, de kajuiten zijn gepoetst en opgemaakt, kortom we zijn helemaal klaar om onze nieuwe crew aan boord te verwelkomen, Geert en Didier. Ze willen het onderwaterleven van Tenerife verkennen en dat kan vanaf de Blowing Bubbles. We plannen een weekje duiken in.

Ze bewonderen onze Blowing Bubbles, zetten zich neer in het zonnetje in de kuip en Didier concludeert meteen:” Amai, jullie zullen nu wel geen stress meer hebben, alle stress is zeker in België gebleven.”

Ik kijk hem bedenkelijk aan en probeer uit te leggen dat het type stress gewijzigd is, afmeren in een jachthaven met 30 knopen wind bijvoordbeeld, wel dat zorgt toch altijd voor de nodige stress. Hij kijkt me ongelovig aan. Ik doe geen verdere moeite om het te verduidelijken en laat het erbij.

Het is 19u, het ideale moment voor een welkomst apéro bij ondergaande zon in de kuip. We beantwoorden al hun vragen over zeilen, zee, duiken vanaf de boot, ….

• 

• 

Na het diner is het al laat en onze nieuwe crew installeert zich in hun kajuiten. Even later worden JM en ik weer even met onze neus op de feiten gedrukt. Bij het eerste toiletgebruik van de gastenbadkamer, blijkt er iets niet helemaal in orde. Ik zie JM denken: “Och, de nieuwkomers weten niet hoe ze de WC moeten bedienen, ik zal het nog maar eens uitleggen”

Helaas krijgt ook hij de WC pot niet leeggepompt. We zitten nog steeds op een boot waar heel regelmatig allerlei dingen kapot gaat. En ja hoor, na 3 weken stilstaan heeft de elektrische pomp om de inhoud van de WC weg te pompen de geest gegeven. Dat is dikke “shit” (letterlijk).  Gelukkig liggen we in de jachthaven met een sanitaire blok om de hoek en als het echt hoogdringend is hebben we nog een 2^de WC aan boord in onze kajuit. Het is zaterdagavond dus voor maandag kunnen we er niet veel aan doen, ook yachtingwinkels sluiten in het weekend.

Op zondag starten we dan maar meteen met duiken, daarvoor zijn Geert en Didier immers hier. Onze compressoren werken op volle toeren om alle flessen te vullen. We verkennen alle duikplaatsen in de buurt en genieten van het gevarieerde onderwaterleven. Ik zal me Tenerife herinneren als het roggen paradijs. Roggen zien we op quasi elke duik. Deze keer zien we op 1 duik een jonge adelaarsrog en een vlinderrog. Die laatste is ook nieuw voor mij, ik zwem hem zelfs bijna voorbij, zo goed is zijn camouflage patroon op het zand. Gelukkig heeft JM hem wel gespot en kan hij mijn aandacht trekken. De rog verschiet en zwemt meteen weg. Het valt me op dat hij een speciale vorm heeft, deze rog is driehoekig in plaats van rond zoals de meeste roggen. En hij zwemt asymmetrisch met beide vinnen als hij over het zand wegvliegt. De vlinderrog blijkt op de lijst van zeldzame vissen te staan, dat verklaart waarom ik hem nog niet eerder ben tegengekomen.

• 

• 

• 

Maandag is de laatste dag van de 3 dagen dat we een huurauto in ons bezit hebben. Daar willen we van profiteren om de nodige wisselstukken voor het toilet te halen. Dus er is nog wat werk aan de winkel. JM belt rond naar verschillende yachting winkels en vindt zowaar een shop in Santa Cruz, een uur rijden naar het Noorden, waar ze een volledig nieuwe set voor de wc verkopen. Hij neemt onze crew mee op sleeptouw en rijdt er in de namiddag heen. Ik blijf aan boord, er moeten immers nog lege duikflessen gevuld worden. En het is ook altijd handig om iemand aan boord te hebben als er nieuwe onderdelen worden gekocht. Eventueel noodzakelijk afmetingen kunnen dan opgemeten worden voor de installatie van de nieuwe pomp zodat we zeker zijn dat alles past en we niet nog een keer op en af naar Santa Cruz moeten rijden. De nieuwe pomp is van een ander merk en werkt toch net iets anders dan onze originele pomp. Met papa (SY Jakker) als hulplijn voor advies over de aansluiting slaagt JM erin na een paar uur werken, in de kwalijke WC geur, om de nieuwe pomp aan te sluiten en werkend te krijgen. Geert en Didier kunnen weer naar hartenlust het toilet gebruiken.

Nu dat euvel van de baan is, gooien we de volgende ochtend de trossen los en varen uit. Doel van de tocht: grienden spotten. Zoals gewoonlijk vertrekken we met veel wind, gelukkig in de rug. We rollen de fok uit en zeilen het eerste stuk voor de wind richting Los Cristianos. De wind veroorzaakt vrij hoge golven dus het is een hele opgave om de zwarte vinnen van de grienden te spotten. Ik staar me bijna zeeziek door de verrekijker. We geven niet op en uiteindelijk hebben we succes en genieten een paar uur van de grote grienden rond de boot. Voor Greet en Didier een unieke ervaring maar ook voor ons blijft dit nog steeds heel erg speciaal. Ondanks het feit dat we de grienden hier elke keer met een verbazingwekkend gemak vinden, ondertussen kunnen we ons gewoon beroepen op onze eigen coördinaten op de GPS, beseffen we dat dit echt wel uniek is.

• 

• 

• 

In de late namiddag varen we terug richting Las Galletas, daar kennen we een aantal goede duikplaatsen die zeker niet mogen ontbreken op het duikpalmares van Geert en Didier van de volgende dag.

Na een wandelingske naar de lokale markt, brengt onze dinghy Bubbles ons naar de duikspots in de baai van de Costa Silencio, we genieten van (alweer) roggen, marmerroggen en een paar maten groter deze keer. Het is een heel gevarieerde duik, we zien ook nog een groep barracuda’s, een actieve octopus op een rots, een stingray, een stevig uit de kluiten gewassen murene en de tarbots (platvissen) mogen natuurlijk ook niet ontbreken. Op één van de duiken krijg ik bijna de slappe lach als buddy Geert zeer geconcentreerd foto’s neemt van de tarbots, een grote rog is daar niet mee gediend en eist zijn aandacht op. Hij zwemt gewoonweg voor zijn lens, dat is verschieten voor Geert.

• 

• 

• 

Het zijn stuk voor stuk unieke duiken met een grote diversiteit aan onderwater leven in super helder water. We hebben tevreden buddy’s aan boord. Maar het einde van de week nadert en we hebben nog een speciale Spaanse avond in petto als unieke afsluiting van een fijne week aan boord. Op het menu staan uiteraard tapas met onder andere tortilla Español maar kers op de taart is een privé flamenco concert aan boord van Blowing Bubbles. De gitarist en zangeres vinden dit even speciaal als wij en na een uitgebreide fotoshoot achter het roer genieten we van een avond gevuld met flamenco ritmes, vingervlugge gitaarsolo’s en Spaanse deuntjes die nog even in ons hoofd blijven hangen.

• 

• 

• 

Zeilers stress!?

Ik wil toch ook even wat meer vertellen over de stress aan boord waar ik het eerder al over had. We hebben onze werk gerelateerde stress in België achtergelaten, dat klopt. Maar dat wil niet zeggen dat er helemaal geen stress meer voorkomt in ons leven. Didier keek me in het begin van de week heel erg raar aan toen ik dat probeerde uit te leggen maar na een week aan boord en meerdere keren de boot afmeren in een jachthaven met veel wind, geeft hij mij op de laatste avond gelijk. Hij snapt wat ik bedoelde!

Wat meer tekst en uitleg:

Op zee zeilen is dikwijls spannend omdat je daar te maken krijgt met de natuurelementen en de kracht die ermee gepaard gaat in de vorm van golven. Maar mits een beetje afzien en aanpassing aan de bewegingen van de boot komt dat uiteindelijk wel goed.

In jachthavens daarentegen krijg je te maken met een meestal gevaarlijke combinatie van natuurelementen (in de vorm van wind die je boot altijd in een foute richting wilt duwen) en mensen (die niet altijd even goed weten waarmee ze bezig zijn) en dan loopt het nogal eens mis. De meeste schade aan boten wordt opgelopen in jachthavens dat hebben we zelf al aan de lijve ondervonden, vandaar dus de stress.

Laat ik er even wat voorbeelden bijhalen:

We lopen Marina del Sur binnen en krijgen een plaats toegewezen door de marinero, die zwaaiend op het ponton staat op de plaats die voor ons bedoeld is. Had ik al gezegd dat het natuurlijk weer bijna 30knopen waait? We leggen snel het maneuver uit en wat de taak is voor Geert en Didier. Iedereen staat klaar. Ik gooi vanop de boeg de landvasten naar de marinero, hij geeft me vervolgens het vieze touwtje aan dat je moet ophalen tot je het dikkere touw in je handen hebt om de boot achteraan mee vast te leggen. Ik geef het door aan Didier die het naar achter moet begeleiden… En dan loopt het fout. De marinero gaf ons het verkeerde touw, dat nu onder de boot doorloopt, in plaats van langs de boot, en achter ons roer blijft hangen. Didier blijft eraan trekken, dat is immers zijn taak. Maar doordat het touw vasthangt achter het roer (daar zijn we zelf nog niet achter) trekt hij de boot helemaal dwars over de ligplaatsen, daar bovenop kan JM niks meer doen met het stuurwiel dat geblokkeerd wordt door het touw dat fout zit. Eer wij dat allemaal beseffen liggen we al tegen een motorjacht aan, is iemand op de steiger onze boeg aan het afduwen en is het stress niveau behoorlijk gestegen. JM en ik roepen allebei: “laat dat touw los”.  Van zodra Didier het touw loslaat komt er weer beweging in de boot en slagen we erin om Blowing Bubbles op de juiste plaats te leggen. Didier komt op één of andere manier ook nog in de haak van de vislijn terecht en houdt er een wonde aan over, voor de rest brengen we het er zonder kleerscheuren vanaf.

De dag erna vaart onze buurman, een groot motorjacht uit en gaat het weer mis. De bediening van zijn motor en boegschroef loopt niet zoals het hoort en hij komt recht op ons af, erg snel zelfs. We kunnen niets anders doen dan hopen dat het goed gaat en proberen het gevaarte met 4 man af te duwen. Dat lukt deze keer niet omdat de snelheid van het motorjacht veel te hoog is. We houden er een verplooiing aan over in ons bimini frame.

Zo kan ik nog wel een paar voorbeelden beschrijven en dan heb ik het nog niet gehad over het management van ligplaatsen. Dit wordt uitgevoerd door het kantoor van de marina en loopt de laatste weken helemaal in het honderd omdat het behoorlijk druk is geworden in de jachthaven. Wij maken altijd een reservering maar dat betekent ook dat je op de laatste dag van je reservering weg moet varen. Zeilers passen hun plannen nogal eens aan en blijven nog wat extra dagen op hun plek liggen, waardoor onze gereserveerde plek nog bezet is als we terugkomen in San Miguel. We krijgen een alternatief aangeduid door de marinero maar die plaats is gecompliceerd voor een lange boot als die van ons dat JM weigert erin te varen met de harde wind op dat moment, de voorvallen van de laatste dagen liggen nog vers in het geheugen. Ten langen leste leggen we Blowing Bubbles dan maar aan de receptie steiger aan de ingang van de haven, niet de beste plaats maar we hebben zo onze buik vol van al het gedoe. We zijn heus niet de enige, samen met een Duits jacht proberen we ons maneuver uit te voeren maar in een kleine haven met weinig plaats en harde wind is het niet evident om met 2 zeiljachten je maneuver uit te voeren zonder de andere boot te hinderen. Zeker niet als de marinero’s in onbegrijpbaar Spaans beginnen te roepen waar je heen moet…. Maar goed we brengen de nacht door op de oncomfortabele plaats aan de ingang waar de deining binnenkomt en de volgende ochtend vroeg verkassen we zonder wind naar onze alternatieve plek. Zo moeilijk is dat helemaal niet, als het rustig weer is.

• 

• 

•