Puerto Rico

Puerto Rico

Ponce zou een grote stad zijn, dat hebben we al een tijdje niet meer gezien. Alle eilanden die we bezochten hebben relatief kleine stadjes dus we gaan op verkenning naar het centrum. Alhoewel het zaterdag namiddag is, lijkt er erg weinig leven in de stad te zijn. We vinden 2 drukke lunchbars, wat souvenirwinkeltjes, het groot centrale plein maar de winkelwandel straat is doods, 70% van de winkels zijn gesloten of staan leeg. Dit is niet wat we in gedachten hadden! Wat rondvragen en een taxirit later, komen we erachter waar iedereen uithangt. Er is een grote shoppingmall net buiten de stad, daar wordt geslenterd, gekocht en het is een drukte van jewelste bij de “foodcourt”. We doen dan maar mee en drinken een koffie samen met Zelda en slenteren een beetje rond. Maar dit is niet meteen ons idee om Puerto Rico te leren kennen. Dit is erg Amerikaans, Puerto Rico is dan ook een staat van Amerika. We zien hier zelfs de Walmart en tal van andere Amerikaanse ketens.

Op zoek naar wat meer authenticiteit gaan we ’s avonds uit in La Guancha, dit is ooit dé uitgaansbuurt geweest tussen de marina en het strand maar sinds een paar orkanen en covid is ook dit helemaal dood gevallen. Enkel op zaterdag is dit nog open, er staan een aantal foodtrucks langs een speeltuin en park maar het is er nogal uitgestorven. We drinken er een mojito, eten wat empanada’s en een pincho (saté) terwijl de Caribische beats door de boxen schallen.

Op zondag vinden we de authentieke lokale gezelligheid een paar baaien verder in La Parguera. Onze boot ligt op anker in de mangroven en met de dinghy gaan we op verkenning. Aan een klein eilandje in het midden van de baai, liggen wel 35 motorboten en bootjes op anker of aan boeitjes. Iedereen staat tot zijn middel in het water in groepjes te babbelen en te drinken…. oh ik vergeet nog te vermelden dat hoe groter de boot en hoe meer buitenboordmotoren hoe indrukwekkender de geluidsinstallatie en hoe luider de salsa beats klinken. Wat een kakafonie, de muziek is niet op elkaar afgestemd, elke boot heeft zijn eigen luide muziek.

We waren voorbereid en brachten onze eigen pintjes mee in een koeltas, genieten van de gezelligheid, de locatie en drinken op ons gemak een pintje.

Groot gezelschap

Voor La Parguera ligt een groot ondiep plateau dat een paar mijl uit de kust als een ravijn naar beneden duikt. Het gaat er van 16-20m diepte opeens naar 400-500m. Interessant! Op de navigatie app van navionics vindt Jean-Marc een paar boeien die langs die drop off zouden liggen. We gaan op zoek met Blowing Bubbles en ja hoor we zien een boei liggen waarop staat “only diving”. Dat is nu net wat we willen doen dus we leggen Blowing Bubbles eraan vast, het is vandaag windstil, zeer uitzonderlijk maar er staat nog steeds een redelijke deining, de boot legt zich dwars erop en rolt vreselijk heen en weer. De duiksets klaarmaken doen we met 2 om te zorgen dat de flessen en ander materiaal niet omvallen. We spreken af dat we om de beurt duiken tenzij de verankering en het touw van de boei echt goed zijn. Al snel roept JM dat ik ook in het water moet springen. Alles ziet er betrouwbaar uit. Ik spring in het water en duik JM achterna, het verschil tussen boven en onder water valt me weer op. Op de boot moet je vechten om alles vast te houden, zelf niet om te vallen door de grote deining op de boot die van oor tot oor rolt. Eens onder water daal je af tot 5meter waar totale rust heerst, je zweeft in het blauwe water en geniet van het zicht. We zwemmen naar de rand van het plateau en zien zelfs het einde van de wand niet als we beginnen aan de afdaling. Al meteen op 20m zien we een Caribische rifhaai voorbij zwemmen, yes dat belooft! We dalen verder af tot 45m diepte, de wand loopt nog veel verder naar beneden. We worden vergezeld door een andere haai, deze is een grijze rifhaai, iets kleiner dan de eerste en hij is erg nieuwsgierig. Hij blijft zelfs minuten lang in de buurt en zwemt steeds rondjes rondom ons. Het is erg lang geleden dat we nog haaien hebben gezien, deze duik kan niet meer stuk! De haai volgt ons tijdens de opstijging tot we terug op het plateau aankomen daar scheiden onze wegen. Hij zwemt terug richting open zee, wij gaan op zoek naar de verankering van onze boei. 

Wat een leuke duik en het is erg speciaal om Blowing Bubbles aan een boei te zien rollen midden op zee. We klimmen aan boord, babbelen na over de duik, spoelen het materiaal af en brengen al het duikmateriaal weer in veiligheid. Opeens zie ik op 30m van de boot een groot wit vlak. Eerst weet ik niet goed wat ik zie totdat ik me realiseer dat het de staart van een walvis is!! Ik ben te verbaasd om iets te zeggen, het enige dat ik kan doen is wijzen en tegen JM zeggen: “Kijk kijk kijk! Hij heeft al snel door wat ik bedoel. Wow! Dit is indrukwekkend! We zijn nog nat van de duik en JM heeft zelfs zijn wetsuit nog aan. We springen in het water en zwemmen richting de walvis, helaas is deze zoveel sneller en moeten we het al snel buiten adem opgeven…. we klimmen terug aan boord en 10min later herhaalt dit scenario zich. Helaas zijn we telkens te traag! Maar we genieten van de aanwezigheid van de walvis en kunnen het op video vastleggen. Haaien en een bultrug en dat op 1 uur tijd! De dag kan niet meer stuk!

Mona Island

Het rustige weer blijft nog even duren wat ons doet beslissen om “even” naar Mona Island te varen. Het is een eiland in het midden van de gevreesde Mona Passage (het stuk zee tussen Puerto Rico en de Dominicaanse Republiek dat gekend staat om zijn felle stromingen, veel wind en hoge golven). Maar nu is er absoluut geen wind dus we varen de 45 mijl op motor, genieten van de kalme zee en de lange oceaan deining. Onderweg vangen we weer een mooie zwartvin tonijn, we spotten een breachende walvis en dolfijnen. In de late namiddag gooien we ons anker uit op de enige ankerplaats van Mona Island. We zien al dat dit geen rustige nacht zal worden. De lange oceaan deining rolt om de hoek binnen en zorgt voor een rollende boot. Maar we zijn hier om te duiken. De laatste informatie die we opzochten over duiken hier dateert van 2013! Er was ooit een live aboard die hier kwam duiken maar vanwege de zware en dikwijls moeilijk voorspelbare condities zijn ze ermee gestopt. We maken een late namiddag duik met de dinghy vastgemaakt aan een boeitje dat we eerder zagen een paar honderd meter achter Blowing Bubbles. We liggen vlakbij de wall die ook hier weer afloopt tot zo’n 500m diepte en meer. We dalen af naar 45m, komen helaas geen haaien tegen maar we zien een zeer gezond rif tijdens deze duik! De koralen en sponzen zijn in perfecte conditie, ook het visleven is in balans, we zien alle vissen van de voedselketen zoals het hoort en het water is kristal helder. Een zeer mooie duik. 

’s Avonds eten we de vers gevangen tonijn en zien opeens heel rare licht strepen in de lucht. We weten niet wat we zien, achteraf beseffen we dat we een raketlancering hebben mogen bewonderen vanaf Cape Canaveral.

Tijdens de nacht doen we geen oog dicht. Er is weinig wind waardoor we dwars op de deining liggen, we rollen bijna uit bed. Om 4 uur geven we het op, we kruipen ons bed uit, maken koffie en controleren het weer. De wind gaat draaien zodat we hier nog meer blootgesteld worden aan golven. Daar hebben we niet veel zin in dus een uurtje later vertrekken we terug richting Puerto Rico, op naar een beter beschutte ankerplek, die vinden we in Puerto Real een kleine goed beschutte baai tussen de mangroves, we zoeken onze weg langs het ondiepe rif bij de ingang en ankeren in 3m erg rustig water.

Relaxen of alert blijven?

Boqueron heeft een meer dan 2km lang wit zandstrand afgezet met hoge palmbomen! Een strand zoals je ze ziet in brochures voor exotische reisbestemmingen. Elke ochtend bij zonsopgang word ik gewekt door de zon die door mijn raampje schijnt, dan geniet ik even van het prachtige zicht op het strand met de contouren van de palmbomen afgetekend tegen de ochtendhemel! Prachtig! Maar ik ben geen ochtendmens dus het raampje gaat dicht en ik draai me nog eens om 😉

Een wandeling op dat prachtige strand mag niet ontbreken. We leggen de dinghy op anker langs het strand en maken een lange wandeling langs de waterlijn met onze voetjes in het water. Maar ik blijf erbij dat het eigenlijk altijd mooier is om vanaf de boot het strand te bewonderen dan er op te wandelen. Ook hier weer lijken de palmbomen wat minder mooi, ze staan erg ver uit elkaar, er staan vuilbakken langs het strand, hier en daar zie je plastic afval. Hoe zei mijn mama dat ook weer? “Het paradijs bestaat niet”.

We blijven zoeken!

Maar het leven op anker houdt je ook alert. Op een ochtend gooit een andere boot zijn anker redelijk dicht bij ons terwijl deze baai zo groot is dat er gemakkelijk 200 boten kunnen ankeren. Ze nemen meteen de dinghy naar de kant. Naarmate de ochtend vordert neemt de wind ook toe, elke dag weer. Tegen de middag staat er 30knopen wind, ik zit in de kuip en krijg de indruk dat deze boot steeds dichter naar ons toe komt. Heel moeilijk te zeggen want de boten zwaaien verschillend ten opzichte van elkaar dus ik beslis buiten te blijven en het in de gaten te houden. Dikwijls makkelijker om te zeggen als je niet constant naar die boot zit te kijken. 5 min later kijk ik nog eens en dan is het heel duidelijk. De boot ligt nog 10m voor Blowing Bubbles. Ondertussen komt onze andere buurman met zijn dinghy aanvaren om te helpen. De boot komt steeds dichterbij, we moeten iets doen…. de dinghy moet in het water, deze hangt nog opgetrokken onder de zonnepanelen. De dinghy in het water leggen kost tijd, we kopen ons eerst wat tijd af door 15m meer ankerketting uit te laten, maar ook hier moet die eerst een stukje opgetrokken worden, de ankerklauw (de ankerklauw is bevestigd aan een stuk touw en zorgt ervoor dat de spanning van de ankerketting niet op de ankerlier staat maar op een kikker die daarop voorzien is) eraf halen en dan pas kunnen we de ketting vrij laten uitlopen. Ondertussen duwt de buurman met zijn dinghy de krabbende boot weg van ons, of dat probeert hij tenminste want hij heeft maar een kleine dinghy. De boot komt steeds dichter bij onze boeg, we laten onze dinghy zo snel mogelijk in het water. Het plan is om aan boord te gaan van de krabbende boot, motor starten, anker ophalen en weer laten vallen een stuk verderop. Ik kruip aan boord van de boot, JM volgt maar de motor is niet aan de gang te krijgen. Ik blijf aan boord van de andere boot terwijl JM terug in de dinghy stapt om onze buurman te helpen die nog steeds volle gas tegen de boot duwt om te voorkomen dat die tegen Blowing Bubbles botst. Met onze dinghy erbij krijgen ze boot wat verder weg geduwd maar hoe lang kunnen we dit volhouden? Het waait echt hard.

Gelukkig zie ik een dinghy full speed vanaf het strand vertrekken. De eigenaars van de boot. Ze komen aan boord (naar mijn mening veel te traag) en moeten de motor starten op een speciale manier van binnen in de boot omdat de startmotor kapot is, geen wonder dat we die niet aan de gang kregen. Ik sta al vooraan op de boeg om het anker binnen te halen want de boot ligt nog altijd angstaanjagend dicht bij onze boeg en ankerketting (als hij tegen onze boot botst of onze ankerketting lostrekt, gaan wij ook op drift en dat willen we liefst voorkomen). Het anker blijkt ook niet te werken, de ankerlier moet ook binnen in de boot aangezet worden. Wat een gedoe. De 2 dinghy’s duwen de boot nog steeds weg van onze boot. En dan eindelijk werkt de ankerlier en gaat de ketting omhoog! Het gevaar is geweken! JM bedankt de buurman voor zijn hulp, daarna krijgen we heel de uitleg van de eigenaars van de krabbende boot over hun eerdere ankerprocedure. Gelukkig is er niks gebeurd maar moesten we niet aan boord geweest zijn, wil ik niet weten wat er allemaal had kunnen gebeuren. Het leven aan boord blijft spannend!

Moeilijk afscheid

Maar Puerto Rico betekent ook afscheid van onze vrienden van Zelda. Marianne en de kinderen, Elise en Kristiane logeren in een appartement iets verder dan de baai van Boqueron waar wij voor anker liggen. Allan en Michelle, een vriendin van Kristiane vliegen een week naar hier om nog wat te genieten van de zon, het water en goed gezelschap. Michelle wilt graag leren duiken dus dat nemen wij voor onze rekening! We duiken eerst in het zwembad bij het appartement voor de noodzakelijke scuba oefeningen in ondiep water. We combineren dat met een mojito in de bar onder het appartement en een lekker gezellig diner in het restaurant op het strand.

Een paar dagen later varen we met Michelle, Kristiane en Allan naar een rif dat aan de ingang van de baai ligt. De dag ervoor zijn JM en ik gaan scouten of er iets te zien was en we kwamen een reuze hogfish tegen, deze zie je zowiezo al niet dikwijls maar deze 2 waren echt enorm. Het zicht was niet bijster maar wel te doen. We laten ons in het water rollen en duiken naar beneden. Dit doet me denken aan de ettelijke Oosterschelde duiken die ik in het verleden deed, er staat stroming en het zicht is amper 1 meter. We vinden het rif en duiken langs de rand om ons te kunnen oriënteren. Michelle duikt erg goed voor deze eerste moeilijke ervaring. Na 40 min zijn we terug aan de dinghy, we hebben niet zoveel vissen gezien dan verwacht, de zichtbaarheid heeft daar veel mee te maken dat is wel duidelijk.

De dag erna doen we wat meer moeite, we varen met Blowing Bubbles uit op zoek naar de rand van het plateau van Puerto Rico. Een paar mijl verder dan Cabo Rojo gooien we het anker op een diepte van 15m, de drop off ligt ongeveer een 80 m verder. Met de meisjes maak ik een afdaling via een lijn onder de boot. We duiken rond op het plateau tussen de sponzen en zachte koralen, het water is superhelder en we horen walvissen zingen. Nooit gedacht dat ik onze onderwatergids tijdens een duik zou moeten bovenhalen om de walvis die erin staat te laten zien! Maar op deze manier snapt Michelle dat ze moet luisteren naar hun gezang. JM doet een diepe duik met Allan op de drop off waarna ik weer met de meisjes afdaal en onder de boot op ontdekking ga. We kunnen weer een paar mooie duiken in ons logboek schrijven. Na de duiken worden we zelfs getrakteerd op een breachende walvis. De walvis springt 3-4 keer in de lucht en komt met een grote splash weer in zee terecht. Onze laatste avond samen vieren we met cocktails en een uitgebreid Mexicaans diner. Alle Zelda spullen worden van boord gehaald en dan is er het onvermijdelijke afscheid. We hebben zoveel dingen samen gedaan, de laatste 1,5 maand hebben we elkaar bijna dagelijks gezien…… maar onze wegen scheiden en we zeggen tot ziens. We zijn er zeker van dat we elkaar weer zullen tegenkomen, waar ook ter wereld!

Wij zijn ook weer klaar voor een nieuw land. Morgen vertrekken we naar de Dominicaanse Republiek. Ik kook nog maar eens spaghetti saus voor de oversteek van 1,5dag.

We klaren uit! Super gemakkelijk hier, je downloadt een document, vult het in en stuurt het per email op. Een aantal uren later, zit het gestempeld in onze mailbox. Ready to go maar niet voordat we op passende wijze afscheid hebben genomen van Puerto Rico.

De komende 3 dagen wordt er een festival georganiseerd op het strand langs de ankerplek. Dus als de muziek luider begint te worden, gaan we een kijkje nemen. De meest bekende salsa band van Puerto Rico “El gran combo de Puerto Rico” treedt op! Salsa it is!

We krijgen het festival gevoel maar dan op het strand, een groot podium, veel volk, achteraan drank tentjes en ertussen dansende mensen. We wisten al dat dansen hier erg belangrijk is. We zien niet enkel dansende koppels maar er vormt zich ook heel regelmatig een groep mensen die allemaal dezelfde pasjes op het salsa ritme dansen, een beetje vergelijkbaar met de “huckle-buck” op salsa muziek. Na even studeren waag ik me er ook aan! Heel tof om zo mee te dansen tussen de lokale mensen én wat me hier vooral opvalt is dat er evenveel mannen als vrouwen zijn die dansen! Daar kunnen de mannen in België nog iets van leren!

Na een paar uurtjes salsa vibes keren we terug naar de boot, morgen begint de dag vroeg.