Pasen enzo

Pasen enzo

Route: Saint Anne – Grand Anse d’Arlet – Le Marin

Locatie: Le Marin anchorage

Het leven aan boord gaat verder, we duiken, zwemmen, gaan naar het strand, spreken af met andere boten, vullen duikflessen, doen wat klusjes aan boord, …

De vis en krabversieringen op het gemeenteplein van Saint Anne herinneren er ons ineens aan dat het paasweekend eraan komt. Dat vergeet je zowaar als je niet elke week in de supermarkt wordt ondergedompeld in de overdaad aan chocolade eitjes en paashazen. Maar goed misschien toch tijd om ook hier iets speciaal te doen.

Ons idee om een paaseitjes jacht op het strand te organiseren, wordt enthousiast onthaald door verschillende bevriende kidsboten. Eens kijken of we nog wat meer volk bij elkaar krijgen. JM zet een facebook post op de lokale groep van yachties in Martinique. Tot onze eigen verbazing, stromen de inschrijvingen binnen. We moeten zo maar even op zoek naar een 100-tal eitjes om hard te koken, chocolade eieren zijn hier uit den boze door de warmte, je vindt ze zelfs amper in de supermarkten. Na wat rondvragen en medewerking van het personeel lukt het om 100 eitjes te bemachtigen uit de voorraad van de kleine Carrefour van St Anne. We verdelen ze over de boten SY Macajou en SY Vaquita om het koken wat te versnellen en nodigen de kinderen van deze boten uit op Blowing Bubbles om die hele voorraad hard gekookte eieren te versieren. Er is heel wat creativiteit nodig om 100 eitjes te decoreren. JM en ikzelf geven het goed voorbeeld, de kinderen volgen met heel wat leuke en originele creaties. Het is een gezellige namiddag en iedereen doet zijn best om mooie creaties te maken.

De volgende ochtend is het Pasen. We staan vroeg op om een stuk strand te reserveren voor onze eitjes jacht. JM spant het af met touw en krijgt zelfs hulp van een paar locals die al van 6u in de ochtend hun plekje voor de dag op het stuk strand erlangs reserveerden. De eitjes verstoppen we in en rond de bomen die op het strand groeien, het gras iets verder weg van het water doet ook dienst om heel wat eitjes te verstoppen. 2 eitjes verdwijnen helaas in de holletjes die de mangrove krabben graven op het strand. Die krabben mogen genieten een heus power dieet met al die eiwitten.

Tegen dat we klaar zijn, zien we de eerste dinghy’s met gezinnen al arriveren. We verzamelen iedereen op het strand en organiseren de jacht in leeftijdsgroepen, zo kunnen de kleinste kinderen de gemakkelijke eitjes rapen, de oudere kinderen mogen iets meer moeite doen om hun eitjes te vinden.

Het is een groot succes, 38 kinderen met bijhorende ouders, sommigen van de kleintjes hebben zelfs mandjes bij om de paaseitjes in te verzamelen. Het is behoorlijk druk op ons stukje met touwen afgezet strand. Als alle eitjes geraapt zijn, maar er toch een paar niet gevonden zijn, helpen de ouders even enthousiast meezoeken naar de overblijvende eieren. Het is een gezellige bedoening, iedereen blijft na de jacht nog op het strand hangen met pick-nick, bier, wijn en we zien zelfs rumpunch passeren terwijl de kinderen uren en uren in het water spelen. Het strandwater is zo warm dat je er de gemakkelijk de hele dag in kan rondplonzen zonder kou te krijgen. Het is een fantastisch mooie namiddag met spelende kinderen van alle nationaliteiten. De ouders socializen in de schaduw van de schaarse bomen, we leren veel nieuwe boten kennen en babbelen tot in de late namiddag.

Maar wij zijn niet de enige boot die iets organiseert voor Pasen. SY Ke Pasa nodigt via de facebook tamtam iedereen uit voor een heus “water concert”.

Hoe werkt het?

Hij installeert een half podium in zijn kuip inclusief spots, microfoon, versterker, gitaren, een saxofoon en een lang touw achter de boot dat dient als parking. Als toeschouwer kom je met je dinghy, wat drank en een goed humeur. Je zoekt een plekje om de dinghy vast te hangen aan het lange touw of aan een andere dinghy, neemt een drankje en luistert naar de muziek.  

We hangen met wel 20 dinghy’s achter de Ke Pasa en het is een gezellige bedoening. Heel af en toe valt de versterker en microfoon even uit, ondanks het feit dat de motor van Ke Pasa de hele tijd blijft draaien om extra elektriciteit te voorzien. Een concert organiseren is een aanslag op de electriciteitshuishouding van een boot. We genieten een paar uur van blues, popmuziek en rock ’n roll tot ik dringend naar het toilet moet. Helaas zijn er hier geen “toi toi” WC’s in de buurt dus we varen terug naar Blowing Bubbles.

’s Nachts kunnen we verder genieten van rock ’n roll, en nee ik bedoel niet de muziek. Er komt zeedeining onze baai binnengerold waardoor onze boot heel erg heen en weer beweegt. Het lijkt wel of we op zee zitten zo erg rolt de boot. Slapen lukt dan enkel als je jezelf schrap legt in bed met 1 knie opgetrokken. Helaas slapen we een paar nachten heel wat minder door deze deining.

Tussendoor geef ik duikles aan Tina van SY Maupiti. Haar man, Tobias is reeds duiker en na een duikinitiatie met JM heeft ze er zin in en wilt ze de volledige cursus afwerken. Elke ochtend zet Tobias, Tina af bij ons aan boord en vaart zelf terug met hun 2 jonge kinderen, Tim 4 jaar en Mia 1,5 jaar. We starten steevast met wat theorie waarna we duiken samen het water induiken. De oefeningen lukken steeds beter en we verkennen het gebied onder Blowing Bubbles. Tina vindt zelfs het autootje terug dat Mia de eerste dag in het water liet vallen achter onze boot. Elke dag duiken we een “schat” op voor Tim in de vorm van een mooie  schelp of dode zee-egel. Tina duikt nu wel elke dag maar Tobias speelt babysit. We stellen dan ook voor om de laatste duik met Tina samen met hem te doen. JM geeft zichzelf op als babysit met Leander als entertainment. Met de 2 dinghy’s varen we naar Point de Borgnèse aan de overkant van het kanaal naar Le Marin. We maken er een wedstrijdje van, de kids genieten, het liefst van alles zit Mia helemaal vooraan op de dinghy tegen topsnelheid. Als wij duiken, snorkelt Tim samen met Leander en JM houdt Mia bezig in zijn beste Duits. Een aparte duikcursus.

Na 2 weken op anker in St Anne is het tijd om wat anders te doen. We maken de boot zeilklaar, halen het anker op en zeilen voor de wind richting de Diamant rots en verder naar Grande Anse d’Arlet een rustige mooie baai waar we ons anker laten vallen.

Er is nogal wat verwarring in de zeilersgemeenschap over deze baai. Er zouden boeien moeten liggen voor de jachten maar als we aankomen zien we bijna geen boeien en de weinigen die er liggen zijn bezet. Er liggen nog een paar andere jachten op anker dus we laten ons anker dan maar vallen in de buurt van die andere jachten.

Later horen we van de buren dat er een paar jaar geleden boeien gelegd zijn voor jachten maar deze van zo’n slechte kwaliteit waren dat er menig jacht met boei en al richting zee is gedrift en andere boeien met stormen zijn weggeslagen. Officieel mag ankeren eigenlijk niet maar in een bepaald gebied van de baai wordt het oogluikend toegelaten. Wij hebben er in ieder 3 nachten rustig gelegen.

Van zodra we liggen kunnen we genieten van verschillende schildpadden die langs de boot komen ademen. Pelikanen vliegen voorbij en laten zich als een ongericht projectiel in het superheldere water vallen, de zeer speciale jachtstrategie van pelikanen. Haast niet te geloven dat ze zo ook effectief iets kunnen vangen. Maar af en toe zie je er toch eentje met heel veel moeite een volledige vis doorslikken.

We doen een verkenningsduikje op de Pointe Burgos aan het begin van de baai. Het water is kraakhelder met veel rotsblokken en lionfish die zich onder de rotsen proberen te verstoppen. De jongens slagen erin om er weer een paar vangen. Ik leg alles vast op film voor het schoolproject van Leander. De stroming is erg sterk, met heel wat moeite zwemmen we terug naar de dinghy die aan een boei op ons ligt te wachten.

Tijdens onze avondwandeling in Anse d’Arlet lopen we binnen in het duikcentrum (hoe kan het ook anders?) van Alpha Plongéé. Er is nog plaats om een ochtendduik te doen op Le Diamant, de rots met scheepsstatus waarover ik al eerder geschreven heb en waar we graag een duikje willen doen. We staan op een veel te vroeg uur op (half 6). Om 7 u zijn we al op weg richting Le Diamant.

We krijgen een briefing over de duikplaats en zijn dan vrij om te doen wat we willen, de andere instructeurs hebben hun studenten / klanten om voor te zorgen. We duiken eerst naar de buitenkant van de Diamant. Er staat behoorlijk wat stroming maar we schuilen regelmatig achter uitstekende rotsen zo vermijden we weggeblazen te worden door de sterke stroming. Al snel valt er ons een raar fenomeen op. Bijna elke grote tonspons die we tegenkomen, en dat zijn er heel wat, lijkt op een schoorsteen. Er komen wolken uit de sponzen, als we beter kijken krijgen we door dat het de reproductie is van deze sponzen. Meestal is dat rond volle maan en ’s nachts. Volle maan was het 2 dagen geleden maar nacht is het niet meer. Vergissen ze zich?

We genieten in elk geval van het speciale schouwspel en zien een verschil tussen mannelijke en vrouwelijke sponzen. De mannelijke verspreiden en wolk van spermatozoïden en de vrouwelijke sponzen, tja wat daaruit komt lijkt nog het meeste op kleine stukjes frans brood waaraan de vissen zich tegoed doen. Zeer vreemd, hoe zouden deze sponzen communiceren om precies op hetzelfde moment deze wolken af te geven?

We duiken door de grote canyon die gevormd wordt door een groot stuk rots dat ooit van Le Diamant afgevallen is. En we nemen ook een kijkje in de koraal tuin aan de beschutte kant van de rots. Een mooie duik maar het kost heel wat moeite om er te geraken. Ik vind de duik op Point Burgos of Cap Salomon op de hoek van Grand Anse d’Arlet zeker zo mooi.

Gras maaien

Zomer in België betekent op regelmatige tijdstippen het gras maaien, als je tenminste een tuin hebt.
Onze ervaring: het gras groeit altijd veel te snel en gras maaien is een vervelende tijdrovende activiteit waarbij je vanboven tot onder volhangt met stukjes gras. Natuurlijk wachtten wij in het verleden altijd te lang, dan heb je er nog meer “plezier” aan als het gras extra hoog staat.

Sinds we op zee wonen zijn we hiervan bevrijd maar er is een erg vergelijkbare activiteit voor in de plaats gekomen “het onderwaterschip doen”. Een boot die in het water ligt krijgt al snel aangroei van zeewieren, zeepokken, mosselen, koralen etc. We hebben voor ons vertrek in Frankrijk een speciale aangroei werende verf (antifouling) gezet zodat we geen last van aangroei zouden hebben, helaas is het effect ervan na ongeveer een jaar uitgewerkt. Dat is bij ons op dit moment het geval dus om de 2 weken zijn we genoodzaakt om “het gras te “maaien. We hebben helaas geen grasmachine ter beschikking. Gewapend met borstel en schraper (plamuurmes of een oude bankkaart werkt ook)

Na 2 weken is het “groen” er vrij gemakkelijk af te borstelen, als je langer wacht ben je eraan voor de moeite, dan is het nodig om de zeepokken en beginnende koraalgroei eraf te steken. Dat kost veel meer kracht, moeite en dus tijd. En moet ik je er nog even aan herinneren dat dit deel van het schip onderwater zit?

De meeste zeilers doen dit klusje al snorkelend, wij kiezen voor meer luxe en gebruiken onze duiksets om deze klus te klaren. Zelfs met duikset aan is dit zwaar werk. De boot zwaait continu rond het anker waardoor je jezelf ofwel moet vasthouden ofwel achter de boot aanzwemt. We hangen uren onderste boven tegen de romp met onze borstels en bankkaarten om zeewier en beginnende koraalgroei eraf te schrapen. Die vuiligheid, zeewier in combinatie met superkleine garnaaltjes hangen achteraf op je pak. We zijn er met zijn tweetjes dik 2uur zoet mee, als we te lang wachten duurt het dubbel zo lang. De motivatie is nooit erg groot voor deze klus, meestal doen we een stukje van het onderwaterschip na een duik. Zo is die laatste 50bar nog nuttig en hoeven we niet meteen alles in 1 keer te doen.

Na 3 rustige ontspannen dagen keren we terug naar Le Marin. De gehuurde auto wacht op ons en Leander vliegt terug naar België. Na nog een pitstop bij de McDonalds en het drinken van een groene kokosnoot is het tijd om naar de luchthaven te gaan. Na de check-in wachten we tot een stewardess Leander komt halen, zelfs daarna moeten we nog wachten tot hij is opgestegen. Suf van het rondhangen op de luchthaven gaan we toch nog naar de grote Leclerc supermarkt om onze voorraden weer aan te vullen, dat is immers alweer 3 weken geleden.

De dag erna gebruiken we de auto nog om een uitstapje te maken naar het Noorden van het eiland.

We maken ons klaar om naar de volgende eilanden groep te gaan, Saint Vincent and the Grenadines. Dat wilt zeggen, check-out uit Martinique, een Covid test regelen, het weer checken, nog snel de was doen en uiteraard afscheid nemen van onze vrienden hier in Martinique.

We doen nog een laatste apéro bij de Zwitsers Sue en Reto van SY Surêt, gemakkelijk want ze liggen 100m voor ons op anker. Ik duik nog een laatste keer met de Maupiti, Tina (mijn juist gebrevetteerde studente) en haar man op de duikplaats in Saint Anne. JM speelt weer babysit voor hun jonge kinderen.