Paaspauze

Dit woord werd in het leven geroepen door onze regering tijdens een periode dat alle corona cijfers weer de hoogte in gingen. Dit woord wordt gebruikt om 3 weken paasvakantie te verantwoorden met als doel de corona gemiddeldes weer terug op een aanvaardbaar niveau te krijgen zodat de kinderen na de paasvakantie weer terug naar school kunnen.

Paaspauze betekent voor ons 3 weken werkvakantie aan boord in Port Leucate met Leander. Er staan heel wat klusjes en grotere werken op het programma.

Op het einde van week 1 krijgen we zelfs hulp van Jean-Marie en Ellen. Jean-Marie is een krak in alles wat met elektriciteit te maken heeft en beloofde ons een tijdje geleden te helpen met het aansluiten van de zonnepanelen. Dat aanbod slaan we natuurlijk niet af. Ik breng voor iedereen alle covid-admin-rompslomp in orde zodat ook zij naar Frankrijk mogen vertrekken.

We kijken er heel erg naar uit om hun aan boord te verwelkomen. Het is altijd leuk als er familie aan boord komt. Tijdens het paasweekend profiteren we van de minder strikte coronaregels in Frankrijk, we maken een aantal uitstapjes in de buurt. Het weer is onstabiel, de tramontane waait weer dus er is absoluut geen sprake van de zee opgaan, maar het Zuiden van Frankrijk is een supermooie streek en er is genoeg te zien.

Maar ook hier in Frankrijk blijft het vooral bij wandelen, toeristische bezienswaardigheden, niet essentiele winkels en restaurants zijn ook hier allemaal gesloten wegens covid-19.

Maar we genieten van de mooie winderige strandwandelingen, we wandelen helemaal rond het eeuwenoude Fort van Salses, we rijden een dagje naar het binnenland met een bezoekje aan les Orgues vanop een “point-de-vue” en een wandeling aan een groot stuwmeer. Natuurlijk mag Collioure niet aan het lijstje ontbreken. Rondwandelen in het mooie schilderstadje voelt een beetje vreemd aan. Alle restaurants en terrassen zijn dicht maar proberen toch een graantje mee te pikken door verkoop van koffie on the go en andere take away. De souvenir winkeltjes zijn dicht want niet essentieel. Maar toch zit er genoeg volk op het strand, dat ziet er zelfs redelijk normaal uit omdat je op je eigen handdoek geen mondmasker hoeft te dragen. Voor de rest is er een mondmaskerplicht in het hele stadje. We wandelen doorheen heel het stadje, nemen een kijkje bij de vuurtoren en scoren een lokale fles wijn in een essentiele(??) wijnboutique.

Genoeg vakantie, er wachten nog werken aan boord. Als “opwarmertje” starten de mannen met het uitzoeken waarom de verwarming nog altijd niet werkt. Ze kruipen om beurt in de opbergruimte langs het roer om dingen te testen, ze volgen alle kabels en komen op het einde van de dag zowaar tot een conclusie die vrij eenvoudig is op te lossen met het bestellen van een nieuwe dieselpomp. Of dit ook effectief de oplossing is, zullen we dan nog later moeten uitzoeken.

Een dag later komen de zonnepanelen aan de beurt. Alle kabels moeten weggewerkt worden en verder getrokken tot binnen in de boot om ze te kunnen aansluiten op de leefbatterijen. Hiervoor moeten er verschillende kabels door een inox buis getrokken worden en dan verder tot in de kajuit en naar de batterijbank. Klinkt allemaal vrij simpel maar één keer bezig, is het toch niet zo gemakkelijk en worden er allerlei creatieve methodes bedacht om de kabels door de buizen te trekken. Vervolgens moeten we de halve kajuit afbreken om de kabels in de kabelgoot naar de batterijen te kunnen leggen om daar alles te kunnen aansluiten op de omvormers. Jean-Marc en ik houden ons bezig met het afbreken van de kajuit bekleding en het leggen van de kabels zodat Jean-Marie zich met het slimme werk kan bezighouden en alles aansluiten.

Terwijl de mannen werken, zorgen Ellen, Leander en ik voor het eten. Er werd ons via de weer app een windstille avond beloofd en we beslisten dat het tijd werd om onze Lotus BBQ uit te testen. Jean-Marc en ik maakten er kennis mee aan boord van Temanu’a. Zo eentje kon niet ontbreken op Blowing Bubbles. We hebben dus ook geïnvesteerd in deze meeneem / tafel BBQ die niet warm wordt aan de onderkant. Erg handig aan boord en het werkt fantastisch.

We installeren ons op de kade met de nieuwe comfortseats (super tip Stefie!) en met een gin-tonic in de hand bakken we het vlees terwijl de mannen afronden waarmee ze bezig zijn.

Dankzij de (eindelijk) windstille avond kunnen we buiten in de kuip verder BBQ-en en eten, met de nodige fleece dekentjes kunnen we de hele avond buiten blijven zitten. Een geslaagde BBQ-test en avond!

Het werk duurt allemaal wat langer dan gepland. Waar we kunnen, maken Ellen en ik ons nuttig, maar dat lukt niet altijd dus maken we ook wandelingen en een uitstapje naar Leucate met een bezoekje aan de oude “chateau”. Op de terugweg maken we onszelf dan weer nuttig en passeren langs een doe-het-zelf zaak en brengen nog wat ontbrekende onderdelen mee. Maar eindelijk is alles aangesloten en kunnen we zelfs via een app van Victron volgen hoeveel watt onze zonnepanelen geven, status van de batterijen en nog veel meer. Alleen jammer dat het net een bewolkte dag is.

De avonden zijn voor ons allemaal. Leander organiseert een kwisavond aan boord met voor ons volwassenen teveel vragen over Marvel en superhelden, we houden een spelletjes avond en een kaartavond. De dagen en avonden vliegen voorbij en het is weer veel te snel tijd dat Jean-Marie en Ellen terug richting België vertrekken.

We hebben van het verblijf samen aan boord genoten en hopen dat we ze snel weer mogen verwelkomen op een mooie locatie om samen echt vakantie te vieren en wat mooie duikjes te doen.

Het mysterie van de jeansbroek

We hebben een mysterie aan boord. Ik ben mijn (één van mijn betere) jeansbroeken kwijt. Hoe kan dat?

Wel daar gaat een heel verhaal aan vooraf:

Een druilerige zondag en we zitten allemaal binnen, ik was in de keuken bezig toen ik een helikopter hoorde overvliegen. Dagelijks vliegt er een rescue helikopter over maar nu is het geluid anders, dichterbij, erg dichtbij…..ik vlieg uit de keuken in de kuip en zie de helikopter in “landingsmode” op het einde van onze kaai hangen. Ik roep dat Jean-Marc en Leander NU moeten komen kijken en loop richting helikopter. Onze buren hebben het ook gezien, zijn ook nieuwsgierig en lopen dezelfde kant op.

We zijn net op tijd en zien de rescue helikopter landen. Er stapt meteen een heel team “oranje” mannen uit. De reddingsboot, die een paar boten verderop ligt is vaarklaar en er gaat duidelijk iets gebeuren. JM zijn nieuwsgierigheid wint het en hij stapt op de helikopter af. Het plan is een training voor de reddingsduikers, ze zullen net buiten de haveningang “Windkracht 10” gewijs (herinner je de Vlaamse reeks over het Sea King reddingsteam in België) gedropt worden op de varende reddingsboot.

De boot vertrekt en even later stijgt ook de helikopter op. We lopen (letterlijk) naar het strand en ja hoor, in de verte zien we dat er actie is maar helaas te ver op zee voor ons om het goed te zien. Tegen dat we terug zijn op de landingsplaats komt de helikopter terug, opnieuw maken we een babbeltje met de piloot. De boordmechanic heeft foto’s getrokken van de jachthaven en we tonen hem waar Blowing Bubbles ligt. Hij belooft ze door te sturen. Dan maakt een plotse regenbui een einde aan ons gesprek. We spurten naar de boot, maar dat verhindert niet dat we echt kletsnat worden. We trekken onze kleren uit om te laten drogen en de volgende dag is mijn jeans dus spoorloos. Zo groot is de boot niet dus het is echt niet te begrijpen waar die heen is.

2 dagen later komt mijn jeans tevoorschijn uit Leander zijn kleerkast. Hij dacht dat het één van zijn broeken was…

En het sociale leven?

Het sociale leven in België tijdens het afgelopen jaar stond op wel een erg laag pitje. Om elkaar te zien werden tal van “wandeldates” georganiseerd om te kunnen bijbabbelen.

En hoe zit het met het bootleven in Frankrijk? Je zou denken dat het nog minder sociaal is omdat we er niemand kennen. Maar niets is minder waar. Aan “onze” kade liggen nog 5 andere boten met permanente bewoning. Er zijn verrassend veel mensen die dus constant op hun boot leven en die je ook heel regelmatig tegenkomt, op weg naar de auto, op weg naar het toilet gebouw, de dagelijkse wandeling of tijdens het winkelen. Je begint verkennende gesprekken.

Onze buurman is gescheiden en woont nu op zijn boot, hij heeft een restaurant in het volgende dorp dat hij in deze corona tijd helemaal aan het verbouwen is. 3 boten verder ligt een grote trimaran (een boot met 3 rompen), de eigenaar maakt zich klaar om deze te charteren met captain en hostess. Hij, zijn vrouw en dochter, Roxanne zijn ook heel regelmatig aan boord en leren we ook stilaan kennen.

5 boten verder ligt een kleine catamaran (Ornella) met een koppel net iets ouder dan ons. Ze verkochten hun koffie business en maken nu de catamaran klaar om ermee naar de Caraïben te zeilen. We komen hun elke dag tegen, het klikt en al snel helpen we elkaar met allerlei bootdingen. We wisselen recepten uit, ze nemen ons mee naar een lokale, artisanale markt, wisselen boottips uit en we durven zelfs samen een “apéro” aan.

5 boten naar rechts ligt de Macajou, dat is Leander zijn favoriete boot met 3 kinderen aan boord, Clarisse een meisje van 13, Clara is 8 en Charles 6. Ook zij leven sinds kort permanent aan boord en vertrekken binnenkort richting Carieb. Jean-Marc introduceert Leander bij de kinderen en sinds dat moment, spelen ze elke dag samen.

Met hun steps rijden ze misschien wel 100 keer op en af op de kade voor de boten. De grote trimaran met de vele kajuiten leent zich fantastisch goed voor verstoppertje of om op de “trampoline” te springen. Blowing bubbles wordt de boot om “mens-erger-je-niet” te spelen. En de Macajou, is een halve dierentuin met hond én kat aan boord (en 3 kinderen niet te vergeten). We sturen de kids samen naar het ijssalon in de oude haven, ze doen een tochtje op de steps en ik neem hun op een mooie dag allemaal mee naar het strand. Frans ligt nog moeilijk bij Leander maar de mama’s zien dit als dé kans om hun Engels op te krikken door met Leander te babbelen.

Op dit moment hebben we op de boot een veel rijker sociaal leven dan in België. En mensen met eenzelfde instelling/droom/doel zijn nooit ver weg. Onderwerpen vinden om over te babbelen is dan ook absoluut geen probleem, hoewel dat voor mij toch een uitdaging is in het Frans. Het klinkt allemaal niet corona proof, maar aan boord leef je veel meer buiten dan in huis. Je komt elkaar dan ook meestal buiten tegen of in de kuip aan boord, equivalent met een terras.