Oversteek naar Canarische eilanden

Route: Alcaidesa Marina (La Linea de la Concepcion) – Arrecife (Lanzarote)

Positie: Arrecife

---

Na de crossing van de Strait of Gibraltar zakt het stress niveau een beetje. JM blijft op wacht en ik ga een paar uurtjes slapen maar desondanks val ik niet in slaap tijdens mijn eerste uurtjes “vrij”. Na ongeveer 2u besluit ik op te staan en JM zijn rust te gunnen.

Ik krijg een briefing over alles wat er gaande is, vissers in de buurt, zeeschepen op onze koers. Net na Cap Spartel kregen we stroming mee, 5knopen zelfs. Onze topsnelheid was 11 knopen, terwijl JM moest laveren tussen Marokkaanse vissers…. een uitdaging. De wind is ondertussen helemaal weggevallen dus de motor blijft aan.

Het is ongelooflijk vochtig aan boord, de kussens buiten voelen erg vochtig aan. De vloer van de kuip is vochtig, alles wat je aanraakt voelt nat aan. Mijn short is al geleden lang verwisseld voor een warme trainingsbroek en dikke trui. Ik kijk al uit naar daglicht en warmte.

Maar voorlopig zit ik nog in het donker naar de zee te staren. Op regelmatige basis controleer ik de lichtjes van andere schepen in de buurt.

Komen ze niet te dichtbij?

Blijven ze op hun koers?

Vooral met vissersboten is dat onvoorspelbaar en hier aan de Marokkaanse kust hebben de vissers geen AIS aan boord, dat wilt dus zeggen niet zichtbaar op ons navigatie systeem.

Telkens als ik met de verrekijker naar de vissersboten kijk, moet ik terugdenken aan de lessen voor het stuurbrevet die JM en ik ontelbare keren hebben gegeven. Op het examen krijg je immers in een zwart vlak, lichtjes voorgeschoteld waarop je moet kunnen aanduiden welke richting de boot vaart. Niet zo gemakkelijk om uit te leggen in de les en je in te beelden wat erbij voor te stellen. Dit is examen de hele nacht door.

Wat doe je nog zoal ’s nachts tijdens de wachten?

• Met stip op nummer 1: Muziek luisteren. Superbelangrijk. Ik heb dan ook de voorbije maanden erg veel aandacht besteed aan goeie playlisten samenstellen waar je een “nachtje op kan doordoen”. Metallica komt regelmatig aan bod om wakker te blijven maar ik luister ook mijn eerste boek, handig want lezen aan boord, en zeker ’s nachts is niet altijd evident vanwege de hoge golven en zeeziekte. Dat wil ik liever vermijden

• Sterren kijken. De sterrenhemel op zee is indrukwekkend. Soms is het zelfs moeilijk om de bekende sterrenbeelden die je zelfs in het erg lichtvervuilde België ziet, tussen de vele andere, nieuwe sterren te ontdekken. Erg mooi, ik kan er naar blijven kijken. Vallende sterren zie ik ook bij de vleet, op een uur tijd zie ik er wel 6. Tijd om wensen te doen!

• Uitkijken naar andere schepen die je tegemoet komen, dus effectief “wacht houden”. Dikwijls niet zo eenvoudig, soms lijkt een witte schuimkop van een golf wel een schip. Dus de verrekijker komt er dikwijls aan te pas. En als je dan toch een echt lichtje ontdekt, hou je dat in de gaten om te kijken of het op veilige afstand blijft. Daar ben je ruim een half uur mee bezig voordat lichtje effectief is gepasseerd.
• Nadenken over vanalles en nog wat zonder gestoord te worden. Helemaal alleen in de kuip, op zee voel je jezelf erg klein en nietig. Nadenken over vanalles en nog wat doe je dan vanzelf.

Als het licht wordt, maak ik JM wakker en slaap ik een aantal uurtjes. We proberen in een zee ritme te komen.

Maar wat is dat eigenlijk het zee ritme?

Eerst en vooral “mag” er zoveel meer op zee.

Vroeger als kind leerde ik dat al op onze vakanties met de zeilboot. Zelfs als je niet zeeziek bent, is je eetpatroon en zin in eten compleet anders dan op land. Koekjes die je normaal gesproken nooit zou overslaan, zeggen je nu helemaal niks, dingen die je normaal overslaat dat zie je nu ineens wel zitten. Dus we mochten vroeger op de Jakker eigenlijk eten waar we zin in hadden als we op zee waren en dat geldt nog steeds.

Als ik honger heb, probeer ik mezelf af te vragen waar ik zin in heb. Brood kan me absoluut niet bekoren maar fruit bijvoorbeeld wel, behalve appels, dat smaakt echt niet op zee. Crackers kunnen er altijd in. En peperkoek smaakt ongelooflijk goed op zee.

Dus ik eet echte Belgische peperkoek als lunch of ontbijt.

De maaltijden die ik op voorhand kookte, smaken ons super goed. Vooral de bolognese saus valt in de smaak, we kunnen er zelfs verschillende keren van eten, op zee eet je blijkbaar ook kleinere hoeveelheden.

Slapen doen we om de 3uur, ook door de dag tenzij je echt niet moe bent. Maar ik moet toegeven dat het toch wel deugd doet om even een dutje te doen na een nacht op zee. We hebben 1 achterkajuit volledig vrij gemaakt en slapen daar. In onze kajuit vooraan de boot krijg je teveel het kermis gevoel omdat de boot daar onregelmatiger beweegt dan achteraan, slapen lukt echt niet als je om de paar minuten even in de lucht zweeft.

Tijdens de eerste middag steekt de wind op en gaat de motor uit. We zeilen verder en genieten van de rust. Maar de wind blijft toenemen en tegen het einde van de dag zitten we rond 25-30knopen wind. Dat is nog niet het ergste maar de golven bouwen zich ook op en we zitten al snel met erg hoge golven. Die golven maken het leven aan boord heel wat minder aangenaam. Veel kan je niet doen, alles wordt beïnvloed door de bewegingen van de boot op de golven. Overdag zie je de golven komen en kan je anticiperen op de bewegingen die de boot gaat maken maar ’s nachts wordt de cirkel rond de boot heel erg klein en moet je het gewoon ondergaan. Alleen in de kuip op wacht zijn die golven erg indrukwekkend en voel je jezelf heel erg klein.

• 

• 

• 

We dragen zowiezo onze reddingsvesten met PLB voor de veiligheid maar ’s nachts alleen in de kuip hangen we onszelf ook vast met een lifeline. Deze lijn zorgt ervoor dat je verbonden bent met de boot, het is vooral zaak om niet in het water te vallen. Stel dat dat toch ooit gebeurd, dan hebben we onze PLB (personal locator beacon) die een noodsignaal met je positie uitzendt via satelliet naar een internationaal rescue organisatie.

De wind wordt er niet minder op, de volgende dag wakkert de wind aan naar 35knopen. Dit is een windsnelheid die al tegen storm aanleunt. Tijd om onze snelheid te beperken zodat het leven aan boord een beetje aangenamer wordt als de boot door de golven beukt. We rollen de genua in zodat het zeiloppervlakte serieus wordt beperkt en er zit niks anders op dan het uitzitten. De golven worden nog hoger, en steeds meer golftoppen breken in grote schuimkoppen. Voorlopig neemt de boot de golven heel goed maar toch weten we dat er altijd een golf in de kuip kan breken. Uiteindelijk is er toch eentje die net breekt op het moment dat we op de top zitten. Het water komt dus vol binnen in de kuip. Er staat 10 cm water in de kuip, gelukkig hebben we al even geleden beslist om het luik dicht te houden, er is niks essentieel dat nat wordt. We waren goed voorbereid. Als het water is weggetrokken, blijft er een kleine pijlstaartinktvis achter op de vloer van onze kuip. Dat beestje had net pech in de foute golf te zitten.

De dagen vloeien in elkaar over. Door de nachtelijke wachten en dutjes die we overdag doen, hebben we geen idee meer welke dag het is.

De wind blijft hard waaien en we surfen van de golven af. De achterkant van de boot wordt regelmatig helemaal weggeduwd door een golf en dan zit JM zo’n 4m lager dan ikzelf, 2 seconden later is het omgekeerd. Het lijkt wel of we op een kermis attractie zitten.

We gaan goed vooruit maar dat is niet altijd positief. We willen liever niet tijdens de nacht aankomen op Lanzarote. Het is een nieuwe omgeving, nieuwe haven. We tellen uit hoelang we er nog over gaan doen.We zullen ofwel moeten versnellen ofwel vertragen anders komen we in het donker aan. Versnellen kan door meer zeil te zetten maar met deze wind en de hoge golven is dat geen goed idee. Op die manier komen er overal veel meer krachten op en wordt het aan boord minder comfortabel. Dan maar vertragen. We zetten nog minder zeil en zouden volgens onze berekening rond 9u ’s morgens moeten aankomen.

In de late namiddag neemt de wind af tot een aangename 12 knopen, de zee wordt meteen veel vriendelijker, we rollen de fok helemaal uit en genieten van aangenaam zeilen. Ik maak eten, de muziek gaat meteen wat luider en we zeilen een paar uurtjes met een aangename bries.

Om 21u kruipt JM in bed, stilaan begint de wind weer toe te nemen. We beginnen sneller te gaan dus ik rol de genua terug in om onze snelheid te verminderen. Tegen de tijd dat ik weer een paar uurkes mag gaan slapen is de windsnelheid opnieuw 35knopen en de golven bouwen zich snel op. We tellen opnieuw onze aankomsttijd uit en we komen tot de conclusie dat we nog moeten vertragen. Het zeil wordt volledig ingerold, we gaan voor top en takel (alle zeilen af) en toch gaan we nog steeds 5 knopen.

We zien Arrecife stilaan opdoemen in het donker. Tegen dat het licht wordt zijn we op een mijl van de haveningang af.

In de beschutting van het eiland hang ik alle fenders en landvasten en we varen binnen. Ik roep wel 10 keer de havenmeester op maar krijg geen gehoor. We leggen ons dan maar op een plaats die er goed uitziet en makkelijk is met deze wind.

Als we liggen zijn we erg opgelucht dat we er zijn. We ontdekken een gezellige koffiebar vlakbij onze steiger en gaan daar lekker ontbijten en een beetje bekomen van onze 5 dagen op zee.

Straks lekker eten en een volledige nachtrust, daar kijk ik al naar uit.

• 

• 

•