Over piraten en water in de kelder

Iedereen kent de scenes uit piraten films, de grote galjoenen met goud en andere waardevolle dingen die worden aangevallen door het piraten schip. De gouden schatten die verstopt worden in grotten zoals in de film Pirates of the Caribbean.

Wij zeilen al een tijdje rond in dat gebied van de “nieuwe Spaanse wereld” dat door Columbus werd ontdekt.

Meestal staan we er niet zo bij stil maar af en toe komen ons oude verhalen ter ore.

Op Norman Island, ook bekend als “Treasure Island, in de Britse Maagden Eilanden, hebben we gedoken in grotten waar effectief ooit een piraten schat gevonden werd. Er gaan zelfs geruchten de ronde onder lokale bewoners dat er nog steeds een schat ligt op Norman Island. Wij hebben helaas we niks gevonden tijdens onze exploratie duiken.

Ook hier in de Dominicaanse Republiek duiken er weer piraten verhalen op. We horen dit verhaal zelfs uit eerste hand.

Onze achterbuur in de jachthaven was een onderzoeksschip van John Chatterton. Die naam zegt je misschien niet veel maar hij is een bekendheid, zeker in de duikwereld. John Chatterton is een erg bekende wrakduiker, met wrakken als de Britannic en Lusitania op zijn palmares. Maar zijn meest bekende expeditie was die naar de beroemde Titanic. Over deze expeditie werd zelfs een documentaire gemaakt op History Channel. Jean-Marc raakt met hem aan de praat, hij is hier in de baai van Samana bezig met onderzoek naar oude wrakken, veel wilt hij er niet over kwijt het onderzoek is natuurlijk ook nog in volle gang. Maar we spenderen wel een avond met hem op restaurant. Hij kan erg goed vertellen en na wat verhalen over duiken in het algemeen, vertelt hij het verhaal van Cayo Vigia, het piraten eiland van Samana.

Toevallig is dat ook het eiland waarvoor onze Blowing Bubbles al een paar weken op anker ligt!

Het is een prachtig sikkel vormig eilandje met rotsen, een strand, veel palmbomen en wat het erg speciaal maakt, is dat het erg diep blijft tot vlakbij het strand.

Erg interessant dus voor piraten om hun schepen op 1 zijde te trekken om zo de onderkant van het schip te kunnen schoonmaken en onderhoud te kunnen doen, gelukkig hebben wij tegenwoordig duikmateriaal aan boord om dat klusje te klaren.

Het verhaal gaat over Joseph Bannister, hij was kapitein van het Engelse koopvaardij zeilschip “Golden Fleece” in 1680, waarbij hij allerhande goederen en koopwaar moest afleveren op de route Londen – Jamaica.

Maar na een paar keer deze route te hebben gedaan, zeilde hij weg met het schip, inclusief de ongeveer 40 kanonnen. Hij zocht extra crew en begon zijn carrière als piraat met het beroven van een Spaans schip.

Uiteindelijk werd hij door de kapitein van het schip Ruby gevangen genomen en overgeleverd aan de Engelse rechtbank in Port Royal (Jamaica). Tijdens zijn proces slaagde hij erin om zich te laten vrijspreken en een tijdje later wist Bannister zelfs “zijn” schip, de Golden Fleece, opnieuw te stelen.

Hij organiseerde crew en zeilde naar Ile-à-Vache, een eiland voor de zuidkust van Haïti. Hier sloot hij zich aan bij een vloot van boekaniers en ging lustig verder met het beroven van schepen. Hij kon telkens aan de Engelsen ontkomen tot een jaar later.

De twee Engelse schepen, Falcon en Drake vonden hem in de baai van Samana. Bannister had zijn schip scheefgetrokken op het beschutte strand van Cayo Vigia om het schoon te maken en onderhoud uit te voeren. Maar hij liet zich niet zomaar overmeesteren door de Engelsen. Hij gaf opdracht aan zijn mannen om een aantal van de scheepskanonnen op een strategische plek op het land te plaatsen en dat was een goed idee. Na een gevecht van 48 uur, moesten de Engelsen zich noodgedwongen terugtrekken, ze waren zonder ammunitie gevallen.

Het plan was snel opnieuw te bevoorraden en terug te keren naar Samana. Bij terugkeer vonden de Falcon en Drake enkel het verbrande en gezonken wrak van de Golden Fleece (en dat gebeurde allemaal op zo’n 50 m van waar wij op anker liggen). Joseph Bannister was kunnen vluchten met een ander buitgemaakt schip.

Een jaar later werd Bannister alsnog gevangen genomen door de bemanning van het Engelse schip Drake. Bannister werd teruggebracht naar Jamaica om terecht te staan maar uit schrik voor een nieuwe ontsnapping werd hij snel snel opgehangen aan een ra van de Drake nog voordat ze hem van boord hadden kunnen halen.

Het verhaal bleef bestaan maar de exacte locatie waar de Golden Fleec zonk, ging in de loop der tijd verloren. John Chatterton ging met zijn team na een paar aanwijzingen op zoek naar het wrak in de baai van Samana in 2008.

Lokale verhalen over een wrak aan Cayo Levantado (een eiland aan de ingang van de baai, tegenwoordig wordt het Bacardi Island genoemd vanwege een reclame spot die hier gedraaid zou zijn) deden de ronde dus logischerwijze werd daar de zoektocht gestart maar er werd helemaal niks gevonden.

Het team begon verder na te denken en kwam tot de conclusie dat het eiland Cayo Levantado strategisch gezien helemaal niet interessant was voor een piraat, het eilandje Cayo Vigia vlak voor de baai van de stad was dat wel.

Aangezien er een batterij kanonnen op het land hadden gestaan, kon het niet anders dan dat er inslagen geweest moesten zijn op het eiland. Er werden metaal detectors georganiseerd en het eiland werd uitgekamd.

Al snel werden een paar kanonskogels gevonden met Brits insigne!

Dat dit de juiste locatie moest zijn, was ondertussen duidelijk maar het wrak vinden, is heel wat moeilijker. Van zo’n houten galjoen is niet veel metaal terug te vinden na honderden jaren in de zee. Enkel de kanonnen en het anker zijn een gemakkelijke indicatie voor een metaal detector, het zicht hier in de baai is altijd zo slecht dat je amper 20 cm ver kan zien dus iets terugvinden kan een werk van lange adem zijn. De bodem is modderig en er wordt veel zand aangevoerd door de stroming. Maar in 2009 had het team van Chatterton prijs en werd het wrak toch gevonden vlak langs de plek waar wij ons anker hebben gegooid.

Een leuk verhaal en dus wij doopten deze plek om tot “piraten baai”.

Water in de kelder

Alarm aan boord van Blowing Bubbles. Ik sta aan het kookvuur en heb een conserven blik nodig uit één van onze voorraden in de kelder (de bilge, het laagste punt in de boot). Ik open de juiste bodemplaat en neem het blik. Maar wat hoor ik? GEKLOTS?? Van binnen in de boot?? Dat geluid hoort hier NIET thuis.

Ik laat het koken even voor wat het is, neem een lampje en open het kleine luikje om het laagste punt van de boot te controleren, daar waar ook de bilge pomp ingebouwd is om mogelijk verzameld water weg te pompen.

Oh help! Dit is niet goed!

Er staat een paar centimeter water, zo’n 20liter schat ik, in het hele compartiment dat lustig rond klotst op de bewegingen van de boot.

Ik roep Jean-Marc erbij, we openen alle bodemplaten om te zien hoe erg het is in de andere compartimenten. Alle compartimenten zijn verbonden met elkaar maar in het laagste compartiment verzamelt al het water zich. Er staat overal water, hoewel het in de andere compartimenten gelukkig heel wat minder is. Bilge water is nooit helder water, ook deze keer ziet het er nogal vies bruin uit.

De grote vraag nu is: zoet of zout?

Hoe test je dat? Er is maar één manier, ervan proeven!

Ik probeer me er mentaal overheen te zetten en probeer al helemaal niet te denken aan wat er allemaal in het water zit. Ik doop mijn vinger in het vieze water en breng het naar mijn mond. Gelukkig is zout zo’n krachtige smaak dat slechts het tipje van de tong voldoende is om 100 % te weten of zout is. Ik lik heel heel voorzichtig met het kleinste tipje van mijn tong aan mijn vinger. ZOUT!

Werk aan de winkel.

Maar eerst pompen we al het water weg met de bilge pomp. De laatste tijd zijn we een beetje laks geworden met deze pomp. Normaal wordt het water automatisch weggepompt als dit boven een bepaald niveau komt maar het water in het verzamel reservoir was zo vuil geworden dat de pomp steeds bleef werken. Daarom hadden we deze uitgezet. Met deze hoeveelheid water in de bilge krijgt het verzamel reservoir vanzelf een schoonmaak beurt dus tot het lek is opgelost blijft de pomp zowiezo aanstaan!

Vanavond gaan we niet meer op zoek naar het lek, daarvoor is het te laat en zonder daglicht kan je niet alles zien.

Die nacht heb ik een nachtmerrie over nog veel meer water in de boot! Tijd om op zoek te gaan naar het lek maar dat is niet zo simpel. We hebben zoveel leidingen, kranen en huid doorvoeren op de boot dat het vanalles kan zijn.

We denken de volgende dagen na over de mogelijke oorzaak, volgen op hoeveel water er in de boot binnenkomt, volgen het spoor van het water doorheen de boot, controleren de motor op lekken als we uitvaren…. en dan uiteindelijk als we de achterkajuiten leegmaken om aan de ruimte onder de kuip te kunnen, vinden we het lek. Zeer (on)schuldige waterdruppeltjes lekken uit de connectie van een slang op een andere slang, zodat we eerst nog op het verkeerde been worden gezet. Maar het lek zit bij connectie van de aanvoerslang voor de zoutwaterkoeling van de generator en de kraan.

Hiermee kunnen we aan de slag. We sluiten de kraan af om te voorkomen dat de boot vol water loopt als we de connectie loshalen en maken de connectie open. De boosdoener is een plastic connectie om een dikke slang met een dunnere slang te verbinden. Het spanbandje was zo strak getrokken dat het uiteinde van de connectie verbogen geraakte waardoor er natuurlijk een lek ontstond. We vervangen dit stuk en monteren alles terug.

Yes, het lijkt te werken. De slang blijft droog! Laten we hopen dat het effectief is opgelost. Dat was toch even schrikken, we houden niet van water in de boot.