Over de oceaan

Over de oceaan

Route: 2.150NM over de Atlantische oceaan naar Guadeloupe

Positie: marina Point-à-Pitre

We did it! We zeilden naar de overkant!

Daar waar de zee azuurblauw is, de stranden hagelwit zijn en bezaaid met palmbomen en het onderwaterleven bestaat uit koraaltuinen!

Een jaar lang hebben we aanpassingen (zonnepanelen plaatsen, navigatie systeem updaten, etc) gedaan aan onze Blowing Bubbles in het teken van deze oversteek. Het voelt aan als hét grote examen van dit jaar!

Stress!

’s Nachts wakker schieten en dingen opschrijven die we zeker niet mogen vergeten, zoveel mogelijk informatie studeren over verschillende onderwerpen, verslagen lezen van andere jachten die de Atlantisch Oceaan hebben getrotseerd, lijstjes maken om voorraden in te slaan, lijstjes maken met taken die we nog moeten uitgevoerd worden, ….

Als we ons wat beter voelen na onze verplichte covid-pauze beginnen we stilaan de boot klaar te maken. We starten heel erg rustig met 1 taakje per dag om ons juist herwonnen energie niveau niet te veel uit te putten. Dat vervelende beestje heeft ons nogal wat energie gekost en het is absoluut noodzakelijk om dat terug op peil te krijgen alvorens zeil te zetten richting het Westen.

Maar stap voor stap raakt de boot oceaan klaar, het Kaapverdische vulkaan stof van Sal en Mindelo wordt weggespoeld, alle duikmaterialen die rondslingeren in de kuip worden opgeborgen in de bakskisten, we hijsen de dinghy aan dek en sjorren hem goed vast, we testen de code zero (de grote genua die extra licht is voor bij weinig wind) uit  en niet onbelangrijk, we vullen onze voorraden aan zodat we zeker voldoende eten aan boord hebben tijdens de oversteek.

De voedsel voorraad op punt brengen in Mindelo is niet evident, maar we hebben geen andere keuze dus we wandelen verschillende keren heel de stad door en slaan “Happy cow” in, het zusje van die andere koe, La vache qui rit, melkpoeder om yoghourt van te maken, rijst, pasta, brood, etc. Na 5 winkels vinden we dan toch eindelijk cola blikjes in plaats van 2l plastic flessen, die te groot zijn. Elke dag lopen we naar de supermarktjes om te controleren wat er op dat moment voorradig is. Ik heb geluk en vind vers geleverde kiwi’s en appelsienen in één van de supermarkten. Je telt er wel een hoop geld voor neer maar ik weet dat dit op zee gaat smaken! Ik koop meteen een hele voorraad, als je hier iets ziet in de winkel mag je niet twijfelen, jammer voor degenen die na mij komen want veel schiet er niet over.

Groenten en fruit halen we bij de vrouwen op de lokale markt. We zoeken groene en gele bananen, rode en groene tomaten, harde en zachte avocado’s, etc. Je wilt immers vermijden dat alle groenten en fruit op dezelfde dag rijp zijn en je ineens alle bananen tegelijk moet opeten. De groene tomaten hangen in een netje onder de zonnepanelen en zijn zelfs nog niet rood als we aankomen in Guadeloupe!

Het weer blijft ons parten spelen, erg veel wind bij vertrek willen we liever niet. We checken dagelijks alle mogelijke weerberichten. En we stellen ons elke dag de vraag: Gaan we? Gaan we niet? Als we advies vragen aan het thuisfront die reeds de oversteek hebben gedaan, klinkt het: “Ja het weer ziet er wel ok uit”  Onze buren vertrekken maar wij beslissen toch nog 2 dagen te wachten op rustiger weer.

Maandag middag 31 januari is het dan zover. Het weer ziet er voor de eerstkomende 10dagen goed uit, verder kunnen we helaas niet kijken op de voorspellingen. Maar we wagen het erop!

We zijn klaar.

Echt? Zijn we niks vergeten?

Ik overloop nog even de lijstjes in mijn hoofd, binnen in de boot staat alles vast, buiten is alles opgeruimd en ik ben er mentaal ook klaar voor. Je leeft dagen naar het moment van vertrek toe, het stress niveau stijgt en als het moment er is, wil je er ook echt aan beginnen want eenmaal op zee valt de stress weg en focus je op de overtocht zelf.

Maar we hebben nog escudo’s in onze portemonnee die we nog willen uitgeven…. Allé nog een laatste koffieke in de Floating Bar, nog snel die ene podcast downloaden. Dan zijn we weg.

Thierry en Nathalie van SY Ornella doen ons uitgeleide met hun dinghy. Ze varen met ons mee tot het einde van de ankerbaai daar wuiven we elkaar uit onder de uitzonderlijk grijze lucht van Mindelo.

Na 4 maanden samen reizen, samen duiken, samen nieuwe dingen ontdekken, nieuwe Franse uitdrukkingen leren en zomaar in conversaties kunnen gebruiken, samen winkelen, ontelbare apéro’s scheiden onze wegen. Het afscheid valt erg zwaar maar we blijven beiden onderweg! We zijn er zeker van dat onze routes opnieuw zullen kruisen. Bye bye Ornella! Tot later!

We vertrekken met een mooie 20 knopen die al snel aantrekt tot 25-30 knopen in het kanaal tussen Sao Vicente en Santo Antao. We zeilen bijna heel de nacht in een vervelende variabele wind onder invloed van de eilanden, nu weer 18knopen dan opeens uit het niets een straffe 43knopen uit een heel andere hoek waardoor Blowing Bubbles helemaal scheef wordt geblazen. Zoals altijd ben ik blij dat we het grootzeil gereefd (verminderd) hebben voor de nacht. De nacht is heel erg donker, bewolkt en nieuwe maan, we zien geen enkele ster en je ziet amper waar de boot heen vaart, de bewegingen van de boot zijn onvoorspelbaar je ziet ze immers niet aankomen, toch maar eng zo voor de eerste nacht.

Stilaan vinden we ons ritme aan boord, de wachten ’s nachts meestal met de stem van Johan Op de Beeck in mijn oren met zijn interessante podcasts, het diner moment net voor zonsondergang, onze playlist met duizenden liedjes die we grijs gedraaid hebben, de dutjes gedurende de dag om wat slaap in te halen, het vechten tegen de slaap tijdens sommige wachten, het afwachten van de squalls gedurende de nachten, in het donker blindelings de knopjes van de stuurautomaat vinden om de koers aan te passen naargelang de windrichting bij squalls, het geweldige gevoel om in bed te kruipen na je wacht en dan na 5 min tot de conclusie te komen dat je niet kan slapen….

De dagen vloeien in elkaar over tot 1 geheel, het lijkt nu gereduceerd tot 1 heel erg lange dag en nacht op zee.

Highlights op de oceaan

Met stip op 1: ontmoetingen met zeeleven

En dan bedoel ik niet de duizenden vliegende vissen die je op de oversteek ziet wegvliegen van de boot. De eerste dag spotten we een grote groep grienden in de buurt van Cabo Verde. Tot tweemaal toe krijgen we bezoek van dolfijnen die surfen in de hekgolven langs de boot en tot wel een half uur voor de boeg komen zwemmen en spelen. Telkens opnieuw genieten we ervan hoe ze uit het water springen, hoe ze elkaar aflossen in het zwemmen voor de boeg en met gemak onze snelheid aanhouden.

Maar onze favoriete ontmoeting is toch wel die met de dwergvinvissen. Twee maal mogen we getuige zijn van “surfende walvissen”. We hadden geen idee. De walvissen hangen in de golven en surfen er mee vanaf net zoals wij met onze boot. Ik hoef je niet te vertellen dat walvissen groter zijn dan dolfijnen, deze waren ongeveer 8m lang. De golven zijn dus ook extra hoog (5-6m)  om deze imposante beesten te kunnen laten surfen. Ze zwemmen eerst in ons kielzog waarna ze uitwijken en langs de boot blijven zwemmen in de golven. Af en toe draaien ze hun witte buik naar ons toe, wat een mooie beesten! Onze unieke walvissen show duurt een dik uur en we vragen ons regelmatig af wie er eigenlijk naar wie kijkt!

We verbazen ons ook over de vogels die we in het midden van de oceaan tegenkomen. De zwarte kleine stormvogeltjes scheren altijd rakelings over de toppen van de golven, zij zijn aanwezig gedurende de volledige oversteek. Maar we zien ook Jan van Genten die zich van tientallen meters hoog in het water laten vallen op jacht naar zijn avondeten. De meest speciale is de roodsnavelkeerkring vogel met zijn lange staart. Ze vliegen steevast een rondje rond de boot waarna ze weer in de zee duiken op zoek naar eten. Zouden de talloze vliegende vissen op hun menu staan?

’s Morgens kunnen ze zo van ons dek opgepikt worden. Om één of andere reden hebben de  vliegende vissen een probleem met hun nachtnavigatie. Elke ochtend liggen er een paar verdroogde exemplaren op het dek, 1 keer vliegt er eentje tegen de tafel in de kuip een vettig spoor van slijm en schubben achterlatend. De andere die spartelend achteraan in de kuip terechtkomt, overleeft het dankzij Jean-Marc zijn snelle reactie om hem overboord te zetten.

Een ontmoeting met een andere zeilboot.

Een andere zeilboot zien is altijd een heel speciaal gevoel, het geeft meteen een enorm gevoel van verbondenheid in het midden van die uitgestrekte oceaan. Op dag 14 zie ik opeens een klein zeiltje aan de horizon. JM zit al aan de marifoon “Sailing yacht with 2 masts, sailing yacht with 2 masts, this is Blowing Bubbles, do you read?”

Even later volgt het antwoord: “This is sailing yacht Drum for Blowing Bubbles”. Er volgt een gesprek van een half uur met een Deens gezin, reeds 24 dagen onderweg vanuit de Canarische eilanden naar Martinique. We wisselen ervaringen uit, geven meteo gegevens door en checken onze koersen. De hele dag blijven ze in onze buurt, na sunset verleggen ze hun koers meer zuidelijk en zijn we ze na een paar uur kwijt.

Een paar dagen ervoor pikt onze AIS een signaal op van een andere boot, het “algemene boot” icoontje op het scherm verspringt opeens naar het “zeilboot” icoontje, we zijn blij verrast als ook de naam Jouvence verschijnt op het scherm. Het is buurman Jean-Christophe die solo vertrok op dezelfde dag uit de marina van Mindelo. En exact op de helft van de route komen we hem tegen, fijn om even met een bekende persoon te babbelen. Na de nacht is ook hij weer verdwenen door een lichtelijk gewijzigde koers. Maar de dag voor aankomst spotten we hem nog een keer een eind achter ons en maken we opnieuw een babbeltje.

Warm avondeten net voor sunset

Elke dag heb ik mijn best gedaan om een verse warme maaltijd op tafel te zetten. Ik begin altijd met het “oogsten” van verse groenten uit onze zeemoestuin, in de vorm van netjes onder de zonnepanelen en een bak met groenten in de vrije kajuit. De groenten die er het slechtst aan toe zijn, gaan onder het mes. Daarmee improviseer ik een gerecht, liefst zo simpel mogelijk. Onze favoriet op zee: een wokschotel met groentemix naar keuze, aardappelschijfjes en wat kip of gehakt. Slechts 1 pan op het vuur, geen pot met kokend water en weinig afwas. Ideaal voor op zee! Aan vitaminen geen gebrek, scheurbuik daar doen we niet aan op de Blowing Bubbles!

Half way the oceaan

Midden op de oceaan, meer dan 1.000 mijl van elk land verwijderd, dat geeft je een gevoel van nietigheid op deze uitgestrekte blauwe oceaan. Terugkeren heeft geen zin meer, als er iets mis gaat, ben je genoodzaakt om dat zelf op te lossen. Reddingsboten of –helikopters komen niet zo ver. Dit is het punt dat we het verst verwijderd zijn van de beschaving, met ons 2 alleen op de oceaan. Vrijheid of gevangenis? We hebben dit moment gevierd tijdens een mooie sunset met een zelfgemaakte caipirinha op de boeg van de boot met op dat moment toch wel eerder een gevoel van vrijheid!

Champagne zeilen met de code zero

De dag die zich op onze weersvoorspellingen aandiende als windstil werd in realiteit een fantastische zeildag met 10-12 knopen wind uit een erg rare hoek, het Zuid-Zuidwesten. Iedereen waarmee je babbelt, belooft je altijd de immer blazende passaatwinden uit het Oosten of Noordoosten, voor de wind dus als je naar het Westen zeilt. Voor ons hadden de weergoden ook alle andere mogelijke windrichtingen in petto. Zo zeilden we dus opeens aan de wind met onze grote code zero (een heel grote en erg lichte genua om bij weinig wind te gebruiken) over een bijna platte zee! Oceaan zeilen zoals op de Grevelingen in Zeeland, daar kon ik wel aan wennen!! Helaas was dit feest voorbij tegen de late namiddag toen de wind alweer in kracht won.

Slapeloosheid

Maar het is helaas niet allemaal rozegeur en maneschijn. Na een week op zee, heb ik een enorm slaaptekort, ik heb een paar nachten niet goed geslapen en krijg dat door ons 3 uur wachten systeem niet meer ingehaald. Ik start om 20u de eerste wacht gedurende 3uur, daarna neemt JM over voor 3uur en zo gaat het verder tot 8u ’s morgens. Ik heb totaal geen energie meer en ben nogal lichtgeraakt. JM stelt voor om een nachtje door te doen zodat ik 6u kan slapen na mijn eerste wacht. Dat werkt wonderwel ik verlies minder tijd tussen de wacht en het slapen. Na 2 dagen voel ik me een stuk beter, omdat JM geen last heeft van ons nieuwe wachten systeem blijven we dit aanhouden tot op de bestemming.

Slapen is helemaal niet zo evident op een boot op de oceaan. De laatste 8 dagen zijn de golven zo hoog dat de boot elke paar seconden boven op de golf wordt getild waarna je meteen erna terug het dal in surft. Het voelt als een kermisattractie waarin je vast zit. Ook in bed gaat die rodeo continu door. Slapen? Vergeet het maar.

Ik installeer me buiten in de kuip op een comfort seat en klem mijn lichaam tussen de tafel en de bank en val in slaap. Na een half uur jaagt de eerste squall met een zware regenbui me weer naar binnen. Hier is een andere oplossing nodig: diezelfde comfort seat geklemd tussen de badkamerdeur en de trap, ook hier kan ik mijn lichaam blokkeren tegen de wanden en val ik in slaap. De resterende 4 nachten slapen we op de grond.

Iets anders dat je wakker houdt, is het lawaai.

“Lawaai? Terwijl je helemaal alleen op de oceaan bent?” ,hoor ik je denken.

Ja hoor, oorverdovend zelfs. Vergeet niet dat Blowing Bubbles elke minuut verschillende keren van links naar rechts en vanboven naar onder wordt geduwd, soms zelfs echt gegooid door de nimmer aflatende en meestal te hoge golven. Dat gaat gepaard met een heel concert van verschillende soorten gekraak en gekreun binnen in de boot. Elk houten schot, elke houten bank en deur van het interieur kraakt door deze hevige bewegingen daarnaast wordt de verstaging bij elke golf op spanning gezet aan 1 kant waarna de verstaging aan de andere kant het overneemt, metalen kabels die opeens op spanning komen en daarna weer ontspannen een vreselijk geluid en daartussendoor hoor je het continue gebrom van onze beste vriend, de stuurautomaat die het hard te verduren krijgt met deze golven. Bij elke vallende ster heb ik gewenst dat onze automatische piloot niet kapot zou gaan! Hij heeft het heel de reis volgehouden, 18 dagen aan een stuk!!

Na een paar dagen op zee, herken je elk geluid. Zelfs de snelheid kan je bepalen aan de hand van het geluid van het water. Maar o wee als je opeens een nieuw geluid hoort in deze kakafonie. Heb ik dat wel goed gehoord? Waar komt het vandaan? Wat gaat er kapot? Als ik dat ter sprake bracht, kwam ik altijd tot de conclusie dat JM het geluid ook al had zitten analyseren.

De laatste week van de trip wordt onze Blowing Bubbles alle kanten op gegooid en als we denken dat we het allemaal wel gehad hebben, gooit Neptunus nog wat extra wind in de strijd.

De laatste 3 dagen gaan we in survival mode, geen thermos met koffie ‘s morgens, een beetje nescafé maken is al moeilijk genoeg. Geen uitgebreid diner, een kommetje met wat opgewarmde restjes is ook lekker. Het enige dat je kan doen is ergens gaan zitten en je schrap zetten, urenlang naar de golven kijken en tussendoor een podcast luisteren. Het is stil aan boord, de geanimeerde gesprekken van een paar dagen geleden daar hebben we geen zin in. We zijn moe. Ons lichaam doet pijn. We zijn het lawaai beu, we zijn die vervelende squalls (zware regenbuien met veel wind die we gelukkig goed kunnen voorspellen met onze radar) tijdens de nacht beu en dromen ervan om eens een keer stil kunnen zitten. We willen gewoon aankomen!

En dan…

Land in zicht!

Ik zie voor het eerst een klein streepje boven de golven. Ja land! Nu is het einde echt in zicht!

Maar dan duurt het nog tergend lang voordat land echt dichtbij is en we ons anker kunnen laten vallen in de baai van Marie Galante. We worden verwelkomd met applaus en getoeter door onze vrienden van de Macajou. Laetitia heeft voor lunch gezorgd en met Blowing Bubbles op anker, langs Macajou zitten we rustig in de kuip. We worden half zat van het glaasje bubbels waarmee we klinken op onze oversteek, de zelfgemaakte frietjes met mayonaise en een kotelet smaken fantastisch! We hebben heel veel bij te babbelen maar na 2u halen we het anker terug op, we willen voor het donker in de marina zijn van Point-à-Pitre.

Geroutineerd zetten we de zeilen richting Point-à-Pitre, het is een rustig tochtje, door beschutting van de eilanden zijn er bijna geen golven. Het lijkt wel alsof we op Oosterschelde zeilen, dit voelt als vakantie. Bij zonsondergang varen we het kanaal binnen richting marina. Ik zie tal van palmbomen langs een zandstrandje, pelikanen dobberen in het water. Het lijkt wel of ik naar een foto kijk van de Caraïben! Of wacht nee, ons bootje heeft ons veilig naar de overkant gebracht, we zijn zojuist aangekomen!!

Some facts and figures:

• Totale duur: 17 nachten / 18 dagen
• Totale afstand: 2.150 nautical miles
• Aantal boten gespot:
  • 3 zeilboten gespot met het blote oog of AIS;
  • 1 Chinese vissersboot met 2 bijhorende longlines;
  • 2 grote cargo schepen op de AIS
• Zeeleven:
  • 1 pod grienden
  • 2 groepen dolfijnen
  • 2 walvissen
  • 100-den vliegende vissen waarvan een 20-tal op ons dek terecht is gekomen
• Apéro’s: 1 caipirinha halfway
• 4 nachten slapen op de grond
• 1 dag fantastisch zeilweer
• Slechts 1 zak afval
• Entertainment:
  • 12 podcast reeksen (JM en ikzelf)
  • 9 digitale boeken uitgelezen (JM en ikzelf)
  • uren en uren muziek van onze Blowing Bubbles podcast