Op zee-avontuur

Route: Marina Amarilla San Miguel (Tenerife) – San Sebastian (La Gomera ) – Valle Gran Rey (La Gomera) – Las Galletas (Tenerife)

Positie: Marina Amarilla San Miguel

Op zee-avontuur

We maken de boot weer klaar voor nieuwe crew, lakens vervangen, frigo weer volledig opvullen, een plan maken over wat we allemaal willen doen. En dan zijn ze er Jean-Marie, broer van Jean-Marc en vriendin, Ellen.

We hebben een erg relaxte eerste dag aan boord, een beetje zwemmen om af te koelen, we maken een wandelingetje op het pad langs de zee en zetten ’s avonds de week in met overheerlijke tapas.

Jean-Marie en Ellen zijn beiden reeds in Tenerife geweest dus de behoefte om uitstappen te maken aan land is ver weg. We kiezen dus voor het zee programma en zetten meteen de volgende ochtend zeil richting La Gomera.

De dag start met sportief zeilen bij 25 knopen tot voorbij de kaap aan Las Galletas, daar komen we in de luwte van Tenerife en valt de wind weg. Dat vinden we niet zo erg want tussen La Gomera en Tenerife leven verschillende groepen grienden en dolfijnen die we graag zouden willen spotten. Met veel wind is dat erg moeilijk omdat de zwarte vinnen opgaan in de golven en je ze heel moeilijk kan ontdekken tenzij ze heel erg dicht bij de boot verschijnen.

We zijn allemaal erg alert. Jean-Marc en ikzelf zien een andere zeilboot rare rondjes draaien op zee, als we de boot en de zee rond de boot met de verrekijker inspecteren kunnen we zwarte vinnen onderscheiden in het water. Het blijkt een hele groep te zijn dus we varen erheen nadat we de genua hebben ingerold zodat die ons niet hindert.

Al snel kunnen we verschillende zwarte vinnen waarnemen met het blote oog. Het zijn grote vinnen, veel groter dan die we normaal zien van dolfijnen en ze hebben een heel uitgesproken kromming naar achter en hun kop is massief en rond. Dit lijken inderdaad grienden te zijn. JM legt de boot volledig stil op hun pad, de motor gaat uit. Al snel is de boot omgeven door grienden, we zien nu duidelijk hun kleurpatroon en hoeveel groter ze zijn dan dolfijnen, dit zijn inderdaad grienden. Ze vertonen een heel verschillend gedrag dan dolfijnen. Bij het zien van dolfijnen kan je best meteen naar de boeg van de boot spurten om ervan te genieten, aangezien dolfijnen graag voor de boeg zwemmen en spelen. Deze grienden zijn totaal niet geïnteresseerd in onze boeg. Ze duiken wel een paar keer onder en zwemmen onder de boot door om aan de andere kant heel luid blazend boven te komen om te ademen. Ze klinken net zoals een snorkelaar die luid uitblaast aan de oppervlakte.

Wat een fantastische ontmoeting met de grienden

We bestuderen hoe ze zwemmen, ademen en weer onderduiken. We genieten van hun aanwezigheid en proberen ze zo goed mogelijk op foto vast te leggen. Een fantastisch mooie ervaring om te koesteren. De tijd vliegt in de aanwezigheid van de grienden en we hebben nog heel wat zeemijlen voor de boeg dus we beslissen verder te varen naar San Sebastian de La Gomera. In de vroege avond arriveren we in de jachthaven en verkennen nog even het kleine stadje.

De weersvoorspellingen voor de komende dagen zien er goed uit, we zijn voorzien van voldoende voorraad en we willen liefst marina’s vermijden. Ons doel van de dag: naar de baai van Valle Gran Rey zeilen, deze baai is erg geliefd bij zeilers vanwege de goede beschutting en ankergrond dat gaan we zelf ook even checken.

Zeilen geeft de ideale snelheid om te vissen, aangezien Jean-Marie graag vist, heeft hij visgerief georganiseerd. Als peter van Leander leert hij hem graag de kneepjes van het vak. De vislijn gaat overboord en het ziet er veelbelovend uit, in de marina van San Sebastian lagen immers verschillende motorboten speciaal uitgerust voor het diepzeevissen, dus wie weet hebben we geluk.

Leander blijft een hele tijd erg geïnteresseerd en wilt echt een vis vangen maar dan spot ik weer zwarte vinnen in het water. Er is weer een groep grienden in de buurt. Voordat we naar de groep toevaren, moet eerst de vislijn binnengehaald worden. Met grienden in de buurt maken we immers teveel bochten en gaan we stilliggen dat zorgt enkel voor een groot risico om een vislijn in de schroef te krijgen.

Terwijl Leander en Jean-Marie de vislijn binnenhalen, rol ik de genua in. Het grootzeil laten we staan, dat zorgt voor wat stabiliteit tijdens het “whale watching”. En dan heeft Jean-Marie ineens beet. Het ophalen van de lijn is heel wat moeilijker maar als die eindelijk binnen is, blijkt hij een kogelvis aan de haak te hebben geslagen. Wij zijn even verbaasd als de vis zelf die zich probeert op te blazen en daardoor een vreemd snurkend geluid maakt. Jean-Marie verlost het beestje van de haak terwijl Leander geïnteresseerd toekijkt. Na een snelle foto, krijgt de vis zijn vrijheid terug. Ik hoop dat hij snel bekomt van zijn haak avontuur.

We genieten opnieuw van een mooie ontmoeting met de groep grienden, net zoals de vorige keer, zwemmen ze onverstoord verder en duiken onder de boot door als we op hun pad liggen. We ontdekken een baby griend met mama en zien ook duidelijk het alfa mannetje van de groep . Het mannetje, is duidelijk een stuk groter dan de andere grienden en heeft een erg hoge, grotere rugvin. In het Engels heten grienden pilot whales. Deze naam hebben ze te danken aan het alfa mannetje die de hele groep leidt als een piloot in de oceaan. Ze zijn beschermd en ik snap ook waarom als ik even wat meer details lees op wikipedia. Vrouwtjes zijn pas geslachtsrijp na 9 jaar, mannetjes na 13jaar en daar bovenop zijn vrouwtjes maar om de 3 jaar zwanger. Er worden relatief weinig baby’s geboren in een groep dus we genieten dubbel en dik. Dit willen we wel elke dag ervaren!

Ik leer verder nog dat grienden 600 tot 800m diep kunnen duiken om te jagen, ze zijn erg snelle zwemmers en trekken regelmatig sprintjes tijdens het vissen. Dit vraagt zoveel energie dat ze na de jacht aan de oppervlakte uitrusten om te recupereren en dat is het moment dat wij ze vanop de boot spotten en ze goed kunnen bestuderen. Het zijn erg intrigerende walvissen. Elke ontmoeting is erg speciaal, momenten om nooit meer te vergeten. Momenten waarvoor we gekozen hebben om op een zeiljacht te gaan wonen.

Na ongeveer een half uur is de show over en zeilen we verder naar Valle Gran Rey. Het is erg druk in de baai, er liggen wel 25 zeiljachten op anker. Gelukkig is de baai groot, we kiezen een plekje aan de buitenkant dicht bij de rots waar een duikplaats is. Een keer het anker gedropt, is het tijd voor een duikje. Ellen en Jean-Marie bereiden zich voor om een check duik te doen onder de boot, op die manier kunnen ze ook meteen het anker controleren, handig!

Wat is dat ankeren nu precies?

Op anker liggen is altijd veel fijner dan in een marina. Ok, er is een limiet op het water aan boord dat betekent korte efficiënte douches, je kan niet zomaar van de boot afstappen voor een wandeling, met de dinghy aan land gaan bezorgt je 9 keren op 10 natte, zoute kleren door het opspattend water en tijdens de nachten slaap je net iets minder vast omdat steeds het risico bestaat dat het anker gaat “krabben” maar je hebt geen buren, het is altijd lekker fris aan boord, je kan gewoon in zee springen om een rondje te zwemmen, kortom je voelt je erg vrij!

Maar dus je hele hebben en houden, in ons geval onze boot van bijna 20ton, hangt vast aan een anker van (slechts) 40kg. Bij de voorbereiding van de boot hebben we het originele anker van slechts 25kg vervangen door het grote mega zware geval van 40kg dat nu vooraan op de boot hangt. Dat is al een grote verbetering maar dat neemt niet weg dat ankeren altijd spannend blijft. Een krabbend anker is de nachtmerrie van elke zeiler! Het anker houdt niet meer en de boot begint dan te driften achter een anker dat zich over de bodem verplaatst.

Jean-Marie en Ellen controleren al duikend het anker, het ligt op een zandbodem dus het kan zich erg goed ingraven en biedt maximale houvast. Overdag als ik in de kuip ben, controleer ik continu de positie ten opzichte van andere jachten, maar nog belangrijker, ten opzichte van het land, die andere jachten kunnen immers ook bewegen. Zolang ik dezelfde rotsen zie in een bepaalde positie is er niks aan de hand, het is een gewoonte om dat continu te controleren als je in de kuip zit. ’s Nachts als we slapen, zetten we een ankeralarm. Hiervoor gebruiken we een kleine draagbare GPS. We stellen de positie in en als we bv. meer dan 35 m verplaatsen ten opzichte van de start positie begint de GPS te piepen langs ons bed. Meestal hebben we minstens 30-40 m ankerketting in het water liggen, als de wind en/of stroming draait, dan draait de boot ook een andere kant op. In theorie kan de boot zich dus bijna 60 m verplaatsen zonder dat het anker zich verplaatst.

Meteen de eerste nacht gaat het alarm af omdat we teveel gedraaid zijn achter het anker. We controleren de positie, checken de positie ten opzichte van de jachten rondom ons en het vasteland en zien dat alles ok is. Maar na een ankeralarm slaap je niet meer zo gemakkelijk in en heb je de neiging om steeds je positie te controleren.

In de ochtend genieten we van het prachtige uitzicht op Valle Gran Rey en we maken ons klaar voor een duik op Roque de Iguala. Jean-Marc en Leander gaan snorkelen, terwijl Jean-Marie, Ellen en ikzelf ons klaarmaken voor een duikje. We varen met ons allen in de Bubble (onze dinghy) en electromotor naar de duikplaats en genieten van een duikje met ons 3.

In de avond voorzien we ook nog een nachtduik, die skip ik omdat ik ook “chefkok” ben aan boord en als er veel gedoken wordt, is er ook veel eten nodig. Terwijl ik het avondeten bereid, hou ik de typische verlichte vlekken in het water in de gaten en kan zo ook volgen wanneer de duik ten einde is. De tafel staat gedekt als de duikers afgedroogd zijn en ik luister naar de verhalen van de nachtduik.

De avonden aan boord op anker zijn erg mooi. We hebben echt geen behoefte om aan land te gaan, er zijn bijna evenveel sterren zichtbaar als tijdens een oversteek, een app op de GSM helpt ons bepaalde sterrenbeelden zien en ik leer Leander hoe je een vallende ster kan spotten. Hij slaagt erin om er eentje te zien en doet natuurlijk meteen een wens, dat hoort zo als je een vallende ster ziet.

Als we terugzeilen richting Tenerife spotten we weer een groep grienden en dat op exact dezelfde plek als eerder. Dat kunnen we zien op ons navigatie systeem. De dieren hebben duidelijk ook hun favoriete plekken.

In Las Galletas is het weer duiktijd. Er is een plek waar veel roggen zitten (omdat ze gevoerd worden door de duikcentra), we hebben de juiste coördinaten van de duikspot, geven ze in op de hand GPS en gaan op weg met onze dinghy. Aangekomen op het juiste punt, gooien we het anker overboord en maken we ons klaar. Meteen tijdens de afdaling zie ik een grote rog die komt aangezwommen. Hij komt naar ons toe. De roggen zijn overweldigend, zwemmen over ons heen als een soort van deken. Leander zwemt vlak achter mij en ik moet regelmatig een rog aan de kant duwen omdat hij erg onder de indruk is van de grote vissen, ze zijn dan ook 1,5 keer groter dan Leander. Maar hij is wel erg onder de indruk, wat een ervaring om de roggen zo dichtbij te zien, af en toe kijk je recht in hun bek en door hun kieuwen heen. Rare beesten maar heel erg indrukwekkend om ze van zo dichtbij te kunnen bestuderen.

(De video van de duiken kan je terugvinden in onze video area op de website)

We sluiten een fantastische week af met een uitgebreide BBQ en bubbels (in ons glas). Het was een geweldig fijne week met erg mooie ontmoetingen op zee. Wij hebben er alvast van genoten en we hopen jullie snel weer terug te verwelkomen aan boord. Ook van Leander nemen we afscheid, na 6 weken aan boord maakt hij zich klaar om weer terug naar school te gaan en te wennen aan een leven op het land in een gewoon huis.

Wist je dat:

Kogelvissen erg giftig zijn om te eten, tenzij je de precieze bereidingswijze kent. In Japan staan ze wel op het menu en staat de vis bekend als delicatesse. Ondanks het feit dat koks een opleiding moeten volgen om de vis te kunnen klaarmaken sterven ook daar nog regelmatig mensen doordat het gif van de vis toch op hun bord beland.
Elke keer op zee (5 keer) tussen Tenerife en La Gomera hebben we grienden gespot. Meestal op ongeveer dezelfde plaats als de keer ervoor, dat kunnen we perfect zien op de afgelegde route van ons navigatie systeem. We worden erg goed om de vinnen te herkennen of de speciale golfjes rond de vinnen als ze jagen. Ik hoop dat we ze nog veel mogen bewonderen.
Meteen na het afscheid van Jean-Marie, Ellen en Leander mochten we 2 nieuwe gasten verwelkomen. Fred en Mariela die op Tenerife wonen en graag wilden ervaren hoe het is op zee aan boord van Blowing Bubbles. Het was een kort maar krachtig bezoek met veel uren op zee, op motor en onder zeil met weinig wind en veel wind, we spotten veel verschillende groepen grienden, een rocky ankerervaring en nacht op La Gomera en een duik met de roggen. Dankzij de ervaring van de week ervoor konden we dit korte bezoek tot de laatste minuut waardevol maken.

Foto shoots op de boeg en preekstoel zijn erg populair en toegegeven ook heel erg fotogeniek.

JM tijdens het relaxen in de hangzetel met zetel en al in het water terecht kwam.

De boot echt heel de nacht achter het anker zwaait, dat zie je duidelijk op het afgelegde traject van de GPS. Trouwens die nacht hebben we geen ankeralarm gehad.