Op verkenning in DR

Wat exploratie op land, wat bergen, dat is alweer even geleden. We zijn klaar om op verkenning te gaan in de Dominicaanse Republiek.

Vanuit ons hotelletje in Boca Chica is het ongeveer 2uur rijden naar de bergen van Jarabacoa.

Het rijden hier doet af en toe denken aan een computer spelletje…. je weet wel dan moet je auto’s of andere objecten ontwijken op het scherm in soms onmogelijke maneuvers. Hier op de autosnelweg blijven trage auto’s dikwijls links rijden waardoor we soms moeten slalommen tussen trage auto’s op het linkse en rechtse baanvak, bovendien moet je regelmatig uitwijken voor brommertjes die in alle richtingen de autosnelweg kruisen en heel regelmatig je in tegengestelde richting tegemoet komen gereden op het linkse baanvak!

Een keer van de autosnelweg af, als je de afrit tenminste niet voorbij bent gereden want ze staan erg slecht aangegeven, gaan je meteen over naar level 4 van het computerspel. In de dorpjes moet je niet alleen uitkijken voor goed gecamoufleerde, erg hoge verkeersdrempels maar er zijn ook heel diepe goten dwars over de weg voor de afvoer van regenwater, beiden zijn ideaal om je bumper of andere dingen op kapot te rijden, je moet bijna stilstaan om er veilig overheen te rijden. Maar level 4 is moeilijker dan enkel verkeersdrempels of gaten, het betekent de combinatie van dit alles met druk verkeer. Tientallen brommertjes rijden op de baan met soms wel 4 personen op 1 brommer, ze houden zich totaal niet aan de verkeersregels, steken je langs alle kanten voorbij, wringen zich tussen de auto’s door en rijden ook hier regelmatig tegen het verkeer in. Level 4 is ook opletten voor random geparkeerde auto’s en pick-up trucks langs de weg, of eerder OP de weg, zomaar ergens stoppen om even wat te kopen in een lokaal groeten- of eetstalletje doet hier iedereen. Net achter de verkeersdrempels staan regelmatig straatverkopers met fruit, drankjes en hou-je-vast een stapel ruitenwissers in hun handen waardoor je aandacht naar de straatverkopers gaat en je die vervelend hoge verkeersdrempel pas op het allerlaatste moment ziet.

Op zondag zakt het niveau van het computerspel naar level 2, de verkeersdrempels en goten blijven maar het drukke verkeer heeft plaats gemaakt voor erg drukke cafés langs de weg. Je ziet ze al van ver vanwege de hoge concentratie aan geparkeerde brommertjes langs de weg, overstekende mensen en zeer luide Caribische muziek (die kan nooit ontbreken). Op zondag slapen de dorpjes, winkeltjes zijn gesloten maar de cafés doen gouden zaken, het lijkt wel of elke persoon in het dorp op zondag bier gaat drinken onder het genot van mega luide Caribische beats, het nationale vervoermiddel, de brommertjes staan allemaal geparkeerd vlak voor het café. De grotere dorpen hebben een hogere concentratie volk en brommertjes voor de deur, dus ook opletten geblazen met overstekende (dronken?) personen!

Auto rijden hier is een avontuur, je valt niet zomaar in slaap tijdens een lange rit.

Salto’s

Watervallen bij de vleet, in het Spaans worden ze “salto” genoemd. We hebben er een paar op ons verlanglijstje staan. Salto de Jimenoa 1 heeft een uitdagende glibberige afdaling doorheen de lokale jungle alvorens je het grote basin betreedt. We trekken onze sportschoenen aan en dalen voorzichtig af over het steile met steentjes en bladeren bedekte pad. Ondanks de verschillende takken en boompjes die ik gebruik om me aan vast te houden, schuif ik uit en schaaf mijn been, voor de rest geraken we veilig beneden. Massa’s water storten over de rotsen wel 70 meter naar beneden waardoor er een frisse wind van kleine waterdruppeltjes ontstaat. Er mag gezwommen worden in het frisse water van deze prachtige waterval! Na de warme, vochtige wandeling is dit geen probleem, we zijn wel toe aan wat verfrissing. Na de verkwikkende zwempartij amuseren de jongens zich nog een beetje met het beklimmen van dikke keien in de rivier. De klim terug naar boven is erg steil en zweterig. Tegen dat we terug bij de auto zijn, zouden we zo opnieuw in het verfrissende water willen springen.

De volgende dag staat er een eenvoudige maar erg mooie wandeling op het programma, via verschillende hangbruggen langs en over de rivier bereiken we een andere waterval. Deze is minder hoog en minder spectaculair dan die van de dag ervoor maar ze ligt in een mooie setting met grote keien waartussen de rivier zijn loop volgt. We genieten van de ochtend langs de rivier.

Adrenaline

Er valt nog veel meer te beleven hier in de buurt dan enkel zwemmen in watervallen. We laten ons verleiden tot een paragliding tripje. Geef toe “Flying Tony”, de naam van het bedrijf, geeft meteen een goed gevoel. Dit was nog een mooie bijnaam geweest voor onze papa (Tony) in de tijd dat hij veel in de lucht hing.

We boeken een vlucht, Leander is niet overtuigd en blijft liever met zijn voetjes op de grond staan. Ons geduld wordt serieus op de proef gesteld voordat we uiteindelijk de lucht in gaan. Afspraak was om 16u bij Flying Tony, uiteindelijk kruipen we tegen 17u in de bak van hun pick-up en rijden naar de top van de berg (1800m) samen met nog 2 andere personen. Zij krijgen om één of andere reden voorrang op ons en jumpen 20min later lustig de berg af. Wij moeten wachten tot zij geland zijn beneden in het dorp, vervolgens moet de pick-up de piloten terug naar de top van de berg rijden en dan pas kunnen wij ons klaarmaken.

Eindelijk rond 18u15 word ik in mijn harnas geholpen en begint mijn piloot zijn parachute open te vouwen op het gras van de helling. Na het lange wachten boven op de berg heb ik helemaal geen stress meer. Mijn piloot, die achter me in zijn harnas zal hangen, geeft me snel wat instructies in het Spaans voor het opstijgen, het is heel simpel: gewoon van de berg aflopen tot je in de lucht hangt!

We wachten op een beetje wind, dat helpt de parachute om zich volledig te ontplooien boven ons in de lucht, dan mag je niet twijfelen want die parachute is erg groot en begint langs alle kanten aan ons te trekken. Ok, daar gaan we, parachute volledig open, ik krijg de go dus begin van de berg af te lopen maar ver geraak ik niet, 3 passen verder hangen we al in de lucht. Een keer in de lucht, kan je erg comfortabel in het harnas zitten, ik zit dus eigenlijk tussen de benen van de piloot die in zijn eigen harnas zit, hij bedient de parachute door middel van 2 grote handvaten waaraan alle touwtjes van de parachute bevestigd zijn, een beetje als bij een vlieger.

En dan zie ik de blauwe parachute van JM, hij is na mij opgestegen, we wuiven even naar elkaar als we elkaar passeren. Ik ontdek de Jimenoa watervallen waar we gisteren nog gezwommen hebben, de lange rivier en de kronkelende weg naar de top van de berg. Tof om hier zo te hangen, mijn piloot maakt enkele “hoge” bochten waarbij we veel hoogte verliezen en je de G-krachten op je lichaam voelt drukken.

We nemen meteen een thermiek bel (opstijgende lucht waar ook grote roofvogels gebruik van maken om te kunnen blijven zweven in de lucht) en stijgen een stuk hoger dan de berg waarvan we zijn afgesprongen. Het voelt eigenlijk meteen erg normaal voor mij om in de lucht te hangen, in een ver verleden toen ik amper 16 jaar was, leerde ik DPM vliegen. Ook daar zit je volledig buiten met een deltavleugel boven je hoofd en motor achter je stoeltje. Dit voelt gelijkaardig en ik geniet meteen van de prachtige vergezichten op deze hoogte. Hoe hoog we zitten dat moeten we maar een beetje inschatten. In tegenstelling tot in Europa, draagt mijn piloot geen hoogtemeter er is ook geen meter om te meten hoeveel m per seconde we opstijgen door de thermiek. Alles gaat op het gevoel, als je voldoende vlieguren hebt, is dat geen probleem.

Helaas beslist de piloot van Jean-Marc veel te snel om de thermiek van de berg te verlaten en richting landingsplaats af te dalen. Hij is slechts 11 minuten in de lucht, ik krijg de volledige sightseeing toer van 30 min met een erg zachte landing tussen de koeien, koeienvlaaien en lokale kindjes. Wat een leuke ervaring, ik heb er heel erg van genoten om nog eens op zo’n eenvoudige manier in de lucht te zijn.

Maar goed, Leander heeft zijn adrenaline rush nog niet gehad. Dat lossen we op door een white water rafting tripje te boeken, dat ziet hij wel zitten. Jean-Marc en ikzelf hebben dat reeds verschillende keren gedaan tijdens andere reizen maar voor Leander is het de eerste keer. We krijgen een zwemvest en helm, zorgen dat onze kleding nat mag worden en stappen in de grote truck die ons 20km verderop afzet langs de Yaque rivier. Voor raften wordt deze gecatalogeerd als een niveau 3 rivier, dat betekent al redelijk uitdagend op bepaalde punten. Op het droge in het vlot krijgen we onze plaats in het vlot toegewezen en we oefenen het peddelen op de commando’s van onze gids met een korte test op het droge. Onze gids ziet dat het goed is, we dragen het vlot naar het water en stappen in. Meteen zijn we weg. Doordat het waterniveau redelijk laag staat, zitten we regelmatig vast op uitstekende keien maar een beetje duwen met de peddels en het komt goed.

JM en ik moeten onze mindset helemaal switchen….. het rubberen vlot botst tegen rotsen en schuurt er langsaf. De neiging om het vlot weg te duwen van de rotsen moet ik bedwingen. We zijn immers gewoon om met onze bijboot te varen, daarmee willen we echt niet langs rotsen of andere dingen schuren, dat is vragen voor gaatjes in het materiaal. Maar bij rafting moet je het vlot dus gewoon laten doen. Leander leert snel hoe hij moet peddelen. Er komen een paar zeer uitdagende stroom versnellingen aan en peddelen uit alle macht. We dalen zelfs af van een heuse waterval. Op het commando van onze gids, laten we het peddelen voor wat het is, springen naar het midden van het vlot en zetten ons schrap voor de waterval. Het vlot gaat er vlotjes overheen maar wij moeten ons toch stevig vasthouden om in het vlot te blijven zitten. Leander vindt het geweldig, hij is meteen mee met onze stoere groeps “high-five” met de peddels of de kopstoot met onze helmen. Halverweg rusten we op een klein strandje even uit met een heerlijk stukje sappig, zoete watermeloen!

Het tweede deel is wat rustiger, nu kunnen we wat meer genieten van de fantastisch mooie jungle waar de Yaque rivier doorheen stroomt, af en toe tussen hoge rotsen, dan weer langs een mooi strandje. Na het amusement op het water, genieten we van een lekker vers fruitsapje in de lokale sapjes bar in Jarabacoan (een vers geperst appelsiensapje kost hier zowaar 1euro!!) , we eten nog even iets en dan is het tijd om Leander mee te nemen naar Blowing Bubbles en een beetje te genieten van het leven aan boord.

Los Haitises

Blowing Bubbles ligt op ons te wachten in Marina Puerto Bahia vlakbij Samana. De marina is een combinatie van hotel, time-share vakantie huisjes, wat restaurants en de marina. We blijven nog 1 dag in de marina om te profiteren van alle faciliteiten (hotel lobby met wifi, douches, wasruimte, kikker- en pool tafel, zwembaden, restaurant …. ) waar we gebruik van kunnen maken. Ik sta al erg vroeg aan de wasruimte om nog een wasje te doen met alle grote vervelende dingen zoals beddegoed en handdoeken, de trommel is zo groot dat ik er gewoonweg alles in krijg (aan was sorteren doe ik niet, dat is niet efficiënt en ik wil de file aan het wasmachine, in de vorm van grote schopping tassen gevuld met vuile was die hun beurt afwachten niet nog langer maken dan die al is).

We spoelen nog eens de hele boot af met zoet water in plaats van de bakken zout water die er de laatste tijd overheen zijn gegaan op zee, ik laat me ook eens goed gaan met het waterverbruik om de kuip eens heel grondig te poetsen. Ik kan me zelfs niet herinneren wanneer ik dat de laatste keer heb gedaan. Als de marina klusjes achter de rug zijn en we de frigo en diepvriezer weer hebben bijgevuld met verse voorraden van de lokale groenten- en fruitmarkt is het tijd om onszelf even te verwennen in de mooie infinity pool langs de zee. We koelen af in het frisse water, trekken wat baantjes, luieren in de ligzetels langs het zwembad en zien de zon ondertussen ondergaan. Een erg mooie plek!

Maar het begint alweer te kriebelen, in de marina liggen is goed voor even en om wat nuttige klusjes te doen, maar we zijn het na een half jaar op anker of aan boeien liggen niet meer gewoon dat de buren vlak langs je in hun kuip zitten, je hoort mensen met elkaar babbelen aan de overkant van de steiger als je in bed ligt….. we hebben het hier wel weer gehad.

De volgende ochtend regelen we onze “despacho”, (het document dat je de toestemming geeft om ergens anders heen te zeilen) gooien alle landvasten los en varen de jachthaven uit. Het waait zo’n 16 knopen, ideaal om met halve wind tijdens een rustig zeiltochtje de baai over te steken naar het natuur reservaat Los Haitises waar we hebben afgesproken met nog 2 andere boten, Odin en Kokopelli, 2 Franse boten, dus goed om ons gesproken Frans weer wat op te krikken. JM en Leander doen hun best om een visje te vangen maar die laten zich niet verschalken. Als we de baai invaren, zien we onze vrienden al liggen in het midden van de grote baai van San Lorenzo. We gooien ons anker tussen de 2 boten in en maken later die middag een dinghy tochtje op de rivier tussen de magroven met ons allen. We spotten tientallen reigers, grijze en witte en we zien zelfs een ijsvogel opvliegen. Het is een mooi tochtje doorheen de lokale natuur. Wist je dat er zelfs oesters groeien op de waterwortels van de mangroven, volgens Odin zou het een delicatesse zijn maar we gaan het zelf niet uitproberen.

’s Avonds nodigt Ghaida ons uit op Odin om samen te dineren. Ze maakt een overheerlijke Libanese stoofschotel en Fredo laat ons kennismaken met zijn zelfgemaakte “planteurs”. Dat drankje is erg populair als aperitief in Martinique of Guadeloupe, het is een mix van ananassap, guave sap, limoen en rum natuurlijk. Erg lekker maar gevaarlijk want Fredo is heel royaal geweest met de rum. Het is een erg gezellige avond. Leander kan het goed vinden met Jad (15) en Julia (12) van Odin, hij voelt zich duidelijk al snel thuis op hun boot. We lachen heel wat af met de beste Engelstalige mopjes die hij bovenhaalt. De rest haalt hun arsenaal aan “Belgen” moppen boven, in het Frans wel te verstaan!

De volgende ochtend worden we wakker van een stortbui, het blijft regenen tot de middag. Bij de eerste zonnestralen die door de wolken breken, staat iedereen te popelen om weer op verkenning te gaan. We maken een jungle wandeling naar de grot van de Grijze Uil. Wij zijn er reeds geweest dus fungeren een beetje als gids voor de rest van het gezelschap maar het blijft een prachtige wandeling door deze exotische jungle omgeving. In de grot ontdekken we zelfs mini kikkertjes die een concert geven als we allemaal stil zijn. Van de wandeling kregen we dorst, dat lossen we op met een pintje aan boord van Blowing Bubbles, Kokopelli serveert vandaag het diner bij hun aan boord. ’s Avonds aan boord van de Kokopelli breekt de hel los, onweer, hevige regen en veel wind. We zien zelfs de 2 andere boten niet meer liggen zo hard regent het. Dat duurt gelukkig niet zo lang maar het blijft wel heel de avond regenen. Zoals echte zeilers hebben we allemaal het weer bestudeerd en het zal vannacht en morgenochtend weer erg veel regenen. We slapen uit, met die regen kan je toch niet veel anders doen.

Het plan was eigenlijk om met ons allemaal naar het eco resort te wandelen dat op het einde van de rivier ligt. Het eco resort heeft 12 verschillende zwembaden gevuld met natuurlijk water die in elkaar overlopen met een ingenieus systeem van watervalletjes en overlopen. Het geheel is erg mooi gebouwd en uitnodigend om erin te zwemmen maar met dit weer net iets minder. Uiteindelijk beslissen we toch om te gaan, in het restaurant te lunchen, dan kunnen we nog zien of we zwemmen of niet. We nemen kleren en handdoeken mee in een droogtas. Leander, JM en ik stappen in badpak in onze bijboot, nat zullen we toch worden door de regen. We varen naar het dock op het einde van de rivier en mangroven, van daaruit is het nog zo’n 15min wandelen naar het resortje. We betalen 6 USD inkom om de hele dag gebruik te mogen maken van alle zwembaden. Maar eerst kleden we ons om in de toiletten en gaan we ons een lekkere lunch uitzoeken. Als we bijna klaar zijn met eten, zien we zelfs een paar zonnestralen door de wolken piepen. De jongens doen meteen hun zwembroek aan en zijn vertrokken voor een paar uur waterplezier, wij doen er wat langer over en tegen de tijd dat wij, volwassenen onze voeten in het water steken, begint het opnieuw te regenen. Pas als het water met bakken uit de lucht valt, laten we ons afschrikken en zoeken we beschutting. Tegen 18u keren we terug naar de baai tijdens een dinghy race op de rivier, we scheren langs de mangrove wortels tot we in de baai uitkomen. Er is geen wind dus het water is plat, de race gaat ook hier door tot aan de boot. Wat een leuke namiddag maar het begint weer te regenen… tijd om wat te binge-watchen.

Maar dan wordt het tijd om afscheid te nemen. Tijd om terug te varen naar Samana, de boten weer te bevoorraden met vers fruit en groenten. Onze Franse vrienden hebben een weer venster gespot, Kokopelli vertrekt richting het Oosten (Dominica) en de Odin gaat naar het Westen (Bahamas). We nemen afscheid met een mojito op ons favoriete terrasje langs het water (ondertussen kennen ze ons hier en worden de mojito’s gepimpt met een scheut extra rum) en een echte lekkere pizza bij onze favoriete Italiaan.

De crew van Odin komt er echter achter dat ze wel een despacho hebben maar ze zijn vergeten bij de immigratie langs te gaan. Vertrekken zonder stempel in je paspoort lijkt hun geen goed idee, dus we krijgen nog een bonus dag samen met Fredo, Ghaida, Julia en Jade. De paaszondag is gevuld met een ontbijtje van pannenkoeken waarvoor Julia zorgt, daarna krijgen we aan boord van de Odin een heerlijke lunch aangeboden met een kruidige salade, rijst en een ander typisch Libanees gerecht. Wat een lekkere smaken combinaties, Ghaida kookt super lekker!

Na 5 dagen met veel regen en frissere temperaturen zijn we een zonnige dag zonder wind niet meer gewoon, het is erg warm, we hebben wat afkoeling nodig! Zwemmen hier op de ankerplaats aan de stad is geen goed idee, het water is nogal vervuild. In plaats daarvan gaan we “pool crashen” tijdens de happy hour in de marina. We genieten van de mooie infinity pool, bestellen een drankje en genieten van een luie zondag. Onderweg naar de marina zagen we dat het kantoor van immigraties geopend was dankzij het cruise schip dat in de baai lag, Odin heeft dus toch nog de nodige stempels gekregen en dat op Pasen!

Op uitkijk

Walvissen heeft Leander nog niet gezien dus we besluiten om vroeg op te staan en ze te gaan zoeken alhoewel het seizoen ten einde is maar wie weet vinden we er nog eentje die niet weet dat het al bijna half april is.

Er staat een lange oceaan deining maar voor de rest is de zee erg plat, ideaal om staarten, vinnen of ademspuiten te spotten.

We varen naar het gebied van de onderwater canyon, dit is een gebied met een diepte van tussen de 70 en 100 meter dat wordt omringd door dieptes van 15- 20m. Je kan het dus beschouwen als een diep gat in de zeebodem. Hier in dit gebied hebben we altijd walvissen gevonden dus we proberen ons geluk hier uit. Net op het moment dat we onze koers naar een andere plek willen verleggen, horen Leander en ik een zware ademhaling, te vergelijken met het uitademen van een snorkelaar maar dan veel krachtiger. We kijken allebei dezelfde kant op en zien de rug van een walvis die terug onderduikt. Hij ademt nog een paar keer waarna hij onderduikt, maar niet zonder eerst ons zijn volledige staart te laten zien!

Als hij te lang onderblijft, varen we naar een ander gebied. Ook hier hebben we succes en vinden een eenzame walvis die bovenkomt om te ademen en bij het wegduiken ook weer zijn staart toont.

Maar we zien geen vinnen die uit het water steken, geen staarten die op het water slaan dus er is toch duidelijk minder walvis activiteit dan een maand geleden toen we van Puerto Rico kwamen binnengevaren.

Toch is de missie geslaagd, walvis inclusief staart en een breach van grote afstand. Je kan nu eenmaal niet alles meteen van de eerste keer hebben hé!

We sluiten Leander zijn verblijf bij ons af met een zipline avontuur. Nadat we eerst een half uur afzien met het beklimmen van een berg in een vochtig warme omgeving en met volle uitrusting (zipline harnas en helm), koelen we af door aan volle snelheid aan de zipline naar beneden te zoeven over een rivier canyon. Er zijn 14 zips te doen, genieten van de wind in onze haren en we bewonderen de mooie natuur waar we overheen “vliegen”. Weer een nieuwe ervaring voor Leander.

Maar dan is het tijd om zijn spullen weer in te pakken en hem naar de luchthaven te brengen maar niet voordat we eerst nog zijn zelfgemaakte quiz doen. Dat is zo’n beetje traditie geworden aan boord en we doen graag mee met Quiz master Leander. We kijken al uit naar de volgende quiz aan boord! Tot over een paar maanden, Leander!