Op reis

Waarheen op reis?

Dat hoor ik je denken!

Wel, we brachten een bezoek aan België, met de nodige ziekte dagen, desondanks vertrekken we toch naar Drobak (Noorwegen) voor een bezoekje aan onze vrienden van SY Zelda.

De Noorse weergoden wilden ons heel erg duidelijk maken dat tropisch weer niet de standaard is en hadden echt winterweer voor ons in petto. Erg koud weer met veel sneeuwbuien, die uiteindelijk bijna een halve meter sneeuw opleverden!

Het weerzien met Marianne, Allan en dochters Elise en Kristiane was des te warmer! We voelden ons allebei niet top maar gelukkig had niemand veel zin om in de sneeuwbuien uitstapjes te doen en konden we genieten van gezelligheid in huis, samen koffietjes drinken, naar het piano spel luisteren van Elise op de meest onverwachte momenten, de avonden aan de kachel met speciale Noorse (kerst)specialiteiten. Gezellig als altijd samen met dit gezin. Een bezoekje aan het Jule Hus (Kersthuis) mag niet ontbreken en Marianne nam ons zelfs mee op een zeer mooie, nachtelijke wandeling in een maagdelijk wit landschap tussen bossen en riviertjes met de maan als verlichting. Dit hadden we niet durven dromen.

Als afsluiter mochten we de leerlingen van Kristiane’s Montessori school introduceren in onze onderwaterwereld van “lionfish” met een last minute in elkaar gestoken presentatie en ’s avonds supporterden we voor het kerst optreden waar Kristiane ons liet genieten van haar gitaarkunsten. De 4 dagen vlogen voorbij en als afscheid beloofden we elkaar weer te zien ergens op een leuke exotische locatie met zeilboot.

Terug in België moesten we het vooral doen met veel natte, koude dagen maar toch was ons verblijf zeer aangenaam aangezien mijn ouders hun zeilreis ook even pauzeerden en het grootste deel van de tijd bij ons verbleven.

Samen koken met een aperitiefje, samen eten en babbelen, samen koffie drinken, samen onderdelen bestellen voor onze boten, samen wandelen en zoveel meer. 2 jaar was het geleden dat we elkaar nog zagen, dan is er wel wat tijd in te halen.

Zo is het plan geboren om samen Antarctica te bezoeken, niet met de Jakker of Blowing Bubbles maar met een heus cruise schip. Na wat overtuigingskracht van JM om op een cruise schip te verblijven, stemde ik uiteindelijk ook toe en boekten we 2 kajuiten met balkon op de Norwegian Star.

Norwegian Star

Na een nachtje Buenos Aires, een korte wandeling doorheen de oude stad met historische gebouwen, een heerlijke “bife de chorizo” (Argentijnse steak) schepen we in samen met 2400 andere passagiers, ons geduld wordt op de proef gesteld bij de lange files voor de registratie en paspoort controle voordat we eindelijk over de kade naar het gigantische 13 verdiepingen hoge “appartements gebouw”, de Norwegian Star, wandelen. Na het scannen van onze “on board visa” kaartjes, vinden we onze mooie aan elkaar grenzende kajuiten met gemeenschappelijk balkon in de wirwar van gangen en trappen.

Eerste taak aan boord is ons leren oriënteren, we zijn een paar uur zoet met het doorkruisen van de verschillende dekken, ontdekken een heus loop- en wandelparcours op dek 13, ook op dek 7 kan je helemaal rond het schip wandelen. Het buffet restaurant waar op elk moment van de dag wel wat te eten valt, dopen we meteen om naar “Lunch Garden”.  En passant winnen we de hoofdprijzen (in kortingsbonnen) van “welcome raffles” in de wellness en de juwelen shop, achteraf blijkt dit een goeie marketing trick om op je gevoel in te spelen zodat je geld uitgeeft aan de heel erg dure extra’s aan boord.

We ontdekken op het achterdek 2 jacuzzi’s, een zestal restaurants, de gezellige cocktail- en jazzbar Gatsby’s die dan ook onze favoriet wordt en de grote theaterzaal die gebruikt wordt voor allerhande dans, magic shows en informatieve presentaties.

Meteen de eerste ochtend wandelen we rond in het oude stadsgedeelte van Montvideo (Uruguay), onze stop in Puerto Madryn (Argentinië) is leuker, we doen een erg fris duikje (17graden) met de zeer nieuwsgierige zeeleeuwen, vooral de vrouwtjes laten zich zien, alhoewel de massieve mannetjes ze proberen tegen te houden in het water te gaan.

Het koude water koelt me erg af in de te grote, geleende wetsuit, gelukkig is de temperatuur boven water erg aangenaam om terug wat op te warmen want er wacht nog een 2de duik. Het wrak waarop we duiken ligt op 25m diepte, we dalen af en worden opgewacht door grote Atlantische zalmen. Tot mijn verbazing zijn sommigen wel 1m lang en erg nieuwsgierig, ze zwemmen letterlijk tot bijna tegen mijn duikmasker. We doen een rondje rond het wrak, de begroeiing doet me denken aan de talloze duiken in de Oosterschelde, oesters, mosselen, annemonen en anjelieren, ik zeg nog even dag tegen de Atlantische zalmen en dan heb ik het wel gehad met deze koude omstandigheden.

Op de wandeling terug vinden we eindelijk een koppel tango dansers op straat, in Buenos Aires lukte ons dat niet ondanks het feit dat het in elke brochure beloofd wordt. We genieten van de professionele tango moves, het mooie kleed en de typische muziek alvorens terug te keren naar de Norwegian Star.

Punta Arenas en Vuurland

De volgende stop is Punta Arenas (Chili). Er is geen cruise terminal dus dat betekent dat iedereen die aan land wilt met de tenders (kleine bootjes) aan land gebracht zullen worden. Ondanks het feit dat JM voor dag en dauw een tender ticket kan bemachtigen, wachten we uren in een chaotische lobby alvorens we van boord geraken. Aan land, haasten we ons naar het kantoortje van onze uitstap, maar helaas, door het gedoe met de tenders hebben we de boot naar pinguin eiland Magdalena letterlijk gemist. Verdorie, we willen wel wat zien van Patagonië en niet alleen maar rondhangen in weer een andere stad en de klok tikt, de uitstapjes aan land zijn immers altijd beperkt in tijd voordat het schip weer vertrekt. Uiteindelijk huren we een lokale gids met auto, ze brengt ons naar de andere kant van het schiereiland, en plots staan we naar de Stille Oceaan te kijken, wij komen van de Atlantische Oceaan. Hier strekken oneindig veel fjorden zich uit en in de verte zien we de besneeuwde bergtoppen van de uitlopers van het Andes gebergte. We rijden over de uitgestrekte vlaktes van Patagonië, spotten allerlei vogels, gaan op zoek naar de Condor van de Andes, we spotten zelfs de “Darwin’s Rhea”, een soort emoe van deze contreien. Het geluk is aan onze kant als ik ook nog grappige oortjes ontdek boven de ruige begroeiing, onze gids is uiterst verbaasd dat we deze guanaco’s (de lama van Patagonië) ontdekken, ze laten zich slechts zelden zien.

Op de terugweg rijden we nog even langs de nao Victoria, het schip van Magelan himself. Wat een klein schip als je bedenkt dat hij er de hele wereld mee is rondgezeild.

Netjes op tijd zet onze gids ons af aan de terminal, 5 minuten voor de laatste tender maar wij zijn niet de enigen met deze timing, er staat een immense rij aan te schuiven zodat de tenders wel moeten blijven varen. Een uur later stappen we aan boord.

Als iedereen eindelijk aan boord is geraakt, ongeveer een uur na de planning, wordt het anker opgehaald en vervolgen we de reis door de straat van Magellaan. We bezichtigden zijn erg klein schip, nao Victoria in Punta Arenas. Hij was de eerste persoon die ering slaagde via een zeestraat tussen Vuurland en het Zuid-Amerikaanse vasteland de Stille Oceaan te bereiken als eerbetoon werd deze zeestraat naar hem vernoemd. Vervolgens stak hij de Stille Oceaan over en kwam uiteindelijk 3 maanden later terecht in Guam, zonder mogelijkheid om proviand in te doen want ze misten de eilanden (en riffen) van Polynesië, de mannen aan boord overleefden op beschimmelde beschuit en aten in water gedrenkte dierenvellen om te overleven. Bon, zullen we gaan dineren?

Om de tegenstelling met deze ontdekkingsreizigers nog groter te maken, stappen we met dit koude weer in de heerlijk warme jacuzzi op het achterdek met een cocktail in de hand terwijl we de prachtigste uitzichten hebben op de talrijke fel wit-blauwe gletsjers, besneeuwde bergtoppen met dreigende wolken, groepen dolfijnen en tientallen ademhalingspluimen van walvissen. Magellaan moest in elk fjord met tenders al roeiend op ontdekking om de diepte te controleren en uit te kijken dat niet doodlopend was.

We kruipen uiteindelijk dan toch maar ons bed in als het donker is. Het is wel januari maar we varen aan de andere kant van de wereld, het is hier zomer met lange avonden, korte nachten en vroege zonsopgangen. We zitten ’s morgens dan ook al op tijd aan de koffie met als panorama het Beagle kanaal. Ushuaia wacht op ons langs de indrukwekkende rotspieken onder een aangenaam zonnetje. We diepen onze warme kleren op en kijken hoe de captain het grote schip zachtjes tegen de kade legt.

“Welcome at the end of the world, Ushuaia is een echte uithoek op onze aarde en daar kan je niet langskijken. Elke souvenier winkel of dure outdoor shop herinnert je eraan.

Een taxi brengt ons naar de Marcial gletsjer net buiten de stad maar dat was eigenlijk maar wat tijdvulling. JM en ikzelf hebben een verrassing in petto voor mijn ouders, we hebben hun 50 jarig huwelijk immers nooit goed kunnen vieren omwille van covid. Om geen argwaan te wekken moeten we ze een beetje bezighouden tot het tijd is voor de helikopter vlucht boven de bergen van Vuurland. Dat lukt ons wonderwel tot aan de slagboom van de lokale luchthaven, dan begint er hun wat te dagen.

Wat is er beter dan Ushuaia en het uitgestrekte ruige landschap eromheen te bekijken vanuit de lucht. Er staan 2 kleine Robinson helikopters op ons te wachten, we stappen per koppel in. Mijn ouders stijgen eerst op, wij volgen hun op de voet terwijl we de Norwegian Star aan de cruise terminal bewonderen. We klimmen naar de hogere bergkammen, de 5 Hermanos en Esmeral Lake. Wat een uitzicht, wat een gevoel!

Na een kwartiertje vliegen wacht nog een verrassing, we landen op wat ooit een gletsjer was, de restanten ijs als bewijs van dit verleden. Onze piloot zet de helikopter neer naast die van mijn ouders, op een rotsig stukje bergwand, langs een klaterend riviertje, machtig mooi. Maar dat is nog niet alles, onze piloot tovert koude bubbels te voorschijn en we klinken op een prachtige vlucht over het einde van de wereld!

Waauw, dit is echt geweldig! Ik zie dat mijn ouders genieten, na jaren rondjes vliegen boven Genk en de Limburgse bossen is dit toch wel heel erg speciaal.

Helemaal euforisch van de speciale dag varen we een uurtje later alweer over het Beagle kanaal richting Kaap Hoorn en de gevreesde Drake passage die we moeten oversteken om Antarctica te bereiken. We zien onze eerste kolonies pinguins op kleine eilandjes, spotten een groep jagende orka’s, ontdekken weer verschillende spuiten van walvissen en genieten van een prachtige zonsondergang. We zijn helemaal klaar voor dat koudste continent!

Het koudste continent

De komende dagen zitten we op zee maar geen nood entertainment zat, alhoewel de meeste activiteiten ons niet echt aanspreken. Wat wel erg leerrijk is zijn de lezingen over Antarctica, de ontdekkingsreizigers, wildlife, etc. van de wetenschappelijke crew aan boord. We wandelen onze dagelijkse kilometers aan dek, drinken koffiekes in de “Lunch Garden”, een sundowner in de Gatsby’s bar en we wagen ons zelfs op de dansvloer van The Bliss. We zitten nog steeds in de Drake passage, het weer is ruwer geworden, de ramen van de onderste dekken werden uit veiligheid zelfs dichtgemaakt met speciale platen. Het schip rolt erg traag op de golven, dus nee het is zeker niet de alcohol die onze danspasjes onstabiel maakt.

’s Avonds laat bij het laatste licht, spotten we zelfs onze eerste ijsberg! Een gigantische rechte blok ijs in het water, er lijkt geen einde aan te komen. Is dit misschien de beroemde A23a ijsberg die reeds in 1986 van Antarctica is afgebroken en sinds 2020 op drift is?

Bij het ochtendgloren zien we de contouren van dat afgelegen zuidelijke continent. De lucht is erg dreigend en mist belemmert het zicht maar gelukkig slaagt de zon erin om even later alle mist weg te branden. We varen Paradise Bay binnen tussen de eilanden Anvers en Brabant. Ze kregen hun naam van “onze” Belgische Adrien de Gerlache, geboren in Hasselt. Hij organiseerde in 1897 een expeditie met de Belgica richting Antarctica. Noodgedwongen moesten hij en zijn crew een winter doorbrengen op Antarctica aangezien de Belgica ingevroren raakte in het ijs. 15 maanden overleefden ze in erbarmelijke omstandigheden door het eten van naar hun zeggen, onsmakelijk pinguin en robbenvlees alvorens terug te keren naar België.

Het is windstil in Paradise bay, een ruige, koude setting omgeven door hoge besneeuwde bergen met daartussen het blauw-witte ijs van gletsjers. We varen aan deadcalm snelheid (heel erg traag) langs ijsbergen en tussen ijsschotsen de baai binnen, overal merken we walvissen op, er zwemt een groep orka’s langs de boot en honderden pinguins schieten als pijlen door het water op zoek naar voedsel. We zien de rode gebouwen van het Argentijnse onderzoekscentrum aan de rand van het water, wauw dit is wat anders dan de tropische locaties met palmbomen en witte stranden. Jean-Marc ontdekt zelfs een gigantisch zeeluipaard, slapend op een ijsschots.

Na ettelijke uren in de bijtende koude en honderden foto’s later vinden we het niet erg dat we de reis verder zetten door het Gerlache kanaal. Eindelijk terug wat opwarmen en op naar Elephant Island.

Het eiland is ontoegankelijk door hoge bergpieken bedekt met gletsjers. Het waait erg hard maar desondanks genieten we dik ingepakt aan dek van een fantastisch schouwspel, in de luwte van het eiland verzamelden zich honderden walvissen op zoek naar plankton. Overal waar je kijkt zie je ademhalingspluimen van walvissen, daartussen buitelen duizenden pinguins met hun speciale manier van zwemmen.

Wat een schouwspel en dat allemaal onder een staalblauwe hemel die contrasteert met het felle wit van sneeuw op de bergen en het lichtere blauw van de gletsjers. Onbeschrijfelijk mooi, dit raak ik nooit beu. Helaas nemen we na een indrukwekkend staaltje stuurmanskunsten en een 360° in deze stevige bries afscheid van dit ruige eiland met zicht op de plek waar ontdekkingsreiziger Shackleton en crew strandde met zijn sloep.

We zetten koers naar het Noorden en varen in een rechte lijn terug naar Buenos Aires, na nog een laatste dinertje en een gezellige avond ontschepen we.

Nog een laatste dag samen met mijn ouders, we dwalen rond op de kilometers lange zondagsmarkt van San Telmo, nog een laatste diner, ontbijt en ettelijke knuffels voordat ze in de Uber stappen en verdwijnen richting luchthaven.