Moet er nog koffie zijn?
Bogota Airport, slechts 1,5u vliegen vanuit Curaçao.
We nemen een typische gele taxi naar de gereserveerde studio in de Candalaria wijk, het meest historische gedeelte van Bogota.
Gewend als we zijn aan kleine stadjes en korte afstanden op de eilanden die we bezochten, worden we hier overweldigd door het drukke verkeer, de uitlaatgassen, de talloze wolkenkrabbers die langs de hoofdweg staan, onder elke brug wonen dakloze mensen…
Ik ben blij als we in “onze” straat uitstappen die verkeersvrij is en er hangt een erg rustige sfeer. Even bekomen voordat we ons gewapend met trui en jas (het is hier een dikke 15 graden kouder dan we de laatste maanden gewoon zijn) Opnieuw wagen we ons in de kilometers lange straten met winkels én honderden kraampjes die je vanalles proberen te verkopen, van petjes tot schoenen, T-shirts, ijsjes, fruitsapjes. Leander kijkt zijn ogen uit en vindt de sfeer wel tof.
Deze buurt van Bogota zou veilig zijn, er hangt een aangename sfeer met veel jonge mensen en erg alternatieve barretjes en restaurants. Elke koffiebar of restaurant heeft zijn eigen persoonlijke uitstraling en speciale inrichting. Een interessant deel van Bogota om wat doorheen te dwalen.
Salento
Na 24u zijn we wel klaar met deze mega stad. De drukte, uitlaatgassen, overal auto’s en mensen… we zijn het niet meer gewoon na Kralendijk en Willemstad.
Nadat we neef, Siebe (zoon van JM zijn zus) hebben opgepikt op de luchthaven vliegen we samen verder naar Pereira. We verliezen geen tijd en reizen meteen verder naar Salento, een uit zijn voegen gebarsten dorpje in de bergen van Colombia. De toeristische attractie hier is de Valle de Cocora. Een vallei bekend voor zijn hoge fotogenieke wax palmen, het zouden de hoogste palmen ter wereld zijn, tot wel 60m hoog.
We krijgen meteen de eerste avond goede tips van SY Danae, we pikten via Insta op dat Quinten en Lisanne toevallig ook in Salento zijn. We leerden hun kennen op de ankerplek van Saona Island in de Dominicaanse Republiek toen we op het punt stonden om weg te varen, later waren we samen in Curaçao. We spreken af om samen te dineren en wisselen ervaringen uit. Het is een gezellige avond, de volgende dag reizen ze weer verder dus we nemen weer eens afscheid.
’s Nachts word ik wakker van gietende regen op het golfplaten dak van onze kamer. Mijn eerste gedachte: “Oh shit, alle luiken moeten dicht. Waarom werd ik niet eerder wakker van regen in mijn gezicht?”
Als ik mijn ogen opendoe kom ik langzaam tot het besef dat we niet op de boot slapen. Geen luiken om dicht te doen, even afkicken.
De volgende ochtend nemen we 1 van de vele “Willy” jeeps vanop het centrale, altijd drukke Plaza de Bolivar richting Valle de Cocora. We genieten van de sterke eucalyptus geur gedurende de hele rit en het geweldige uitzicht over de valleien vanuit de achterbak van de jeep. Voor Leander en JM was er geen plaats meer op de zitjes in de achterbak, zij hangen achteraan op de loopplank van de jeep en hebben de grootste lol.
Eens gearriveerd valt Valle de Cocora ons eigenlijk tegen, de beloofde hoge wax plamen zie je overal staan maar de hele vallei is veel te toeristisch uitgebaat. Overal zie je artificiële achtergronden en andere artificiële achtergronden om mooie foto’s te trekken voor je socials als je er tenminste het entree geld voor over hebt. We zien vooral veel Colombiaanse toeristen, op je gemak genieten van de natuur wordt hier moeilijk. Misschien dat de beschreven lange wandeling wat meer rust biedt maar daaraan wilt JM niet beginnen met zijn (altijd) pijnlijke knie.
Dus we keren met eenzelfde Willy jeep terug naar Salento. De hoofdstraat in het dorp bestaat uit honderden souvenir winkeltjes in alle kleuren van de regenboog, wat restaurants en veel koffie barretjes. Het is er steeds een gezellige drukte, plezant om wat rond te dwalen op zoek naar avondeten en de jongens houden zich steevast bezig met Pokemons vangen in de straten en “pokemon eieren” uitbroeden door te wandelen…. het verschil moet er zijn.
Wat meer actie nu: downhill mountainbiken. Nog nooit gedaan. Siebe is de enige met ervaring maar we gaan ervoor. In de ochtend kruipen we samen met een Frans gezin achteraan in een oude Willy jeep. Om downhill te gaan moet je natuurlijk eerst naar boven, dat gaat tegen een slakkengangetje. 1,5u later en goed door elkaar geschud stappen we uit op 3.300m hoogte, 10graden frisser en we zitten in de wolken. Laten we er maar snel aan beginnen om weer warm te krijgen. De fietsen worden klaargemaakt, zadels afgesteld, helmen en handschoenen uitgedeeld.
Het is al jaren geleden dat ik nog op een fiets zat, in het begin is het dan ook even wennen. Trappen hoeft niet, ik gebruik vooral veel mijn achterrem. De afdaling heeft tientallen scherpe bochten, modder, losse stenen, zand en fantastische vergezichten op grote bossen wax palmen. Wat een verschil met de overtoeristische Cocora Vallei.
Na 10km houden we halt in het midden van niks aan een klein houten huisje met een traditioneel kookvuur, er staat koffie met een lokaal ontbijt voor ons klaar, rijst met ei en een arepa. Tijdens het eten genieten we van een prachtig uitzicht op de omliggende wax palmbomen bos. Om het eten wat te laten zakken dalen we af naar een mooie waterval met ijskoud water en een hoop modder. Even later kruipen we terug achterin de jeep om dezelfde weg terug naar de top te rijden, we boekten immers een downhill toer, geen uphill.
Met een paar stops om water in de koeling van de auto te gieten halen we na een uur de top. Hier mogen we weer op de fiets, de afdaling is deze keer 20 km en een stuk steiler dan eerder, de jeugd rijdt weer voorop en klaagt dat ze de gids niet voorbij mogen. Ik volg wat meer op het gemak maar hoef eigenlijk niet onder te doen voor de kopgroep van mannen. Het is een erg sportieve afdaling en naarmate we in de buurt van Salento komen wordt het ook weer warmer. Het pintje en de douche die op ons wachten zijn erg welkom.
Arabica of Robusta?
Na 3 nachten hebben we het wel weer gezien hier, tijd om verder te reizen.
We nemen de bus naar Pereira en vandaar naar Chinchina, de hoofdstad van de koffie. Ze hadden hier een paar kaar geleden zelfs het wereldrecord van grootste gevulde koffiekop op hun naam staan.
We komen aan in een erg drukke stad. Het is zondag en iedereen lijkt wel op straat te komen. Wij zijn de enige toeristen en hebben nogal wat bekijks. Het doel was om hier een koffie domein te bezoeken maar dat blijkt niet zo simpel. We hebben er dan ook voor gekozen om niet in een rij met andere toeristen aan te schuiven naar één of ander populair koffie domein. De oplossing biedt zich aan in de vorm van een taxi chauffeur, hij brengt ons naar een “finca” net buiten de stad. Ondanks het feit dat we niet reserveerden zijn we welkom op Hacienda Guayabal en we worden door Jorge helemaal ondergedompeld in de wereld van de koffie.
Sinds onze aankomst in Colombia hebben we al ettelijke koffies gedronken. Ik drink koffie zwart en het viel me al op dat de koffie hier erg zacht is en lekker.
Brazilië is de nr 1 exporteur van koffie, Vietnam nr 2 en Colombia staat op nr 3. Hier in Colombia wordt de meer kwalitatieve Arabia verbouwd (niet de Robusta) deze plant is wel meer onderhevig aan ziektes en schimmel maar geeft erg kwalitatieve koffie die minder bitter is dan de Robusta.
Koffiebonen worden van de struik geplukt, de schil gaat eraf, vervolgens worden de bonen in water gespoeld om een zoet honingachtig laagje eraf te krijgen. Daarna worden de bonen gedroogd in een grote lucht oven die wordt aangestoken met de pelletjes die rond de boon zitten (vergelijkbaar met een pinda noot). Daarna worden de pelletjes van de bonen verwijderd en zijn ze klaar om op transport te gaan. Het branden van de bonen gebeurd meestal in België zelf of de landen waarnaar de bonen geëxporteerd worden.
We krijgen al snel door dat de meeste koffie die je in een supermarkt koopt te hard gebrande koffie (zwarte bonen) is van mindere kwaliteit om dit dan ook te verdoezelen. Kwalitatieve bonen worden slechts medium gebrand, ze zien dan ook bruin, niet zwart. (Dat had ik al gezien aan mijn dagelijkse ochtendkoffie, die hier dikwijls bruin ziet) Met dat soort bonen kan je afhankelijk van de temperatuur van het water en de doorlooptijd verschillende smaken creëren. Jorge demonstreert dit allemaal met zijn espresso machine en laat ons de verschillende smaken proeven. Na elk slokje koffie spoelen we de smaak weg met een slokje water om onze smaak weer te neutraliseren, ook Leander doet enthousiast mee alhoewel hij geen koffie drinkt en het absoluut niet lekker vindt.
Het verschil tussen de 5 verschillende kopjes is enorm, erg uitgesproken smaken vooraan op de tong tot aan de zijkant of een combinatie van de voorgaande. Totaal niet bitter want dat krijg je enkel bij bonen van mindere kwaliteit of als je de koffie te lang laat doorlopen. Ik vind zeker niet elke smaak lekker maar het is heel erg knap om te zien hoeveel smaken er verscholen zitten in 1 soort bonen.
Het zijn dus duidelijk niet de kunde om een capuccino, latte macchiato of espresso te brouwen die je barrista maken maar de kennis van wat watertemperatuur en doorlooptijd met je koffie kan doen.
We zijn onder de indruk!
Lang genoeg stilgezeten. Ieder van ons krijgt een mandje en we trekken de plantage in. Achter de prachtige tuin waarin honderden kolibrie’s leven staan de opgelijnde koffieplanten. Na 21 jaar worden ze vervangen door nieuwe planten omdat de productie verminderd.
Het is verboden om groene vruchten te plukken, enkel de volledig gele en rode zijn rijp om verder te verwerken. Aan 1 tak hangen soms wel honderden vruchten maar het is een kunst om de rijpe vruchten tussen de groene uit te plukken. Na 10 minuten plukken hebben we allemaal een bodempje vruchten in ons mandje. Siebe en ik hebben al een paar beten opgelopen want je staat gewoon in een jungle van planten, we worden ook gewaarschuwd voor spinnen en slangen. Die komen we gelukkig niet tegen op ons kort “pluk tripje”.
Wat een mooie ervaring en die tas koffie in de ochtend zal vanaf nu toch net iets anders smaken!
Koffie weetjes:
Wist je dat Nescoffee het grootste koffiebedrijf is van Colombia? En ja Nes komt van Nestlé
Wist je dat het schuim op de Nespresso koffie door suiker wordt veroorzaakt. Natuurlijke koffie schuimt soms afhankelijk van de kwaliteit. Ook het schuim op Italiaanse koffie is afkomstig van toegevoegde suiker.
Wist je dat koffie die heel lang doorloopt veel meer cafeïne bevat dan een kleine espresso
Wist je dat de cafeïne uit de koffie wordt gehaald als de bonen nog groen zijn. Daarna worden ze terug gedroogd en geroosterd. Dan heb je dèca koffie
Wist je dat medium roasted bonen de beste kwaliteit aan koffie geeft. De koffie ziet er dan dan ook wat bruiner uit in je kopje. Hard geroosterde bonen meestal minder van kwaliteit zijn en dit verdoezeld wordt door het langere rooster proces.
Wist je dat kwalitatieve koffie helemaal niet bitter is van smaak?