Mindelo in tijden van corona

Mindelo in tijden van corona

Route: Palmeira, Sal naar Mindelo in Sao Vicente. Nog steeds Kaap Verdië

Positie: Op anker in Mindelo

Nadat iedereen weer naar huis is gevlogen, hebben we wat last van het “lege boot syndroom”. Het is plots erg stil aan boord, de boot lijkt ineens 2 keer zo groot.

Ik herinner me de woorden van oma Jakker: “Als het afscheid zwaar is, dan ga ik maar wat poetsen.”

Dat doe ik dus ook maar, stofzuigen, wassen, de boot opruimen en klaarmaken voor een dag en nacht zeilen naar het volgende eiland Sao Vicente. Daarmee ben je snel heel wat uurtjes zoet.

We nemen afscheid van Palmeira, lopen langs het politie kantoor om de papieren van onze boot op te halen en een document dat ons toestemming geeft om naar een volgend eiland te zeilen, trotseren de vliegen aan de ingang en kopen nog wat laatste broodjes in de industriële bakkerij, wandelen nog een laatste keer langs de kleurrijke huisjes van het dorp en eten onze laatste frietjes met mayonaise bij restaurant “Esplanade Rotterdam”, dan zijn we er klaar voor. We varen met de dinghy terug naar de boot voor een laatste nacht in de baai.

Om 10u ’s ochtends varen we de baai van Palmeira uit. Met 16 knopen zeilen we heel erg relaxed en met volle zeilen aan de wind richting het eiland Sao Vicente. Jakker noemt dit “champagne zeilen” en ik snap waarom. Ik laat de automatische piloot uit staan omdat ik er zelf teveel plezier in heb om te zeilen. Blowing Bubbles zeilt erg goed en haalt een heel mooie snelheid van 6 – 7 knopen. Na 10 mijl passeren we een mega grote groep grienden die ons komen uitwuiven, we onderscheiden duidelijk de grote vinnen van de mannetjes “pilots” die het voortouw nemen in de groep.

In de namiddag neemt de wind toe tot 25 knopen, we reven het grootzeil en de genua een beetje zodat we wat snelheid minderen. We zeilen te snel. Ja, je leest dat goed, we hebben onze aankomsttijd berekend op een gemiddelde snelheid waar we nu met deze toegenomen wind zwaar over zitten, de GPS berekent dat we in het midden van de nacht zullen aankomen in de haven van Mindelo. Het is nooit slim om ’s nachts een nieuwe bestemming aan te lopen, in het donker zie je zoveel lichtjes dat het bijna onmogelijk is om je goed te kunnen oriënteren en veilig langs de wrakken die op de ankerplaats liggen door te varen.

We kiezen er dus voor om trager te varen. De nacht verloopt rustig onder een bijna volle maan die ons de hele nacht licht geeft. Ik luister podcasts tijdens mijn wachten, JM leest een boek als ik in bed lig. Het laatste donkere uurtje doen we samen, we komen dichterbij de eilanden, ik zie zoveel lichtjes die ik niet helemaal kan thuisbrengen samen kijken en vergelijken we wat we zien met de kaart op onze plotters. Alles is in orde en als even later de zon opkomt, ziet de wereld er weer veel vriendelijke uit. We varen het laatste uurtje op motor, de wind is helemaal weggevallen. Langs ons vaart SY Ornella, ze hebben ons vannacht ingehaald met hun supersnelle catamaran. We ontbijten op ons gemak met een tas koffie voordat we langs de grote zeer herkenbare rots, Ilheu dos Passaros, de baai van Mindelo binnenvaren. Het is een grote baai, vol met zeeschepen en grote vissersboten op anker, op het einde moeten we zijn, daar waar de marina en de ankerplek voor zeiljachten is. We laten ons anker vallen, weer een nieuwe bestemming om te ontdekken!

Met de dinghy gaan we aan land, wandelen een beetje rond, zien dezelfde kleurrijke gebouwen als in Palmeira, verschillende kleine winkeltjes. We moeten wel weer even wennen aan auto’s en drukkere straten, we ontdekken een markt en op elke straathoek proberen lokale vrouwen groenten en fruit aan de man te brengen.  Uiteindelijk komen we terecht in de Floating Bar, langs de marina. Dit is een gezellige bar, drijvend op een groot ponton, waar zeilers elkaar ontmoeten en waar je de dinghy veilig kan achterlaten als je aan land gaat. De koffie smaakt goed, de caipirinha nog veel beter, voor slechts 3 euro moesten we die toch even uittesten.

Uitstap Santo Antao

Na een rustige dag aan boord, maken we ons klaar om ’s morgens met de eerste veel te vroege ferry naar Santo Antao te reizen. Het is nog donker als we naar de ferry terminal wandelen. Santo Antao ligt langs Sao Vicente en is het meest westelijk gelegen eiland van Kaap Verdië. Het zou ook het mooiste en meest groene eiland zijn.

We regelen een busje met chauffeur al op de ferry zodat we gespaard blijven van tientallen opdringerige chauffeurs die de ferry staan op te wachten in Porto Novo. We vertrekken aan de “droge” kant van het eiland via de goed onderhouden kasseiweg die over het hele eiland langs de vulkaanwanden en over de bergtoppen loopt. Hier zie je geen groen, wat dorre, stekelige struiken is het enige dat hier groeit. De hoogste berg op Santo Antao is 1979m, een inactieve vulkaan. De andere vulkanen zijn iets minder hoog. Door de hoogte moeten de wolken uit de oceaan stijgen aan de noordelijke kant van de vulkaanflanken met regen tot gevolg. Als we bovenop de kraterwand staan, is de vegetatie ineens heel erg groen hier loopt duidelijk de lijn tussen het droge en vochtige deel van het eiland. We kijken de groene vallei in waar we de verschillende percelen van groenten en fruit kunnen onderscheiden. Op de flanken van de vulkaan overal manueel aangelegde terrassen om gewassen te kweken. Er loopt zelfs een volledig irrigatie systeem naar de hoger gelegen terrassen. Indrukwekkend hoe dit allemaal reeds generaties geleden werd gebouwd. We genieten van de mooie groene vergezichten, wandelen door een klein lokaal dorpje. Het is fijn om terug wat groen te zien, dit is allemaal zo anders dan het droge Sal.

In het vissersdorpje Ponta do Sol, drinken we een koffie op een terras aan de mini haven waarna onze chauffeur met het busje off-road gaat. Oei, dit is zeker geen 4×4 en het busje ligt erg laag bij de grond. Is dit wel een goed idee?

Het wordt nog spannender als het stenige pad (of is het toch een weg?) langs een bergwand loopt met aan de andere kant van de weg een laag stenen muurtje en dan een steile rotswand die recht de zee in loopt. Stilletjes hoop ik dat dit pad éénrichtingsverkeer is, 5 minuten later ken ik het antwoord. Een tegenligger komt ons tegemoet, gelukkig is er net op dat moment een plaats waar ons busje zich even aan de kant zet zodat de pick-up ons kan passeren. Ik hou mijn hart vast en ben heel erg blij dat we niet zelf moeten rijden,  onze chauffeur heeft dit duidelijk meer gedaan. Na een half uur stopt het busje en worden we beloond met een fantastisch uitzicht. Het mini dorpje Fontainhas is gebouwd op een vulkanische rots die hoog uitsteekt in het midden van een vallei. Op de bergflanken rondom het dorpje groene gewassen die op de aangelegde terrassen worden verbouwd, we zien een boer onderweg met ezels en nemen het ruige landschap in ons op. Een prachtig uitzicht op de vallei en op zee maar wie wilt hier in godsnaam een huis bouwen?

Na een lokale lunch van kip en groenten, rijden we de vallei in langs de plantages van bananen, papaja’s en suikerriet door. De lokale bevolking werkt met een ingenieus en zeer efficiënt systeem van irrigatie. Ze laten een kleine stroom water door een licht hellende akker lopen, hierin werd een doolhof van kleine dammen aangelegd met in elk klein vierkant tussen de dammen van het doolhof een plantje. Op deze manier moet het water een bepaalde route volgen door het doolhof van dammetjes en worden de planten voorzien van water!

Duiken

Natuurlijk kunnen we hier niet wegzeilen alvorens we ons hoofd ook hier onderwater hebben gestoken. We boeken een paar dagen duiken bij duikcentrum Dive Tribe, gelegen langs de marina. Ze pikken ons met de grote RIB op aan Blowing Bubbles op de ankerplek en stuiven dan in volle vaart naar een duiklocatie.

Na een goede briefing over de duiklocatie rollen we het water in en zwemmen steevast rond grote rotsblokken begroeid met fel gele koralen. Onder de grote rotsblokken zijn kleine grotjes waar we regelmatig een slapende stingray of een grote langoest spotten. In een grotere grot ontdekken we een slapende verpleegsterhaai, die laat zijn slaap niet voor een paar duikers en we kunnen uitgebreid foto’s nemen. Rond de rotsblokken leven grote scholen vis, we zwemmen er tussendoor, genietend van de mooie rotsformaties en kleurrijke scholen vis. Af en toe kunnen we ons laten meedrijven met de stroming en op de voorlaatste duik spotten we zelfs een grote manta rog die het cleaning station komt inspecteren waar we overheen zwemmen. Ik ben verrast door het overvloedige zeeleven op de duiken hier en evenzeer verrast over de watertemperatuur, 20°C. Erg fris, ik mis mijn droogpak, maar ik heb geen keuze en trotseer de koude in mijn wetsuit.

Het duikcentrum neemt ons ook een namiddag mee snorkelen met schildpadden. Dit project bouwden ze een aantal jaren geleden zelf uit. In plaats van dat de vissers schildpadden vangen om op te eten, leerden ze dat een levende schildpad veel meer geld in het laatje brengt. Nu brengen de vissers toeristen met hun bootjes naar de snorkelplek.

Jean-Marc heeft over deze schitterende ervaring een uitgebreide blogpost geschreven, meer details kan je daarin lezen. En kijk zeker eens naar het filmpje van deze indrukwekkende ontmoeting.

Mindelo

Mindelo is onze bevoorradingstussenstop alvorens aan de grote oversteek naar de Caraïben te beginnen.

Maar we komen er al snel achter dat het bevoorraden hier ook niet zo gemakkelijk zal zijn. Groenten en fruit halen we op de verschillende markten die we tegenkomen in de stad. De verschillende Fragata supermarkten altijd in een opvallend blauw gebouw, hebben elk hun eigen aanbod in pasta, drank en blik. Af en toe vind je mooie stukjes varkenslapjes of gehakt maar dat is er zeker niet altijd. Als je iets ziet, moet je het meteen kopen want de volgende dag kan het uitgeput zijn. Elke dag maken we een wandeling in de stad om dingen in te slaan en zo stilaan onze voorraad terug op peil te krijgen. Maar de uitgebreide keuze van in Tenerife is hier ver zoek.

We wandelen door de straatjes, drinken koffie op terrasje, genieten van de Afrikaanse sfeer die overal in de stad heel erg aanwezig is. Aan de vismarkt is het altijd heel erg druk, we voelen ons erg bekeken, met veel pickpockets en andere rare figuren. Aan de groenten markt lopen slechts een paar lokale vrouwen rond, we proberen onze aankopen zo goed mogelijk te verdelen over de verschillende kraampjes zodat iedereen wat kan verdienen aan onze aanwezigheid.

Corona perikelen

Sinds ons vertrek uit België hebben we weinig hinder ondervonden van het hele COVID verhaal. We waren tijdig weg uit Frankrijk om te ontsnappen aan het hele corona pas verhaal. Onze vaccinatie hebben we zelf georganiseerd op de Canarische eilanden.

We zijn wel een paar keer geconfronteerd met het feit dat personen niet konden invliegen omwille van positieve testen en/of quarantaine. In de zeilers community werd enkel gebabbeld over testen om op bepaalde plaatsen te kunnen inklaren maar het leek wel alsof corona niet bestond in de zeilerswereld. Sinds we in Cabo Verde zijn, krijgen we steeds meer berichten van personen die covid hebben opgelopen, moeten uitzieken en in quarantaine zitten op de boot. Vooral Mindelo blijkt vergeven te zijn van corona.

En daar liggen we sinds een week.

Zijn we te laks geworden in het dragen van ons mondmasker of is hier zoveel corona aanwezig? tijdens onze eilandtoer met de duikgids samen met SY Ornella zijn we genoodzaakt om terug te keren naar de stad. Thierry voelde zich niet 100 % bij vertrek en gaat in 1,5 uur zo hard achteruit dat we hem afzetten aan het ziekenhuis. Hij is supervermoeid, heeft koorts, problemen met de ademhaling en kan amper op zijn benen staan, laat staan in de dinghy kruipen en terugvaren naar de boot op anker.

De antigeen test bij aankomst in het ziekenhuis blijkt negatief, een verrassing voor ons. We waren er echt van overtuigd dat hij één of andere corona versie had opgelopen. Hij blijft voorlopig nog even in het ziekenhuis om de koorts onder controle te krijgen, wij keren terug naar de boot.

’s Avonds blijkt het bloedonderzoek te wijzen op een bacteriële infectie. JM en ik zijn blij, we hebben zoveel met SY Ornella opgetrokken als iemand van ons corona oploopt, hebben we het waarschijnlijk allemaal.

Maar helaas, we blijven niet gespaard, de volgende ochtend staan we allebei op met keelpijn, een zwaar hoofd en ons energie niveau is te vergelijken met het level van onze batterijen die niet opgeladen zijn door de zonnepanelen na een bewolkte dag. Oei toch corona? Maar nee, het zal wel snel over gaan…. Maar het gaat niet over. In de late namiddag besluiten we de zelftesten in te zetten die we aan boord hebben. Beiden positief!

Maar we hebben niet veel tijd om hierbij stil te staan, er is buiten een kleine storm losgebarsten en ons anker is beginnen krabben, de boot gaat dus achteruit. ER is wel wat ruimte om een beetje te kunnen “draggen” maar als we aan een vaart van 20-30 m per halve minuut achteruit geblazen worden en onze GPS bijna constant alarmerend piept, is er geen tijd meer voor rust. Hier is actie nodig. Met corona in ons lijf, trotseren we de storm, 48 – 50 knopen wind zien we op de instrumenten verschijnen. Had ik al vermeld dat het ook nog donker is?

Ik sta vooraan op het dek, hou me goed vast de boot wordt immers helemaal scheef geblazen door de harde dwarswind en gids via onze headsets, die hun geld nu dubbel en dik opbrengen, JM langs de boten op de ankerplek richting diesel/receptie steiger van de marina. Dat is meestal een eenvoudige plek om aan te meren, met deze wind zijn moeilijke maneuvers echt niet te doen. Op de dieselpomp brandt een klein rood led lampje dat ons mooi naar binnen leidt. Ik spring op de steiger en leg de boot vast aan de kikkers. Missie geslaagd, nu mogen we ons ziek voelen en rusten op een boot die ook hier aan de steiger stevig heen en weer rolt. Dat corona beestje slorpt erg veel van je energie op.

Dit gooit wel wat roet in het eten. Met weinig energie aan de oversteek beginnen is geen goed idee. Dus we houden het weer in de gaten, doen elke dag een klein klusje dat niet veel energie vraagt, houden elke middag een heel uitgebreide siesta en hopen zo snel weer terug de oude te zijn.