Medellin, kunstig of gevaarlijk?
Chinchina en zijn koffie laten we achter ons. Onze reis gaat verder richting grootstad Medellin. Ondanks het feit dat deze stad slechts op 200 km ligt zou de rit erheen 7u duren.
We splitsen dit op, rijden eerst een uur per taxi door de prachtige bergen met koffieplantages en exotische begroeiing naar Manizales. Hier pikken we nog even een wandeling door de drukke winkelstraat mee en een kabelbaan ritje richting het lager gelegen deel van de stad waar het busstation ligt. Een half uurtje later zitten we comfortabel in een klein busje richting Medellin.
Het is ons snel duidelijk waarom deze rit zo lang duurt. Over het hele traject wordt aan de weg gewerkt, met als gevolg dat 1 baanvak moet gedeeld worden voor het drukke tweerichtingsverkeer, file dus. Op sommige stukken zijn er aardverschuivingen geweest waardoor de weg half weggespoeld is. Aangezien dit de enige grote verbindingsweg is door de bergen tussen Manizales en Medellin rijdt ook echt al het verkeer hier over, bussen, taxi’s, auto’s en zware vrachtwagens. Gelukkig hoeven we niet zelf te rijden en kunnen we genieten van de uitzichten en kleine dorpjes waar we doorheen rijden.
6u later rijden we de uitgestrekte miljoenenstad met bijhorende files en de geur van uitlaatgassen, Medellin binnen.
Medellin is na Bogota de grootste stad van Colombia en stond eind 20ste eeuw bekend als 1 van de gevaarlijkste steden van Colombia omwille van het Medellin drugskartel onder leiding van Pablo Escobar. Sinds zijn dood en het opschonen van het criminele en erg gevaarlijke district Comuna 13 in begin jaren 2000 heeft de overheid er erg veel aan gedaan om de stad weer veilig te krijgen. Comuna 13, tegen een berg gebouwd, werd voor betere werkgelegenheid om de armoede tegen te gaan, ontsloten naar het centrum van Medellin door de aanleg van diverse roltrappen en een kabelbaan om de wijk zo aan te sluiten op het metro netwerk. Op die manier konden de inwoners een gewone job zoeken in de stad zonder al teveel reistijd.
Nu, ongeveer 20 jaar later, is Comuna 13 een trekpleister voor toeristen geworden door de vele street art en speciale wandelingen die worden aangeboden. Overal op de muren zie je graffiti, maar niet de lelijke graffiti tekeningen zoals we die meestal zien op bruggen of treinen in België. Dit zijn heuse kunstwerken, hele schilderijen met een onderliggende boodschap, ze worden dan ook meer eerbiedwaardig murals genoemd en niet graffiti.
Ook wij maken een lange wandeling door de wijk met één van de weinige engelstalige gidsen. Juan is nog erg jong, 21 en beweert Engels geleerd te hebben via de duolingo app op zijn telefoon. Hij kent de wijk op zijn duimpje en gidst ons door de vele smalle en steile steegjes, tussen de mini huisjes door en langs de prachtig kunstige murals.
We leren dat de meeste muren privé eigendom zijn, wil je hier een mural op zetten dan moet je ervoor betalen. Bedrijven zien dat wel zitten blijkbaar, we zien verschillende reclame murals van grote merken.
We stoppen regelmatig, dan krijgen we wat meer uitleg over de kunstige murals of hij vertelt verhalen over vroeger. 1 verhaal blijft hangen, zijn oma had 16 kinderen maar voordat haar kinderen 21 jaar werden was ze er al 6 (!) verloren door de drugs criminaliteit in de wijk! En dit is echt niet de enige familie in deze wijk met dit soort geschiedenis.
Een erg hoog percentage jonge kinderen werden hier zelfs betrokken in drugsleveringen of andere criminele activiteiten.
Op dit moment leven de meesten mensen in Comuna 13 van het toerisme, overal zijn er souvenirwinkeltjes, stalletjes met koffie, frisdrank, ijsjes, kleine kunstgallerijtjes, piepkleine restaurantjes, straat artiesten enz. Je voelt dat deze wijk leeft en vooral vooruit wilt.
Juan vertelt ons dat als je nog een stukje onbebouwde grond zou vinden in deze opeenstapeling van huisjes, bars en winkeltjes, je er zomaar een huis op mag bouwen van max 2 verdiepingen. Als je een huisje wilt kopen, kost dat ongeveer 9.000 usd.
We wandelen helemaal naar boven, maken gebruik van de nieuw gebouwde indrukwekkend lange roltrappen en tientallen gewone trappen. Bovenaan heb je een pracht uitgestrekt overzicht over de stad, helemaal in de verte zien we de wolkenkrabbers staan van El Poblado, de wijk waarin wij verblijven.
De wandeling terug naar beneden gaat via de minder toeristische wijk, hier wonen de lokale mensen. Er lopen kippen over straat, er ligt een berg afval die met de hand wordt gerecycleerd, petflessen en ander plastiek worden in grote jutten zakken verzameld. Dit is de andere kant van Comuna 13, op het einde van de toer babbelen we nog een uur met gids Juan, geven hem tips hoe hij een verschil kan maken met de tientallen andere gidsen die allemaal wandelingen aanbieden in de wijk. Ons gesprek wordt geapprecieerd, ik hoop dat hij er marketing gewijs wat van opsteekt dat hem verder helpt in de toekomst.
Na een tussenstop en wandeling door de botanische tuin zijn we klaar voor een terrasje en aperitief. We vinden een gezellig straatje met verschillende bars en laten ons de cocktail zeer goed smaken terwijl Siebe en Leander druk kletsen in hun nieuwe “jongeren” Nederlands, doorspekt met 50% Engelse woorden (Leander moet soms zelfs echt hard nadenken om het juiste Nederlandse woord te vinden als wij hem dat vragen). Ze babbelen uitgebreid over alle “regional” Pokemons die ze nog willen vangen in hun Pokemon Go app, hoeveel km ze nog moeten wandelen voor het uitbroeden van hun virtuele Pokemon eieren of wat ze denken over bepaalde karakters uit Japanse series waarvan wij nog nooit gehoord hebben. De GSM of internet is nooit ver weg. JM en ik komen tot de conclusie dat we niet meer met hun meekunnen. De interesses van vooral Leander liggen zo ver weg van de onze, het is erg moeilijk om hem enthousiast te krijgen over cultuur of natuur, zelfs als het om erg speciale dingen gaat. Ik vind dat erg jammer, zelf heb ik erg fijne herinneringen aan de reizen samen met ons gezin, de avonturen en dingen die mama en papa mij en mijn broer hebben geleerd tijdens deze familie reizen gebruik ik nog steeds. Ik hoop dat hij er over een aantal jaren ook zo over zal denken.
Medellin ligt op verschillende heuvels, ook hier zijn verschillende kabelbanen gebouwd die je in korte tijd naar de hoger gelegen stadsdelen brengen. We nemen de half uur durende kabelbaan richting het Arvi park. Eerst zweef je over de buitenwijken van de stad, de huisjes hangen letterlijk tegen elkaar en de bergwand aan, wat later passeren we de eerste top en zweeft ons bakje over het natuurgebied van het Arvi park waar dennenbomen elkaar afwisselen met grote varens.
Er is een gloednieuw avonturenpark waar we een hoogte parcours boeken voor de volledige 4,5 euro per persoon. We verwachten er niet al te veel van maar alles ziet er heel erg professioneel uit, een volledig harnas, dubbele beveiliging en een degelijke briefing in het Spaans (Engels is hier overal ver weg) over hoe we dat alles moeten gebruiken op het parcours. Er zijn verschillende niveau’s, wij krijgen het hoge parcours toegewezen. 1 voor 1 klimmen we de boom in via een trapladder tot op het kleine houten platform, telkens opnieuw hangen we onze beveiligingen over om de volgende hindernis te overwinnen. De jongens vliegen over de hindernissen op hoogte heen, ikzelf heb er wat meer moeite mee. Dit soort activiteiten heb ik in het verleden verschillende keren gedaan maar nu heb ik er erg veel moeite mee. Ik kom echt mezelf tegen en voel een onverklaarbare angst op bijna elke hindernis, het liefste zou ik naar beneden gaan maar ik hou vol. JM roept bemoedigend advies vanaf de kleine platformpjes aan de bomen. Ik vecht mezelf over netten, trapladdertjes, enkele kabels, ziplines en loshangende platformpjes. Het kost enorm veel ernergie, uiteindelijk geef ik het toch op, slechts op 10% van het einde zie ik achteraf. Ik moet toegeven dat ik toch wel wat teleurgesteld ben in mezelf…