Land in zicht

Land in zicht

Route: San Miguel, Tenerife –Sal, Cabo Verde

Positie: anchorage Porto de Palmeira, Sal

DAG 1

We staan op tijd op om nog de allerlaatste taakjes uit te voeren:

  • Watertank volledig opvullen
  • Zonnepanelen afspuiten, met al dat vulkaanstof van La Palma is dat een must voor goed werkende zonnepanelen
  • Jerrycans met extra diesel vastzetten aan dek
  • In de kajuit alles vastzetten / beveiligen zodat er niks kan vallen door de eerste de best golf
  • Antislip matjes uithalen om op de tafel en aanrecht te leggen. Zo kan je tenminste ergens iets neerleggen zonder dat het binnen de minuut tegen de grond wordt geslingerd

En dan zijn we er echt klaar voor!

De wind is natuurlijk weer overduidelijk van de partij. Hoe kan het ook anders. Dus we maken een plan welke landvasten als eerste los gaan om veilig van onze ligplaats weg te varen. Captain Jean-Marc roept: “Gooi maar los!”

ik maak de landvasten los in de afgesproken volgorde. We varen uit met een perfect maneuver en onder luid getoeter van onze buren! Ook de medewerkers van de jachthaven wuiven ons uit. Nu zijn we er echt aan begonnen!

Het waait hard. We rollen de genua, enkel het voorste zeil, uit en Blowing Bubbles neemt meteen een goede snelheid. We surfen regelmatig van de golven af, dan loopt de snelheid op tot wel 9,8 knopen (bijna 20km/u). Dat gaat goed vooruit!

Na al die tijd in de jachthaven moeten we weer heel erg wennen aan de bewegingen onder zeil. “Inslingeren” wordt dat ook wel genoemd door Nederlandse yachties. En dat zegt exact waar het op neer komt. Met deze golven slingert de boot alle kanten op, en jij dus ook. Bij alles wat je doet aan boord moet je hier rekening mee houden. Je hebt ongeveer 3 dagen nodig om hieraan te wennen. Vooral slapen is moeilijk in het begin van de tocht, een goede slaappositie vinden op een slingerende boot is niet evident. Je beweegt continu, krijgt pijn aan je oor van het heen en weer bewegen op het kussen. We wisselden ons bed in de voorpiek in voor het bed in 1 van de achterkajuiten, de bewegingen daar zijn aangenamer en je kan jezelf blokkeren met je rug tegen de houten wand zodat je stevig vastligt in je slaappositie.

Gelijktijdig met ons vertrekt ook SY Ornella, de grote catamaran van Thierry en Nathalie. Wij gaan goed vooruit maar zij zeilen nog veel sneller. Ornella haalt snelheden tot dubbel zo snel als onze Blowing Bubbles. Na een aantal uurtjes zeilen verdwijnt hun zeil achter de horizon.

Maar we hebben nog company op zee, een paar mijl achter ons vaart SY Bouzy. Een koppel dat we leerden kennen op het feestje in de jachthaven van San Miguel. Hij is Engels, zij is Nederlands. We hebben hun al zien verschijnen op de AIS en als ik binnen wat dingen aan het doen ben, wordt mijn aandacht getrokken door:

“Blowing Bubbles, Blowing Bubbles, Blowing Bubbles this is Bouzy. Do you copy?”

Cool! Ze roepen ons op via de marifoon. Ik antwoord meteen en we wisselen wat info uit over onze koers in functie van de golven en wind. We checken natuurlijk ook even of alles goed is aan boord. Ze lopen net iets trager dan wij dus blijven waarschijnlijk iets langer in de buurt dan Ornella. We spreken af om contact te houden via de VHF. Maar als ik de volgende ochtend oproep zijn we reeds buiten bereik.

We genieten samen van een fantastisch mooie zonsondergang, daarna wordt het al snel donker en is het tijd om met de wachten te starten. De afspraak is dat ik als eerste begin van 21h tot 24h daarna neemt JM weer 3u over en zo verder om alle nachtelijke uren te coveren. Er niets zo aangenaam als in een lekker voorverwarmd bed te kruipen! Het opstaan is altijd iets minder aangenaam.

We zeilen nog steeds enkel op de genua, de wind is nog niet gaan liggen dus het wordt een onstuimige nacht. De golven blijven hoog en de wind blijft blazen, we vliegen met grote snelheid de nacht in.

DAG 2

In de ochtend is de wind bijna helemaal gaan liggen. We proberen nog te zeilen maar dat is haast niet te doen. De hoge golven nemen steeds even de wind uit de zeilen waarna ze even later met een harde slag terug in de juiste positie klapperen. De hele boot davert als dat gebeurt, na een paar uur zijn we dat beu! De motor gaat aan voor een paar uurtjes. In de namiddag is er terug mooie stabiele wind om en nabij de 20 knopen, de zeilen gaan terug omhoog. De golven zijn wat afgenomen en het is ineens stukken rustiger aan boord.

Op regelmatige basis haal ik op het weerbericht binnen via de Iridium Go!, daarop zien we dat we net op de grens zeilen van genoeg wind, achter ons ligt een hele zone met weinig wind. Die zone willen we liefst zoveel mogelijk vermijden dus we passen onze koers aan in functie van waar de voorspelling wind geeft. We varen dus niet langer in een rechte lijn naar onze eindbestemming maar maken een beetje een omweg met meer zeemijlen om wind in de zeilen te houden.

Net voordat het donker wordt, reven we preventief het grootzeil. Stel dat het ’s nachts opeens veel harder gaat waaien en het nodig is om ons zeil te reven (kleiner te maken) dan is dat reeds gebeurd en hoeven we ons daar geen zorgen over te maken om dit in het donker op een bewegende boot te doen. De wind kan natuurlijk ook afnemen, dan zeil je niet meer zo snel op zich is dat helemaal niet erg, maar degene die op wacht zit en de snelheid onder de 4knopen ziet duiken, krijgt zowiezo een beetje stress omdat we niet meer vooruit gaan. Maar dat risico nemen we erbij. Better safe than sorry.

De nachten zijn lang en koud. Goed ingeduffeld (ik lijk wel op skivakantie te zijn, alleen de schnapps ontbreken) doe ik de wacht in de kuip. Ik heb een aantal podcasts gedownload, die komen nu wel van pas. Muziek luisteren is ook tof en natuurlijk is er die fantastische sterrenhemel. Tijdens mijn wacht zie ik wel 50 vallende sterren. Daar was ik niet op voorbereid, zoveel heb ik niet te wensen. Dus ik probeer alle wensen maar op te vullen met wensen voor vrienden en familie. Ik hoop dat ze uitkomen, mijn kerstcadeau voor jullie van op zee.

DAG 3

Ik word wakker met een prachtig zonnetje. JM heeft de koffie al klaar en we babbelen een beetje in de kuip, genieten van het uitzicht op de zee en een tas koffie. Op deze manier wakker worden daar kan ik wel aan wennen.

We starten met het ritueel van de ochtend, de reven uit het grootzeil halen zodat we de wind ten volle kunnen gebruiken en onze snelheid weer een beetje hoger ligt.

De dag gaat langzaam voorbij. Er staat altijd muziek op in de kuip, we lezen een beetje, ik download het weerbericht, we doen de afwas die er nog staat van gisteren, we optimaliseren de stand van de zeilen en voor we het weten is de middag alweer voorbij. Tijdens ons vroeg diner bewonderen we de sunset. Elke dag is die een beetje hetzelfde maar toch zo anders. Stilaan wordt alles eerst grijs, daarna zwart tot de maan zich van zijn beste kant laat zien en de hele oceaan verlicht. Het is ongelooflijk hoe veel je ziet in het schijnsel van de maan. Tijdens het 2de deel van de nacht gaat de maan onder en staan er ineens duizenden sterren te schitteren aan de hemel. Er vallen er weer mega veel naar beneden. Soms wel met 4-5 tegelijk, erg speciaal. Ik geniet van het nachtelijke schouwspel, de aarde gaat duidelijk door één of andere meteorenregen ofzo.

DAG 4

Na mijn laatste wacht ben ik al snel weer wakker. We ontbijten samen en koesteren ons na een chilly nacht in de heerlijke zonnestralen. Het is zelfs zo aangenaam dat we beslissen een mini douche te nemen op het achterdek. Over het algemeen is de zin om een douche te nemen op zee heel ver weg. Het maakt allemaal niet zo veel uit of je haren wel of niet gekamd zijn en je een beetje wassen aan de lavabo is al moeilijk genoeg op een rollende boot. Het is nu of nooit, er is warm water en we beginnen er meteen aan. De douche is kort maar erg aangenaam. Na de douche voelen we ons heerlijk fris. Een dag op zee zorgt ervoor dat alles zout aanvoelt inclusief je huid, haren en kleding. Wij zitten ondertussen al 4 dagen op zee! Alles plakt dus! Maar nu voelen we ons even fris en dat doet heel erg deugd.

In de namiddag lukt het ons opnieuw om contact op te nemen met SY Bouzy. Ze zeilen nog steeds achter ons, hadden een goede nacht en hebben net als ons genoten van de sterrenregen. Leuk om te horen dat je niet helemaal alleen op die uitgestrekte oceaan bent, maar dat er een aantal mijlen verderop, nog zo een bootje dobbert op de oceaan met personen die naar dezelfde zee kijken, hetzelfde ervaren als wij. Dat geeft een speciaal gevoel, we kennen elkaar helemaal niet zo goed maar dit schept een band.

En dan ontdekken we ’s nachts een kleine ramp. Al mijn podcast downloads zijn weg! Of de melding is: “niet beschikbaar zonder internet”. Hoe is dat mogelijk? Ik heb de voorbije dagen verschillende afleveringen geluisterd terwijl ik redelijk offline was in het midden van de oceaan. Ik probeer het programma te misleiden, slimmer te zijn maar helaas zal ik me erbij moeten neerleggen. Het is tegenwoordig echt niet simpel om iets te installeren zonder internet. Zelfs de printer aan boord wilt altijd meteen op wifi inloggen. Het heeft me bloed zweet en tranen gekost om er offline mee te kunnen printen en scannen. Muziek streamingdiensten hetzelfde en nu deze podcasts weer, alles is erop gebaseerd dat je online bent! En liefst ook nog met supersnel internet. Gelukkig heb ik nog wat Urbanus shows op mijn telefoon staan, lang geleden grijsgedraaid dus waarom niet er nog een keertje naar luisteren? In slaap vallen tijdens de wacht met Urbanus in je oren? Die kans is erg klein.

En dan mis ik toch weer even het internet. Tijdens de nachten op wacht, ontdekken we verschillende satellieten in de lucht die een beetje groen / rood kleuren, vreemd. JM denkt meteen aan het starlink project van Elon Musk. De satellieten staan erg laag boven de horizon en als ik ze wat beter bestudeer, zie ik er een patroon in. Er staan telkens 2 satellieten op dezelfde manier langs elkaar. En het is niet zomaar 1 koppel dat ik kan waarnemen, nee het zijn echt tientallen satellieten die steeds in patronen per 2 aan de hemel staan. Waar je ook kijkt, ik kan er altijd nog 2 ontdekken… Zijn ze echt enkel bedoeld om te zorgen voor een wereldwijd wifi netwerk? Wat kunnen ze allemaal oppikken? En wat met de pollutie van de hemel?

Het wordt moeilijk om het sterrenbeeld Oreon of de Grote Beer te spotten aan de hemel, ik kan deze sterrenbeelden normaal blindelings vinden maar  de “echte” sterrenbeelden zijn nu nog moeilijk te onderscheiden door deze vervelende lichtjes die er ineens tussendoor schijnen.

Als we weer internet hebben, zoek ik wat meer informatie op over Starlink. Er zijn op dit moment reeds 2000 starlink satellieten die rond de aarde cirkelen! En ze vormen allemaal een zeker patroon rond de aarde. Dat had ik dus zonder die informatie ook al ontdekt! Je moet natuurlijk eerst de licht pollutie uitschakelen alvorens de hemel pollutie van al deze satellieten te kunnen waarnemen. Wereld wijde wifi is interessant maar moeten we daarvoor echt onze nachtelijke sterrenhemel opgeven?

DAG 5 – 6

De dagen vloeien in elkaar over. Het ritme dat we aanhouden zorgt ervoor dat elke dag in de volgende overgaat en het moeilijk wordt om de dagen uit elkaar te houden, laat staan dat we nog stilstaan bij de datum. Voor ons is de kalender gereduceerd tot “dag-x” op zee en nog x-aantal zeemijlen tot de bestemming. De rest is allemaal even niet zo belangrijk in onze kleine wereld omsloten door golven.

Veel ander leven dan onszelf zien we niet op onze trip. Geen dolfijnen, grienden of walvissen. Of ja, ik vergeet de arme kleine inktvis die aan boord spoelde met een golf en de vliegende vissen die een slechte route kozen en aan boord belandden.

En dan is het zover. Tijdens mijn laatste wacht op dag 6 kan ik het lichtschijnsel van Sal onderscheiden. Bij zonsopgang zien we land! Het is tijd om onze beleefdheidsvlag (courtesyflag) te wisselen. We zijn een beetje lui geweest want het Spaanse vlagje wappert nog steeds aan ons want. Het is dringend aan vervanging toe, het is duidelijk dat we erg veel wind hebben gehad want het is helemaal kapot gewaaid en er schiet nog maar een klein stukje over. We hijsen de vlag van Cabo Verde samen met de gele quarantaine vlag.

Nee, dit is geen nieuwe COVID regel. Dit is een gebruik dat reeds in de 14e eeuw werd ingevoerd bij schepen die aankwamen op een nieuwe bestemming. De bemanning van de schepen werd verplicht om 40 dagen aan boord te blijven om het risico om ziektes aan land te brengen te verminderen. Deze vlag wordt op dit moment nog steeds gebruikt, zolang deze gevoerd wordt, is het jacht nog niet ingeklaard op de bestemming. Als alle formaliteiten zijn afgehandeld mag de vlag gestreken worden.

En dan varen we de baai van Palmeira in.

SY Ornella wacht ons op. Thierry vaart ons tegemoet met zijn dinghy en toont ons een vrije plaats op de ankerplaats. We laten ons anker vallen in 6m diep water! Er valt een last van onze schouders, weer normale nachten, geen wachten meer, een boot die min of meer stil ligt.

We zijn er geraakt!

2 reacties