Het leven zoals het is….De jachthaven

Het leven zoals het is…. de jachthaven

Positie: Amarilla Golf & Marina, San Miguel

San Miguel is nog steeds onze uitvalsbasis, dichtbij het vliegveld van Tenerife dus erg handig als er nieuwe crew invliegt. We zijn niet de enigen die er zo over denken dus de marina ligt behoorlijk vol.

We beginnen hier ook al heel wat mensen te kennen. Voor ons een teken dat we hier al té lang liggen en het toch stilaan hoog tijd wordt om te vertrekken naar nieuwe oorden.

Je hebt misschien ooit een aflevering gezien van het TV programma “het leven zoals het is: de camping”?

Wel, hier in de marina is het leven eigenlijk wel een beetje vergelijkbaar. Bijvoorbeeld: als we gaan douchen in het toilet gebouw komen we gegarandeerd iemand tegen die we kennen en is een babbeltje het eerste wat zich aanbiedt. Als we in de kuip van de boot zitten (vergelijkbaar met het terras op de camping van het bovenvermelde TV programma), is er altijd wel iemand die toevallig passeert en even een babbeltje doet.

De koetjes en kalfjes die worden uitgewisseld onderweg naar de douche of de supermarkt om de hoek zijn hoogstwaarschijnlijk wel wat anders dan op die camping in België. Het weer komt uiteraard regelmatig aan bod maar meestal is het toch een ander onderwerp dat aan bod komt. Een top 3 van onderwerpen waarover zeilers graag babbelen:

• Er is altijd wel iets kapot aan boord en de reparatie ervan gaat nooit van een leien dakje. Er wordt in geuren en kleuren over verteld, het is bovendien dikwijls een leermoment voor de andere partij.
• Als alles aan boord werkt, wordt er gebabbeld over de plannen voor het vervolg van de route. Zien we elkaar nog terug of zit er weldra een afscheid voor een langere periode aan te komen?
• Daarnaast is er een uitwisseling van allerhande tips: waar kan je de was doen en welke euro muntstukken heb je daarvoor nodig, bij welk bedrijf kan je een auto huren of welk lokaal winkeltje heeft veel groenten ter beschikking aan acceptabele prijzen, welk restaurant is echt de moeite of waar kan je de gasfles, die we gebruiken om te koken, hervullen.

Daarnaast is de meest favoriete bezigheid “apéro’s” doen bij elkaar. Er is altijd wel een reden om een apéro te organiseren. We hebben geholpen om de boot met veel wind af te meren, alles ging goed. Iedereen is blij, dan volgt meestal de vraag: “Komen jullie straks een glas drinken op de apéro?”

Die apéro loopt regelmatig uit zodat het avondeten vervangen wordt door hapjes, nootjes en chips.

Wij doen het op zijn Vlaams en verwelkomen onze vrienden uit Port Leucate met een uitgebreide BBQ! Ja hoor, we hebben een “echte” BBQ aan boord, niet eentje op gas maar met echte houtskool. Die BBQ was een super tip van mijn broer (SY Temanu’a) die hier ook al ettelijke uren eetplezier mee heeft beleefd. Onze Lotusgril is een soort van tafel-BBQ, die ook effectief op onze tafel in de kuip past, hij werkt supersnel en zeer efficiënt en vormt geen gevaar aan boord. Het is een supergezellige avond, Laetitia (SY Macajou) zorgt voor de pasta, Nathalie (SY Ornella) maakt een salade en wij zorgen voor het vlees. En meestal wordt ook door iedereen in drank voorzien. Op die manier wordt  het eigenlijk meer een afgesproken “pot-luck”. Aangezien het meestal niet zo gemakkelijk is om inkopen te doen en de boot te herbevoorraden, is het de normaalste zaak van de wereld om zelf een fles of hapjes mee te brengen op de apéro.

• 

• 

Onze vrienden van SY Macajou en SY Ornella hebben we begin dit jaar leren kennen in Port Leucate. We lagen allemaal aan dezelfde kade en bovendien waren we stuk voor stuk onze boten aan het klaarmaken om te “vertrekken”. Dat schept een band, we hebben elkaar geholpen met vanalles en nog wat. Het is heel fijn om elkaar hier terug te zien en om de verschillende verhalen te horen over al de avonturen op zee. Dat is het zeilersleven.

Nu zij hier zijn, is het tijd om onze belofte in te lossen. Er is al veel gebabbeld over duiken, dat is reeds gestart in Port Leucate. Hier is het aangenaam warm weer, de duiklocaties hebben helder water en de volgende weken zit onze duikklas vol met 5 gemotiveerde studenten. We duiken elke ochtend al erg vroeg, voordat de altijd aanwezige en meestal erg harde wind opsteekt rond een uur of 11u. In de namiddag is het tijd voor de theorie sessies. We hebben goed gevulde dagen en vervelen ons absoluut niet. Het voelt zelfs een beetje als ons oude duikleven in België maar dan in altijd mooi weer en we duiken vanuit onze tuin.

• 

• 

• 

• 

• 

Tussendoor gaat Blowing Bubbles ook nog even uit het water. Gelukkig hebben we de kraan een maand geleden al gereserveerd want op dit moment is het erg moeilijk om een tijdslot vast te krijgen voor de kraan omdat net als ons veel boten nog even uit het water willen alvorens aan de oversteek naar Kaap Verdië te beginnen. Wij hebben er dus eentje maar we zitten in Spanje dus onze afspraak van 11u wordt uiteindelijk 14u voordat de kraan klaar is met de boot die voor ons uit het water wordt gehaald. Maar dan gaat het snel en onze Blowing Bubbles staat een half uurtje later op de kant. We blijven in de kraan hangen omdat we maar een paar uurtjes werk hebben en daarna graag terug het water in willen. Jean-Marc haalt de schroef van de saildrive af, de klapschroef die we erop willen zetten ligt al klaar en met de hulp van Mark van de lokale bootwerf wordt de klapschroef erop gezet. Een klapschroef bestaat uit 3 schroefbladen die zich openvouwen als de boot op motor vaart. Als de motor uitstaat, vouwen de schroefbladen zich samen waardoor er veel minder weerstand in het water wordt gevormd en de boot dus sneller zeilt. We hebben ons laten vertellen dat je tot 1 knoop per uur sneller kan zeilen met een klapschroef in vergelijking met een gewone vaste schroef. Met de vele zeemijlen voor de boeg is dit zeker het proberen waard!

• 

• 

• 

• 

• 

Ik haal ondertussen de zeepokken van het wieletje van ons log af zodat het opnieuw kan ronddraaien en we onze snelheid weer kunnen aflezen op de instrumenten. We werken ook nog de antifouling aan het onderwaterschip bij op de plaatsen waar die slecht of niet is aangebracht door de werf in Port Leucate. Antifouling is een soort algen werende verf die op het onderwaterschip wordt aangebracht zodat je romp niet meteen volgroeit met zeepokken, zeewier en algen. We houden van duiken en zeeleven maar liever niet op de romp van onze boot, dit zorgt voor veel weerstand in het water zodat je aan snelheid moet inboeten. Koraalriffen groeien doorgaans superlangzaam, ik ben dan ook verbaasd om te zien hoe snel het koraalachtige onderwaterleven zich vastzet op bepaalde delen van onze romp. We maken alles schoon zodat we klaar zijn voor vele dagen op zee.

• 

• 

Rond 17u zijn de werkjes allemaal afgerond en zijn we klaar om terug het water in te gaan als we de kraanmachinist tenminste kunnen vinden. De marinero’s  van de jachthaven zijn naar hem op zoek maar kunnen hem nergens vinden. We zitten hoog en droog in de kuip en zien de tijd voorbij tikken. Rond 19u, als het al begint te schemeren, vrezen we dat we de nacht op het droge in de kraan zullen moeten doorbrengen maar dan ziet Jean-Marc ineens de mevrouw van het havenkantoor voorbij rijden. Hij loopt erachter aan, slaagt erin haar aandacht te trekken en binnen het kwartier heeft ze de kraanmachinist gevonden. Joepie, we gaan toch nog het water in!

Family Time

Er is ook nog een familiebezoek gepland. Jan, de papa van Jean-Marc komt ons samen met vriendin Mia een bezoekje brengen in Tenerife. Gezien hun hoge leeftijd verblijven ze in een hotel en niet aan boord. Het is niet altijd even gemakkelijk om aan boord te klimmen van de Blowing Bubbles en ze willen ook liever niet altijd de trap op en af gaan om in de kajuit af te dalen. Speciaal voor dit bezoek hebben we een “gemakkelijk” toegankelijke plaats gevraagd aan de steiger en die hebben we (wonder-boven-wonder) ook gekregen. Nu hoeven ze niet via de preekstoel (voorkant) op de boot te klimmen. We verkassen dus nog een keertje.

Samen met Jan en Mia reist ook Leander mee naar ons. Hij verblijft natuurlijk wel bij aan boord. We plannen een hele week uitstapjes samen met hun. We kuieren langs de winkeltjes in Playa de las Americas en als goede Belgen doen we ook de nodige terrasjes. We rijden naar Los Gigantes, daar bewonderen we de typische hoge rotsen die boven de zee uittorenen. Terwijl de rest met de auto afdaalt, wandelen Leander en ik het pad van het uitkijkpunt naar het dorpje beneden aan de zee waar we Jan en Mia introduceren in het proeven van lokale tapas. Ondertussen genieten we van het uitzicht op het mooiste pleintje van het dorp, met een typisch wit Spaans kerkske en de houten balkonnetjes aan de huizen.

• 

• 

• 

• 

Grienden spotten mag absoluut niet ontbreken op het programma en we plannen een dagje “zee” in. Ondanks het rustige weer én een zeeziekte pleister is Mia al vrij snel zeeziek. Heel jammer maar helaas niks meer aan te doen, Jan houdt zich erg goed. We vinden de grienden vrij snel en genieten een paar uur van hun aanwezigheid rond de boot. Ze rusten aan de oppervlakte, duiken dan weer even onder om een tiental meters verder met een luide uitademing, als van een snorkelaar, weer boven te komen. We zien het grote mannetje, duidelijk herkenbaar door de zichtbaar grotere rugvin met de specifieke kroming, altijd op kop, als de piloot van de groep grienden. Vandaar de toepasselijke naam in het Engels; “pilot whales”. Achter de piloot volgen meestal een tiental iets kleinere vrouwtjes, af en toe zelfs met een baby die steeds vlak langs de mama zwemt en synchroon met de mama aan de oppervlakte komt om te ademen. Hier kan ik mezelf aan blijven vergapen. Lunch met uitzicht op de rustende grienden, het wordt echt niet beter dan dit!

• 

• 

• 

• 

Maar we zitten nog steeds op zee, waar dingen soms ook snel mis kunnen gaan. We krijgen een telefoontje van een bevriende Vlaamse boot, SY Beta Leonis die een paar mijl bij ons vandaan ook op griendentocht is. Ze hebben problemen. Hun schroefas is losgekomen van de motor waardoor de boot volledig immobiel is geworden. Ze zijn druk bezig met het zoeken naar oplossingen. Het enige dat wij kunnen doen, is beloven dat we in de buurt blijven als morele ondersteuning. Na een paar uur tevergeefse pogingen beslissen ze om hulp in te roepen, de oranje reddingsboot komt erg snel ter plaatse. We zijn getuige van hun professionele aanpak en in no-time hangt SY Beta Leonis op sleeptouw achter de Salvamar. Wij zien dat het goed is en varen zelf naar de haven die ondertussen anderhalf uur varen van ons verwijderd is. Achter de kaap aan Las Galletas krijgen we natuurlijk weer 30knopen wind tegen op ons dak. Dat is hier altijd hetzelfde liedje, in de beschutting van het eiland, voor Los Cristianos is het steeds rustig, ideaal om grienden te spotten maar de terugvaart kost altijd veel moeite, tegen de wind en golven terug “boenken” naar de haven duurt lang en is altijd erg zwaar. De laatste loodjes, you know…

Een half uur na ons arriveert de Salvamar met SY Beta Leonis nog steeds op sleeptouw. Op vakkundige wijze nemen ze de Beta Leonis langszij en zetten hun mooi af tegen de receptie steiger. We helpen de touwen aannemen en de crew van Beta Leonis is super opgelucht om veilig in de haven te liggen.

• 

• 

• 

Op zee zijn, is altijd een beetje avontuur, dat hebben Jan en Mia nu ook duidelijk meegekregen!

De volgende dagen kiezen we voor wat meer relaxte activiteiten, we bezoeken een markt, laten hun kennis maken met het typische Canarische grill restaurant El Cordero, spenderen een rustige namiddag aan boord en genieten van elkaars aanwezigheid. Als kers op de taart wacht er nog een gezellige avond op ons in een restaurant waar muzikanten zorgen voor avond entertainment in de vorm van flamenco muziek. Het is een super gezellige Vlaams – Franse avond in aanwezigheid van de hele bende van SY Ornella, SY Puff en SY Beta Leonis. Dit is zeker en vast voor herhaling vatbaar.

• 

• 

• 

Maar het is helaas alweer tijd om afscheid te nemen. De week vakantie voor Jan en Mia zit erop en we brengen hun ’s ochtends vroeg terug naar de luchthaven na een heel gezellige week. Het afscheid is dan ook emotioneel, wij weten immers niet wanneer we het volgende bezoekje brengen aan België en de volgende bestemmingen op onze planning zijn moeilijker bereikbaar door de langere vluchten. Maar we zijn superblij dat papa Claes en Mia zijn langsgekomen en er zich nu meer bij kunnen voorstellen hoe het leven aan boord van Blowing Bubbles eruit ziet. Tot snel!

• 

• 

• 

• 

• 

SY Macajou beslist ook te vertrekken. We wuiven Laetitia en Arnaud in gezelschap van hun 3 kids en niet te vergeten hun bootkat ’s morgens uit als ze vertrekken naar La Gomera. Een dag of wat later nemen we tijdens een laatste en zoals altijd erg gezellige apéro ook afscheid van SY Puff. Ingrid en Kris zeilen ook verder naar La Gomera. Maar we beloven elkaar zeker terug te ontmoeten aan de andere kant! Afscheid nemen hoort helaas bij ons nieuwe leven. Iedereen heeft zijn eigen plannen en gaat zijn eigen weg. Af en toe kruisen die wegen elkaar en dan is de tijd samen meestal heel erg tof en intens! Op dit moment zijn we er vrij zeker van dat onze wegen nog wel eens gaan kruisen, dus is het afscheid niet definitief. Het is altijd fijner om tot ziens te zeggen ipv vaarwel.

El Teide

El Teide, de vuurtoren van de Atlantische oceaan!

Gedurende heel wat weken zien we elke ochtend de Teide. Je kan er echt niet langs kijken en als deze zichtbaar is, wordt het meestal een mooie dag zonder wolken. Als je tegen het wolkendek aankijkt die de Teide verbergt, verdwijnt het zonnetje daar ook af en toe achter.

De Teide is 150.000 jaar oud en met zijn 3.715m is het zelfs de hoogste berg van heel Spanje. Na al die tijd langs de Teide te leven en hem van verschillende plekjes te observeren, is het hoog tijd om die eens van wat dichterbij te gaan bekijken.

SY Ornella boekt tickets voor de kabelbaan. Als de zon opkomt, zitten we al in de auto en beginnen we aan de honderden bochten richting caldera. Het wordt steeds kouder op weg naar boven, de temperatuur daalt zelfs tot onder nul. -2.5°C is de laagste temperatuur die we zien op de thermometer van de auto. Gelukkig zitten we in de auto en ligt het basisstation van de kabelbaan in de zon als wij arriveren. Een kleine 10 graden is nog niet veel (zeker niet als je dagelijkse temperaturen van 24 graden gewoon bent) maar we zijn blij dat het hier niet vriest. Ik was er gelukkig op voorbereid, op de boot heb ik al onze warmste kleren verzameld en daar zijn we nu blij mee.

• 

• 

• 

De kabelbaan brengt ons op 8minuten zo’n 1000m hoger, ondanks corona staan we met 44 mensen heel erg dicht opeen gepakt in de cabine. Boven aangekomen staan we op 3.550m boven de zeespiegel, de echte top van de Teide is nog zo’n kleine 200m hoger. Je kan erheen wandelen maar de vergunningen hiervoor waren pas weer beschikbaar ergens eind december. We houden het bij de 2 wandelingen langs de top naar de uitkijkpunten aan weerszijden van El Teide.

Eerst wandelen we naar de Westkant, terwijl we luisteren naar de audio uitleg over de Teide. We stoppen regelmatig, enerzijds om op adem komen op deze hoogte anderzijds om te genieten van de fantastische vergezichten op de grote caldera, die nu bijna een kilometer onder ons ligt. We zien de toppen van de naburige hogere eilanden boven de wolken uitsteken. La Gomera lijkt vanop deze hoogte vlakbij te liggen alhoewel we weten dat het een dag zeilen is. Wat verderop zien we ook La Palma boven de wolken uitsteken. Vanop La Palma zien we de as- en rookpluim van de actieve Cumbre Vieja vulkaan recht omhoog opstijgen. Die gaan we over een paar dagen bezoeken.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ook op de helling van de slapende Teide ontdekken we verschillende fumarolen. De vulkaangassen die hieruit komen zijn erg warm, koelen af en slaan neer rond de fumarolen waardoor de zwavelafzetting de grond rond de gaten geel kleurt.

Leander geeft enkele korte presentaties met allerlei weetjes over de Teide voor zijn schoolproject over vulkanen. We zetten ze op video, zodat we achteraf een mooie samenvatting naar zijn school kunnen sturen.

• 

• 

Het is al middag als we terug aan de auto staan. Tijd om in een lokaal restaurant wat tapas te eten. We genieten na van de wandeling en de vergezichten. Het was een mooie dag.

Cumbre Vieja

Leander is ondertussen bijna 2 weken aan boord, mama Nathalie komt hem ophalen in Tenerife. Maar eerst hebben we samen nog een uitstap gepland naar La Palma om het vulkaanproject voor school af te werken en samen dat uitzonderlijke natuurgeweld te gaan bewonderen.

We nemen de eerste ferry vanuit Los Cristianos naar La Palma. Jean-Marc en ik zijn er reeds geweest heel in het begin van de uitbarsting. We rijden meteen naar de westkant van het eiland, aan de oostkant gaat het leven zijn gewone gang. Enkel aan de as ophopingen langs de weg, kan je zien dat er hier in de buurt iets loos is.

Vanaf het moment dat we uit de tunnel onder de Cumbre Vieja rijden, zien we de gas- en aswolken van de vulkaan voor ons. We stoppen op verschillende plekken om de rookpluim te zien opstijgen uit de vulkaan en de beste plaats te vinden om het hele schouwspel te kunnen observeren.

Een maand geleden tijdens ons bezoekje aan La Palma keken we naar een heuvel waarin de kraters zich bevonden, nu is er een hele berg te zien en zijn de kraters wat beter verstopt. De vulkaan is in de voorbije weken serieus “gegroeid”. Als de rook een beetje afneemt, zien we dat de hellingen aan beide zijden perfect recht naar beneden lopen. Met de verrekijker kan je de stukken lava uit de bovenste krater zien schieten en zie je de lava zich naar beneden verplaatsen. We wandelen over een paar centimeter as die overal op de weg ligt, volgens een buurtbewoner schept hij dagelijks 50kg as van de oprit, en dat ondervinden we aan de lijve. Het lijkt wel te regenen maar dit is as die naar beneden valt. Hele fijne stukjes as kleuren langzaam onze auto zwart, het zit overal, in je ogen en haren zelfs op de blaadjes van bloemen en planten ligt een laagje fijn vulkaan as.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We rijden de hoofdweg naar de kust langs terwijl we telkens een glimp opvangen van de lavastroom die we regelmatig kunnen zien op een aantal honderden meters van de weg. We ontdekken het beste uitkijkpunt dat gelegen is aan de Mirador van Tajuya. We zijn hier niet alleen, een paar TV ploegen staan klaar voor het laatste nieuwe relaas over de vulkaan. Daarlangs staan een paar tientallen toeristen zich te vergapen aan de vulkaan en de lavastromen die hier en daar rood gekleurd zijn. Je ziet de hitte eraf komen zoals op een warme dag boven warme asfalt op straat.

Hier heb je duidelijk het beste overzicht en we beslissen hier straks terug te komen als het donker wordt.

We rijden door naar de marina van Tazacorte, deze ligt op slechts een paar kilometer van de plaats waar de laatste lava stroom letterlijk van de rotsen in het water is gevallen.

• 

• 

• 

De jachten in de marina zijn bedolven met een laagje heel fijn vulkaanstof. Ik ben blij dat we hier niet met Blowing Bubbles zijn, dit kan echt niet goed zijn voor al het materiaal aan boord, ik heb geen zin om de winches alweer een onderhoudsbeurt te moeten geven.

Als de avond begint te vallen, rijden we terug naar het kerkplein van Tajuya. We zijn niet de enigen met dit idee maar kunnen gelukkig de auto nog redelijk in de buurt parkeren. Van op het plein zien we de zon langzaam ondergaan in de zee terwijl we genieten van het schouwspel van de vulkaan. Het wordt stilaan donkerder en we zien de erupties en lava explosies steeds beter, en ook hoe groot de lavastroom naar de zee is eigenlijk is. De aswolken die boven ons hangen kleuren langzaam helemaal rood door de gloed van de lavastroom. Zeer spectaculair om te zien. Hier kan ik uren naar blijven kijken. De explosies worden altijd vooraf gegaan door een gigantisch lawaai van de vulkaan. Het lijken wel 5 straaljagers die tegelijk opstijgen. Als het helemaal donker is, hebben we de hulp van de verrekijker zelfs niet meer nodig om de lavabommen te kunnen onderscheiden. Ze vliegen honderden meters de lucht in om vervolgens langs de vulkaan helling naar beneden te rollen. Ik moet er niet aan denken om er zo eentje op mijn hoofd te krijgen. We vergapen ons zo’n 3 uur aan dit prachtige natuurgeweld. Maar we beseffen ook dat er duizenden mensen dakloos zijn geworden, hun huizen werden overspoeld door de lavastroom en bedolven onder soms wel 7m lava. Dit is een ramp voor menig gezin dat opeens op straat staat. Ik hoop dat deze mensen goed worden opgevangen en besef dat zij met een heel ander gevoel naar dit spektakel zullen kijken.

• 

• 

• 

• 

• 

Uiteindelijk maken we van ons hart een steen en nemen afscheid van dit natuur fenomeen. We moeten immers nog terugrijden naar de andere kant van het eiland en als het even kan nog wat eten meepikken. Onderweg worden we getrakteerd op een stevige regenbui. Oja, het kan regenen, dat waren we bijna vergeten na al de droge maanden in Spanje en de Canarische eilanden.

Ons verblijf op La Palma wordt op de juiste manier afgerond met een aardbeving van 5 op de Schaal van Richter. We liggen nog in bed en ik schiet wakker door een schok, mijn eerste idee is dat de boot weer serieus last heeft van deining in de haven en ligt te snokken aan de touwen maar dan besef ik dat ik in een hotelkamer lig en dat alles heen en weer beweegt. Ik maak JM wakker en samen beleven we de aardbeving. Het duurt niet lang maar het is een heel vreemde ervaring. Er is geen schade op het eiland maar ik kan me voorstellen dat dit toch niet al te best is voor de gebouwen als dit op regelmatige basis gebeurt en het is te hopen dat de aardbevingen niet heviger worden.

Na een uitgebreid ontbijt is het terug tijd om op de ferry te stappen. We nemen afscheid van het groene eiland La Palma. Onze “All-in” vulkaan beleving was fantastisch, nu keren we weer terug naar de slapende vulkaan op Tenerife.