Op het Spaanse Water

Op het Spaanse Water

Route: Bonaire – Curaçao

Positie: Spaanse Water (Curaçao)

Een dagje zeilen vanuit Bonaire en dan ben je in Curaçao.

Het gaat ons letterlijk voor de wind op de oversteek naar Curaçao, een aangename dag op zee met voldoende wind om een mooie snelheid te halen maar niet teveel wind zodat de golven niet vervelend worden. We genieten van het tochtje en zijn een uur sneller in Curaçao dan gepland. Het Spaanse Water binnenvaren is even spannend. Je moet door een smal kanaaltje naar binnen met aan één zijde rotsen en riffen en aan de andere zijde het chique Sandals “all-in” resort. Hier heb je echt een zeekaart nodig. Volgens de kaart ligt er ook in het midden van het kanaal een ondiepte, we gaan er mooi langsheen en varen het Spaanse Water op, dit is een soort van groot binnenwater met mangroves en enkel het smalle kanaal als toegang. Geen binnenrollende deining, erg rustig dus om op anker te liggen. Na het smalle toegangskanaal is het nog altijd opletten geblazen, rotsen en ondieptes overal op de kaart. We maken een omtrekkende beweging naar vak A van het Spaanse water, zoeken een plekje en laten ons anker vallen.

Meteen krijgen we een welkomstberichtje van SY Jan Jorem die ons zagen binnenvaren. Fijn om zo ergens aan te komen, je voelt je meteen welkom. Ze brengen ons op de hoogte van de zeilers activiteiten hier in de buurt.

Maar we zullen eerst eens beginnen met inklaren. En dat is hier niet zo simpel. Als we bij het gebouw van de douane aankomen in Willemstad, vertellen ze ons dat we eerst naar immigratie moeten en daarna pas naar hun. Het kantoor van immigratie ligt aan de andere kant van de stad zo’n half uur wandelen van de douane om daarna weer terug te wandelen naar customs.

Zweten zal je! Het is hier erg warm en bij elke inspanning sta je meteen in het zweet, zeker als je een half uur in de zon moet wandelen. Als dit allemaal gelukt is, trakteren we onszelf op een terrasje MET verkoelende waternevel. Dit voelt al veel beter!

We bewonderen de typische Koningin Emma brug of beter bekend als de “pontjes” brug van Willemstad. Dit is een brug tussen de stadsdistricten van Punda en Otrobanda. De brug dateert van 1888 en is zo speciaal omdat ze gebouwd werd op een heel aantal drijvende pontons. Op dit moment is ze enkel toegankelijk voor voetganger, als je er overheen wandelt, beweegt de brug dus met de golven mee, een erg vreemd gevoel. Op regelmatige tijdstippen opent de brug om schepen door het kanaal te laten. Het eerste ponton van de de brug heeft een krachtige motor en de “brug-kapitein” vaart de brug in zijn geheel naar de kant langs de kade van Otrobanda. Als de brug geopend wordt, kan je als voetganger met een ferry boot naar de overkant varen

Duikcentra en Harleys

De volgende dagen gaan we op bezoek bij verschillende duikcentra hier op het eiland die we kennen. We gaan even dag zeggen en wat bijbabbelen. Ik heb altijd mijn bedenkingen bij deze bezoekjes want in een duikcentrum in Bonaire of Curaçao word ik gegarandeerd aangevallen door muggen. Waarschijnlijk zit het zoete spoelwater waarmee de duikmaterialen na een duik in de zee worden afgespoeld hier voor iets tussen. De muggen vinden altijd wel wat zoet water in en rond het duikcentrum en daarom kunnen ze hier zo welig tieren. Ik leer heel erg snel en zorg ervoor dat ik altijd en overal mijn OFF flesje met muggen repellent bij me heb.

Anne-Marie die voorheen op Bonaire woonde en werkte en nu in Curaçao woont, komt bij ons aan boord lunchen. We leerden elkaar jaren geleden kennen in Bonaire, waar ze bekend stond als de “Harley” lady. Ze had een aantal Harley motoren in haar collectie die ze ook verhuurde. 10 jaar geleden hebben we er samen met mijn ouders en Jean-Marc zijn broer heel Bonaire mee rondgereden. Later kwamen we haar altijd tegen op de duikbeurzen overal in Europa. We hebben elkaar ondertussen al zeker 5 jaar niet meer gezien maar dat maakt helemaal niet uit. We hebben een gezellige namiddag aan boord. Anne-Marie heeft de collectie Harleys niet achtergelaten op Bonaire, dus we regelen een stoere Harley om het weekend mee rond te tuffen. Jean-Marc haalt zijn beste motorrij skills weer vanonder het stof. Ik mag achterop en we toeren wat rond op het eiland met enkel een helm. Beschermende kledij of hoge schoenen daar hebben ze hier nog nooit van gehoord dus we zitten zoals iedereen hier gewoon in short en T-shirt op de motor en genieten van de wind in ons gezicht.

The Pier

The Pier is een erg mooie en gezellige bar/ restaurant aan het Spaanse Water met een steiger voor de dinghy vlak voor de deur. Elke donderdag avond organiseert the Pier een “cruisers diner” voor alle yachties met een Happy Hour van 17u tot 20u en een diner voor slechts 10 USD! Daar hebben de zeilers wel oren naar (zowel de Happy Hour voor drankjes als een goedkope maaltijd). Elke donderdagavond is dit een succes met een 30 tal boten die verzamelen rond de bar. We leren weer nieuwe mensen kennen maar we komen ook oude bekenden tegen. Annette en Hans van JanJorem is van de partij en ook de Morgane of Sark lopen we tegen het lijf nadat ze in de namiddag arriveerden. Met Elvira en Herco hebben we een daguitstap gedaan in Dominica, naar watervallen gewandeld en van een rots in het water gesprongen en dan kom je elkaar weer tegen op een ander eiland. Dat vinden we altijd zo leuk aan het zeilersleven. Je komt bekende mensen tegen op de minst verwachte plekjes!

En we lopen hier nog een andere boot tegen het lijf, True Blue. Dit is een begrip geworden in ons gezin. Goede vrienden van mijn ouders, ondertussen reeds 10 jaar geleden dat ze elkaar leerden kennen hier in Curaçao. Mijn ouders zijn verder gezeild, maar Ton en Niki van True Blue bleven rondjes varen in de Caraïben. 2 jaar geleden leerden ze ook mijn broer en zijn gezin kennen toen ze met Temanu’a in Curaçao ankerden, nu zijn wij aan de beurt. Het leuke is dat Ton Nederlander is en Niki is een rasechte Antwerpse van Brasschaat. Ze vindt het tof om weer eens Vlaams met ons te kunnen babbelen.  

Dan heb je ook nog de sundowners op het strand. Op zaterdag en zondag is het strand aan de Caracasbaai, net langs het Spaanse Water de place to be. Lokale families komen met hun heel “hebben en houden” naar het strand and maken er een heus feest van. De BBQ met grote koelboxen, bier, rum, cocktails en uitgebreide maaltijden zie je verschijnen op bankjes onder de parasols langs het water. Maar het belangrijkste onderdeel van deze familie uitjes is toch wel de muziek! Het Caribische ritme hoor je overal uit verschillende draagbare boxen komen totdat er en auto stopt, zijn grote boxen uithaalt en alle andere boxen overstemt met zijn muziek. Ook de zeilers mengen zich onder de lokale families en drinken een pintje op het strand.

Verjaardagsdrink en duik

Er is er eentje jarig. Hans van Jan Jorem wordt een jaartje ouder, dat vieren we samen met een paar Nederlandse boten in restaurant Taboosh. Ook hier kunnen we de dinghy vlak voor de deur leggen. We drinken wat Amstel Bright pintjes en genieten van een hapjes schotel. Hans is blij met de verjaardag duik die we hem cadeau geven. Hij haalt zijn duikmaterialen terug boven en de volgende ochtend dropt Annette ons met de auto in Director’s Bay. We duiken de hoek om langs de drop off naar Tug Boat, waar zij ons opwacht. Het is een erg mooie duik. Onderweg komen we een kleine schildpad tegen, een dikke geelvin tonijn schiet voorbij in de diepte en we genieten van de honderden rif vissen tijdens de duik. Ik zie zelfs 4 “porkfish”! In Bonaire is deze enkel te zien aan de ruwe oostkust en op het einde van de duik zwemt er een zonnevis op ons af. Het is de eerste keer dat ik deze vis zie tijdens een duik. Ik vind het altijd super om een “nieuwe” vis te zien. Gedurende mijn duik carrière heb ik reeds honderden duiken gedaan en de meeste vissen die we hier zien zijn oude bekenden, ik weet zelfs waar je welke vissen tegenkomt. Dus een nieuwe zien is altijd een beetje speciaal, als je hiervan houdt natuurlijk.

Hans is erg blij met deze speciale duik, we vinden Annette aan het strand van Tug Boat waar we alle duikmaterialen in de kleine huurauto duwen en terugrijden naar het dinghy dock. Als aandenken, geef ik hun nog een mooie video mee naar huis.

Hieronder kan je het filmpje bekijken van een geslaagde verjaardag duik met Hans.

Velas Latin Americano

Het is ondertussen 4 jaar geleden dat de vorige editie van Velas Latino America georganiseerd werd in Curaçao. We hebben geluk dat we net deze week aanwezig zijn. Er liggen 3 tallships aan de kade in Willemstad en er worden daar heel wat events georganiseerd. We wandelen langs de kade en bewonderen de grote zeilschepen, hun dikke verstaging, hoge masten en altijd blinkende koperen en inox onderdelen, de talloze crew allemaal in hetzelfde uniform.

Tussendoor kijken we naar een reddingsoefening van een helikopter die een drenkeling oppikt uit het water, even later wordt er per helikopter een achtervolging ingezet achter een kleine snelle “drugs”boot. De helikopter begeleidt de boot van de coast guard naar de snelle vluchtende boot. Ze varen deze klem en arresteren de 2 personen aan boord.

We wandelen verder naar een statische show van militaire ribs en voertuigen. We bezoeken de “Pelikaan” van de Nederlandse marine. Er ligt zelfs 1 van de 4 Nederlandse duikboten langs de kade, de Dolfijn, deze mogen we helaas niet bezoeken.

Het is een gezellige bedoening langs de kade met een klimmuur en steeldrum orkest. We zijn hier de hele namiddag zoet.

Koop een boot en werk je dood.

Geïnspireerd door de blinkende grote zeilschepen in Willemstad pak ik ook onze inox onderdelen aan boord aan. Door het immer zoute buiswater tijdens de oversteken en de altijd zoute wind begint het “roestvrije staal” aan boord toch te roesten. Dit werkje hoort bij het continue onderhoud aan de boot, dus we hebben er een goed product voor aan boord, als je ermee over de roestplekken wrijft, zie je ze na een tijdje helemaal verdwijnen. Als je daarna het inox nog oppoetst met een doek, blinkt het als nooit tevoren! Dit motiveert! Je ziet meteen resultaat van je werk! Helaas is er erg veel inox aan boord, de preekstoel op de boeg, de ankerwinch, de hele constructie van bimini en zonnepanelen, ….. en niet alle onderdelen zijn even bereikbaar. Ik verdeel het werkje over meerdere dagen maar het resultaat mag er zijn. Nu blijft de vraag: “hoelang duurt het voordat er opnieuw roestplekken tevoorschijn komen?”

En er wacht nog meer werk. Het houten tafelblad in de kuip is al langere tijd een doorn in mijn oog. De vernis is beschadigd waardoor het hout donkere vlekken krijgt als er water insijpelt. Tjid om daar eens wat aan te doen. Jean-Marc demonteert alle houten onderdelen van de tafel nadat we alle rommel die in de bakjes van de tafel verstopt zitten een ander voorlopig plekje hebben gegeven. Ik begin vol goede moed te schuren aan de houten plankjes. Een paar uren later is die moed al wat meer richting schoenen gezonken maar ik hou vol, verplaats me regelmatig om uit de volle zon te kunnen zitten en ik probeer zo weinig mogelijk stof in de kuip te laten vallen. Er staat veel wind dus het meeste “schuurstof” wordt meteen meegenomen door de wind, voor het overige stof laat ik de stofzuiger zijn werk doen. Als al de oude vernis van de plankjes af is, vernis ik alles in een mum van tijd. Waarom kan die verhouding niet omgekeerd zijn? Het vernissen zelf is nog best leuk om te doen, het schuren daarentegen vind ik niet zo tof. Nu moet ik 24u wachten alvorens ik het verse laagje vernis kan opschuren om een volgend “coucheke” te zetten. Ondertussen is de ene helft van de kuip omgetoverd in schilderatelier en is het middelste gedeelte van de tafel onbruikbaar.

Maar het resultaat mag er zijn. Ook hier stel ik me opnieuw de vraag hoe lang we naar zo’n mooi blinkend tafelblad mogen kijken!

Vervoer

In vergelijking met de eilanden van de Grenadines is Curaçao best een groot eiland. De meeste actie is te beleven in Willemstad op een 10tal km van het Spaanse Water. De eerste 3 dagen huren we een auto en rijden we ’s avonds oa naar de cinema. Hier op Curaçao is er een IMAX filmzaal en toevallig speelt de nieuwe Top Gun hier! De eerste Top Gun film heb ik samen met mijn broer als kind misschien wel 30 keer gezien, als het niet meer is. We hadden die thuis op een video band staan en aangezien hij graag de vliegtuigen zag en ik keek graag naar Tom Cruise is dit denk ik wel de film van mijn jeugd. We hebben hem echt grijs gedraaid.

Hier speelt hij dus op het extra grote scherm, we hoeven niet lang na te denken en kopen een kaartje. Toegegeven het verhaaltje stelt niet veel voor, ze hebben de oude vliegtuigen terug van stal gehaald en Tom Cruise is heel wat jaartjes ouder geworden maar toch is de film pure nostalgie met heel veel actie. We vervelen ons niet.

Met het boordbudget in gedachten zetten we na een paar dagen de huur van de auto stop, het bedrag loopt al snel op en we hebben de auto niet elke dag nodig.

Als we nu ergens heen willen, zijn we afhankelijk van de bus. Of werkt liften nog na een paar jaren COVID? We proberen het liften en de eerste paar keren lukt dat erg goed. Het is echt de eerste keer dat ik dit doe dus waarschijnlijk is het beginnersgeluk?

We hebben telkens een babbeltje met de behulpzame chauffeur. De combinatie van liften en bus lukt aardig goed, we geraken overal waar we heen willen en geraken steeds terug via een combinatie van liften en de bus terug nemen. Het grote nadeel is natuurlijk de tijd die we erin steken. Je stapt niet zomaar in je eigen auto en rijdt weg. Dit kost toch wel wat meer moeite, maar we geraken wel ergens.

Beste mojito ever?

Een heel gevaarlijke vraag. Waar heb je de beste mojito ever gedronken?

Voor ons is dat nog steeds in Cuba, Cienfuegos, op bezoek bij Jakker aan een stalletje in een park. Het duurde bijna 20 minuten voor het maken van onze cocktails maar het was het wachten meer dan waard. Als we in Willemstad voorbij een bar lopen waar we lezen dat ze de beste mojito’s ter wereld hebben, kijken we heel erg bedenkelijk naar elkaar. WE worden uitgedaagd door de garçon die ons zelfs belooft dat we niet hoeven te betalen voor de mojito als het niet de beste is die we ooit gedronken hebben. We laten ons verleiden en zetten ons neer voor de test. De mojito is binnen de paar minuten klaar en wordt geserveerd in een plastieken bekertje…. Dat zijn al wat minpunten maar we goed laten we eens proeven. Proeft goed maar de mojito kan toch helemaal niet tippen aan die uit onze herinnering in Cuba. We nemen de tijd om dit uit te leggen aan de werknemers in de bar, even later komt zelfs de eigenares voorbij, ze neemt de tijd en is akkoord met onze opmerkingen. Uiteindelijk vertrekken we zonder de mojito’s te betalen!

Gratis mojito, je moet het maar doen! Dit lukt waarschijnlijk maar 1 keer in ons leven.

1 reactie