Familie feestjes in Palmeira

Familie feestjes in Palmeira

Positie: anchorage Porto de Palmeira, Sal

Door ons bezoek was er even wat minder tijd beschikbaar om aan de laptop te werken aan een tekstje. Maar het is toch gelukt om een nieuwe blogpost te schrijven over de afgelopen weken.

Meteen na onze aankomst de 16de  december op de ankerplaats in Sal, krijgen we bezoek van de maritieme politie, ze vertellen ons dat de dokter er is om ons, en andere net aangekomen zeilers, te testen op COVID-19.

Nathalie en Thierry van Ornella moeten deze test ook nog ondergaan, zij zijn hier al 2 dagen aan het wachten op de dokter. Samen met hun en nog 4 andere boten staan we in de rij voor een antigeen test. Na 5 minuten zijn alle testen verwerkt, iedereen is negatief. De meesten van ons hebben dan ook een 6-tal dagen op zee doorgebracht, weinig kans dus om besmet te geraken.

De volgende stap: met de dinghy naar de aanlegplaats in het kleurrijke dorp en bij de politie en douane onze documenten laten afstempelen. Samen met de andere boten, wandelen we er al zwalpend heen, na 6 dagen onafgebroken op een rondslingerende boot hebben we serieus last van landziekte. Het lijkt alsof je over golven loopt op straat. Het is aangenaam warm en iedereen vertelt over zijn ervaringen tijdens de oversteek. Geduldig wachten we onze beurt af bij de politie.

Ingeklaard en wel, zijn we toe aan een drankje en we komen terecht in een lokaal café waar we kennis maken met het lokale bier Estrela. We genieten van het euforisch gevoel na 6 dagen op zee (ik vraag me af hoe we ons zullen voelen na de grote oversteek naar de Caraïben) en van de nieuwe indrukken, mooie gekleurde huisjes naast kleine huisjes met een golfplaten dak of zelfs met gaten in de muren.

Overal in het dorp zie je straathonden, soms liggen ze gewoon in het midden van de weg te slapen, we ruiken heel erg uitgesproken etensgeuren, iedereen probeert wat te verkopen van bananen en tomaten die vanuit een kruiwagen aan de man worden gebracht tot petjes en frigo magneten voor toeristen.

Wat een andere sfeer dan Tenerife, we zijn echt in Afrika beland!

De volgende dag al komt Seppe, zoon van JM zijn zus, aan met het vliegtuig. Hij zou normaal Leander meebrengen maar die zit ondertussen in quarantaine wegens een aantal corona gevallen in zijn klas. Hier lijkt het COVID probleem een “ver van mijn bed show”, maar dit drukt ons weer even met onze neus op de stijgende Belgische corona cijfers en mogelijke verstrengingen op het sociale leven. Mag ik stiekem blij zijn dat ik niet in België ben op dit moment?

Leander vliegt een week later met mijn ouders naar ons, net op tijd om kerstmis te vieren. Een boot gevuld met familie. Ik kijk ernaar uit!

Tegen dat mijn ouders en Leander aankomen, zijn we hier in Sal al goed ingeburgerd en weten we waar wat te vinden is.

  • Brood halen we bij de lokale industriële bakkerij die de hotels en restaurants op Sal bevoorraden, geen van de andere winkels verkoopt brood. Maar daar brood kopen is altijd een avontuur. Er is geen winkel, dus we gaan gewoon binnen via de werkingang en kloppen op de deur naar de bakkerij, vervolgens komt er iemand kijken, meestal roepen ze snel iemand anders als ze horen dat we Engels of Spaans spreken. In het begin kopen we de broodjes die op dat moment voor handen zijn, sandwiches in de meest uiteenlopende vormen en smaken, vierkant, rond, met kaneel smaak, zoet, etc….maar na een paar keer met lege handen te moeten terugkeren naar de boot, plaatsen we bestellingen voor de dag erna, we krijgen altijd een uur mee dat onze bestelling klaar zal zijn.

10 kokosbroodjes, 10 multigranen broodjes, 5 bananen broodjes.

Op het afgesproken uur de dag erna staan wij vol verwachting aan de deur, helaas mist er altijd wel iets uit onze bestelling, er is ofwel geen bananen brood, ofwel enkel kokosbroodjes. Het komt erop neer dat de bestelling nooit klopt. We vullen het deel van de bestelling dat wel klaar is dan maar weer aan met het brood dat beschikbaar is op het moment dat we voor de deur staan. Hoeveel moeite kan het kosten om naar de bakker te gaan?

  • Voor goede wifi, drinken we een koffie in een bar/restaurant. Maar al snel hebben we de telefoon shop gevonden waar we een lokale sim kaart met data kopen. Zo kunnen we ook vanop de boot online. Toch net iets handiger.
  • Groenten, fruit en vlees is wat minder gemakkelijk. In de lokale supermarkt die gerund wordt door een Chinese familie is het altijd afwachten wat er beschikbaar is. Fruit is beperkt tot appelsienen en bananen, bij de groenten is wat meer keuze, wortels en paprika zijn er altijd, voor andere groenten moet je op de juiste dag in de winkel zijn. Onze maaltijden beperken zich tot kip, kip en nog eens kip. Gehakt, biefstuk of worstjes daar kunnen we alleen maar van dromen maar we passen ons aan en ik slaag erin om lekkere menu’s op tafel te zetten!
  • De meest goedkope manier van reizen op het eiland is meerijden met een Aluguer, een kleine busje waarin 15 zitplaatsen zijn. Er rijden honderden zulke busjes rond, zij zorgen voor verbindingen tussen de dorpen. Je stapt op, zoekt een plaatsje, wacht tot het busjes helemaal vol zit (hiervoor heb je soms wel geduld en tijd nodig) en betaalt 0,5 euro per enkele rit.
In lokaal busje “den aluguer”

Feestjes

De 24ste december organiseren we een kerstlunch met 5 verschillende boten (Vlaamse en Franse) in het beste restaurant met zicht op de baai waar alle boten op anker liggen. We zitten allemaal aan een lange tafel als één grote zeil-familie. Het is een gezellige bedoening, starten eerst met een aperitiefje waardoor de Vlaamse boten opeens heel erg goed worden in Frans spreken. De uitgebreide lunch komt voor ons ook goed uit want nog voordat het eten wordt opgediend stopt de taxi met mijn ouders en Leander recht van de luchthaven. Het is geweldig om hun terug te zien, te kunnen knuffelen. We schuiven extra stoelen aan de tafel en we bestellen nog snel wat voor hun. We babbelen honderd uit, genieten van het lekkere eten, de lokale wijn, het gezelschap. Dit is een mooie start van de kerstdagen.

Zeilersfamilie

Nathalie en ik verdelen de “kook taken” voor ons kerstdiner. Wat hapjes vooraf, kip met kokossaus, rijst en een groentenschotel uit de oven. We krijgen een prachtige zonsondergang cadeau tijdens onze aperitief. JM speelt wat kerstliedjes via zijn playlist en we babbelen en knabbelen de zelfgemaakte gerechten.

Het is een erg gezellige avond, ik geniet van het gezelschap en de locatie. Dit is de eerste kerst op onze reis, toch wel speciaal en nog specialer omdat we hem mogen delen met mijn ouders.

De volgende dag worden we weggejaagd door de politie. Er worden grote zeeschepen verwacht in de haven en we liggen net te ver binnen de boeien lijn achter ons anker.

Er zit niks anders op dan anker op te gaan, maar uit ervaring weten we al dat het niet gemakkelijk is om een andere plek te vinden. Er liggen veel boten op anker, erg weinig plaats dus om ons anker te droppen. We vinden een plek, laten het anker vallen en wachten af. De boot wordt door de wind gewoon achteruit geduwd, we blijven gaan. Conclusie: het anker krabt. Ik haal het opnieuw op en we proberen het op dezelfde plek opnieuw, weer hetzelfde verhaal. Het anker houdt niet in deze ankergrond, het blijkt modder te zijn, daarin krijgt je anker erg moeilijk houvast, mijn ouders hebben ook een paar slechte “modder-ervaringen” met de Jakker.

We proberen een andere plek, ook daar hebben we 2 pogingen nodig voordat de boot blijft liggen, helaas liggen we weer net over de boeien lijn. We zijn het hele gedoe beu en blijven liggen. Natuurlijk jaagt de politie ons de dag erna opnieuw weg. Maar er is ondertussen een boei vrijgekomen die verankerd is aan een grote betonblok in de bodem, we gaan hieraan liggen zodat we het hele verhaal van ankerperikelen eindelijk oplossen.  Dit is nog erger dan parkeerplaats zoeken op de Carrefour parking bij kerstdrukte. Achteraf zien we dat wij niet de enigen zijn met dit ankerprobleem, ook andere zeilboten proberen tevergeefs te ankeren op onze eerder plekjes.

Uitstapjes

Met zijn 216km² (30km bij 12km) is Sal een vrij klein eiland. Het ligt dichtbij de kust van Afrika, het regent gemiddeld 5 dagen per jaar (waarvan wij er 3 mochten meemaken) dus buiten wat doornachtige struikjes is er niet veel groen te vinden op het eiland. Heel veel bezienswaardigheden heeft het eiland niet te bieden, maar we laten ons verrassen door een paar toeristische locaties.

We stappen met zijn allen in een lege aluguer in Palmeira en vragen een privé rit naar de salinas de Pedra de Lume. Jean-Marc onderhandelt wat over de prijs en dan zijn we weg. Aan de andere kant van het eiland werd van 1804 tot 1985 in deze zoutpannen zout gewonnen in een oude krater. De kraterrand ligt 39m boven zeeniveau maar de krater zelf ligt onder het zeeniveau waardoor er zoutwater in de krater binnensijpelt en er dus zout gewonnen kan worden. Er werd zelfs een kabelbaan gebouwd in 1921 zodat tonnen zout naar de nabije haven kon getransporteerd worden.

Hiervan schiet enkel nog het houten skelet over. De beperkte zoutwinning die nu nog overblijft, dient voornamelijk voor toeristische en cosmetische doeleinden. Je kan het lokale zout dan ook kopen in het bijhorende winkeltje aan de salinas.

We wandelen door een tunnel de krater binnen en krijgen meteen een prachtig uitzicht over de gekleurde zoutpannen, deze worden volledig ingesloten door de perfect ronde krater. We wandelen verder naar beneden en nemen een kijkje bij de zoutpannen. Daar waar het water reeds is verdampt, lijkt het gekristalliseerde zout wel op bevroren water met dezelfde witte schijn. Heel vreemd om hierop te lopen in short en T-shirt. Wat verderop staat er nog een centimeter water bovenop het zout en krijg je mooie weerspiegelingen van de zouthoopjes die reeds verzameld werden.

We hebben genoeg gezien, tijd om volledig te baden in het zoute water. Zwemmen is hier echt onmogelijk. Als je een poging doet om te zwemmen, drijven je voeten meteen omhoog, zo kan je niet zwemmen. Drijven is het enige dat je kan doen, zelfs met handen en voeten boven water is dat geen enkel probleem. Het zoutgehalte is 27 keer hoger dan in de zee, het is dus oppassen geblazen met kleine wondjes en je mag zeker niet in je ogen blijven. Als we ons laten opdrogen in de zon is onze huid volledig bedekt met een wit laagje zout. Het is zoveel dat we onszelf op een heuse scrub-sessie kunnen trakteren. Wat zoet water is nodig alvorens we ons terug aankleden en we kopen een douche sessie voor 1 euro pp bij de uitgang van de salinas. Een werknemer schakelt je douche kraan open tot je bent afgespoeld, daarna wordt de kraan terug geblokkeerd. Na de douche voelen we ons als herboren met onze babyvellekes!

De volgende dag maken we een uitstapje naar Buracona oftewel de Blue Eye.

Het is een grottensysteem dat vanuit de zee hier in een gat uitmondt. Als de zon op de juiste hoogte staat, kleurt het water azuur blauw. We wachten op de juiste stand van de zon en zijn niet erg onder de indruk van de blauwe vlek in de grot maar het is een mooie locatie met verschillende blowholes langs de zee. We wandelen wat rond, drinken iets en wandelen de 5 km langs de kust terug naar Palmeira. Af en toe wat beweging kan geen kwaad, op de boot loop je niet veel rond. We belonen onszelf met een portie frieten in een lokaal restaurantje als we in Palmeira toekomen, maar die kunnen toch niet tippen aan de eerste de beste Belgische frituur.

Een andere activiteit die op het programma staat is kitesurfen, of we willen toch starten met het begin ervan. Thiery van SY Ornella is kitesurfer en reeds in Tenerife hebben we afgesproken om dit te starten, hij wilt het ons leren.

Kitebeach is hét strand om dit te leren, de wind is aanlandig, het strand is wit, het enige nadeel zijn de koraal plekken op bepaalde plaatsen in het water. We starten met een herhaling van het vliegeren, als we de kleine wendbare vlieger voldoende onder controle kunnen houden, stappen we over op de grote kite, deze heeft een veel grotere oppervlakte en is trager dus normaal gezien ook beter controleerbaar. Thierry beveiligt ons met zijn harnas en houdt ons vast (letterlijk met zijn hand aan ons harnas) om te voorkomen dat de kite ons meters de lucht intrekt. Spannend dus. Het doel is “achtjes” maken met de kite, om deze constant in de lucht en onder controle te houden. Je leert dan ook aanvoelen in welke positie de kite power krijgt en hard aan je begint te trekken en in welke posities dat veel minder is.

In het begin heb ik het gevoel dat ik vooral moet zorgen dat de kite in de lucht blijft en dat is soms puur geluk. Vooral ikzelf, in vergelijking met JM, moet zorgen dat ik de controle over de krachten goed weet te controleren, anders vlieg ik letterlijk de lucht in.  Maar Thierry zegt dat ik goed bezig ben en na verloop van tijd krijg ik de feeling te pakken en controleer ik de 8-jes van de kite. Onvoorstelbaar hoeveel kracht achter die lap stof zit. We staan tot onze middel in zee, Thierry houdt mij vast en ik probeer de powerzones van de kite te controleren, dat lukt al behoorlijk alhoewel ik de helft van de tijd met mijn benen in de ‘lucht’ hang of in dit geval het water. De kracht die de kite heeft is echt indrukwekkend maar als je wilt dat de kite je op je board trekt, heb je die kracht natuurlijk echt wel nodig.

Met een board erbij zie ik voorlopig nog niet zitten, wel de logische volgende stap, volledig zelfstandig body draggen, je laat de kite 8-jes maken en in de powerzone laat je je lichaam door het water slepen. Even wennen in het begin maar na een aantal keren oefenen gaat het goed, dit is plezant! Je maakt nu ook gebruik van de kracht in plaats van dat je hiertegen vecht. Na een paar 100 meter ligt er een klein rif in het water, daar laten we de kite boven ons vliegen en wandelen via het strand terug naar de plek waar we opnieuw het water ingaan en weer met een volgende sessie door het water slepen. Dit is wel plezant, maar oh zo vermoeiend. Je bent constant super alert, we kijken steeds naar boven en verliezen de kite geen moment uit het oog, we wandelen heel wat meters door het water en we proberen ons lichaam te controleren tijdens het “bodydraggen”. Af en toe krijg ik een serieuze sinusspoeling als de kite me onderwater trekt. Maar ik slaag erin om de kite onder controle te krijgen. Ik begin het zelfs plezant te vinden.

We doen uiteindelijk allemaal een aantal pogingen om effectief te kite surfen met board, 1 keer lukt het JM bijna. Ik denk het gevoel ook te pakken te hebben maar als ik sta steeds maar heel even op het board alvorens ik terug het water in val en half verdrinkend de kite onder controle probeer te houden. De golven maken het erg moeilijk, je moet zoveel dingen tegelijk onder controle houden dat we heel wat meer pogingen nodig hebben dan een paar sessies. Dat is voor een andere keer.

Seppe slaagt er wel in om 500m op het board te kunnen staan. Het gaat erg goed met hem, hij heeft de kite onder controle, trekt zichzelf steeds opnieuw op het board. JM en ikzelf troosten ons met de gedachte dat hij zoveel jonger is dan ons en het zoveel eenvoudiger is om iets nieuw te leren.

Terwijl wij achter de kite door het water worden gesleurd, maken oma en bompa Jakker een lange strandwandeling langs het witte strand van Kite Beach. Ze vinden een klein schildpadje op het strand, net uit het ei gekomen maar het beestje heeft zijn tocht naar de zee om één of andere reden niet overleefd. We wisten dat hier schildpadden nesten maken op de stranden maar het is eigenlijk al net buiten het seizoen, misschien daarom dat dit kleintje het niet overleefde. Wist je trouwens dat de temperatuur in het nest het geslacht bepaalt?

Wat doen we nog zoal?

Er wordt dagelijks gedoken aan boord, vooral JM en Seppe gaan veel duiken met SY Ornella.

Aan de buitenkant van de haven ontdekten Seppe en JM een mooie muur met verschillende duikplaatsen. De eerste dagen is die redelijk moeilijk te bereiken vanwege de hoge zeedeining.

Ik moet toegeven dat het niet erg uitnodigt om in het water te springen langs een muur waar het ene moment de grote golven overheen spoelen en waar het volgende moment je effectief een muur van 3m hoog langs je ziet.

We doen onze kerstduik in deze condities, onderwater heb je iets minder last van de deining maar toch wordt je soms heen en weer gesleurd door de deining. Door al het opgewoelde zand is het zicht dan ook beperkt tot een meter of 5, het voelt even aan alsof we in een warme Oosterschelde duiken.

Een paar dagen later is de zeedeining afgenomen en duiken we er opnieuw. We dalen af in helder water, langs een muur die van onder tot boven bedekt is met gele koralen. Deze duikplaats dopen we dan ook “yellow wall”. Op 18m diepte ontdekken we een mega grote zeegrot, die we met lampen verkennen, op de bodem ligt wit zand, de wanden zijn begroeid en er houden zich misschien wel honderden vissen in op. We verkennen de grot even alvorens we verder duiken langs de gele muur. Wat een verschil met een paar dagen geleden.

Bijna dagelijks maken we ons wandelingetje door het dorp Palmeira, richting bakkerij om broodjes te scoren en dan passeer ik ook steevast langs de Chinese supermarkt om te kijken of de boot met extra groenten toevallig is gepasseerd. Net voor oudejaar wordt de halve winkel zowat leeggekocht door zeilers en lokale mensen, we moeten het bijna een week doen met onze voorraad en wat groene paprika’s die in de frigo liggen. Ach ja dan gaan we een keertje extra op restaurant. Het smaakt altijd in de lokale restaurants maar ook daar krijg je steeds dezelfde groenten op je bord.

En dan zijn er de siesta’s, Oma en bompa Jakker nemen elke namiddag hun siesta al lezend of doezelend in hun kajuit. Af en toe doen we mee, een moment van rust aan boord. Tijd om wat te lezen of te schrijven. Daarna is het tijd voor een koffietje, zittend in de kuip kijken we naar de TV van de baai om ons heen. Er is altijd wel ergens een dinghy die wegvaart of terugkomt uit het dorp, een nieuw zeiljacht dat binnen gevaren komt en keer op keer dezelfde problemen ervaart met de ankerplekken die wij ook al allemaal uitprobeerden maar waar het anker niet houdt of je slecht ligt ivm de binnenkomende deining en de surfgolven die zich dan vormen net langs je boot.

Oudejaar aan boord start met de Tijdloze 100 op StudioBrussel, sinds jaar en dag een traditie om naar deze lijst met tijdloze muziek te luisteren, af en toe mee te swingen of zingen. We streamen de lijst op de GSM en via bluetooth connecteren die op onze muziekinstallatie. We beginnen met de aperitief rond een uur of 5 en zijn helemaal in the music mode. Om 19u varen we met de dinghy naar de Ornella om daar verder te vieren, we combineren mijn hapjes met die van Nathalie en klinken op het oude jaar met een glas cava. Er wordt zelfs een danske geplaceerd. Desondanks is het niet zo gemakkelijk om wakker te blijven tot 12u, we gaan op de boot altijd veel te vroeg slapen. Maar we zijn gemotiveerd want JM en Thierry willen vervallen vuurpijlen afsteken. We wachten in spanning maar de eerste vuurpijlen geven slechts een miniknal, verder gebeurt er niks. De laatste 3 (van de 8 die we uitproberen) gaan wel de lucht in en dalen langzaam aan hun parachute naar beneden terwijl ze de halve baai verlichten in rood licht. Op de boten rondom ons worden ook vuurpijlen afgevuurd en de grote tanker aan de kade toetert luid en vuurt 5 vuurpijlen af.

En we babbelen heel veel, we proberen al bij te babbelen voor de komende tijd dat ons bezoek weer terug naar België vliegt en we niet weten wanneer we hun, vooral dan mijn ouders weer gaan terugzien. Zij willen graag terugvliegen naar de Jakker, hun zeiljacht in Nieuw Caledonië, zowat aan de andere kant van de wereld. Dat begrijpen we volkomen, maar op die manier is het natuurlijk niet simpel om een datum en een plaats te vinden om elkaar terug te zien. Gelukkig hebben we tegenwoordig wel overal goed internet (dat hopen we tenminste) en is een whatsapp telefoontje nooit veraf maar toch valt het afscheid erg zwaar.

Op de valreep doet er zich opeens een ook nog een probleem voor met onze elektriciteit aan boord een half uur voordat ons bezoek moet vertrekken. Het is een raadsel, 1 victron lader van de zonnepanelen lijkt defect, hij geeft niks, dan weer 100 watt… we koppelen hem snel af maar het controle paneel blijft maar uitvallen en terug aanspringen. We breken ons hoofd, halen de manual erbij totdat oma Jakker zegt: “Ah maar mijn rugzak bleef daarnet ergens achterhangen.” In die kajuit staan de zekeringen van heel wat dingen. Bompa Jakker controleert, zet de hendel van eentje terug in het midden… en het probleem is meteen opgelost. Oef… gelukkig. Zoveel stress net voor het afscheid nemen dat bevordert het sterk houden tijdens de laatste emotionele omhelzingen zeker niet.

We zwaaien ze uit als het busje wegrijdt van de visserskade in Palmeira.

Bye bye, we hopen jullie weer snel te mogen verwelkomen bij ons aan boord !!

4 reacties

  1. Nog op het nippertje daar geraakt! Super bedankt voor het fijn onthaal! Het gaat jullie verder goed 👍

  2. whouw , fantastische leesbrief … ik wou dat ik er ook eens kon bij zijn … hier is het saaie boel !! CORONA virus die nog steeds ervoor zorgt dat we gesloten zijn als discotheek … ik verheug me op jullie volgend verhaal . lieve nieuwjaarswensen en héél veel fun ! ik zie dat ludo ook ergens bij jullie is geraakt ,doe hem de groetjes ,dikke knuffel vanuit belgie