Een speciale ontmoeting

Route: Valencia – Calpe – Torrevieja
Positie: Almerimar

We zijn ondertussen een week verder en mijn laptop had er geen zin meer in. Jean-Marc heeft nog eerste hulp toegepast door de batterij eruit te halen, laptop ontladen en terug erin maar geen beweging in te krijgen. Ook op de spoed, in de vorm van een Spaanse computer winkel in de volgende stad op 3 kwartier met de bus, kregen we het verdict dat het moederbord niet meer meewilde….op dit moment dus einde verhaal.

En natuurlijk ben ik toch wel wat data kwijt, onder andere mijn blogtekst die zo goed als af was…..dus even opnieuw beginnen.

• 

• 

Valencia!

Ik was er al eens op city trip ten tijde van de America’s Cup en heb er heel fijne herinneringen aan. Deze keer is mijn doel een echte flamenco avond bijwonen. Jaren geleden leerde ikzelf flamenco dansen bij Samina in Houthalen. Ze bracht me veel meer bij dan enkel de specifieke techniek en pasjes.

Flamenco is een cultuur op zich en wordt met veel passie gedanst, het samenspel tussen danser en muzikant, het publiek dat helemaal mee opgaat in de sfeer en enthousiaste ritmes mee klapt. Het hoort er allemaal bij en maakt er een complete ervaring van.

Op zoek naar deze ervaring doe ik mijn best om weg te blijven van de grote georganiseerde shows met diner. Na lang zoeken op internet vind ik een klein restaurant waar in het weekend flamenco optredens worden georganiseerd en het is toch wel toevallig zaterdag!
We reserveren een tafeltje en wandelen in de avond naar El Tablao de Flamenco El Toro y La Luna.
Het is een schitterende avond.

Het diner is heerlijk maar ik kijk vooral uit naar het moment dat de muzikanten beginnen te spelen. De danseressen doen hun best en ik geniet van de danspassen, de serieuze, misschien zelfs kwade, look op hun gezichten en het ritme dat gestampt wordt. We zitten vlak langs het podium en zijn omringd door locals die enthousiast meeklappen op de typisch Spaanse manier. Dit is echt wat ik hoopte te zien, ik neem het met volle teugen in me op en geniet van elke minuut. Een mooie nieuwe herinnering aan Valencia.

• 

• 

• 

De volgende dag verkennen we de stad met onze electrische steps. Bewonderen de gebouwen van het kunst museum. Ze werden gebouwd in de vorm van een skelet van een walvis, erg speciaal. We rijden door het grote stadspark en verkennen de oude stad, eten churros en genieten van de typische Spaanse hoge gebouwen.
Maar dan is het weer tijd om de rust van de zee op te zoeken.

• 

• 

Een speciale ontmoeting

We vertekken richting Calpe en zeilen met een aangename bries richting Cabo la Nao. In de namiddag valt de wind weg, de motor gaat aan en we rollen de genua in.
Wat zie ik daar?
Een zwarte vin in het water, zeker geen dolfijn. Een haai?

Nee, veel te spits. We draaien de boot en dan zie ik het….een mola mola!!! (maanvis)
Ik weet dat er nu iemand aan boord super gelukkig is!

• 

• 

JM heeft al bijna hemel en aarde bewogen om al duikend een maanvis te zien maar dat is er nooit echt van gekomen.
Deze ligt rustig aan de oppervlakte te zonnen met als doel de parasieten op zijn huid te doden. Hij stoort zich helemaal niet aan onze aanwezigheid en blijft rustig dobberen terwijl wij uitgebreid foto’s nemen, de mola mola bestuderen en genieten van deze vis die hier helemaal alleen voor ons in de zee ligt te dobberen. JM kan het niet meer aanzien en MOET het water in.

Dit is niet evident want ons grootzeil staat nog op dus met kleinste beetje wind begint de boot te zeilen. En dat kan je al zwemmend niet bijhouden. Maar ik weet dat ik hem niet kan tegenhouden. Hij belooft de boot steeds vast te houden… vanaf het zwemplatform en zwemtrap gaat hij het water in en filmt de mola mola. Van zodra hij in het water is , zwemt de maanvis weg richting de diepte. Maar het was een zeer mooie encounter!

’s avonds ankeren we in een baai met zicht op de rots van Calpe. We genieten vanop ons dek van de avonduurtjes en krijgen een mooie zonsondergang cadeau.

• 

• 

• 

De volgende ochtend vertrekken we al vroeg richting Torrevieja. Vandaag zijn de weergoden ons minder goed gezind. We starten de trip op motor maar al snel heisen we de zeilen want er komt wind opzetten.

Al snel stuiven we door de baai van Benidorm. De wind blijft toenemen en we zien al snel 25knopen op de windmeter. Hoog tijd voor een rif in het grootzeil. Dit wilt zeggen dat we het zeil een stukje laten zakken en de oppervlakte verkleinen zodat de wind er minder vat op heeft. Op die manier kunnen we op een meer comfortabele manier de harde wind trotseren. We zetten het eerste rif, dit ging vrij vlot. Meteen erna beslissen we om het tweede rif ook maar te zetten want de wind blijft toenemen. Tenslotte rollen we de fok nog een heel stuk in zodat ook die oppervlakte kleiner wordt, nochtans vliegen we met veel minder zeil oppervlak met quasi dezelfde snelheid als ervoor richting Torrevieja. 33knopen wind, wat wil je??

De golven bouwen zich op maar ons bootje gaat er gewoon overheen hoewel je er elke extra grote golf van overtuigd bent dat die in de kuip zal breken. Elke golf blijft spannend.
In de late namiddag neemt de wind een beetje af en wordt het aangenamer aan boord, zodat ik wat eten kan koken.
Dat is niet evident. Alles wat je ergens neerlegt, vliegt met de volgende golf door de boot of op de grond (tomaten bijvoorbeeld).
Ook je potten en pannen moet je vastzetten, met de daarvoor voorziene speciale klemmen, op het kookvuur. Het kookvuur zelf is cardanisch, dit wil zeggen dat het losstaat en op zichzelf kan bewegen, zodat de inhoud van de pot waterpas blijft, ook als de boot scheef gaat of beweegt in golven. Het neemt wat meer tijd in beslag en je moet er wat op oefenen om vlot tot een eindresultaat te komen maar de pasta smaakt heerlijk!

• 

• 

•