Drijvend dorp op het Spaanse Water

Drijvend dorp op het Spaanse Water

Route: Bonaire – Curaçao

Positie: op anker in het Spaanse Water (Curaçao)

Na het strakke duikprogramma in Bonaire is het tijd voor wat drogere activiteiten in Curaçao.

We lagen bijna een maand in de marina en het is echt heerlijk om terug op anker te liggen, de muggen en vliegen die als verstekeling vanuit Bonaire zijn meegekomen, verdwijnen van de boot na een grondige spuitbeurt met insecten spray en de altijd aanwezige wind zorgt voor verkoeling in de boot. Zelfs ’s avonds bij sunset hebben we geen last van de muggen, aan land is dat natuurlijk heel wat anders daar word ik letterlijk opgegeten.

We hebben meteen een druk sociaal programma, Zelda is met ons meegezeild vanuit Bonaire maar hier op het Spaanse Water liggen nog andere vrienden op ons te wachten. Inge en Lauren zijn nog steeds als girls alleen aan boord van Sylvia. En ook de Suret ligt hier op anker. Onze agenda is dus meteen volgeboekt met bezoekjes aan boord en etentjes in de restaurants in de Pier. Op dinsdagavond is het hamburgernacht bij “Uncle J’s”, woensdagavond is filmavond in Willemstad, op donderdagavond organiseert the Pier het cruisers diner en dan zijn daar tussendoor nog de andere activiteiten aan boord van de verschillende boten.

Het is een gezellige bende en we genieten van de sociale activiteiten.

Helaas is ook tijd voor afscheid, William de zoon van Allan vliegt terug naar Noorwegen. We hebben samen heel veel gedoken, vele gezellige avonden gehad bij een Amstel bright. Dus het is erg jammer dat hij moet vertrekken. Vooral Leander ziet hem niet graag vertrekken omdat William een beetje een tegengewicht is in het overwicht aan vrouwen aan boord van Zelda.

En dan is er het weerzien met solo zeilster Roxana. We ontmoetten haar op Dominica tijdens de Yachties BBQ’s op zondagavond. Ze fleurde die avonden op met haar sprookjesachtige sjieke jurken  (in compleet contrast met de outfits van de doorsnee zeilersvrouw) en haar uitgebreide, heel afwisselende repertoire op de viool. Ze liet de muzikale orkestwereld achter zich en koos voor de zee, hete leven aan boord en een zeilreis van onbepaalde tijd. Ze kocht haar 30 voet zeiljachtje in Martinique, zeilt van eiland naar eiland en bekostigt haar reis met het geld dat ze verdient met haar viool (youtube Sailing Rox)

Hier in Curaçao speelt ze op vaste tijden in een aantal restaurants en bars. Het is via Belle Fleur, Bryce en Laura leerden we ook kennen in Dominica, dat we over haar optreden in een ontbijt bar in de buurt horen. Evenals zij, zijn ook wij van de partij. We verrassen Roxana met onze aanwezigheid en genieten van haar mooie viool muziek.

JM organiseert nog wat extra avonden optredens voor haar in de restaurants waar zeilers avonden worden georganiseerd.

En ook niet onbelangrijk, we helpen haar op naar het Spaanse Water te komen. Door motorpech was ze gedwongen om in een baai te ankeren die gemakkelijk te bereiken was zonder motor. Een erg idyllische baai aan Playa Santa Cruz, maar helaas ver weg van Willemstad, het Spaanse Water en de zeilers community. Op ons aanraden zeilt ze naar het Spaanse Water. We houden contact en als ze in de buurt komt, slepen Allan en JM haar met de grote dinghy van Zelda door het smalle kanaaltje en de vele bochten naar de ankerplaats van het Spaanse Water. Hier is het gemakkelijker om dingen gedaan te krijgen, contacten te leggen met andere zeilers en de bus naar de stad te nemen.

Als dank speelt ze een complete set op de Zelda voor ons allemaal. We zorgen voor pizza’s en genieten van een mooie muzikale avond in fantastisch gezelschap.

Water en andere fun

Leander is ook gelukkig. We hebben hem ingeschreven om op zomerkamp te gaan bij het Aquarium van Curaçao. Elke dag worden er activiteiten georganiseerd rond een bepaald thema. Het is ook daar dat hij Tim leert kennen, een Nederlandse jongen die hier op het eiland woont met zijn ouders. Eindelijk heeft hij een jongen gevonden van zijn leeftijd om mee te spelen. Tim komt aan boord spelen en ze zitten heel de namiddag in het water. Later gaat Leander ook naar Tim zijn thuis. Het zomerkamp duurt een week en na die 5 dagen is Leander letterlijk uitgeput. Hij heeft alles gegeven is niet te genieten en heeft een paar dagen nodig om te bekomen van de drukke dagen met snorkelen en dolfijn interactie.

We maken een “swing” van de spiboom aan de mast. Als je van de preekstoel helemaal vooraan op de boot springt, zwier je aan het touw helemaal tot halverwege de boot. Leander springt ervan af tot hij blaren op zijn handen heeft. Iedereen probeert het wel een keertje.  Een leuke activiteit.

“Suppen” is een andere activiteit. We blazen de Stand Up Paddle board op en Leander supt dagelijks een rondje, op zijn knieën dus hij heeft nog wat training nodig, Spaanse Water. Hij gaat dag zeggen bij alle boten die hij kent.

Allan tuigt zijn windsurf op en we volgen allemaal les bij hem. Hij vaart geduldig achter ons aan, roept aanwijzingen en sleept ons terug tegen de wind in als we teveel zijn afgedreven.

Leander vecht met het zeil maar krijgt het ook omhoog getrokken en hij is erg gemotiveerd om het te doen. Hij is goed bezig!

Na de eerste lessen slaag ik erin om het zeil uit het water te krijgen en het even vast te houden. Na de tweede les lukt het al wat beter. Marianne kan al redelijk surfen en door naar haar te kijken met uitleg van Allan lukt het me daarna ook erg goed om een track te zeilen en het zeil te controleren. Heel erg cool om de snelheid van de board te voelen en de druk van de wind in het zeil!

Er is nog veel te leren maar het verbaast me hoe snel ik ermee weg ben. Dat surf hoofdstuk wordt zeker nog vervolgd!

Blue Room

De Blue Room is een grot met toegang via de zee waarin je kan snorkelen. Samen met Zelda rijden we naar Playa de Santa Cruz, het is zondag en het strand is volgepakt met lokale families, handdoeken en BBQ’s die wel op heuse keukens lijken. We laten dit (te) drukke strand snel achter ons en wandelen richting Blue Room. Het pad brengt ons doorheen doornige struiken, over een ander strand, en dan na 30min volgen we het bordje “blue room”. We komen uit op een rotsachtige kust maar zien geen ingang van waar we staan op de rotsen. Na de zweterige wandeling ziet het turkooisblauwe water er heel uitnodigend uit. In het water springen en snorkelen is geen probleem maar terug uit het water geraken? Er is geen strand in de omgeving, enkel rotsen.

Jean-Marc springt van boven in het water en gaat op verkenning met snorkel. Eén keer in het water, is het meteen duidelijk waar de grot zich bevindt. En bovendien vindt Jean-Marc een plek waar het vrij simpel is om uit het water te klauteren. Dus we springen met nog een paar personen in het water en gaan op onderzoek in de Blue Room. Het plafond aan de ingang is niet zo hoog en af en toe slaat de deining er tegen, het is dus even goed uitkijken en dan met de juiste (niet te hoge) golf snorkel je naar binnen. Een keer in de grot zie je waar de naam vandaan komt. Als je naar buiten het licht in kijkt, kleurt alles blauw. Er hangt een grote school mini visjes aan de ingang, zij zoeken beschutting in de grot voor grotere jagers.  Het is heel erg mooi om te zien en we genieten van het verkoelende water. Buiten de grot bewonderen we nog een paar heel erg mooie koralen die je niet elke dag tegenkomt. Even later zijn we terug verfrist en klaar voor de wandeling terug naar de auto.

Werk aan de winkel

Zoals steeds als we niet zoveel duiken, wachten er wel wat bootklusjes op ons. Deze keer is het nodig om ons teak dek te behandelen. Als het dek nat is, komt het hout los in de vorm van fijne pluisjes. Tijd dus om de 3 producten weer eens boven te halen en veel tijd uit te trekken om de hele oppervlakte van het dek te behandelen. Eerst maken we het volledige dek schoon met “teak cleaner”, daarna is het de beurt aan de “teak renovator” om vervolgens elke cm in te smeren met de “teak sealer”, dit is een soort olie die door het hout wordt opgeslorpt en bescherming biedt tegen weer en wind. Dit is allemaal snel neergeschreven maar als je weet dat we de eerste 2 producten met een handspuitje over het dek verspreiden en de sealer met een verfborstel aanbrengen, kan je uitrekenen hoeveel tijd hierin kruipt! We proberen de heetste uren van de dag te vermijden maar we zitten toch heel wat uurtjes te zweten op ons knieën op het dek. Na 6 dagen is het dek klaar. Het hout van de kuip moet ook nog onderhanden genomen worden maar dit hout is in betere staat en daar leven we momenteel vooral dus dat klusje stellen we nog even uit.

Emotionele dagen.

Maar niet alles is rozengeur en maneschijn. Sue van Suret doet een stomme move met overstappen van de ene dinghy in de andere aan het dinghy dock. Ze schuift uit, komt fout neer en breekt haar voet. 6 weken gips is het verdict.

Ze was gestart met surf lessen en ging regelmatig snorkelen, helaas is ze nu gebonden aan de boot en kleine landuitstapjes en dat vindt ze helemaal niet tof.

Leander krijgt het aanbod om wat zakgeld te verdienen als hij Reto helpt met het onderwaterschip van Suret schoon te maken, anders helpt Sue maar dat kan nu niet.

Tijdens het schoonmaken van de schroef, blijft Reto ergens achter hangen en verliest zijn trouwring die meteen naar de bodem zinkt.

Een paar dagen eerder hebben we het hele verhaal over hun trouwringen gehoord. Het zijn 2 unieke stukken, speciaal voor hun ontworpen en op maat gemaakt. Een emotionele ramp dus om die ring te verliezen! We leven erg met hun mee en bieden uiteraard aan om al duikend op zoek te gaan naar de ring. Helaas is een ring geen loodpocket of masker, dat is iets gemakkelijker om terug te vinden. Al snel komt JM tot de conclusie dat het zoeken is als naar een speld in de hooiberg, het zoekgebied is heel erg groot doordat de boot continu zwaait achter het anker en de bodem is een combinatie van modder en 15cm hoog zeegras. Een klein object als een ring kan je dus niet op de bodem zien liggen en de kans is heel erg groot dat de ring in de modder gezakt is.

Maar JM organiseert zich en versiert een metaal detector in bruikleen van een Belgische catamaran in de buurt. We zetten een heel zoekgebied af met de lijntjes van onze oppervlakte boeien en gaan aan de slag met de metaal detector. Met lege flessen komen we boven, maar helaas zonder ring. Dit hebben we ingecalculeerd en plannen de volgende dagen steeds weer een duik om verder te zoeken in het gemarkeerde gebied. We stellen ons wel de vraag hoeveel tijd we zullen moeten spenderen om de ring te vinden. Het is op de derde dag en met de laatste 10 bar in zijn fles dat JM een trilling voelt in de metaaldetector en nadat hij met zijn hand in de motor graaft, eindelijk de ring terug bovenhaalt. Hij lag 10cm diep, begraven in de modder. Een onmogelijke opdracht om dit zonder metaaldetector te doen.

Het is een erg emotioneel moment! JM weet wat de ring voor Sue en Reto betekent! Iedereen heeft tranen in de ogen. Ze zijn supergelukkig! De avond, inclusief viool optreden van Roxana in een restaurant langs het water kan absoluut niet meer stuk!

Avontuur op Klein Curaçao

De nieuwe gasten, zus van Marianne en haar vriend Kit, aan boord van Zelda zijn ook duikers. Na bijna 2 weken op het Spaanse water groeit het plan om weer eens uit te varen. We maken plannen om naar Klein Curaçao te zeilen, daar zijn mooie duikspots, helder blauw water onder de boot en een eiland om te ontdekken. Maar daarvoor moet je eerst wind en zee trotseren, met de overheersende winden ligt Klein Curaçao meestal recht in de wind. We beslissen er heen te varen op motor, we bonken door de golven, boot en crew zien af gedurende de 12 mijl naar het eiland. Maar ons geduld wordt beloond, 3 uur later liggen we aan een boei in turkoois blauw water naast Zelda. Er kan naar hartenlust worden gezwommen, gesnorkeld en gedoken.

Leander gaat snorkelen terwijl JM en ik een verkenningsduik maken achter de boot. Een tiental meter achter de boot is er een mooie drop off. We spotten veel koraal duivels en met onze half afgebroken Hawaian sling (normaal zijn er 5 weerhaken maar er schieten er nog 2 over, de rest is afgebroken tijndens de jacht) slagen we er toch in om 5 dikke exemplaren in onze buis te steken.

JM organiseert een workshop aan boord van Zelda met de hele uitleg hoe je een koraalduivel veilig fileert. Vergeet niet dat deze vis giftige stekels heeft op zijn rug waar je erg voorzichtig mee moet zijn. Alles gaat goed en de filets gaan de koelkast in voor de BBQ van de dag erna.

Het is ook weer de tijd van de maand voor een ostracod duik (uitleg over de ostracods kan je lezen in mijn vorige blog), het is misschien nog niet dé ideale dag na volle maan maar we wagen onze kans. Tijdens de nachtduik worden we bijna weggeblazen zo’n sterke stroming staat er. Niet ideaal want om de ostracods te kunnen zien mag er geen lichtvervuiling zijn, dus lampen uit. Er is super veel bioluminiscentie dus de andere duikers zien is niet zo heel moeilijk. Als we aan de drop off zijn, krijgen we het complete schouwspel van de ostracods te zien. Het lijkt wel alsof ze opstijgen uit het rif, een rij van lichtjes die steeds boven elkaar worden geplaatst. Heel fascinerend om te zien, maar er staat nog steeds een serieuze stroming, dus zwemmen geblazen om ter plaatse te kunnen blijven handen, je moet opletten dat je niet tegen het rif of andere duikers aan zwemt. Maar alles gaat goed en we kunnen genieten van een mooie nachtduik.

De volgende dag gaat JM op jacht naar meer lionfish samen met Kit. Ter vervanging van de kapotte hawaian sling neemt hij een speer met 3-tand van de speargun mee. Maar dan gaat het mis. Tijdens de duik jaagt hij op een lionfish, de speer ketst af op een rots en de botte achterkant doorboort de muis van zijn hand. Hij moet de achterkant van de speer echt uit zijn hand trekken, zo diep is de speer gegaan. Gelukkig is er geen ader geraakt en de lionfish bekoopt het uiteindelijk toch met zijn leven.

Door dit voorval is de vangst wat aan de magere kant, er zitten slechts 2 vissen in onze buis.

Maar eerst moet ik mijn probleem met wonden/bloed aan de kant zetten en JM zijn hand verzorgen. Het bloeden is gestopt maar de wond moet worden schoongemaakt. Dat lukt nog maar van zodra JM begint uit te leggen tot waar de achterkant van de speer zijn hand heeft doorboord, krijg ik het moeilijk. Maar het “trukje van de limoen” werkt, telkens ik me niet goed voel, lik ik aan een halve limoen en dat helpt verbazingwekkend goed. Ik slaag erin zijn verhaal te aanhoren en zijn hand te verbinden zonder flauw te vallen. En ja, dat is in het verleden toch al een paar keer gebeurd…

Als ik klaar ben, krijgen we een bericht van Zelda. Tijdens het schoonmaken van de lionfish werd Kit 2 maal in zijn hand gestoken door de andere nog steeds levende lionfish in het bakje. Oh nee, dat is zo pijnlijk. Ik herinner me nog die keer in Columbia toen Jean-Marc en ik naar iemand gingen kijken die gestoken was “om bij te leren”. Het enige dat ik nog weet is dat zijn hele hand blauw–zwart zag en toen werd ik wakker in Jean-Marc zijn armen…. Ja inderdaad dat was 1 van de keren dat ik ben flauw gevallen door teveel details…..

Om het gif te neutraliseren moet Kit zijn hand zo lang mogelijk in zo heet mogelijk water houden. En hij neemt een erg zware pijnstiller die niks wijzigt aan het pijnniveau. Hij ziet echt af van de pijn, de hele namiddag maar dit zorgt wel voor coole video’s voor zijn youtube kanaal “the adventure cook”.

We beslissen toch om ’s avonds de BBQ op Zelda te laten doorgaan. Kit voelt zich wat beter en we hebben wel nood aan een gezellige avond. Terwijl Marianne en Kristine de slaatjes voorbereiden, maak ik met assistentie van Leander mojito’s voor iedereen. Met onze dinghy vaar ik regelmatig even terug naar Blowing Bubbles voor extra glazen, ijsblokjes etc.

Het is een erg gezellige avond rond onze Lotus gril tot ik op een bepaald moment tot de conclusie kom dat onze dinghy weg is. Hij was vastgebonden op de kikker aan de achterkant van Zelda maar die plek is nu leeg.  Oh nee, dit is ongeveer vergelijkbaar met het gevoel als je auto niet meer op zijn parkeerplaats staat! Zonder dinghy zijn we helemaal ontriefd, je geraakt niet meer aan de kant of op duikplaatsen, kortom je kan niets meer!

Het is ondertussen 21u en echt pikdonker. Jean-Marc en Allan aarzelen echter niet en springen meteen in de grote dinghy van Zelda, gewapend met marifoon en een zoeklicht. Ondertussen proberen we op de radar de dinghy te identificeren maar het is onmogelijk te zeggen of dat ene stipje dat heel even oplicht een golf is of onze dinghy. Met de 15 knopen wind die er staat, mag er niet geaarzeld worden. Elke minuut wordt onze dinghy verder van ons weg geblazen. Jean-Marc en Allan varen de nacht in, vanop de flybridge volgen we hun met de verrekijker en marifoon. Ze laten de dinghy regelmatig driften en berekenen de snelheid en hoek waarheen onze dinghy zou kunnen driften. Allan heeft navionics, een navigatie app met zeekaarten, op zijn GSM staan en op die manier kunnen ze de afstanden en hoek inschatten. Ze varen steeds verder weg en op het moment dat de communicatie met hun wegvalt, houden Marianne en ikzelf ons hart vast. Doordat de navigatielichten van de dinghy regelmatig niet te zien zijn, weten we beiden dat er hoge golven staan op volle zee, een dinghy kan wel wat hebben maar toch. En wat als de motor uitvalt? Of als de benzine op geraakt? Een driftende dinghy terugvinden op een ruwe zee in een donkere nacht is zoveel moeilijker dan zoeken naar een gouden ring die stilligt in de modder en wacht op het juiste moment om gevonden te worden.

Ik hoor het JM nog zeggen: “De zee geeft en de zee neemt”. Ik bedenk dat de zee Reto zijn trouwring heeft teruggegeven en nu onze dinghy in de plaats neemt.

Marianne en ik houden de lichtjes van de dinghy onophoudelijk in de gaten en maken al plannen om hun met Zelda te gaan oppikken als de lichtjes nog verder de zee op zullen gaan.

En dan opeens zien we een groen en rood lichtje tegelijkertijd. Normaal gezien wil je deze situatie ten alle tijde vermijden op zee, dit betekent immers dat de boot recht op je afkomt gevaren. Maar in dit geval lucht het ons allebei op, de dinghy is op de terugweg, trager dan traag maar we blijven afwisselend het rode en groene lichtje zien. Als ze erg dicht genaderd zijn, roept Marianne dat ze 2 boten ziet door de verrekijker! Ik kijk ook en inderdaad, Jean-Marc vaart in onze eigen dinghy naast die van Allan. Langzaam maar zeker, helemaal doorweekt en met zijn kapotte pijnlijke hand aan het handvat van de motor!

WAT EEN PRESTATIE !!

We kunnen amper geloven dat het gelukt is, ze zijn 3 mijl de zee opgevaren zo ver was onze dinghy al gedrift! Het is ondertussen anderhalf uur later en die sailors midnight om 21u die slaan we vandaag over. Doe nog maar een pintje! Hier moeten we allemaal even van bekomen!!

En die dinghy wordt vanaf nu vastgebonden met 2 verschillende knopen!

3 reacties

  1. Zoveel prettige en ook minder prettige avonturen. Maar allemaal even leuk verteld. En wat een knappe foto’s.

  2. Weer een prachtig en spannend verhaal.
    Wat een belevenis.
    Jullie zullen zeker blij zijn om binnenkort weer eens voeten op Belgische bodem te kunnen zetten