Divers paradise
Divers paradise
Positie: Harbour village marina
Na regenachtige namiddag ten gevolge van de stormwaarschuwing beslissen we om in de marina te blijven liggen.
Leander en onze vrienden, Erik en Angela komen op bezoek en we komen tot de conclusie dat het misschien wel handig is als zij gewoon een wandelingetje kunnen maken wanneer ze willen en we niet steeds met de bijboot heen en weer moeten varen als we aan een boei liggen. Het is niet omdat wij liever aan een boei liggen dat landrotten het ook zo zien.
En met zoveel duikers aan boord is het altijd handig om ongelimiteerd water van de kraan ter beschikking te hebben in de marina. Dus we genieten van wat extra luxe terwijl we vlak langs de beste duiklocatie van Bonaire liggen. “Something Special” ligt juist om de hoek van de haven muur. We springen van het achterdek af en zwemmen 30m om vervolgens via de boei af te dalen en onze duik te starten. Er is altijd wel iets speciaals dat we tijdens deze duiken ontdekken.
The pool is always open!
We duiken naar hartenlust met Erik en Angela. Maar ook een aantal bootvrienden duiken met ons mee. We varen met verschillende dinghy’s naar Klein Bonaire om daar de duikplaatsen te ontdekken. We geven zelfs verschillende specialty cursussen en vriendin Sue van de Suret doet haar intro duik en is meteen verkocht aan de onderwater wereld.
Drukke duikdagen dus op Blowing Bubbles. Tussen de navigatie duiken en nachtduiken door doe ik ook nog mijn best om frisse salades en energie rijke maaltijden op tafel te toveren. Er is nooit veel overschot daaruit concludeer ik dan maar dat het in de smaak valt bij onze gasten.
Op zondag beslissen we niet te duiken, in plaats daarvan plannen we een bezoekje aan de grotten hier in Bonaire. We bereiden ons voor met een afdaallijn, voldoende lampen en fris water. Iedereen ziet het helemaal zitten, ook de kinderen zijn in voor wat avontuur. Met behulp van een paar sterke mannen daalt iedereen af in de vochtig warme atmosfeer van de grot en bereikt het ondergronds meer. Terwijl we verkoeling zoeken in het zoete water, bewonderen we de stalagmieten en stalactieten die overal te zien zijn. We kruipen allemaal achter elkaar naar de volgende kamer, het water is hier op sommige plaatsen meters diep, dus een masker en snorkel is erg handig om de onderwaterpracht van de grot te kunnen bewonderen.
Ondertussen bereidt Jean-Marc de duik naar de derde kamer voor. Deze kamer ligt afgescheiden van de 2de, dit wil dus zeggen dat je er maar op 1 manier kan geraken; een grote ademteug nemen, onderwater duiken en richting de andere kamer zwemmen. De te overbruggen afstand is een meter of acht, niet heel ver dus met een beetje freedive ervaring kan je dit doen maar het probleem is dat je naar een donker gat duikt, mentaal is dat een grote uitdaging. Jean-Marc legt een pad van flikkerlichtjes op de bodem om de mentale stress wat te verkleinen. Hans en Grietje gewijs volg je dit pad onderwater om te weten waar je naar boven kan komen en je veilig boven water kan komen zonder je hoofd te stoten aan één of andere laaghangende stalagmiet. Jean-Marc duikt telkens met iedereen mee als veiligheid en ik blijf achter in de 2de kamer bij de rest die deze duik niet ziet zitten. In het verleden heb ik reeds meermaals naar de 3de kamer gedoken, ik weet dat ik het kan dus het is geen must meer.
Wat is er nu zo speciaal aan die 3de kamer?
Buiten het feit dat het voor de meeste mensen een persoonlijke overwinning is om naar het donker toe te duiken op één ademteug, kan je in de 3de kamer een halocline bewonderen als je een paar meter naar beneden duik. Wij zwemmen in zoet regenwater dat zich verzamelde in de grot maar het hele grottensysteem staat in verbinding met de zee, zout water dus. Hier in de grot ligt het zoet water als een dikke laag bovenop het zoute water. Als je in de 3de kamer in het water een paar meter naar beneden duikt, zie je dat heel duidelijk in de vorm van een wazig laagje tussen de 2 watersoorten, een beetje zoals de lucht trilt boven asfalt op een warme zomerdag. Speciaal dus om dit te kunnen bewonderen.
Als we weer allemaal veilig uit de grot geklommen zijn, rijden we richting Lac Cai aan de andere kant van het eiland. De rit erheen is off road langs de mangroves, we bewonderen honderden flamingo’s die in het water paraderen op hun steltpoten. In de lokale bar op het einde van de weg, drinken we een Amstel Bright en genieten van het lokale optreden van een paar muzikanten. Lunchen doen we in Jibe City, windsurfersparadijs. Tijdens de lunch kunnen we dan ook genieten van de kunstjes van windsurfers en een frisse bucket pintjes. De kids plonsen in het water. Na de relaxte zondag is het maandag weer tijd om ons duikprogramma terug op te pikken voor de laatste dagen duiken van onze gasten Erik en Angela.
We laten onze gasten ook kennis maken met de sociale kant van het zeilers leven en nemen hun mee naar de Sailers Open BBQ op woensdag avond, op donderdag avond mag de hamburger night bij Breeze ’n Bites niet ontbreken en tussendoor spenderen we nog een paar avonden aan boord bij onze buren van de Zelda.
Natuurlijk kan een uitstap over het hele eiland niet ontbreken. We nemen foto’s van de immer witte zoutbergen, de slaven huisjes van Red Slave en White Slave. We genieten van de rondrit langs het Goto meer. Het is duidelijk droog seizoen want het niveau staat erg laag, de weg staat zelfs niet onder water. Aan de oostkust rijden we off road naar de ruwe kant van Bonaire en vinden een paar indrukwekkende blowholes waar de golven zich doorheen persen.
De laatste dag mag er traditioneel niet gedoken worden door onze gasten (na het duiken mag je 24u lang niet vliegen) dus gaan we wat rondzeilen. Voor Jean-Marc en mezelf is het bijna een jaar geleden dat we nog “voor de lol” hebben gezeild. De laatste maanden zeilden we steeds om op een andere bestemming te geraken. Het is eigenlijk wel plezant om gewoon een beetje rond te zeilen en Bonaire heeft de ideale omstandigheden, er is meestal voldoende wind en een groot deel van de zee is beschut door het eiland waardoor er weinig golven staan. Ik stuur alles met de hand omdat ik er zelf lol in heb om nog eens op zo plat water te zeilen. Na een drietal uurtjes meren we de boot terug af in de jachthaven en gaan we met Erik en Angela nog voor een laatste drankje bij Karel’s bar en een laatste ijsje bij Gio’s dan is het tijd voor hun om terug naar huis te vliegen.
Het was een fijne tijd met veel mooie duiken en gezellige avonden. We hopen jullie snel terug te zien op een andere toffe locatie!
We pikken het zeilersleven weer op, hoewel er vooral veel wordt gedoken maar dit keer ook met de grote boot.
Aangezien SY Zelda een grote catamaran is en dat een stuk aangenamer is met veel duikers aan boord dan Blowing Bubbles, zeulen we al ons duikmateriaal naar de Zelda, heffen we genoeg duikflessen aan boord en nemen wat lekkers mee voor lunchtijd. We kiezen een aantal mooie duiklocaties uit en varen er met Zelda heen. Ze zijn steeds gemarkeerd met de typische gele boei waarop de naam van de duiklocatie geschreven staat. Hieraan mag je de boot vastleggen, de volgende stap is je klaarmaken, van het achterdek in het water springen en naar beneden zakken, we liggen altijd exact boven de duikplaats.
Zo verkennen we Klein Bonaire, Salt Pier and Bloodlet met SY Zelda. Het zijn goed gevulde dagen, iedereen aan boord duikt en snorkelt naar hartenlust. Tussendoor zorgen Marianne en ik voor een gezonde lunch, van al dat duiken krijg je immers mega honger.
We genieten van de altijd mooie dagen, af en toe worden we getrakteerd op een regenbui maar die zijn nooit van lange duur en wat verfrissing is altijd welkom.
En dan is het 4-5 dagen na volle maan, tijd voor een ostracod nachtduik. Ostracods zijn een soort van heel kleine garnaaltjes die deel uitmaken van het zooplankton en ze planten zich voort 4 tot 5 dagen na volle maan. Ze lichten op om een partner te vinden, dit is wat we willen bewonderen.
Maar om dit te zien, is er wat organisatie nodig. Je kan dit zien op de 3de tot 5de dag na volle maan, exact 45 minuten na zonsondergang zou het feest beginnen en het duurt ongeveer 20-30 minuten, en je duikt zonder lamp anders is er natuurlijk niet veel te zien van het onderwater vuurwerk.
We duiken vol verwachting in het water en ja hoor, reeds tijdens de afdaling is er enorm veel bioluminescentie. Rond de vinnen van iedereen zie je een hele krans van lichtjes in het water. Overal op het rif zien we de ostracods oplichten, op sommige plaatsen is het zelfs net of ze opstijgen uit de koralen.
Na een twintigtal minuten zetten we onze lampen aan en duiken verder, ook deze nachtduik stelt niet teleur. We spotten 2 mega grote langoesten, een berenkreeft en een grote reuzenspinkrab. Maar ook de jagende tarpons ontbreken niet. Ze zien eruit als grote sardienen die steeds vlak langs de duikers opduiken om te jagen in het licht van de duiklampen. Tot 4 stuks zwemmen rondom ons en we zien ze meerdere malen een vis opeten.
Na de nachtduik, praten we bij een fris Amstel Bright pintje na op de Zelda.
Maar stilaan zit de tijd in Bonaire erop en maken we ons klaar om richting Curaçao te vertrekken.
Tijdens de voorbereidingen vind ik een vogelnestje in ons grootzeil. Een week eerder verwijderde ik reeds een heleboel takjes uit de lazy bag waar het grootzeil in opgeborgen ligt, maar dat hield de vogeltjes niet tegen. Ze hebben hun nestje afgewerkt en er liggen 2 mooie groene eitjes in. Ik haal het er voorzichtig uit en we zetten het nestje in een palmboom. Helaas wordt het eruit geblazen door de krachtige wind. Ik voel mee met mama en papa vogel die hun kroost nooit zullen zien uitvliegen, maar een zeilboot kiezen als plek om je nest te bouwen is ook niet heel slim hé!
Leander kiest ervoor om de oversteek naar Curaçao op de Zelda te doen, een catamaran heeft over het algemeen minder last van golven dus minder kans op zeeziekte hopen we dan maar. De windkracht valt mee, maar de golven zijn ontzettend vervelend en Blowing Bubbles wordt alle kanten opgeduwd. Ik denk dat Leander de juiste keuze heeft gemaakt, ook op Zelda voelde hij zich niet helemaal top en heeft een paar uur geslapen maar bij ons aan boord zou het helemaal prijs geweest zijn.
We komen beiden veilig aan op het Spaanse Water, klaar voor weer een nieuw hoofdstuk in onze reis.