Diepste duik

Diepste duik

Positie: Spaanse Water, Curaçao

Wat is de meest gestelde vraag aan een duiker? Enig idee? Of heb je die vraag misschien zelf al eens gesteld?

Wel, dat is: “Hoe diep was je diepste duik?”

Dat is absoluut niet de reden waarom we duiken en we zijn niet bezig met een competitie om zo diep mogelijk te duiken. In de voorbije jaren hebben Jean-Marc en ik zeker al ettelijke diepe duiken gedaan naar wrakken of om grotere vis, lees hamerhaaien te spotten of als opleiding.

Hier in Curaçao plannen we nu onze diepste duik ooit. Nee, we gaan niet naar een wrak. En grote vis? Hopelijk zien we iets maar dat weet je nooit op voorhand.

Het wordt tevens onze gemakkelijkste duik ooit en we zullen niet nat worden. Hoe kan dat?

Wel, we boekten een duik met een duikboot.

Curaçao is gekend voor de duikboot basis van Substation. Zij bieden reeds sinds jaren duiken aan met hun onderzeeërs. Er is sinds kort een nieuwe in gebruik voor 5 personen met een grote koepel voor een heel uitgebreid onderwaterzicht langs alle kanten. Heel wat anders dan de duikboot vormige toeristische boten meestal met een glazen bodem om vissen te kijken die we al op verschillende plaatsen in de wereld zijn tegengekomen.

“Onze” duikboot

Een zestal jaren geleden zijn we al eens met een duikboot meegeweest in Port Villa, Vanuatu (aan de andere kant van de wereld) maar die ervaring bracht ons (slechts) naar 30m diepte, niets echt een nieuwe ervaring voor ons aangezien het grootste deel van onze duiken rond die diepte zit. Bovendien werd de duikboot toen ook gevolgd door een duiker die voedsel bij zich had om vissen rond de duikboot te lokken.

Dit is een heel andere ervaring, deze duik gaat zomaar even tot -200m. Ik vind het toch wel spannend om de controle van de duik uit handen te geven aan een piloot en in een duikboot te kruipen die gestuurd wordt door allerlei technologische snufjes aan boord.

Tijdens de briefing worden we op ons gemak gesteld. Er wordt erg veel rekening gehouden met de veiligheid. We leren dat er verschillende back-up systemen zijn moest er iets mislopen tijdens de duik. Bijvoorbeeld als er een probleem blijkt met de zuurstofvoorziening is er gedacht aan een back-up systeem dat nog 96u zuurstof geeft in de submarine. En zo zijn er nog verschillende extra veiligheidsmaatregelen. Ik krijg er wat meer vertrouwen in.  Na de briefing mogen we onze creativiteit loslaten op een piepschuim bekertje dat mee onderwater gaat en dan is het tijd om naar de duikboot te gaan. Sandalen en slippers blijven op de kant en we stappen via het zitje van de piloot in de duikboot. Je hebt meteen al zicht onderwater, de duikboot ligt immers reeds voor de helft in het water, niet op het water.

De fotograaf duiker is reeds in het water. In de koepel bevinden zich de 4 stoelen voor passagiers, daarachter zit de piloot omringd door alle instrumenten. We varen weg van de steiger terwijl onze piloot via de radio een update geeft van alle parameters (zuurstof, niveau van de batterijen en een aantal andere zaken) en krijgt toestemming om het luik te sluiten.

Hij positioneert de sub richting open zee en laat de U-boat onderwater zakken. Instinctief houd ik mijn adem in als het water over de koepel stroomt, dit is een gewoonte van veel in het water te zijn, maar hier blijft alles droog en gewoon ademen voelt heel natuurlijk. We zakken naar 10 meter diepte. Dit is voor ons heel herkenbaar, we hebben immers reeds verschillende duiken in de wateren van Curaçao gemaakt. Alvorens we dieper gaan, krijgen we nog een fotoshoot van de duiker fotograaf die langs de sub duikt.

Klaar?

Nu is het tijd om dieper te gaan. In geen tijd zakken we naar 60m en dieper. De piloot geeft op regelmatige basis een update van verschillende parameters aan het oppervlakte station. Langs de wand zakken we steeds dieper. We passeren de diepte van mijn diepste duik, 88m. In no time zijn we op 100m diepte, hier heerst een altijd aanwezige schemering maar eens je ogen eraan wennen, zie je alles vrij duidelijk.

Maar ons doel is nog niet bereikt, het wordt steeds donkerder terwijl we dieper zakken langs de wand. -200m is de diepte die we voor ogen hebben.

Tijdens de briefing haalde de piloot aan dat er een alarm gaat als de sub dieper zakt dan 200m, indien er geen actie wordt ondernomen door de piloot gaat de sub na 5 minuten automatisch aan de opstijging beginnen, dit is één van de vele ingebouwde veiligheden.

We willen dit wel eens controleren dus de piloot doet even niets meer en de sub zakt stilaan dieper, bij 200m gaat het alarm af, we zakken nog steeds een klein beetje en het is pas bij 205m dat we de luchtstroom horen en even daarna voelen we dat de stijging automatisch wordt ingezet. Indrukwekkend en het geeft een erg veilig gevoel!

We stijgen terug en maken een toer over de oceaan bodem, onze piloot blijkt ook een super onderwatergids te zijn, hij toont ons zeer specifieke vissen en zee-egels die niet voorkomen boven 150m diepte. We worden helaas ook geconfronteerd met de alomtegenwoordige vervuiling van de zee, op 160m diepte komen we een leeg bierflesje Amstel Bright tegen en even verder ligt een autoband op de zeebodem.

Op 50m diepte liggen 2 wrakken van slepers, even verder is er een drop-off met een zeer mooie en fotogenieke koraalblok. We genieten van de mooie gorgonen en koralen, identificeren verschillende koraalduivels, een barracuda zwemt voorbij en we zien verschillende groupers. Er is duidelijk meer leven op deze diepte dan op 200m!

We varen terug naar ons beginpunt, na een laatste controle van de parameters krijgen we toestemming om naar de oppervlakte te stijgen, op minder dan een minuut zijn we boven water. Dat is heel wat anders dan Jean-Marc en ik gewoon zijn bij diepe duiken. De decompressie tijd die we zouden hebben opgebouwd met een scuba duik zou ons verplichten om nog een hele tijd onderwater te blijven alvorens we op een veilige manier naar de oppervlakte kunnen gaan. Dit is een echte luxe duik!

Wat een ervaring!

Kijk hier naar de video reportage over onze diepste duik en geniet met ons mee!

En wat gebeurde er met de beschilderde piepschuim bekers? Door de druk tijdens de duik zijn het mini bekertjes geworden. Die krijgen een plekje aan boord, een mooi aandenken aan onze diepste duik.

Baby cups after the dive

Verwennerij aan boord

Maar Jean-Marc heeft nog een verrassing voor mij in petto. De man van de autohuur blijkt ook een masseur te zijn en JM heeft een massage sessie aan boord georganiseerd. Om 10u ’s ochtends pikt JM, Derick op aan het dinghy dock. Hij brengt alles mee, inclusief masseer tafel. Ik mag het geurtje van de massage olie uitkiezen en dan kruip ik op de masseer tafel die de mannen op het achterdek (ja inderdaad het klapdek) hebben geïnstalleerd. Het ziet er allemaal niet zo stabiel uit, hopelijk blijft de tafel staan als er golven voorbij komen van een passerende boot, als het ding valt dan lig ik ook in het water op zich nog niet zo erg. Maar uiteindelijk valt het toch wel mee, de tafel staat stabiel. Derick kan maar aan 1 kant staan dus voor hem is het wat moeilijker werken maar hij doet dat erg goed, ik merk er niets van. Na een half uurtje voel ik me als herboren. Hier zou ik wel elke ochtend aan kunnen wennen.

Maar stilaan wordt het tijd om weer eens richting Bonaire te zeilen. We moeten nog inkopen doen voordat we vertrekken en uitklaren. We richten onze pijlen op vertrek op morgen dus hebben nog wel even tijd om alles te regelen totdat ik het weerbericht nog eens gedetailleerd bekijk. Er is weer een tropical wave op komst (het orkaan seizoen is duidelijk nog niet voorbij) die niet enkel onweer zal meebrengen maar mogelijk uitgroeit tot tropische storm of orkaan. We wisten dat die eraan kwam maar de ontwikkeling ervan lijkt opeens sneller te gaan. We beslissen nog om vandaag te vertrekken maar er moet nog heel wat gedaan worden. Uitklaren, inkopen heb ik gelukkig gisterenavond al gedaan, Roxana heeft nog wat assistentie nodig bij de reparatie van haar motor en we moeten de hele boot weer opruimen om in zeilmodus te komen. Werk aan de winkel dus, we beginnen er meteen aan, rond half 4 zijn we klaar, nemen we nog snel afscheid van de Zelda girls en Inge. Helaas is er geen tijd meer om iedereen dag te zeggen die we op het Spaanse Water ondertussen hebben leren kennen. We gaan ervan uit dat we de meeste wel weer ergens zullen ontmoeten.

Selfie met Roxana (de violiste)

Om 16u varen halen we het anker op en varen het Spaanse Water uit. Het eerste stuk richting Klein Curaçao is heel scherp aan de wind maar net bezeild. Met vol tuig lopen we zonder veel moeite 8,5 knopen, heeft dit te maken met de koers, de wind of het gladde pas geverfde onderwaterschip? We houden het op een combinatie van de 3. We worden getrakteerd op een mooie zonsondergang.

Maar helaas moeten we op een gegeven moment overstag, de koers richting Bonaire is recht in de wind. De motor gaat aan, de fok wordt ingerold en we houden een koers aan zodat de wind net in het grootzeil blaast. Op die manier gaan we wat stabieler door de golven. We hakken en bonken door de golven en af en toe zit er een echte ellendige grote berg tussen waarin de boeg zich vastbonkt zodat de mast en het hele schip davert en de snelheid helaas wordt teruggebracht tot 2,5knopen. Op die manier gaan het lang duren maar stilaan worden de lichtjes van Bonaire zichtbaar, we kijken buiten in de kuip een film op de laptop en we gaan op het gemak verder. Dit is de eerste keer dat we allebei wakker zijn tijdens een nachtelijke oversteek en ik moet zeggen dat is wel gezellig! Om half 12 (‘s nachts)varen we het boeienveld op. Een bevriende boot die hier ligt had ons verteld dat er nog boeien vrij waren, die moeten we nu in het donker zien te vinden. JM vaart langzaam langs alle boten en ik tuur in de duisternis vanop de preekstoel. Oei is dit het einde al?

We keren om en zien de boei die we gemist hebben. JM vaart er langzaam naar toe terwijl ik met pikhaak en touw klaarsta op de preekstoel. Met de bootshaak duidt ik de richting van de boei aan voor JM de wind is hier veel minder dan op zee en zonder al teveel moeite lukt het me om de boei met de bootshaak op te pikken, omhoog te trekken en het touw door het oog te halen om de boot op die manier vast te leggen. Ik ben wel weer heel erg dankbaar voor onze investering in de headsets waarmee we tijdens dit soort maneuvers op een aangename manier met elkaar kunnen communiceren in plaats van te schreeuwen of je handen te gebruiken (moeilijk in het donker), die heb ik immers allebei nodig om die boei uit het water te halen.

Tijd om in ons bed te kruipen!