De Amazone jungle

Erg vroeg in de ochtend vliegen we in business class, waar we dat verdienden weet ik niet, van Medellin richting Leticia, de grootste Colombiaanse stad aan de Amazone, gelegen op een drielanden punt met Brazilië en Peru.

De warme heel erg vochtige lucht valt op ons als we uit het vliegtuig stappen, Leticia is de poort van de Amazone. Op de middag is het erg heet en valt het leven in het stadje helemaal stil. In de late namiddag gaan alle winkeltjes weer open en is het een drukte van jewelste. Tuktuks en brommertjes rijden af en aan. Het is erg druk aan de haven, denk niet aan een haven in termen van Oostende of Blankenberge ofzo, deze “haven” ligt in een kleine bijna opgedroogde zijtak van de Amazone. Momenteel is het droogseizoen, het water staat heel erg laag en de drijvende huizen aan de oever zijn allemaal half drooggevallen. Er liggen her en der tientallen kano’s in de nu opgedroogde modder op de oevers.

Het lijkt wel een mierennest als je het op een afstandje bekijkt. Wij met onze witte huid vallen hier heel erg op natuurlijk, we worden dan ook meteen aangesproken door gidsen die hun toer willen verkopen. We vergelijken de prijzen een beetje, wandelen rond in het stadje en zorgen dat we om 17u in het park Santander zijn voor het spektakel van de avond, duizenden misschien wel miljoenen vogels keren terug uit de jungle om hier in de bomen de nacht door te brengen. Oorverdovend is het lawaai dat ze met zich meebrengen, je kan amper met elkaar babbelen en af en toe vliegen ze zo laag dat je instinctief je hoofd intrekt. Wat een spektakel, tegen dat het bijna donker is hebben ze bijna allemaal een plekje op een tak uitgezocht en wordt het lawaai een beetje minder maar nu mag je vooral niet onder de takken met vogels doorlopen overal vallen uitwerpselen naar beneden.

De volgende ochtend vertrekken we met de groene boot van Transfluvial naar Puerto Nariño. 3 verschillende maatschappijen, de rode, groene en blauwe varen afwisselende dagen op dit traject. De lange smalle boten vervoeren wel 60 passagiers op kleine zitjes vlak langs elkaar, bovenop het dak wordt de bagage en allerlei goederen vastgesjord. We vertrekken, het bootje hangt erg scheef en meteen wordt er getoverd met zitplaatsen, mensen wisselen plaats voor een betere weight en balance en weg zijn we.

Het bootje vliegt over de Amazone, met verschillende stops in kleine dorpjes kunnen we na 2u opgeplooid zitten op de te krappe palstieken stoeltjes eindelijk onze benen strekken.

Ons hotelletje ligt bovenaan in Puerto Nariño na 15min omhoog stappen zetten we ons dankbaar neer op het terras van Refugio Maiku in de bries van 2 ventillatoren. Ondanks het feit dat wij ondertussen wel wat warmte gewoon zijn is de hitte echt overdreven met deze hoge vochtigheid. In de late namiddag slenteren we wat rond in de straatjes van Puerto Nariño, de zonsondergang bewonderen we vanop het terras van ons hostal waarna we ons klaarmaken voor een nachtwandeling in de “selva” (het Spaanse woord voor jungle).

Lange broek, lange mouwen, hoed en we trekken de typische zwart rubberen laarzen aan zodat we beschermd zijn tegen slangen en ander ongedierte dat in het hoge gras zit.

De gids, een Tikuna van geboorte, neemt ons mee naar de selva buiten het dorp, we wandelen door hoog gras, modder en bladeren en zien tientallen spinnen waaronder een paar speciale zoals de dodelijk giftige bananenspin (een spin die tussen trossen bananen wel eens tot in Europa geraakt), felgekleurde gifkikkers, verschillende schorpioen spinnen, dit zijn eigenlijk geen spinnen maar het is ook geen schorpioen, het is een erg afschrikwekkend vreemd beest. Uiteraard ontbreekt de tarantula niet op het lijstje, we zien er wel 10, baby tarantula’s, mama, papa en eentje die ten dode is opgeschreven want er zit een grote kikker die tarantula’s op zijn menu heeft staan geduldig voor het hol te wachten.

De meeste families hier in Puerto Nariño behoren tot de Tikuna stam, ze lopen tegenwoordig gewoon rond in Westerse kledij en dragen enkel op speciale feestelijke gelegenheden hun traditionele outfit. Net zoals in de rest van de wereld ontstaan er steeds meer gemixte families met een Tikuna vader en bijvoorbeeld een Bora moeder. Voor ons is het verschil tussen de inheemse stammen zeer klein maar ze hebben allemaal hun eigen gewoontes en gebruiken en soms zelfs hun eigen looks.

De volgende uitstap plannen we met de boot, of toch een lokale lange, smalle en wankele lokale kano. We spreken een lokale skipper aan en huren hem met kano voor een 2uur durende erg goedkope (100.000pesos) tocht naar Lago Tarapoto. We spotten ijsvogels, gieren, reigers en zelfs arenden op de oevers van de Amazone. Onze kapitein ontwijkt handig allerlei uitstekende takken die in het droge seizoen (nu dus) boven water komen.

We houden halt aan een kleine nederzetting en klauteren de helling op. Er staan een 20-tal huizen, allemaal gebouwd op palen om het wassende water van de rivier in het regen seizoen te vermijden. We drinken een cola en maken een praatje met een paar lokale vrouwen en een visser, nemen een kijkje in een erg primitieve openluchtkeuken waar een pot vissoep op een vuurtje (letterlijk) staat te pruttelen. De rest van de gevangen vissen liggen in een teiltje te wachten op de gril, een paar van deze vissen komen ons zelfs bekend voor van onze talloze duiken in TODI, Arawanas en een zwarte vis die op de bodem leeft. Er leeft hier zelfs een manatee in het meer, momenteel afgezonderd in een zeer afgelegen deel van het meer omdat ze een baby heeft.
De lokale mensen zijn even geïnteresseerd in ons als wij in hun. We eindigen het bezoek zelfs met het tonen van foto’s van de koraalduivels die we recent hebben gevangen in Curaçao met een gelijkaardige speer als degene die zij gebruiken. Ze vinden het idee van leven aan de zee helemaal niks.

Wat een leuke ervaring.

Onze honger stillen we in het lokale “restaurant”, een halfopen houten huis met een golfplaten dak en een grote BBQ waar we de typische en erg smaakvolle schotel kip a la plancha, patacones (gebakken banaan), rijst en wat salade krijgen voorgeschoteld. Ik vergeet nog de groentensoep vooraf en de karaf met verfrissend limoensap te vermelden en dit alles voor de hele 4,5 euro! Het eten is erg lekker Ok, je moet er wel bijnemen dat mensen in rubberen laarzen het restaurant binnenlopen, straathonden eens komen rondsnuffelen en half volgroeide kuikens bij je tafel rondscharrelen. Ongelooflijk hoe snel je aan zulke taferelen went en er helemaal niet meer van opkijkt. Ook Leander en Siebe lijken dit al snel normaal te vinden, het zal weer wennen zijn in Europa.

Onze volgende activiteiten hebben met dieren te maken. We hoppen even naar Peru aan de overkant van de Amazone met een succesvolle zoektocht naar de stilhangende en geweldig goed gecamoufleerde luiaards, onze gids spot zelfs 5 stuks, de meesten als een pluizig bolletje hoog in de bomen maar eentje hangt op ooghoogte, deze kunnen we extra goed bewonderen. Rare beestjes.

We zweten op weg naar Hostal Alto de Aguila om bij sunset getuige te zijn van de doodskop aapjes die er rondhangen alsook Macau papegaaien en zelfs een arend.

Roze en grijze dolfijnen spotten we zowat dagelijks als we naar de haven wandelen in Puerto Nariño, ze jagen in de stroming die de bocht hier veroorzaakt. De roze dolfijnen zijn zeer moeilijk te spotten, ze zijn erg goed gecamoufleerd in het bruine water van de Amazone, op foto vastleggen kan je wel vergeten.
Ook de pirañas die we vangen met houten vislijnen en een klein stukje van het sardientje dat we eerder visten met banaan ontbreken op foto. Je moet immers goed opletten wat je doet met die tanden die ze hebben en met vettige handen van het aas haal je niet zomaar je GSM boven.
De jonge cayman die een gids voor ons vangt op onze nachtelijke kano uitstap kunnen we wel op foto vastleggen. Een mooi beestje die Siebe en Leander om de beurt vasthouden, we kunnen hem nog een tijdje volgen in het licht van de lamp als we hem weer vrijlaten en hij wegzwemt van de boot.

We genieten van de rust die hier heerst, er is hier immers geen data bereik op de lokale simkaarten van Claro en de publieke wifi aan het centrale plein doet het al een paar dagen niet. JM en ik passen ons meteen aan, rusten in de hangmatten tussen de activiteiten door en genieten van niets doen of een boek lezen. Siebe probeert tevergeefs toch zijn mobiele data aan de praat te krijgen of andere wifi signalen op te pikken, we hebben her en der verspreid enkele Starlink antennes gespot. Maar we hebben 5 internet vrije dagen. Leander speelt de paar offline spelletjes die hij op zijn GSM heeft staan. Siebe heeft zich voorbereid en dierengidsen gedownload, hij houdt zich bezig met het identificeren en opzoeken van de vogels en andere dieren die we door de dag spotten.

Na 5 dagen boeken we de “busboot” terug richting Leticia, deze keer stappen we in de blauwe boot. Even terug naar het comfort van slapen in airco en internet om het verdere verloop van de reis uit te zoeken.
We maken een uitstapje met de tuktuk naar buurland Brazilië, de chauffeur verzekert ons dat we geen paspoorten nodig hebben voor een toer door de Braziliaanse stad Tabatinga. Eigenlijk loopt Leticia langs de Amzone gewoon over in Tabatinga met een grens ergens halverwege. Enkel aan de reclame en borden in het Portugees besef je dat je in Brazilië bent. Er rijden opmerkelijk meer auto’s rond in vergelijking met Leticia waar het steaatbeeld vooral gedomineerd wordt door brommertjes en tuktuks. De haven infrastructuur is er wat moderner, er staan zelfs auto’s aan te schuiven om een ferry op te rijden.
De chauffeur neemt ons mee naar een legermuseum met een gecombineerde zoo. De mooie macau’s zitten er in een veel te kleine volières, aapjes hangen aan de hekken die hun kooi afsluiten en een jaguar loopt uit verveling heen en weer in zijn erg klein hok, hij ziet er zeer gefrustreerd uit als hij een kleine sluip en aanval beweging naar ons uitvoert. Dat arme beestje zit hier duidelijk al veel te lang helemaal alleen in dit hok. We laten deze zoo snel weer achter ons.

We hebben nog tijd om even terug de jungle in te trekken. Deze keer naar een ander soort jungle een paar kilometer meer in het binnenland, we spenderen 2 dagen in het midden van niks in de jungle in een boomhut of eerder een boomvilla, inclusief douche, wc, leefruimte en 3 aparte slaapruimtes maar zonder electriciteit. Het is een kilometer wandelen naar onze boomhut, dat flesje water vergeetje beter niet bij de receptie.
We genieten van de speciale en erg luide jungle geluiden, luisteren naar een naderend onweer en uiteindelijk van gietende regen op ons dak van palmblaren. Tijdens de nachtwandeling houden we het ook niet droog. Onze hoed geeft nochtans redelijk veel bescherming maar wat maakt het uit, we zijn het al bijna gewoon om drijfnat te worden van ons eigen zweet, deze keer is het regen.
Onze gids spot een niet giftige slang en we mogen deze kronkelende slang allemaal eens vasthouden, ze voelt erg droog aan, een speciaal gevoel. Ze kronkelt uiteindelijk snel terug richting de bomen.
De dodelijk giftige bananen spin is ook weer van de partij net als de tarantula en een stuk of 5 knalgroene pijlgif kikkers.

De rana de bruja (heks kikker) horen we de hele nacht zijn typische hoge geluid maken samen met regen en ontelbare andere jungle geluiden. We zien zelfs vuurvliegjes rondom ons vliegen, ze lichten telkens even op. Erg mooi om zo ’s nachts te zien, dit doet me een beetje aan ostracod duiken denken.
Onze wake up call in de ochtend bestaat uit vele vogel en kikker geluiden. Voor het ontbijt wandelen we 1km heen en terug door de prachtige natuur vol met voor ons “kamerplanten”.

Onze tuktuk chauffeur Nestor haalt ons weer op op deze afgelegen locatie, zoals alle vorige keren kruipen we met ons vieren inclusief rugzakken in zijn kleine tuktuk, we hebben al heel wat ritjes met hem gedaan, hij brengt ons terug naar Leticia.

Als we onderweg een platte band krijgen, hoeven we niet op zoek naar een krik, een beetje mankracht zorgt ervoor dat het reservewiel er snel opligt.

In Leticia nemen we op gepaste wijze afscheid van de Amazone, we beklimmen de centrale kerktoren aan het “vogelplein” (Plaça de Santander) Het uitzicht is fantastisch en de zonsondergang heeft alle tinten roze, rood, paars,…. maar dat is niet de enige reden dat we hier naarboven geklommen zijn.

Bij sunset breekt de hel los op het plein, grote groepen papegaaien en een spreeuwachtige vogelsoort zoeken een plekje voor de nacht in de kruinen van de bomen op het plein. Dat zagen we al beneden op het plein, nu bekijken we het spektakel vanuit een ander perspectief.

Eerst komen groepen groene papegaaitjes aangevlogen, ze zoeken al krijsend een plekje in de palmbomen. Wat later naderen grote groepen zwarte spreeuwachtige vogeltjes vanuit het Amazone woud, eerst vormen ze met wel duizenden vogels grote figuren in de lucht. Boven het plein laten ze zich met hele groepen tegelijk letterlijk uit de lucht vallen om een plekje in de bomen te bemachtigen. Het opmerkelijke is dat ze naar beneden vallen en meteen een plekje innemen, de papegaaien vliegen soms wel 3 keer heen en weer alvorens ze hun plekje vinden. Het gekrijs is nu oorverdovend en dit tafereel blijft zich herhalen tot het bijna donker is. Wat een prachtige ervaring. Een waardig afscheid van Leticia en de Amazone.