Britse Maagden Eilanden

Rust! Dat is wat we zoeken na onze ruige oversteek. We gaan die rust zoeken in een mooie baai een uurtje verder. De baai ligt ook hier weer vol met boeien zodat het vinden van een goede ankerplek niet gemakkelijk is. In het NO van de baai liggen nog 2 andere boten op anker, daar droppen we het anker op de zand bodem in het turkoois blauwe water.

Boeiendans

Later ontdekken we dat hier in de BVI zowat alle populaire baaien, meestal erg idyllische baaien met een wit strandje en palmbomen, bezaaid zijn met boeien die je kan oppikken. Op die manier kan je jezelf de zorgen van ankeren besparen (waar gaan we liggen, niet te dicht bij andere boten, houdt het anker wel, etc) maar dat kost je wel een pak geld.

Er zijn hier 2 systemen. De witte boeien pik je op als ze vrij zijn, first come first serve, in de vooravond komt er een persoon het geld voor de boei innen, 30USD per nacht!

De oranje boeien kan je via een app op voorhand online reserveren! Dat klinkt ons belachelijk in de oren, wij beslissen meestal pas op het laatste moment waar we heen gaan maar voor de 4.000 charterboten die hier rondvaren is het erg handig om een route uit te stippelen via gereserveerde boeien. Zo ben je zeker van een plekje en voorkom je natuurlijk dat alle boeien in die idyllische baai bezet zijn, en dat zien we regelmatig gebeuren. Deze peace of mind kost je wel 55USD per nacht. Te doen als je een boot huurt met 10 personen voor een weekje, voor ons is dat echter onbetaalbaar dus we proberen altijd in een vrij hoekje van de baai ons anker te droppen tussen de boeien en andere boten op anker. 1 nacht komt er een catamaran aan een boei nogal dicht langs ons liggen. ’s ochtends bij het eerste ochtendgloren, word ik met een schok (letterlijk) wakker. De romp van onze boot botste ergens tegen aan en ik werd wakker van de vibratie. Ja hoor, onze boeg is wel heel erg intiem met de achtersteven van die catamaran. Hier is actie nodig, we spurten naar buiten, motor aan, in achteruit. Gelukkig was er geen wind dus het was een zacht, lief kusje van polyester op polyester. We zijn nu toch wakker dus we gaan anker op en droppen het 20 m verder langs een andere vrije boei. De dagen erna jagen we af en toe een boot weg die de boei probeert op te pikken.

We hebben gelezen dat boeien geen voorrang hebben op ankeren dus wij mogen hier perfect op die manier liggen.

Reparaties

Er is helaas ook wat werk aan de winkel. De lijst van dingen die stuk zijn gegaan tijdens de laatste oversteek wordt er niet kleiner op, integendeel. We hebben ontdekt dat de watermaker ook niet meer wilt werken, de autopilot heeft het opgegeven, de radar is kapot, de houder van de starlink is afgebroken, de boegschroef doet het niet meer, de aanhechting van het grootzeil aan de mast is doorgescheurd, de bimini is gescheurd, etc …. er lijkt geen einde aan te komen.

De watermaker is het belangrijkste! Je ontdekt natuurlijk pas dat het ding kapot is als je het gebruikt om de watertank weer op te vullen en dat doe je pas op het moment dat de watervoorraad laag is. We hebben nog ongeveer 50 liter aan boord, daar moeten we het voorlopig mee doen. JM controleert eerst of de zoutwater aanvoer niet verstopt is, maakt de filters schoon, vervolgens lezen we online dat geen drukopbouw wel eens kan betekenen dat de hogedruk pomp verstopt is, dus die gaat er ook af. Dat is het hart van de watermaker, JM maakt hem helemaal schoon maar dan ontdekken we het echte probleem, de aandrijving van de motor naar de hogedruk pomp werkt niet meer. Op de BVI zijn gelukkig veel gespecialiseerde bedrijven, we contacteren er eentje en ze gaan op zoek naar wisselstukken, die zijn natuurlijk niet op stock, wat had je gedacht. Bestellen duurt veel te lang dus via onze hulplijn papa op de Jakker, die aan de andere kant van de wereld op anker ligt, evalueren we de situatie en samen met JM bedenkt hij een mogelijke oplossing. JM voert het uit en ja hoor McGiver Jean-Marc krijgt het gefixt!

Op Valentijns dag draait onze watermaker weer op volle toeren. Een uitgebreide douche voor Valentijn zal toch niet ontbreken! Het beste Valentijns cadeau ever!

Ook voor de boegschroef doen we beroep op “hulplijn Jakker”. De diagnose valt al snel, de accu’s die de boegschroef aansturen zijn kapot. Geen verrassing aangezien die accu’s helemaal voorin de boeg van de boot zijn ingebouwd. Zij hebben dus erg veel te verduren gehad tijdens de 4 dagen oversteek.

We gaan op zoek naar de juiste accu’s op het eiland (autoshops zijn dan altijd de place-to-be, ze zijn de helft goedkoper dan dezelfde accu’s in de bootshop!). Het kost ons een volledige dag om de accu’s te zoeken, naar de boot te brengen en uiteindelijk aan te sluiten. (vergeet niet dat wij altijd een auto moeten regelen en niet zomaar de auto uit de garage halen). Check! De boegschroef werkt weer!

De automatische stuurpiloot dat is een ander paar mouwen, ook hier ontbreekt hulplijn Jakker niet. Jean-Marc spreekt met papa alle symptomen door, zijn ervaring leert ons dat waarschijnlijk de koolstofborstels niet meer goed werken. Deze openhalen en schoonmaken valt wel mee maar ze in de juiste positie terug monteren is een monniken werkje waar je veel geduld voor nodig hebt. Aangezien mijn verjaardag eraan komt heeft JM niet veel zin in om daar veel tijd en geduld aan op te offeren. We demonteren de motor van de autopilot en brengen hem binnen bij een gespecialiseerd bedrijf, 3 dagen later is hij klaar. De diagnose van papa was inderdaad juist, de koolstofborstels waren einde leven en zijn vervangen met nieuwe. We monteren alles weer, vullen de hydraulische olie bij in het systeem, de test op anker werkt! Maar we geloven pas dat alles werkt als de test op het water geslaagd is. De volgende dag varen we een heel eind op zee, de autopilot doet al het werk! Test geslaagd!

Weer een jaartje ouder

De 19de februari komt dichterbij! Tijd voor wat leuke dingen! Bij wijze van verjaardagsverrassing brengt Jean-Marc een hele zak fruit mee van een winkel in de buurt van het bedrijf die de autopilot repareert. Wat een verwennerij! Fruit is hier moeilijk te vinden, buiten wat groene bananen, af en toe een appelsien of een te platte kiwi vind je meestal niet veel. Ik maak meteen een royale fruitsla met pruimen, druiven, bosbessen, mandarijntjes, bananen etc ….. Wat smaakt dat goed!!

Een verjaardagsduikje mag niet ontbreken, Brewer’s point it is. Er staat veel deining en het zicht is dan ook niet meer dan een tiental meter maar we zien dikke langousten en ik word getrakteerd op een walvissen concert gedurende de duik. We denken dat het moeder en kalf is want er is een dieper en een hogere “stem” die we regelmatig horen. Na onze duiken in Dominica vorig jaar herkennen we het geluid meteen. Wat blijft het speciaal om dit gezang te horen. Het geluid van bultruggen kan tot 10 mijl ver gehoord worden dus hun achteraf met de dinghy gaan zoeken is onbegonnen werk.

In de plaats genieten we van een rustige namiddag. Daarna is het tijd voor een sundowner op het strand. Marianne klinkt mee met een lekkere margarita en ze heeft zelfs een cadeautje bij!

Na een diner in het restaurant aan het strand, genieten we van een rustige nacht op anker.

Op exploratie

Buiten West End en Cane Garden Bay hebben we nog niet zoveel anders gezien van het zeilparadijs van de BVI, de afstanden zijn erg kort en meestal heb je beschutting van de eilanden zodat de golven niet te hoog worden.

We gaan dus op ontdekking. Zeilen naar Peter Island waar we met slechts 3 andere boten ankeren voor een prachtig strand! Toegegeven de ankerplek is een beetje rolly maar we zijn ondertussen al veel gewoon en blijven voor de nacht. In de ochtend is het tijd voor wat duikexploratie. We varen met de dinghy naar de punt van het eiland. Sharkpoint blijkt niet duikbaar door de hoge brandingsgolven die er staan. Er is geen mogelijkheid om ons bootje achter te laten, de 2de keuze Carrot Shoal stelt niet zoveel voor als duikplaats. We zijn al snel uit het water. Norman Island ligt om de hoek, een uurtje zeilen en we varen we de erg drukke “The Bight” baai binnen. We worden meteen verwelkomd door SY Adhara die hier voor anker ligt! We hebben Jan en Jessie leren kennen in Sal, Kaap Verdië en zijn hun een keer gekruist op een oversteekwaarbij we een babbeltje via de marifoon hebben gemaakt. We vinden een ankerplekje in de volgende baai (Privateer Bay) en duiken de rest van onze flessen leeg op Caravel Rock. De duikplaats Angelfish reef heeft zijn naam niet gestolen. We zien een hele school Angelfish wat eerder uitzonderlijk is, een grote barracuda en 2 grote stingrays.

’s Avonds gaan we op diner bij SY Adhara. Jan en Jessie hebben hun mooie Contest hier ook verkocht. Dit zijn hun laatste dagen aan boord voordat ze starten met het hele overdracht gedoe. We hebben een erg gezellige avond aan boord met een sundowner, een lekkere curry en een flesje wijn. Het voelt wel een beetje vreemd. Veel van onze bevriende boten die in dezelfde periode als wij de oceaan zijn overgestoken zijn reeds verkocht, vele vrienden hebben het normale landleven weer opgenomen en proberen zich weer aan te passen aan het Europese leven. Ik ben erg blij dat wij ons leven aan boord kunnen verder zetten.

The Baths staan al lang op mijn verlanglijstje. Ik zag via instagram prachtige foto’s en video’s passeren van bevriende boten en vandaag is het onze beurt. We zeilen naar Trunk Valley bay, leggen Blowing Bubbles op anker in het woelige water, er staat een grote deining in de baai waardoor het niet erg comfortabel is aan boord. Maar goed we hoeven niet aan boord te blijven. Snorkel materiaal in de dinghy en we zijn klaar voor een verkenningstocht. Het is een erg toeristische baai met een prachtig strand omringd door de typische afgeronde rotsformaties maar toch vinden we rust. We snorkelen door het gigantische labyrinth van grote rotsen en stenen, sommige doorgangen zijn erg breed, andere zijn zo smal dat je de juiste golf moet afwachten om je er tussendoor te wringen. Het is hier prachtig! Wat een speciale manier van snorkelen.

Als we onze weg terug door het labyrinth hebben gevonden, zwemmen we naar het drukkere strand. Hier liggen alle toeristen te zonnen en te genieten van slechts een klein stukje van wat wij gezien hebben tijdens de snorkeltoer. We wandelen naar het uitkijkpunt boven via een wandelpad maar daar wacht ons nog meer drukte. Dit is niet wat we zoeken en keren terug naar de boot.

Inmiddels liggen er nog slechts een paar boten op anker. De deining is nog toegenomen dus ook wij gaan op zoek naar een,rustig plekje voor de nacht.

SY Zelda

Zoals ik reeds heb vermeld, zijn onze vrienden van SY Zelda ook in de British Virgin Islands. Ze hebben hier hun catamaran verkocht, liggen in de marina en zijn bezig met de hele boot leeg te maken. Niet gemakkelijk als je er bijna 2 jaar op gewoond hebt. Allan werkt ondertussen ook nog en vliegt een aantal keer tussen BVI en Noorwegen heen en weer. Het plan is dat hij dan grote koffers mee naar Noorwegen neemt. Helaas loopt er één en ander mis, om hier te geraken moet je verschillende vluchten nemen, als er 1 gecancelled wordt, geraakt hij er dus niet en vliegt terug naar Noorwegen. Die extra bagage moet hier natuurlijk wel weg geraken. Dozen versturen via de post of Fedex kost handen vol geld en stilaan groeit het plan dat de Zelda girls samen met ons naar Puerto Rico zeilen. Van daaruit zijn de vliegtuig verbindingen naar Europa een stuk simpeler en is het ook eenvoudiger om bagage mee te nemen. We beginnen Blowing Bubbles vol te laden. We erven een hele berg medicijnen, eten in blik, reddingsvesten en nog wat andere dingen. Blowing Bubbles zakt wat dieper in het water.

De douane truc

Voordat we naar Puerto Rico zeilen moeten we nog zorgen dat we er binnen mogen met onze boot. Puerto Rico is een speciale staat van Amerika dus dezelfde regels gelden. Je moet een visum hebben om binnen te mogen. De meeste zeilers vragen een B1/B2 visum aan om langere tijd met zeiljacht in Amerika te kunnen verblijven, die procedure is omslachtig en neemt heel wat tijd in beslag en hebben wij dus niet uitgevoerd. Maar er is een achterdeurtje waar wij gebruik van maken.

De British Virgin Islands liggen vlak langs de US Virgin Islands waartussen goede en regelmatige ferry verbindingen zijn. De truc is dus om je toeristen ESTA aan te vragen, de ferry te nemen naar de USVI, daar wordt je ESTA geactiveerd met het nemen van je foto, vingerafdrukken en een stempel in je paspoort. Vanaf dit moment is ons toeristen visum actief voor 90 dagen. Je vaart diezelfde dag nog terug naar de BVI. Nu kunnen we met Blowing Bubbles de komende 90 dagen zonder probleem op Amerikaans grondgebied inklaren.

Wijle weg

3 gasten aan boord die een slaapplaats nodig hebben voor de nacht. Dat wil dus zeggen dat we de 2 achterste kajuiten vrij moeten maken. Zolang er geen gasten aan boord zijn,gebruiken we die als opslagplaats, de buitenkussens liggen daar, evenals reddingsvesten, visgerief en nog zoveel meer. We gebruiken onze badkamer en kajuit als opslagplaats. Tijdens oversteken slapen wij toch niet in onze kajuit helemaal vooraan in de boot (dat beweegt teveel). Marianne, Kristiane, Elise en hondje Lille My schepen in met alle bagage. Jean-Marc moet 2 keer heen en weer met de dinghy om alle bagage aan boord te krijgen. De grote koffers passen net onder de tafel in de salon. Alle kleine zakjes worden verspreid over de 2 achterkajuiten. Nog uitklaren bij de douane en dan zijn we klaar om BVI te verlaten.

De kinderen zijn gewoon aan een catamaran dus op onze boot (monohull) is de beweging op de golven heel anders, maar ze houden zich goed. De sightseeing toer tussen de eilanden van BVI en USVI doen we op motor. In de late namiddag rollen we de fok uit en zeilen we bij een aangename 20knopen wind en 5-6knopen snelheid richting Puerto Rico. De pasta met spaghetti saus die ik klaarmaak, valt bij iedereen in de smaak. Net voor sunset passeren we een grote school vissen, ze springen overal uit het water. Jean-Marc heeft net de vislijn binnengehaald om deze te bevrijden van een hele bos sargassum wier. Hij gooit de lijn snel terug overboord en 3 seconden later heeft hij beet. Er hangt een mooie vis aan de lijn, met behulp van een visnet halen we hem binnen. Een paar goede tikken met de fishbilly (een soort baseball knuppel) en Jean-Marc stuurt hem naar de vissen hemel. Nu begint het werk….. de vis schoonmaken. JM houdt het erg proper met slechts 1 druppel vissenbloed in de kuip. We houden er 2 grote visfilets aan over. En gaan met een frisse visgeur in de kuip de nacht in.

JM gaat slapen en ik speel nog een woord spelletje met de girls. Tegen half 10 doen ze een poging om te slapen in hun kajuit maar na een half uurtje komt Elise naar buiten gespurt. Ze moet buiten zitten anders wordt ze ziek. Uiteindelijk slapen ze allemaal op de banken in de kuip onder dekentjes. Wij houden om de beurt de wacht en na een paar uren goede nachtrust en een kalme zeiltocht arriveren we in de voormiddag in Ponce.

Het inklaren is nogal omslachtig, eerst je aankomst melden via de telefoon (niet simpel als je in een nieuw land bent waar je sim kaart niet werkt) aan het internet van de Starlink hebben we nu niet veel. Gelukkig ankeren we net voor de marina van Ponce en de werknemers van het kantoor zijn erg behulpzaam, nadat we ons hebben aangemeld in een speciale app, bellen we terug naar het douane kantoor, ze kunnen Kristianes ESTA activatie niet vinden in het systeem, gelukkig is haar paspoort wel afgestempeld en uiteindelijk blijkt dat toch voldoende te zijn. Ze sturen 3 mannen om ons verder in te klaren, maar om deze mannen aan boord te nemen moeten we eerst anker op, alle fenders hangen, touwen voorzien want ze willen dat we ons aan het fuel dock afmeren. 1 uur later zijn ze klaar maar hondje Lille My mag voorlopig niet aan land. We moeten wachten op een officiële authorisatie, de beambte waarschuwt ons dat het vrijdagnamiddag is dus dat het wel eens zou kunnen duren tot maandag alvorens we die authorisatie in handen hebben. Stress!

Marianne heeft een AirBnB geboekt voor de komende dagen en zonder Lille My is het gezin niet compleet!

Na een bang uur afwachten verschijnen de mannen terug aan het fuel dock, wij liggen ondertussen terug op anker. Jean-Marc moet een papier tekenen. Lille My mag aan land! Maar eerst verorberen we nog allemaal met smaak een erg late lunch (of is het vroeg diner) ! We moesten ons viske nog soldaat maken. Met wat hulp van Jean-Marie, JM’s broer identificeren we de vis niet als bonito maar als erg smaakvolle zwartvin tonijn!

Welcome to Puerto Rico!