Too many goodbyes, one big hello

Vertrekstress

En toen waren we weer terug thuis. Leander mag weer naar school. Onze laatste weken in België zijn aangebroken. Er moet nog zoveel gebeuren….en dat gaat gepaard met vertrekstress. ’s Nachts schrik ik regelmatig wakker met ideeën en taken die nog moeten gebeuren, spulletjes die we niet mogen vergeten van thuis mee te nemen, dingen die we nog moeten uitzoeken, …. Ik lig de halve nacht wakker, tegen de ochtend val ik terug in slaap en word vervolgens doodmoe wakker van de wekker. En het ergste is nog dat ik dan niet meer weet welke oplossingen ik allemaal bedacht heb tijdens de nacht. Het helpt als ik meteen ’s nachts notities maak in mijn GSM voordat ik alles weer vergeet, ik slaap terug beter.

Hoe krijg je de brievenbus leeg?

Ik steek enorm veel tijd in het uitpluizen van websites van banken/verzekeringen/energie leveranciers etc om ervoor te zorgen alle post per email te ontvangen. Dat lukt vrij goed maar naar mijn mening liggen er toch weer te veel brieven op ons te wachten als we na 3 weken Frankrijk onze brievenbus leegmaken. Er is dus nog werk aan de winkel.

En dan zijn er nog de bestellingen….nog nooit in ons leven hebben we zoveel pakjes thuis ontvangen van allerlei materialen die nog nodig zijn op de boot, dingen die we bestellen voor onszelf, tips die we krijgen van Temanu’a en Jakker om zeker dit of dat nog mee te nemen aan boord.

Zo bestel ik een speedy stitch, een apparaatje om zeilen, bimini of buiskap te kunnen repareren. Er wordt een EasiYo yoghurt maker (die werkt zonder elektriciteit) samen met een aantal zakjes met yoghurt bacteriën geleverd. Een giekrem, printplaat voor de anemometer (windmeter), irridium go, etc worden thuis afgezet. Bij elke bestelling is er de stress of alles tijdig bij ons afgeleverd wordt want af en toe loopt het helemaal mis met leveringen, dat weten we uit ervaring.

We hebben ook nog een persoonlijke wishlist, die we item per item afvinken. Nog een keer frietjes van bij frituur Tommy, nog ne echte goeie Belgische kebab eten, een ijsje gaan eten met Leander, nog eens asperges eten en niet te vergeten witloof en aardbeien vers van het veld, een “date” avond thuis met just the two of us…

Afscheid.

Hoe zit het daarmee?

Een echt afscheidsfeestje zoals we altijd in gedachten hadden, zit er helaas niet in. Corona….you know!

Wandelen dan maar. Het is ondertussen de nationale sport geworden maar ook een manier om met meerdere personen tesamen af te spreken. Dus ik organiseer verschillende afscheidswandelingen in kleine groepjes. We wandelen heel wat afscheidskilometers met familie en vrienden.

Met de familie wandel ik een paar nostalgische routes met als vertrekpunt het afvalwaterzuiveringstation in Genk, gelegen aan de Maten. Hier groeide ik op, midden in de natuur. Mijn ouderlijk huis mag dan wel afgebroken zijn, de herinneringen blijven. Alle wandelingen die we maakten met ons gezin in het bos en tussen de vijvers met de kat miauwend achter ons aan, schaatsen op de vijvers in de strenge winters of gewoon naar school fietsen langs de kleine wegjes door het natuurreservaat.

Een gepast afscheid van onze familie, er worden heel wat herinneringen opgehaald, de kinderen (the next generation) spelen langs de Stiemerbeek en het is steeds heel erg gezellig.

Ook het Schulensmeer, het Heidestrand, de berg van Wezemael en de bloesems van Heers komen aan bod met andere gezelschappen. Het is meestal zo gezellig dat foto’s nemen gewoon wordt vergeten, op één wandeling passeren we de zwevende kapel, deze locatie leent zich uitstekend voor een korte fotoshoot met mijn vrienden van het middelbaar.

De meeste wandelingen worden stevast afgesloten met een toost op Blowing Bubbles, uiteraard met de nodige bubbels in onze glazen, af en toe een klein hapje.

Jean-Marc zijn familie is wat kleiner dan die van mij en we organiseren een buiten brunch. De corona regels laten toe dat je met 10 mensen buiten mag zitten, dan doen we dat toch zeker. We lenen het terras van Ellen en brengen alles mee voor een uitgebreide brunch. Iedereen is aanwezig en het is een erg gezellige namiddag. Toegegeven, het had wat warmer mogen zijn, maar met een dikke jas of fleece dekentje komt ook dat in orde. We blijven heel de namiddag brunchen en babbelen. Het is de eerste keer sinds lang dat we allemaal samen zijn en iedereen geniet ervan.

Dank je wel iedereen voor deze gezellige momenten. Ik heb genoten van elke wandeling, elke afspraak was speciaal en zoveel persoonlijker dan iedereen even te spreken op een afscheidsfeestje. Het was heel erg fijn om iedereen te zien, dus toch een positief neveneffect van heel de corona pandemie.

Helaas wacht er ons op de valreep nog een heel ander soort afscheid. We zijn zo goed als klaar om te vertrekken als we vernemen dat we definitief afscheid moeten nemen van onze goede vriend, duikbuddy, gezellige reisgezel “dokter” Paul. Hij heeft ons samen met zijn partner Mich op menig duikreis vergezeld. Hij was bovendien hyperbare dokter en we hebben heel veel van hem geleerd op vlak van decompressie ziektes. Hij kon niet wachten om ons te bezoeken aan boord van Blowing Bubbles. Het nieuws van zijn overlijden treft ons erg hard, we zijn er helemaal van ondersteboven en halen samen mooie herinneringen op als eerbetoon. Jean-Marc en ik nemen afscheid van hem samen met Mich tijdens een etentje, een glas wijn en een goeie babbel. Zo zou hij het gewild hebben, hij hield van het leven, gezelligheid, een goede babbel. De herinneringen met hem gaan we koesteren, gelukkig hebben we samen heel veel mooie duik- en reisherinneringen!

En Paul, in ons hart zeil je gewoon met ons mee aan boord van de Blowing Bubbles.

We ontvangen ook nog het bericht dat mijn ouders in juli terugvliegen vanuit Nieuw Caledonië. Ik ben blij dat ze terugkomen maar wat minder blij dat ik hun niet meteen kan verwelkomen. We hebben hun ondertussen 2 jaar bijna 3 niet meer gezien, dus dat wordt ondertussen wel tijd om hun terug te zien. Ik duim dat ze een tijdje bij ons aan boord kunnen doorbrengen gedurende de periode dat ze in België zijn.

Al dat afscheid nemen, zorgt toch voor een dubbel gevoel. Een soort weemoed, wie zullen we aan boord mogen verwelkomen? Hoe gemakkelijk zal reizen zijn in de toekomst? Hoe snel zien we iedereen weer terug?

Gelukkig is communicatie tegenwoordig erg gemakkelijk. Ik heb bijna dagelijks contact met mijn ouders aan de andere kant van de wereld. Als je wilt, verlies je elkaar niet uit het oog.

Estafette stokje

En dan is er tussen al dat afscheid nemen dat ene onverwachte grote en geweldig fijne weerzien!

Mijn broer, Bert en zijn gezin vliegen eerder dan verwacht terug naar België. Ze hebben 2 jaar rondgezeild op hun Temanu’a. Hun zeiljacht is onderweg naar Nederland op een groot cargo schip en zij namen het vliegtuig terug, vroeger dan verwacht en net op tijd om hun nog even te zien.

Ik haal hun op in Amsterdam in een combi-rit waarin ik op een onmenselijk vroeg uur in België vertrek en eerst onze splinternieuwe zeilen afhaal. Het is een fantastisch weerzien! We hebben elkaar zoveel te vertellen! Bootperikelen worden uitgebreid besproken, er vallen nog wat lastminute zeiltips uit de bus,  toekomst plannen komen aanbod….en niet alleen de volwassenen hebben tijd in te halen. Lyam, Roxie en Leander spelen de hele namiddag en avond in harmonie (!) samen. Ook zij hebben elkaar duidelijk gemist. We genieten van elkaars gezelschap, van een lekkere kebab en natuurlijk een glaasje bubbels, we kunnen blijven babbelen. Ook met hun kan een corona wandeling niet ontbreken. We motiveren de kinderen met een ijsje als beloning en wandelen langs de bloesems naar het ijssalon en terug.

Het is een zeer kort maar krachtig bezoekje. We hebben heel erg genoten van hun aanwezigheid. En na het fijne weerzien, is het alweer veel te snel tijd voor dat afscheid nemen. We hebben van hun begrepen dat afscheid nemen een onderdeel is van het zeilers leven, leuke ontmoetingen waarna de zeilroutes weer splitsen en afscheid nodig is maar altijd in het besef dat de kans groot is om elkaar ergens op een volgende bestemming terug tegen het lijf te lopen. Ze reiken ons het estafette stokje van het cruisen aan, we nemen het gretig aan, zitten in de startblokken om het avontuur aan te gaan en de reis in de vorm van een estafette stokje verder te zetten! Temanu’a, jullie zijn altijd welkom aan boord!

Vlooyberg toren

4 reacties

  1. Hoi Karen en Jean-marc, ik wens jullie een mooie reis en ik kijk uit naar jullie mooie verhalen, groetjes kristel

  2. Hey karen en JM, ik wens jullie veel plezier en geluk op jullie geweldig avontuur! Hopelijk kunnen we jullie eens bezoeken ergens in de toekomst! Big hug, steven en tessie

  3. Nonkel frans en ik wensen jullie een heel mooie en veilige reis.
    Genieten maar jullie hebben er hard voor gewerkt
    Nog heel veel dank wat je ook nog gedaan hebt voor Kristof . Super!!!!!