Thuiskomen

“En wijle weg…..”

Met iets meer dan een week vertraging in onze planning (door verschillende redenen) vertrekken we voor de laatste keer met (alweer) een nokvol geladen auto naar het Zuiden van Frankrijk.

We maken een stop met overnight bij onze vrienden van O2 rescue in Luxemburg, hebben een gezellige avond met een uitgebreid diner en genoeg wijn voordat we ’s ochtends vroeg weer in de auto stappen. De eerste helft kunnen we vlotjes doorrijden. Net voor Lyon wordt het opmerkelijk drukker op de weg en ja hoor, voor de tunnels van Lyon staan we stil. De routeplanner geeft zelfs geen alternatief en we zien de tijd van alle files die nog volgen alleen maar oplopen. Helaas hebben we totaal niet stilgestaan bij het feit dat het verlengde hemelvaart weekend start. In Frankrijk zijn er aantal versoepelingen geweest en het lijkt wel of iedereen in de auto stapte richting Zuiden. We kunnen niet anders dat de drukte uitzitten met een goeie playlist om de pijn wat te verzachten. Uiteindelijk komen we na 3u extra file rijden aan in Port Leucate. Het is de eerste keer dat we arriveren nadat de couvre feu is ingegaan en het is doodstil op straat. Onderweg hebben we contact met onze vrienden van SV Ornella, als ze horen dat onze ETA 21u is, nodigen ze ons meteen uit om aan boord een hapje te komen eten. Daar maken we gretig gebruik van.

De volgende dag laden we de auto uit. Ik hou me bezig met het wegstouwen en inventariseren van niet bederfbaar eten uit België in onze “kelder”, de bilges onder de vloerplaten. Dat is het laagste punt van de boot en vergaarbak van water bij een lek, er is verbazingwekkend veel plaats maar toch even opletten wat hier opgeborgen wordt, vooral drank en blik krijgen hier een plaatske.

• 

• 

• 

Ondanks de vele tijd die we al aan boord spendeerden, vinden we nog een paar verborgen opbergruimtes, meestal ergens achterin en moeilijk bereikbaar. We spenderen 2 dagen aan het opbergen van spullen en dan staat er nog een hele berg te wachten in 1 van de achterkajuiten.

Maar eerst zijn er nog wat prioriteiten te regelen, de navigatie verlichting bijvoorbeeld! Deze moet terug aangesloten worden aangezien we een volledig nieuwe preekstoel (het voorste deel van de zeereling) hebben laten installeren en ook de achterzijde werd volledig vernieuwd. Het zijn slechts 3 lampjes die we moeten aansluiten maar met de nodige pech offeren we een volledige dag op om dit helse werkje te voltooien. Het kost ons veel geduld en kruipen in de meest onmogelijke houdingen om de nieuwe kabel door de buizen van de preekstoel te trekken en vervolgens aan te sluiten in de ankerbak aan de bestaande kabel. Maar op het einde van de rit schijnt het (rood, groen en wit) licht in de duisternis!

JM vervangt de anemometer met nieuwe printplaat bovenin de mast en meteen de dag erna meten we 55 knopen wind (10-11beaufort), niet voorspeld. We verbazen ons er opnieuw over hoe ongelooflijk hard het hier kan waaien.

De nieuwe ankerketting wordt geleverd. We heffen met zijn tweetjes, 100m ankerketting in de ankerbak, ik maak daarvan gebruik van de zwaartekracht om alles in de diepe ankerbak te laten zakken maar JM heft alles van de kade aan boord. Nadat hij eerst de oude ketting op de kade heeft gehoffen, ik heb gewoon op het knopje geduwd om de ketting via de electrische winch uit de ankerbak te krijgen. JM heeft zijn fitness van de dag wel gehad en zal goed slapen vannacht.

• 

• 

• 

• 

Bezoek aan boord

Boris is al onderweg met de Thalys als we zijn kajuit opruimen en in orde maken. Het is een gezellig weerzien en hij voelt zich al snel thuis aan boord.

We introduceren Boris in Port Leucate, wandelen met hem langs het strand, langs de jachthaven en werf, we kuieren langs de wekelijkse markt, die ineens 4 keer groter is dan tijdens de covid-wintermaanden. Ook hij maakt kennis met de kracht van de tramontane en naar traditie maken we dan maar een uitstapje naar het Fort van Salses. Het verschil deze keer is dat het net geopend is door de corona versoepelingen in Frankrijk. Tot nu hebben JM en ik steeds de buitenkant bewonderd maar het wordt tijd dat we ook eens binnen de hoge omwalling een kijkje nemen. We kopen een ticketje en verkennen de binnenplaats, de toren, kapel en bakkerij. We zijn onder de indruk hoe goed over alles is nagedacht en hoe stevig alles werd gebouwd. Toch is het fort een aantal keer ingenomen door de Fransen waarna de Spanjaarden het weer terug veroverden. Op het moment dat de huidige grens van Frankrijk en Spanje werd vastgelegd viel het nut van dit fort weg en heeft het dienst gedaan als gevangenis. Zeker de moeite van het bezoekje waard!

• 

• 

• 

Maar er staat ook nog werk op het programma. Het is de bedoeling dat de originele generator vervangen wordt door een zwaardere zodat beide compressoren om duikflessen te vullen tegelijk kunnen draaien. Dat betekent dat eerst de oude eruit moet en dan hopen dat de nieuwe past, want deze is een toch een maatje groter. We reserveren de kraan op de werf maar tot 3 keer toe moeten we het werk uitstellen omdat het veel te hard waait voor dit soort kraanwerk. Maar dan op donderdag is het zover. De wind is afgenomen, we staan vroeg op en maken ons klaar om naar het andere bassin van de haven te varen. De oude generator heeft JM al volledig losgekoppeld en de kraan heft deze er zonder probleem uit. De nieuwe erin laten zakken is preciezie werk, we hebben ongeveer 0,5cm speling. De eerste keer zit er een filter in de weg, de 2^de keer steekt de generator veel te hoog uit, bij de 3^de poging, na demonteren van de antitrilplaat staat de nieuwe generator eindelijk op de voorziene plaats.

Dat was stap 1 van het generator project.  Stap 2 is alle connecties (diesel, waterkoeling, elektriciteit enz.) aansluiten. Dat is nog een grote uitdaging voor JM in een volgend hoofdstuk.

• 

• 

• 

Boris en ik hebben nog een andere uitdaging. Het navigatie systeem. We willen 2 nieuwe schermen installeren. Boris en ik spenderen een volledige dag met uitzoeken hoe het bestaande navigatie systeem is aangesloten op alle instrumenten die elk hun eigen input geven. Dieptemeter, windmeter, automatische stuurpiloot, radar, ….allemaal apparaten die hun informatie opmeten en doorsturen naar het centrale scherm waarop genavigeerd wordt. Maar ook in de yachting wereld ontsnappen we niet aan “oude” en “nieuwe” software die helaas niet compatibel zijn. Er liggen dan ook 2 netwerken doorheen de boot. We zoeken uit hoe deze aangesloten kunnen worden op de nieuwe navigatie schermen, doen een beta-test en werken een plan uit voor JM waar alles geïnstalleerd moet worden. 3 dagen later zijn de 2 schermen aangesloten en werken, het oude scherm gaat eruit wegens niet compatibel met de nieuwe. De IT ploeg heeft zijn best gedaan!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Dat verdient een cocktail op één of ander terraske. Sinds 2 dagen zijn de strenge Covid regels in Frankrijk versoepeld, net als in België mogen de terrassen weer open. We genieten dan ook van een terrasje in de zon, met tapas, een cocktail en we proberen ook een rum arrangé (rum met een smaakje). Het doet ons enorm deugd om nog eens op een terras een beetje te kunnen genieten.

• 

• 

Duikje doen

We hebben een duik geboekt bij een duikcentrum in Banyuls-sur-Mer. Het weer is niet goed genoeg om een paar dagen tot daar te varen om van de boot te duiken, bovendien hebben we teveel werk en wachten we op een nieuwe achterstag.

We melden ons in de ochtend aan bij het duikcentrum. Het is daar al erg druk. We zijn ingepland op de grote duikboot en samen met 30 andere duikers stappen we met ons duikmateriaal op de boot. Ook het duikcentrum is gebonden aan het weer, door te hoge golven duiken we niet in het natuurreservaat maar aan Cap Béar. Deze plek is goed beschut zodat we geen last hebben van de golven. Boris duikt voor de eerste keer in de Middellandse Zee en deze laat zich van zijn beste kant zien. Ok, de temperatuur kon beter, 14 graden is aan de frisse kant, we houden het 45 min uit en we spotten wel 10 langousten, 2 schorpioenvissen, 4 verschillende soorten naaktslakken en een congeraal. Het was fijn om nog eens een keer onderwater te zijn.

In de namiddag rij ik naar de grote Carrefour in Perpignan om nog een laatste keer boodschappen te doen met onze auto. Boris rijdt er morgen terug mee naar België, vanaf dan zullen we moeten wennen aan een autoloos leven. Dan begint het echte zeilersleven, alles wat je drinkt en eet breng je al wandelend naar de boot, plannen en veel wandelen is de boodschap.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•