The work must go on

(door Karen)

Positie: Marina Port Leucate

En we gaan rustig verder met het afchecken van items op onze lijstjes.

Begin maart zijn we weer in Port Leucate. Na de nodige corona rompslomp te hebben afgerond, van negatieve PCR testen tot de ontelbare in te vullen documenten om aan te tonen dat je zeker met niemand in contact bent geweest met COVID, dat je legaal het land uit mag, stappen we weer in de auto.

We zijn zwaar geladen, Jean-Marc heeft tetris gewijs de auto ingeladen, echt elke kleinste ruimte is opgevuld met kleine doosjes, kleren en toilettas, tussen de grote dozen van zonnepanelen en andere spullen.

Deze keer duurt de rit naar Port Leucate zelfs nog wat langer omdat we onze gloednieuwe bijboot (Highfield 360) met buitenboordmotor op een trailer achter de auto hebben hangen.  Dat rijdt wat minder aangenaam, we vertrekken wat vroeger dan normaal en we geraken zonder problemen net voor de couvre feu ter plaatse.

• 

• 

• 

De dag na aankomst op de boot, hebben we altijd even nodig om te bekomen van de lange rit of is het eerder weer aanpassen aan het leven aan boord?

We slapen uit en beginnen de ochtend met veel koffie. We hebben duidelijk weer tijd nodig om af te schakelen van het leven in België. Daar leven we meestal van afspraak naar afspraak hetgeen gepaard gaat met de nodige stress om alles op tijd af te handelen. Eenmaal thuis wordt er snel iets gekookt, gegeten en even afgeschakeld voor de avond.

Aan boord is het helemaal anders. Hier moet niks!

De agenda is vrij van afspraken. Heel tof maar wij moeten mentaal weer even omschakelen en wennen aan een afspraakvrij leven. We krijgen hier al heel snel het gevoel dat je niks nuttigs hebt gepresteerd gedurende de dag, hoewel spullen opbergen en een plaats geven aan boord toch ook wel echt nuttig is. We hoeven misschien ook niet elke dag veel te presteren (daar moeten we zeker aan wennen). De afgelopen jaren hebben we bijna geen weekends gekend, we waren zo goed als elke dag bezig met het werk, duiken, lesgeven, op duikuitstap gaan, duikmaterialen spoelen, drogen en opruimen en door de week hadden de winkels onze aandacht nodig. Dat we tijd nodig om mentaal om te schakelen is duidelijk. Een strandwandeling en koffietje in het zonneke in de kuip zorgen dat proces niet al te lang duurt.

Nadenken over de projecten aan boord vraagt ook rust in je hoofd, de juiste mindset zodat je alles kan overdenken en voorbereiden alvorens aan iets te beginnen.

We zijn er trouwens ook al achter dat klusjes aan boord (minstens) 3 keer zoveel tijd kosten dan gepland. Hoe komt dat?

• Ten eerste is er veel uitzoek werk te doen:
• Waar gaan we iets installeren?
• Is dat well mogelijk?
• Hoe lopen de kabels?
• Waar staat de zekering?
• Waar is dit aangesloten?

Als je op al deze vragen dan eindelijk een antwoord hebt, mag je zelf overal onderin en achterin kruipen om dingen te bevestigen, kabels te trekken of simpelweg een bed op te maken. Alles kost meer tijd en net meer moeite dan in een huis.

De dag na onze aankomst is het een druilerige dag dus we doen het heel rustig aan, we hebben geen zin om nat te worden. We maken een ruwe planning voor de dingen die we deze week willen bereiken.

• 

• 

ONZE BUBBLE:

Op een mooie namiddag rijden we met auto en remorque naar de trailerhelling in het hoofdbasin van de marina. We leggen onze nieuwe bijboot in het water en dopen haar “Bubble”.  We varen Bubble samen terug naar onze boot maar daarmee is het werk nog niet gedaan. Wat had je gedacht?!

De oude bijboot ligt nog steeds op het dek en de bijhorende buitenboord motor zit in de locker. Die moeten eerst plaats maken voor onze nieuwe “Bubble set”. Met behulp van de val (een touw dat vanboven in de mast naar beneden loopt) takelen we als het ware de oude bijboot van het dek in het water. Jean-Marc zorgt voor de juiste begeleiding van de in de lucht zwevende bijboot en buitenboord motor. Ik mag het winch werk doen. Vervolgens vaart JM de oude bijboot terug naar de trailerhelling en trekken we de boot op de trailer.

Wat nu?

Met de oude spullen terug naar huis rijden?

Dat was niet echt het plan. Buren in de marina willen de bijboot overnemen, ze kunnen wel een maatje groter gebruiken. Ze geven ons ook nog een gouden tip mee. “Le bon coin” op internet is de Franse versie van 2dehands.be  Jean-Marc zet de boottrailer online met wat foto’s en de volgende dag wordt de trailer al meegenomen door de eerste geïnteresseerde. Opgeruimd rijdt sneller! Handig! Dat gaan we onthouden.

• 

• 

• 

• 

DE PORTIQUE:

Een ander groot project is dat van de “portique”, het franse woord voor een brug achteraan op de boot. Het is eigenlijk een groot inox frame dat op maat gemaakt wordt, waarop zonnepanelen gelegd worden en waaronder je de bijboot kan ophangen. De start van dit project werd reeds in september gemaakt en kunnen we nu eindelijk (laten) afwerken.

We hebben een lokale lasser gevonden die hier veel ervaring in heeft en dit voor ons uitwerkt. Hij integreert het nieuwe frame in onze bestaande zeereling, zodat het lijkt alsof alles origineel bij de boot hoort. ’s Morgensvroeg komt hij met het gevaarte op trailer naar onze boot, zo groot! Gaat dat echt passen??

Alles wordt zeer degelijk gemonteerd op de boot, je wilt liever niet dat er bouten loskomen als je midden op zee zit. Alles past perfect. Dit is echt vakwerk! Het ziet er erg goed uit! Nu begint Blowing Bubbles al wat meer op een “echte” wereldzeiler te lijken.

De volgende dag bevestigen we onze 5 zonnepanelen die we hebben meegebracht van thuis op de brug. Ook deze passen perfect. Voor de zonne energie moeten we nog even wachten. De installatie en aansluiting van alle kabels besteden we uit aan Jean-Marie, broer van Jean-Marc en gespecialiseerd in alles wat met elektriciteit te maken heeft.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We doen ook nog wat kleinere klusjes aan boord, Jean-Marc gaat nog een keertje de mast in om een antenne van de zaling te halen. Op een mooie namiddag poets ik het hele dek dat sinds afgelopen week bruin ziet van het fijne woestijnstof dat hier met de regen is terecht gekomen. Het is echt hard werken want het stof laat zich er niet zomaar afspuiten. Maar op die manier heb ik weer wat extra beweging.

We brengen het reddingsvlot, dat een nieuwe keuring nodig heeft binnen ter inspectie in een centrum in Saint Cyprien.

En tussen de werkjes door vinden we toch ook nog tijd voor een paar uitstapjes. Op de terugweg van Saint Cyprien maken we een detour langs het strand van Barcares en bezoeken onze buurman die zijn hele strandbar aan het renoveren is. We laten ons imponeren door de Lydia die op het strand staat tussen Barcares en Port Leucate. Het is een oude pakket boot uit 1930 die hier op het strand werd gezet in de jaren 60 als toeristische attractie.

Later krijg een oude foto doorgestuurd van mama….ja hoor ik ben hier al geweest. Als een paar maanden oude baby hing ik in de draagzak tegen mama’s buik de Lydia te bewonderen….alle gebouwen staan er nog zoals in de jaren 70 maar de sfeer is een beetje die van “vergane glorie”. Het doet allemaal wat ouderwets aan maar de pakket boot doet nog steeds dienst voor allerlei evenementen. Dat lezen we tenminste op internet, door de corona regels is alles helaas gesloten

• 

• 

.De laatste dag sluiten we af met een prachtige wandeling op de randen van Cap Leucate. Dit stond al heel lang op mijn lijstje maar je moet tijd hebben én het mag niet te hard waaien anders is het een superspannende wandeling bovenop de kaap langs de rand van de afgrond. We genieten van het mooie weer en de typische Middellandse Zee geur van de pijnbomen die rijkelijk groeien langs het wandelpad.

• 

• 

• 

• 

•